Wyrok z dnia 1998-11-05 sygn. I CKN 878/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 878/97

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 listopada 1998 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna w składzie następującym:

Przewodniczący: SSN - Myszka

Sędziowie:       SN - A. Górski

SN - M. Słoniewski (spraw.)

Protokolant: A. Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 5 listopada 1998 r.

na rozprawie sprawy

małż. C 

o ustanowienie drogi koniecznej na skutek kasacji wnioskodawców

od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Ostrołęce z dnia 6 maja 1997 r. sygn. akt I Ca 80/97

oddala kasację i zasądza od wnioskodawców na rzecz uczestników kwotę 150 zł (sto pięćdziesiąt) tytułem zwrotu

kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja wnioskodawców jest nieuzasadniona.

Jak już wspomniano kasacja wnioskodawców faktycznie została oparta tylko na pierwszej podstawie, dlatego że tak w części wstępnej, jak i jej uzasadnieniu skarżący nie podali jakich przepisów postępowania miały się dopuścić sądy obu instancji i dlatego, ani też nie wskazali, że naruszenie tych przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zaniechanie to sprawia, że kasacja wnioskodawców we tym zakresie (co do naruszenia przepisów postępowania) nie może odnieść zamierzonego skutku (por. m.in. post. SN z dnia 11 marca 1997 r., III CKN 13/97 -OSNC 1997, poz. 114).

Nie może też odnieść zamierzonego skutku próba powołania się wnioskodawców na nowe fakty i dowody, zgłoszone dopiero w postępowaniu kasacyjnym a zmierzające do wykazania, że możliwość dojazdu do ich nieruchomości od ulicy  (...) jest utrudniona lub wręcz niemożliwa.

Z istoty bowiem postępowania kasacyjnego wynika, że zgłaszanie w tym postępowaniu nowych faktów i dowodów jest niedopuszczalne (por. m.in. post. SN z dnia 10 czerwca 1997 r. II CKN 180/97 - nie publ.).

W związku z tym zasadność zarzutu naruszenia art. 145 § 1 kc może być oceniona wyłącznie na podstawie stanu faktycznego, ustalonego przez Sąd I-szej instancji i zaaprobowanego przez Sąd II-giej instancji, a nie stanu postulowanego przez skarżących (por. m.in. wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r, II CKN 18/97 -OSNC 1997, poz. 112). Przy tym zaś założeniu zarzut naruszenia art. 145 § 1 kc jest oczywiście nieuzasadniony.

Wbrew odmiennym twierdzeniom wnioskodawców Sąd II-giej instancji trafnie bowiem przyjął, podzielając zresztą w tym względzie stanowisko Sądu I-szej instancji, że ich nieruchomość ma dostęp do drogi publicznej, ściśle do ul. do której przylega na całej swej szerokości tudzież że brak dostępu z tej ulicy do tylnej części ich nieruchomości w tym zwłaszcza do garażu, jest następstwem braku ich przezorności, względnie bezpodstawnego założenia, że do tej części nieruchomości będą dojeżdżać drogą, którą zamierzały wybudować właściwe organa administracyjne, bądź też drogą przeprowadzoną przez grunty należące do ich sąsiadów.

W zaistniałej zatem sytuacji nie chodzi, jak to trafnie zauważył Sąd II-giej instancji, o dostęp do drogi publicznej lub o dostęp z takiej drogi do budynków gospodarczych (należy przy tym podkreślić, że w art. 145 § 1 zd. 2 kc chodzi o dostęp do budynków położonych na innej, a nie tej samej nieruchomości), lecz o łatwiejsze korzystanie z budynków, zaś „zorganizowanie łatwiejszego sposobu eksploatacji nieruchomości należy do właściciela nieruchomości (por. post SN z dnia 4 lipca 1974 r., III CRN 125 125/74 - OSNCP 1975, poz. 135).

Trafiiie też sądy administracji przyjęły, że wnioskodawcom, których nieruchomość przylega do drogi publicznej, a którzy tylko na skutek jej niewłaściwej zabudowy, nie mają dostępu do dalszej (tylnej) części tej nieruchomość, w ogóle nie przysługuje roszczenie o ustanowienie drogi koniecznej (por. post. SN z dnia 13 marca 1975 r., HI CRN 488/74 - nie publ.).

W końcu należy podkreślić, że w rozpoznawanej sprawie nie może także być mowy o nieodpowiednim dostępie do drogi publicznej (por. uzasadnienie kasacji). W orzecznictwie i literaturze zgodnie bowiem przyjmuje się, że o utwardzenia zasp śnieżnych itp) przez znaczną część roku niedostępna, co w omawianej sprawie w ogóle nie wchodzi w rachubę (por. zwłaszcza uchwałę SN z dnia 14 sierpnia 1985r., II CZP 44/85 - OSNCP 1986, poz. 106).

Z tych wszystkich względów zatem należało kasację pozwanych, jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw, oddalić (art. 393¹² kpc).

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 520 kpc w związku z art. 108 § 1, art. 391 i 393¹⁹ kpc.