Postanowienie z dnia 2003-03-17 sygn. I PZ 158/02

Numer BOS: 2223798
Data orzeczenia: 2003-03-17
Rodzaj organu orzekającego: Sąd Najwyższy

Najważniejsze fragmenty orzeczenia w Standardach:

Sygn. akt I PZ 158/02

POSTANOWIENIE

Dnia 17 marca 2003 r.

Sąd Najwyższy w składzie :

SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)

SSN Józef Iwulski (sprawozdawca)

SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz

w sprawie z powództwa L. K. przeciwko P. S.A. w S. o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 marca 2003 r., zażalenia powoda na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K.

z dnia 17 września 2002 r., sygn. akt V Pa […],

uchyla zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 17 września 2002 r., V Pa […], Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. odrzucił kasację powoda L. K. od wyroku tego Sądu z dnia 26 marca 2002 r., oddalającego apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w S. z dnia 6 kwietnia 2000 r., IV P […], w sprawie przeciwko P. S.A. w K. […] w S. o przywrócenie do pracy. Sąd Okręgowy stwierdził, że kasacja jest niedopuszczalna, gdyż "pełnomocnik powoda wezwany do uzupełnienia kasacji przez wskazanie zgodne z art. 231 KPC wartości przedmiotu zaskarżenia, jednakże w zakreślonym terminie braku tego nie uzupełnił".

Na postanowienie to powód wniósł zażalenie, w którym wywiódł w szczególności, że pismem z dnia 27 czerwca 2002 r. został zobowiązany do wskazania w terminie 7 dni "przedmiotu zaskarżenia". Nie ukrywając wątpliwości co do treści tego pisma, wykonał to wezwanie, wskazując podstawę prawną zaskarżenia. Powód podniósł, że doszło chyba do nieporozumienia w kontekście stwierdzenia Sądu, że nie podał wartości "sporu w oparciu o art. 231 KPC". W wezwaniu nie było bowiem stwierdzenia, że ma wskazać wartość przedmiotu sporu, a jedynie przedmiot zaskarżenia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3933 § 2 KPC kasacja w sprawach o prawa majątkowe (a taką jest sprawa o przywrócenie do pracy) powinna zawierać oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia. Kasacja powoda tego warunku nie spełniała i dlatego zgodnie z art. 130 § 1 w związku z art. 391 § 1 i art. 39319 KPC należało wezwać powoda do uzupełnienia tego braku w wyznaczonym terminie pod rygorem odrzucenia kasacji (art. 3935 KPC). Z akt sprawy (k. 161-162) wynika, że w tym celu przewodniczący wydał zarządzenie z dnia 21 czerwca 2002 r. o następującej treści "wezwać adw. A. G. do wskazania w terminie 7 dni przedmiotu zaskarżenia - pod rygorem odrzucenia kasacji". W wykonaniu tego zarządzenia (na druku wezwania do nadesłania dowodów) wysłano do pełnomocnika powoda pismo o treści ściśle odpowiadającej zarządzeniu z dnia 21 czerwca 2002 r. Pełnomocnik powoda w wyznaczonym terminie przesłał do Sądu pismo z dnia 12 lipca 2002 r., w którym określił zaskarżony wyrok oraz wskazał podstawę kasacji. Wobec tego należy stwierdzić, że zarządzenie z dnia 21 czerwca 2002 r. i wykonujące je pismo, w sposób nieprecyzyjny określało przedmiot wezwania. Nie dotyczyło ono bowiem uzupełnienia braku polegającego na podaniu wartości przedmiotu zaskarżenia, lecz wzywało o wskazanie "przedmiotu zaskarżenia". Z pisma powoda wynika, że zostało ono zrozumiane jako wezwanie do oznaczenia zaskarżonego orzeczenia i zakresu jego zaskarżenia (art. 3933 § 1 pkt 1 KPC) oraz do przytoczenia podstaw kasacyjnych (art. 3933 § 1 pkt 2 KPC). Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i orzecznictwa (orzeczenie SN z dnia 4 lipca 1960 r., 2 CZ 65/60, RPEiS 1961 r. nr 3, s. 373; postanowienie SN z dnia 30 lipca 1998 r., III CZ 92/98, LEX nr 50649) wezwanie do uzupełnienia braków powinno być jasne i niedwuznaczne tak, aby u strony, do której jest skierowane, nie powstała żadna wątpliwość co do przedmiotu wezwania i rygorów grożących w razie niezastosowania się do jego treści. Wezwanie dopuszczające dwojaką interpretację nie czyni zadość tym wymaganiom i nie może skutkować sankcji przewidzianych w odpowiednich przepisach.

Z tych względów zaskarżone postanowienie podlegało uchyleniu na podstawie art. 386 § 1 w związku z art. 39319 KPC.

Treść orzeczenia została pozyskana od organu orzekającego na podstawie dostępu do informacji publicznej.

Serwis wykorzystuje pliki cookies. Korzystając z serwisu akceptujesz politykę prywatności i cookies.