Postanowienie z dnia 2004-07-22 sygn. III KZ 20/04

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KZ 20/04

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 22 lipca 2004 r.

Sąd Najwyższy - Izba Karna na posiedzeniu w składzie:

Sędzia SN: Rafał Malarski

w sprawie M. K.

po rozpoznaniu zażalenia skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w G.

z dnia 15 kwietnia 2004 r., sygn. akt WKK […],

o przyznaniu obrońcy z urzędu wynagrodzenia za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia kasacji,

p o s t a n o w i ł:

na podstawie art. 430 § 1 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. i w zw. z art. 425 § 3 k.p.k. pozostawić bez rozpoznania przyjęte zażalenie.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Okręgowy w G., postanowieniem z dnia 15 kwietnia 2004 r., przyznał obrońcy z urzędu, adw. J. F., 360 zł za sporządzenie opinii o braku podstaw wniesienia kasacji. Na powyższe orzeczenie złożył zażalenie skazany, twierdząc m.in., że w konkretnej sprawie istniały podstawy do sporządzenia i wniesienia skargi kasacyjnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Środek odwoławczy okazał się niedopuszczalny.

Zgodnie z art. 425 § 3 k.p.k., odwołujący się może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom, a zatem musi mieć interes prawny w zaskarżeniu rozstrzygnięcia. Nie ulega wątpliwości, że dla oceny gravamen konieczne jest stwierdzenie istnienia rzeczywistej lub przynajmniej hipotetycznej „uciążliwości” rozstrzygnięcia dla skarżącego.

Stawka minimalna określona w § 14 ust. 4 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) stanowi wynagrodzenie za samo rozważenie przez obrońcę z urzędu celowości wywiedzenia kasacji i za pisemne wyrażenie opinii o braku podstaw do jej wniesienia. Przyznanie takiego wynagrodzenia obrońcy z urzędu w jakimkolwiek stopniu nie godzi w interesy skazanego. Dopiero gdyby kwotą stanowiącą wynagrodzenie za opracowanie opinii o braku podstaw kasacyjnych skazany został w przyszłości obciążony, np. w postanowieniu o ustaleniu kosztów, uzyskałby prawo do zaskarżenia owego rozstrzygnięcia. Dopóki jednak skazanego nie dotknęły konsekwencje zasądzenia na rzecz obrońcy z urzędu stosownego wynagrodzenia, dopóty nie ma on możliwości prawnych kwestionowania w drodze zażalenia ani jakości pracy swego obrońcy z urzędu, ani tym bardziej wysokości przyznanego mu wynagrodzenia.

Sumując: nie jest dopuszczalne zaskarżenie przez skazanego postanowienia sądu o przyznaniu wynagrodzenia obrońcy z urzędu za sporządzenie opinii o braku podstaw do wniesienia kasacji.

Przedstawione wyżej zapatrywanie nie oznacza – co jest oczywiste – zanegowania utrwalonego już w judykaturze poglądu, że strona ma prawo do ponownego wystąpienia z wnioskiem o ustanowienie innego adwokata z urzędu. Taki wniosek podlega merytorycznemu rozpoznaniu: należy go albo uwzględnić, gdyby wykazano, że poprzednio ustanowiony adwokat zaniedbał swoich obowiązków, albo też oddalić (zob. post. SN z 1 lipca 1999 r., V KZ 33/99, OSNKW 1999, z. 9-10, poz. 56).

Dlatego orzeczono jak w dyspozytywnej części postanowienia.