Postanowienie z dnia 2010-06-07 sygn. WD 5/10

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt: WD 5/10

POSTANOWIENIE

Dnia 7 czerwca 2010 r.

Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w składzie:

SSN Jerzy Steckiewicz (przewodniczący)

SSN Edward Matwijów

SSN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca)

Protokolant: Ewa Śliwa

w sprawie obwinionego mjr. rez. P. K., po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 7 czerwca 2010 r., jego zażalenia na postanowienie Wojskowego Sądu Okręgowego - Sądu Dyscyplinarnego w P. z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt: DSd. [...]

p o s t a n o w i ł

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

U Z A S A DN I E N I E

Wojskowy Sąd Okręgowy – Sąd Dyscyplinarny w P. postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2010 r., sygn. akt: DSd [...], nie uwzględnił wniosków obwinionego mjr. rez. P. K. złożonych w toku rozpoznawania jego sprawy dyscyplinarnej o zwrot wydatków poniesionych przez niego w toku tego postępowania. Uzasadniając swoje stanowisko odwołał się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r., Lex nr 491423. Na to postanowienie zażalenie w przedmiocie nieuwzględnienia wniosków o zwrot wydatków wniósł obwiniony mjr rez. P. K. Zaskarżając postanowienie zarzucił:

„obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, w szczególności:

a) art. 94 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128 usp w zw. z art. 70 § 1 usw poprzez niepodanie i niewyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia,

b) art. 42 § 3 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy o ustroju sądów powszechnych (dalej usp) w zw. z art. 70 § 1 ustawy o ustroju sądów wojskowych (dalej: usw) poprzez wydanie zaskarżonego postanowienia przez sędziów co do których istniał nierozpoznany wniosek o ich wyłączenie,

c) art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 usp w zw. z art. 70 § 1 usw wydanie poprzez zaskarżonego postanowienia przez sędziów, których niezasadnie nie wyłączono od udziału w niniejszej sprawie, pomimo istnienia uzasadnionych wątpliwości od udziału w niniejszej sprawie, pomimo istnienia uzasadnionych wątpliwości co do ich bezstronności,

d) art. 41 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 usp w zw. z art. 70 § 1 usw poprzez wydanie zaskarżonego postanowienia przez sędziów, co do których istniał wniosek z dnia 9.02.2010 r. oparty na okolicznościach zaistniałych po rozpoczęciu przewodu sądowego i który to wniosek został bezpodstawnie pozostawiony bez rozpoznania,

e) art. 133 usp w zw. z art. 70 § 1 usw poprzez obciążenie obwinionego kosztami dojazdu do sądu dyscyplinarnego”.

Mając powyższe na uwadze wniósł o:

„1. zwrócenie się do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego o przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia w składzie 7 sędziów lub innym odpowiednim składzie rozbieżności w wykładni prawa ujawnionej w orzecznictwie Sądu Najwyższego na tle postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r. (sygn. akt: WD 7/09) w zakresie dopuszczalności rozpoznania przez sąd odwoławczy zarzutów naruszenia art. 41 k.p.k. i art. 42 k.p.k., 2. uchylenie zaskarżonego postanowienia i zasądzenie na jego rzecz kosztów dojazdu oraz strawnego”.

W uzasadnieniu zażalenia podniesiono m.in., że zaskarżone postanowienie nie zawiera podstawy prawnej bo takiej podstawy prawnej nie stanowi powołanie się na wydruk postanowienia Sądu Najwyższego w postaci Lex nr 491423 i z tego też powodu zaskarżone postanowienie należy uchylić. Ponadto autor zażalenia wskazując na treść art. 133 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm. – dalej prawo o u.s.p.) w zw. z art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. Nr 226, poz. 1676 ze zm. – dalej prawo o u.s.p.) nadmienił, że od roku nie jest już sędzią sądu wojskowego i w tej sytuacji, skoro jest wzywany na rozprawę przed sądem wojskowym, to koszty dojazdów powinny być mu zwrócone. Jednocześnie akcentuje w tymże uzasadnieniu, że postępowanie w niniejszej sprawie toczy się „z naruszeniem praw człowieka i naruszeniem prawa do obrony, co dyskwalifikuje wszelkie orzeczenia zapadłe w tym postępowaniu”.

Sąd Najwyższy rozważył.

Na wstępie należało stwierdzić, że przedmiotem zaskarżenia może być tylko decyzja procesowa Sądu pierwszej instancji o nieuwzględnieniu wniosku żalącego o zwrot kosztów dojazdu oraz „strawnego”. Stąd podniesione w zażaleniu zarzuty pod lit. b, c, d i e oraz wniosek autora zażalenia o zwrócenie się do Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (...) nie podlegały rozP. przez Sąd Najwyższy jako bezprzedmiotowe dla istoty wniesionego zażalenia. W ocenie Sądu Najwyższego zażalenie to jest nie zasadne. Wprawdzie zgodzić się należało z autorem zażalenia, iż zaskarżona decyzja wbrew treści art. 94 § 1 pkt 4 k.p.k. nie zawiera podania podstawy prawnej, to jednakże uchybienie to nie miało wpływu na trafność wydanego rozstrzygnięcia (art. 438 pkt 2 k.p.k.). Niewątpliwie podstawą prawną tegoż rozstrzygnięcia powinien być art. 618 § 1 k.p.k., stosowany odpowiednio do treści art. 133 prawo o u.s.p.

Sąd pierwszej instancji trafnie odwołał się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie SNO 44/08. Sąd Najwyższy w tymże postanowieniu wyraził pogląd, że z przepisu art. 133 prawa o u.s.p. wynika jedynie zasada wyłączająca możliwość obciążenia obwinionego sędziego kosztami postępowania dyscyplinarnego. Nie oznacza to jednak uprawnienia do żądania pokrycia przez Skarb Państwa wydatków ponoszonych przez sędziego składających się na koszty procesu w rozumieniu art. 616 § 1 k.p.k. Pogląd ten został podtrzymany postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt: WD 9/09 (por. też postanowienie Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w Łodzi z dnia 14 lutego 2008 r., sygn. akt: ASDo 4/07). Skład orzekający w niniejszej sprawie również podziela powyższe zapatrywania prawne i stwierdzić należało, że przepis art. 133 prawo o u.s.p. nie daje uprawnienia obwinionemu sędziemu do żądania od Skarbu Państwa zwrotu kosztów przejazdu, w tym również „strawnego” w toku tegoż postępowania, jak również po jego zakończeniu. Jednakże w sytuacji, gdy sędzia obwiniony został uniewinniony, bądź też umorzono postępowanie dyscyplinarne (art. 17 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 prawo o u.s.p.) wtedy następuje realizacja uprawnienia sędziego do żądania od Skarbu Państwa zwrotu kosztów przejazdu na czynności postępowania dyscyplinarnego. Uprawnienie to znajduje oparcie w treści art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. jako uzasadnionych wydatków stron oraz art. 632 pkt 2 k.p.k. W sprawie obwinionego mjr. rez. P. K. taka sytuacja nie zachodzi.

Z tych powodów postanowiono jak na wstępie.