Postanowienie z dnia 1998-09-11 sygn. I CKN 836/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 836/97

POSTANOWIENIE

Dnia 11 września 1998 r.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSN - T. Wiśniewski (spraw.)

Sędziowie:

SN - H. Pietrzkowski

SN - L. Walentynowicz

Protokolant: B. Rogalska

po rozpoznaniu w dniu 11 września 1998 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku

z udziałem HB

o ustanowienie drogi koniecznej

na skutek kasacji wnioskodawczym

od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Toruniu z dnia 23 maja 1997 r., sygn. akt VUI Ca 89/97

postanawia:

oddalić kasację.

UZASADNIENIE

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja nie ma usprawiedliwionych podstaw, dlatego też stosownie do art. 393¹² k.p.c podlegała oddaleniu.

Sąd Najwyższy wielokroć już w swoich orzeczeniach - tak publikowanych, jak i niepublikowanych - wypowiadał się, że dla oceny zasadności zarzutu kasacji opartego na podstawie art. 393¹ pkt 1 k.p.c. wyłącznie miarodajny jest stan faktyczny sprawy ustalony zaskarżonym wyrokiem. Skarżąca stanu faktycznego przyjętego przez Sąd Wojewódzki na podstawie ustaleń Sądu Rejonowego nie kwestionuje. W postępowaniu kasacyjnym jest to zresztą niedopuszczalne. Można bowiem co najwyżej czynić to pośrednio poprzez wskazywania naruszenia określonych przepisów postępowania, jeżeli uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Jeżeli chodzi o tego rodzaju uchybienie, skarżąca wytyka Sądowi drugiej instancji tylko naruszenie art. 382 k.p.c. Zarzut w tej mierze jednakże jest bezskuteczny. Po pierwsze, dlatego, że nie koliduje z tym przepisem okoliczność, iż Sąd ten nie dopuścił dowodu z uzupełniającej opinii biegłego w celu określenia wysokości wynagrodzenia za korzystanie z drogi koniecznej, skoro z uwagi na przyjętą przez tenże Sąd koncepcję rozstrzygnięcia przeprowadzenie takiego dowodu było zbędne. Wniosek wszak został oddalony przez Sądy obu instancji. Ponadto, nawet przy założeniu, że istniała potrzeba tego rodzaju dowodu, to i tak nie można byłoby rozpatrywać ewentualnego uchybienia procesowego w tej mierze w aspekcie naruszenia art. 382 k.p.c. Naruszenie tego przepisu wchodziłoby w grę tylko wówczas, gdyby Sąd drugiej instancji orzekł na podstawie materiału, który nie został zebrany ani przez niego, ani przez Sąd pierwszej instancji. Po drugie, kwestia prawidłowości uzasadnienia sporządzonego przez Sąd drugiej instancji, a w taki sposób również formułuje się omawiany zarzut, nie jest materią objętą regulacją art. 382 k.p.c. Wadliwość zarzutu związanego z drugą podstawą kasacyjną (art. 393¹ pkt 2 k.p.c.) jest zatem oczywista.

Nie dość jasno, a częściowo wręcz wadliwie z punktu widzenia wymagań kodeksowych sformułowany został również zarzut naruszenia prawa materialnego. Art. 145 k.c. ma przecież trzy paragrafy, pozostające ze sobą w merytorycznym związku, lecz dotyczące trzech różnych kwestii. Skarżąca zaś nie precyzuje bliżej, na czym miałoby konkretnie polegać naruszenie poszczególnych przepisów zawartych w tymże artykule. Zwalnia to tym samym Sąd Najwyższy od szczegółowego zajęcia się omawianym zarzutem. Mimo ogólnikowości tego zarzutu Sąd Najwyższy jednakże zauważa, że trudno mówić w szczególności o naruszeniu w niniejszej sprawie zasadniczego dla jej rozstrzygnięcia przepisu § 1 art. 145 k.c., gdyż statuuje on roszczenie właściciela nieruchomości o ustanowienie służebności drogowej (drogi koniecznej) w sytuacji, w której nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej lub do należących do tej nieruchomości budynków gospodarskich. Brak możliwości dojazdu do garażu zlokalizowanego na nieruchomości miejskiej położonej w linii zwartej zabudowy nie uzasadnia żądania ustanowienia służebności drogi koniecznej, jako że nie chodzi w tym wypadku o „budynek gospodarski” (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 29 czerwca 1977 r. III CZP 43/77 - Prawo i Życie 1977, nr 45, s. 18).

Z przedstawionych przyczyn należało orzec jak w sentencji (art. 393¹²