Wyrok z dnia 2005-02-11 sygn. I PK 167/04

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PK 167/04

Wyrok

Sądu Najwyższego

z dnia 11 lutego 2005 r.

Przewodniczący SSN Józef Iwulski (sprawozdawca), Sędziowie: SN Andrzej Wasilewski, SA Małgorzata Wrębiakowska-Marzec.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2005 r. sprawy z powództwa Romualda B. przeciwko S. Kopalni Surowców Mineralnych Spółce z o.o. w S. o ustalenie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 5 maja 2004 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Powód Romuald B. domagał się zasądzenia od pozwanych S. Kopalni Surowców Mineralnych w S. kwoty 92.709 zł tytułem nagrody jubileuszowej za 30 lat pracy przysługującej z mocy § 12 ust. 1 zakładowego układu zbiorowego pracy w wysokości 400% wynagrodzenia miesięcznego oraz nagrody z okazji Dnia Górnika za lata 2001-2002, przewidzianej w regulaminie obliczania i wypłaty nagrody z okazji Dnia Górnika.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Suwałkach wyrokiem z dnia 19 grudnia 2003 r. [...] zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem nagrody jubileuszowej kwotę 41.204 zł z odsetkami oraz kwotę 20.608,10 zł tytułem nagrody z okazji Dnia Górnika z odsetkami i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Sąd Okręgowy ustalił, że powód pozostawał z pozwanym w stosunku pracy na podstawie powołania, ostatnio na stanowisku dyrektora kopalni. Z dniem 28 kwietnia 2003 r. Wojewoda P. jako organ założycielski odwołał powoda ze stanowiska dyrektora. Stosunek pracy ustał z dniem 31 czerwca 2003 r. Powód nie otrzymał odprawy, nagrody jubileuszowej po 30 latach pracy oraz nagród z okazji Dnia Górnika za lata 2001-2002. Termin zapłaty tych nagród okolicznościowych mijał 30 maja 2003 r. Regulamin obliczania i wypłaty nagród z okazji Dnia Górnika, będący załącznikiem do zakładowego układu zbiorowego pracy, przewidywał prawo do nagrody z okazji tego święta dla wszystkich pracowników, którzy przepracowali 12 miesięcy i byli zatrudnieni w dniu 4 grudnia, w wysokości miesięcznego wynagrodzenia, obliczonego jak za urlop wypoczynkowy. Prawo do nagrody wyłączone zostało, jeżeli pracownik miał nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy lub karę regulaminową za naruszenie obowiązków pracownika. Tego typu zarzuty nie zostały przez pozwanego podniesione. Prawo do nagród jubileuszowych określone zostało w zakładowym układzie zbiorowym pracy. Po 30 latach pracy nagroda ta wynosiła 400% miesięcznego wynagrodzenia, obliczonego jak za urlop wypoczynkowy. Niekwestionowany między stronami był okres zatrudnienia powoda przez ponad 30 lat. Uchwałą [...] z dnia 3 lutego 1992 r. rada pracownicza w związku z powołaniem powoda na stanowisko dyrektora przyznała mu wynagrodzenie określone jako całkowite wynagrodzenie miesięczne, obejmujące wszystkie składniki, tj. wynagrodzenie zasadnicze, dodatek funkcyjny, "kartę górnika" oraz deputat węglowy. Z dniem 1 października 1996 r. wynagrodzenie uległo zmianie, bowiem przyznano powodowi wynagrodzenie całkowite równe "pięcioletniej średniej płacy w przedsiębiorstwie" liczonej z poprzedniego miesiąca. Powód otrzymał nagrodę jubileuszową w wysokości 300% podstawy wymiaru za 25 lat (uprzednio też za 20 lat).

Sąd Okręgowy uznał, iż sporne między stronami było, czy powodowi przysługuje roszczenie o nagrodę jubileuszową, nagrodę okolicznościową z okazji Dnia Górnika i odprawę w związku z odwołaniem ze stanowiska. Zdaniem Sądu, zasadne są roszczenia o nagrodę jubileuszową i nagrodę okolicznościową. Uprawnienia płacowe regulują przede wszystkim układy zbiorowe pracy i do ich wyłączenia należy szukać przepisów jednoznacznych i bezwzględnie obowiązujących. Uprawnienia płacowe powoda co do wynagrodzenia zasadniczego uregulowane zostały w ustawie z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306 ze zm.). Zgodnie z art. 5 ust. 1-3 tej ustawy, osobom wymienionym w jej art. 2, czyli kierownikom i dyrektorom przedsiębiorstw państwowych, przysługuje wyłącznie wynagrodzenie miesięczne będące wielokrotnością przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat z zysku w IV kwartale poprzedniego roku. Mogą też być im przyznane świadczenia dodatkowe oraz nagroda roczna. Nie mogą zaś oni otrzymać prowizji z zysku, nagrody z zakładowego funduszu nagród oraz nie mają roszczeń z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej. Definicję świadczeń dodatkowych określa art. 11 tej ustawy, wskazując, że są to świadczenia bytowe, socjalne, komunikacyjne, ubezpieczenia majątkowe z tytułu zatrudnienia - w wysokości wyższej, niż ustalone w regulaminach wynagradzania, zakładowych i ponadzakładowych układach zbiorowych pracy bądź w odrębnych przepisach. Sąd Okręgowy uznał, że wszelkie świadczenia z tytułu zatrudnienia, jeśli nie są wyższe niż przewidziane w układzie zbiorowym pracy i równocześnie nie przekraczają górnego pułapu dwunastomiesięcznego przeciętnego wynagrodzenia przyjętego dla ustalenia wynagrodzenia zasadniczego, przysługują również kierownikowi i dyrektorowi przedsiębiorstwa państwowego. Ustawa z dnia 3 marca 2000 r. zatem potwierdza prawo do tych świadczeń, jakie przewiduje układ zbiorowy pracy i regulamin wynagradzania. Zdaniem Sądu Okręgowego, dopiero, gdy świadczenia przyznane w umowie o pracę są wyższe niż maksymalne, dopuszczone tą ustawą, to postanowienia umowy jako nieważne zastępowane są przepisami ustawy. Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowego wykazu świadczeń dodatkowych, które mogą być przyznane osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi, oraz trybu ich przyznawania (Dz. U. Nr 14, poz. 139) przewiduje między innymi możliwość przyznania takich świadczeń, jak nagroda jubileuszowa nie częściej niż co 5 lat w wysokości do 25% wyższej niż ustalona w zakładowym regulaminie wynagradzania, układzie zbiorowym oraz w odrębnych przepisach. Dopiero, gdy te przepisy nie określają uprawnień do nagrody jubileuszowej, to świadczenie takie może być przyznane w wysokości 150% wynagrodzenia miesięcznego. Zatem rozporządzenie (analogicznie jak ustawa) daje pierwszeństwo regulacjom zawartym w regulaminie płacowym i układach zbiorowych pracy. Według Sądu Okręgowego, skoro w 2002 r. powód uzyskał wynagrodzenie w wysokości 127.964,00 zł, a w okresie siedmiu miesięcy 2003 r. w kwocie 72.128,36 zł, to przeciętne miesięczne wynagrodzenie liczone dla ustalenia nagrody z okazji Dnia Górnika wyniosło 10.304,05 zł. Nagroda jubileuszowa w wysokości 400% wynagrodzenia wynosi zaś 41.204 zł. Uznając, że świadczenia te wynikają wprost z zakładowego systemu wynagradzania, Sąd Okręgowy zasądził je zgodnie z żądaniem powoda. W art. 12 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. ustalone zostało, że w razie odwołania ze stanowiska lub rozwiązania umowy o pracę albo umowy cywilnoprawnej, będącej podstawą zatrudnienia, osobom, których wynagrodzenie ta ustawa reguluje może być przyznana odprawa w wysokości nie wyższej niż trzykrotność miesięcznego wynagrodzenia. Powód został odwołany ze stanowiska po upływie trzech miesięcy od wejścia tej ustawy w życie. Dlatego też Sąd nie znalazł możliwości zaaprobowania poglądu, że powinien on otrzymać odprawę w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Przyznanie tej odprawy zależy od oceny kondycji finansowej przedsiębiorstwa, która nie jest dobra, skoro ustanowiono zarząd komisaryczny. Mając to na uwadze, Sąd Okręgowy w tej części uznał powództwo za niezasadne.

Wyrokiem z dnia 5 maja 2004 r. [...] Sąd Apelacyjny w Białymstoku zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji w punkcie I i oddalił powództwo. Według Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy naruszył art. 5 ustawy z dnia 3 marca 2000 r. oraz § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. Powód podlegał wskazanej ustawie i należało uwzględnić uznaniowy charakter świadczeń dodatkowych wynikający z jej art. 5 oraz regulację z art. 241²⁶ § 2 k.p. Zgodnie z tym ostatnim przepisem, zakładowy układ zbiorowy pracy nie może normować zasad wynagradzania osób zarządzających zakładem pracy w imieniu pracodawcy. Według art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 3 marca 2000 r., osobom, o których mowa w jej art. 2 pkt 1-4, mogą być przyznane świadczenia dodatkowe. Rozporządzenie wykonawcze precyzuje, że świadczenia dodatkowe mogą być przyznane przez właściwy organ z własnej inicjatywy lub na umotywowany wniosek rady nadzorczej albo innego statutowego organu nadzorczego. Z § 3 tego rozporządzenia wynika, że świadczenia dodatkowe przyznaje się osobom przy zachowaniu ograniczeń co do ich wysokości wynikających z art. 11 ust. 2 ustawy. Z układu zbiorowego pracy wynika, że przewiduje on prawo pracowników do nagrody jubileuszowej i nagrody z okazji Dnia Górnika, a świadczenia te nie mają charakteru uznaniowego. Jednakże regulacje układu zbiorowego pracy nie mogą być stosowane do powoda jako dyrektora. Powód podlega regulacjom z ustawy z dnia 3 marca 2000 r. i świadczenia takie jak nagroda roczna, inne świadczenia dodatkowe oraz odprawa mogły być mu przyznane, a zatem mają one charakter uznaniowy. Powodowi przysługiwałaby nagroda jubileuszowa, gdyby organ założycielski podjął decyzję o jej przyznaniu, co nie miało miejsca. Brak jest również podstaw do zasądzenia na rzecz powoda nagrody z okazji Dnia Górnika, gdyż nie została ona wymieniona w katalogu świadczeń dodatkowych, jak również brak jest decyzji przyznającej powodowi taką nagrodę.

Kasację od tego wyroku wniósł powód, który zarzucił naruszenie: 1) art. 5 ust. 1 i 2 w związku z art. 7, art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 1 i art. 13 ustawy z dnia 3 marca 2000 r.; 2) § 2 ust. 1 i 2 i § 3 pkt 1 rozporządzenia Prezesa RM z dnia 21 stycznia 2003 r.; 3) § 2, § 3, § 12 ust. 1 i § 17 ust. 1 zakładowego układu zbiorowego pracy oraz 4) art. 11², art. 77¹ i art. 241²⁶ k.p. W uzasadnieniu kasacji powód wywiódł w szczególności, że osobom wymienionym w art. 2 ustawy, niezależnie od podstawy nawiązania stosunku pracy przysługuje wyłącznie wynagrodzenie miesięczne. Z tak sformułowanego przepisu nie wynika, iż osoby te nie mają prawa do innych świadczeń związanych z pracą. Dowodzi tego art. 7 ustawy, wymieniając jakie składniki szeroko rozumianego wynagrodzenia, nie przysługują tym osobom. Oznacza to, że składniki niewymienione w art. 7 ustawy nadal przysługują osobom określonym w jej art. 2. Z mocy art. 5 ust. 2 ustawy, osobom wymienionym w art. 2 pkt 1-4, mogą być przyznane świadczenie dodatkowe. Osoby te mają prawo także do tych składników wynagrodzenia i świadczeń związanych z pracą, które nie stanowią świadczeń dodatkowych w rozumieniu art. 11 ust. 1 i nie zostały wyłączone jej art. 7, a wynikają z regulaminu wynagradzania, czy zakładowego układu zbiorowego pracy. Zgodnie z § 12 zakładowego układu zbiorowego pracy, pracownikom, którzy przepracowali wskazany okres czasu przysługuje nagroda jubileuszowa. Nagroda ta ma charakter roszczeniowy, a nie uznaniowy. Powód spełnił warunki do nabycia prawa do nagrody jubileuszowej i nagród "barbórkowych". Postanowienia układu zbiorowego pracy, stosownie do art. 9 § 1 k.p., zaliczane są do źródeł prawa pracy w zakresie w jakim określają prawa i obowiązki stron stosunku pracy. Zgodnie z art. 77¹ k.p., warunki wynagradzania i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą ustalają układy zbiorowe pracy. Zdaniem powoda, nagrodę jubileuszową należy traktować jako inne świadczenie związane z pracą i prawa dyrektora przedsiębiorstwa państwowego do nagrody jubileuszowej do dnia 31 grudnia 2003 r. nie pozbawiał art. 241²⁶ § 2 k.p. Ustawodawca uznał, że pojęcie "zasady wynagrodzenia" nie jest tożsame z "warunkami wynagradzania". Nagroda jubileuszowa stanowiła "świadczenie związane z pracą", co potwierdził ustawodawca nowelizując art. 77³ § 3 k.p. Określił w nim jednoznacznie, iż nagroda jubileuszowa należy do świadczeń związanych z pracą, uzależnionych od okresu przepracowanego przez pracownika. Brak jest podstaw prawnych, by kwalifikację prawną nagrody jubileuszowej uzależniać od "sfery gospodarki", czy od zajmowanego stanowiska pracy. Z mocy art. 11² k.p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Zasada równych praw z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków pracowniczych dotyczy warunków nabycia prawa do nagrody jubileuszowej, określonych w zakładowym układzie zbiorowym pracy.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

W sprawie chodzi o roszczenia dotyczące nagrody jubileuszowej i nagrody z okazji Dnia Górnika, które niewątpliwie miały określone przesłanki, a więc są premiami, czyli składnikami wynagrodzenia za pracę w ścisłym tego słowa znaczeniu, a nie innymi świadczeniami związanymi z pracą. Sąd Najwyższy podziela pogląd, że możliwość otrzymania tych świadczeń nie została wyłączona przez ustawę z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi oraz rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r., jeżeli powód nabył do nich prawo na podstawie przepisów zakładowego układu zbiorowego pracy (por. wyrok z dnia 3 grudnia 2003 r., I PK 113/03, OSNP 2004 nr 21, poz. 364 i wyrok z dnia 8 czerwca 2004 r., III PK 21/04, OSNP 2005 nr 4, poz. 51). Ciężar rozstrzygnięcia spoczywa więc na ocenie, czy zakładowy układ zbiorowy pracy mógł skutecznie przyznać te świadczenia powodowi, co wymaga dokonania wykładni art. 241²⁶ § 2 k.p. Zgodnie z tym przepisem, układ zakładowy nie może określać zasad wynagradzania osób zarządzających zakładem pracy w imieniu pracodawcy. Oznacza to, że jeżeli zakładowy układ zbiorowy pracy określa zasady wynagradzania wszystkich pracowników, to jego wykładnia musi oznaczać, że nie dotyczy on w tym zakresie osób zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy. Jeżeli więc zakładowy układ zbiorowy pracy przyznawał wszystkim pracownikom strony pozwanej nagrody jubileuszowe i nagrody z okazji Dnia Górnika, a świadczenia te były wynagrodzeniem za pracę, to nie dotyczyło to powoda jako zarządzającego zakładem pracy. Początkowo, Sąd Najwyższy przyjął w wyroku z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 634/98 (OSNAPiUS 2000 nr 10, poz. 383), że przez "zasady wynagradzania" z art. 241²⁶ § 2 k.p. należy rozumieć postanowienia określające warunki przyznawania wynagrodzenia za pracę oraz innych (dodatkowych) jego składników. Przepis ten nie obejmuje "zasad przyznawania innych świadczeń związanych z pracą", np. nagród jubileuszowych lub odpraw pieniężnych w związku z przejściem pracownika na emeryturę lub rentę. Kwalifikacja nagrody jubileuszowej jako innego świadczenia związanego z pracą, a nie wynagrodzenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, spotkała się z krytyką (por. glosa J. Wratnego do tego wyroku, OSP 2000 nr 12, poz. 178). Sąd Najwyższy odstąpił w późniejszych orzeczeniach od tego poglądu i uznał, że postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy dotyczące gratyfikacji jubileuszowej nie mają zastosowania do osób zarządzających zakładem w imieniu pracodawcy - art. 241²⁶ § 2 k.p. (wyrok z dnia 13 października 1999 r., I PKN 159/99, OSNAPiUS 2001 nr 4, poz. 109). Z uzasadnienia tego wyroku wynika, że dotyczy on nagród jubileuszowych, które mają charakter premii, gdyż ich charakter nie jest jednolity. Może ona bowiem stanowić składnik wynagrodzenia za pracę, jeżeli odpowiada cechom pojęciowym premii, a więc poddaje się kontroli co do przesłanek przyznawania i ustalenia jej wysokości. Może być jednak także świadczeniem pozbawionym cech wynagrodzenia, w sytuacji, gdy prawo do niej zależy nie od spełnienia obiektywnie określonych przepisami płacowymi warunków, lecz od jej przyznania; w takim razie jest nagrodą. Taka wykładnia była już konsekwentnie podtrzymywana w orzecznictwie (por. wyrok z dnia 7 marca 2001 r., I PKN 284/00, OSNAPiUS 2002 nr 23, poz. 568 oraz wyrok z dnia 9 września 2004 r., I PK 423/03, OSNP 2005 nr 6, poz. 83) i skład rozpoznający niniejszą sprawę podziela tę interpretację.

Powód próbuje tę wykładnię podważyć. Odwołuje się do treści § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r., według którego osobom, o których mowa w § 1 tego rozporządzenia, mogą być przyznane następujące świadczenia dodatkowe z tytułu zatrudnienia: 1) nagroda jubileuszowa przyznawana nie częściej niż co 5 lat, 2) odprawa pieniężna w razie ustania stosunku pracy w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, zwana dalej "odprawą pieniężną", 3) zwrot częściowych kosztów użytkowania udostępnionego lokalu mieszkalnego, w tym mieszkania służbowego; 4) świadczenia związane z korzystaniem z częściowo odpłatnych usług telekomunikacyjnych; 5) świadczenia z tytułu dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego, majątkowego oraz osobowego, w wysokości do 25% wyższej niż ustalona w regulaminie wynagradzania, zakładowym i ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy oraz w odrębnych przepisach. Według powoda z tego przepisu wynika, że zakładowy układ zbiorowy pracy może przyznać nagrodę jubileuszową osobie zarządzającej zakładem pracy. Nie jest to pogląd trafny, gdyż przepis ten dotyczy różnych świadczeń, w tym także tych, które mogą być przyznane takim pracownikom w zakładowym układzie zbiorowym, np. odprawy pieniężnej. Przede wszystkim przepis ten dotyczy także ponadzakładowych układów zbiorowych pracy, a w takich układach mogą być zawarte regulacje przyznające nagrodę jubileuszową także osobom zarządzającym. Nie można więc zasadnie twierdzić, że § 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r. modyfikuje treść art. 241²⁶ § 2 k.p. Dotyczy on bowiem tylko tych sytuacji, które nie są objęte art. 241²⁶ § 2 k.p. Powód trafnie wywodzi, że z mocy art. 11² k.p. pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Zasada równych praw z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków pracowniczych dotyczy warunków nabycia prawa do nagrody jubileuszowej, określonych w zakładowym układzie zbiorowym pracy (wyrok z dnia 23 stycznia 2002 r., I PKN 816/00, OSNP 2004 nr 2, poz. 32). Powód nie uwzględnia jednak tego, że sytuacja pracownika będącego osobą zarządzającą zakładem pracy w imieniu pracodawcy jest różna od sytuacji pozostałych pracowników. W sferze uprawnień wynikających z zakładowych układów zbiorowych pracy jest więc uprawnione odmienne traktowanie tych pracowników, czego wyrazem jest właśnie art. 241²⁶ § 2 k.p. Pracownicy zarządzający zakładem pracy są podmiotami aktywnie uczestniczącymi w tworzeniu zakładowych układów zbiorowych pracy i podpisują ten układ w imieniu pracodawcy będącego jednostką organizacyjną (art. 241²³ w związku z art. 3¹ k.p.). W art. 241²⁶ § 2 k.p. chodzi więc o to, aby tacy pracownicy nie podejmowali decyzji o przysługujących im świadczeniach wynagrodzeniowych. Wyłączenie ich z regulacji zakładowego układu zbiorowego pracy jest racjonalnie uzasadnione i tym samym nie narusza zasady równego traktowania. Powód powołuje się też na nową treść art. 77³ k.p. Zgodnie z tym przepisem, warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą dla pracowników zatrudnionych w państwowych jednostkach sfery budżetowej, jeżeli nie są oni objęci układem zbiorowym pracy, określi, w drodze rozporządzenia - w zakresie nie zastrzeżonym w innych ustawach do właściwości innych organów - minister właściwy do spraw pracy na wniosek właściwego ministra (§ 1). Rozporządzenie to powinno w szczególności określać warunki ustalania i wypłacania: 1) wynagrodzenia zasadniczego pracowników, 2) innych, poza wynagrodzeniem zasadniczym, składników uzasadnionych zwłaszcza szczególnymi właściwościami lub warunkami wykonywanej pracy, kwalifikacjami zawodowymi pracowników, z tym że wysokość składnika wynagrodzenia, którego przyznanie uwarunkowane będzie długością przepracowanego okresu, o ile taki składnik zostanie określony, nie może przekroczyć 20 proc. wynagrodzenia zasadniczego, 3) innych świadczeń związanych z pracą, w tym takich, które mogą być uzależnione od okresów przepracowanych przez pracownika; w szczególności może to dotyczyć nagrody jubileuszowej i jednorazowej odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi, którego stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę (§ 3). Zdaniem powoda, z przepisów tych wynika, że nagroda jubileuszowa jest "innym świadczeniem związanym z pracą" i tak powinna być traktowana w rozumieniu art. 241²⁶ § 2 k.p. Nie jest to pogląd trafny, gdyż art. 77³ k.p. dotyczy tylko pracowników zatrudnionych w państwowych jednostkach sfery budżetowej. Jest to więc przepis wyjątkowy, który nie może służyć do takiej samej wykładni przepisów ogólnych. Nawet więc, gdyby uznać, że dla pracowników sfery budżetowej nagroda jubileuszowa jest "innym świadczeniem związanym z pracą", to nie oznacza to, że jest takim świadczeniem dla innych pracowników. Nadto, nagroda jubileuszowa może mieć charakter uznaniowy i wtedy rzeczywiście nie jest składnikiem wynagrodzenia za pracę w ścisłym tego słowa znaczeniu. Taki charakter ma nagroda jubileuszowa, która może być przyznana osobom objętym regulacją ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi na podstawie § 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 stycznia 2003 r.

Ponieważ przepisy obowiązującego u strony pozwanej zakładowego układu zbiorowego pracy ukształtowały prawo do nagrody jubileuszowej i nagrody z okazji Dnia Górnika jako świadczenia stanowiące premie, a więc składnik wynagrodzenia w ścisłym tego słowa znaczeniu, to nie dotyczyły one powoda z mocy art. 241²⁶ § 2 k.p. Powodowi nie zostały też przyznane te świadczenia na innej podstawie prawnej. Prowadzi to do uznania, że zarzuty kasacji nie opierają się na usprawiedliwionych podstawach i kasacja podlega oddaleniu na mocy art. 393¹² k.p.c.

OSNP 2005 r., Nr 20, poz. 316