Postanowienie z dnia 2007-02-15 sygn. V KK 22/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KK 22/07

P O S T A N O W I E N I E

Dnia 15 lutego 2007 r. Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Dorota Rysińska

w sprawie M. A.

skazanego z art. 207 § 1 w zb. z art. 157 § 2 k.k. oraz z art. 200 § 1 w zw. z art. 12 k.k.

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu

w dniu 15 lutego 2007 r. kasacji obrońcy wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 6 września 2006 r., sygn. akt V Ka […], zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w S.

z dnia 28 kwietnia 2006 r., sygn. akt II K […]

p o s t a n a w i a:

1. pozostawić kasację bez rozpoznania;

2. zwolnić M. A. od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.

U Z A S A D N I E N I E

Z treści art. 520 § 2 k.p.k. wynika, że kasację od wyroku sądu odwoławczego może wnieść tylko ta strona, która uprzednio zaskarżyła orzeczenie sądu pierwszej instancji. W wypadku niezaskarżenia tego orzeczenia apelacją strona może wnieść kasację tylko wtedy, gdy sąd apelacyjny (rozpoznając środek odwoławczy innego podmiotu) zmienił wyrok sądu pierwszej instancji w sposób dla tej strony niekorzystny. Wówczas – co nie ulega wątpliwości w świetle ukształtowanego i jednolitego stanowiska Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z dnia 25 lipca 1996 r., V KKN 61/96, OSNKW 1996, z. 9-10, poz. 68, postanowienie z dnia 8 marca 2005 r., V K.K. 451/04, Lex 148188) – strona ta może wnieść kasację wyłącznie od tej części orzeczenia sądu odwoławczego, która zawiera rozstrzygnięcie o zmianie orzeczenia sądu pierwszej instancji na jej niekorzyść. Przytaczane ograniczenie nie dotyczy tyko takiej kasacji, o czym stanowi przepis art. 520 § 3 k.k., w której zarzucono jedno z uchybień wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k.

Uwzględniając powyższe, należy podzielić stanowisko zaprezentowane w pisemnej odpowiedzi prokuratora na kasację, że wniesiona w niniejszej sprawie skarga jest niedopuszczalna z mocy wskazanego na wstępie przepisu prawa. Trzeba bowiem zauważyć, że wyrok Sądu Rejonowego został zaskarżony wyłącznie apelacją prokuratora, wniesioną – na niekorzyść oskarżonego – tylko w zakresie orzeczenia o karze. Rozpoznając tę apelację w zakreślonych granicach, Sąd Okręgowy częściowo ją uwzględnił, zmieniając zaskarżoną część wyroku z niekorzyścią dla oskarżonego (uchylił orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania łącznej kary pozbawienia wolności). W związku z powyższym, jakkolwiek skazany i jego obrońca nabyli uprawnienie do wniesienia kasacji (mimo niezaskarżenia wyroku sądu pierwszej instancji), to uprawnienie to ograniczało się do podniesienia zarzutów rażącego naruszenia przepisów prawa (art. 523 § 1 k.p.k.) wyłącznie przeciwko orzeczeniu o karze (z wyłączeniem zarzutu rażącej niewspółmierności kary) oraz do podniesienia uchybień wskazanych w przepisie art. 439 § 1 k.p.k.

Tymczasem w kasacji wniesionej na korzyść M. A., jego obrońca uchybień takich nie wskazał, skarżąc zaś wyrok sądu odwoławczego w całości, postawił temu orzeczeniu zarzut rażącego naruszenia art. 7 k.p.k., polegającego na błędnym obdarzeniu wiarą zeznań osób pokrzywdzonych. Jednocześnie, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, skarżący zarzut ten skierował wprost przeciwko orzeczeniu sądu pierwszej a nie drugiej instancji, co wynika nie tylko z samego faktu, że ten ostatni sąd nie kontrolował w całości zaskarżonego wyroku, ale wręcz z treści uzasadnienia wniesionej skargi. Powyższe przekonuje o jej niedopuszczalności również na gruncie przepisu art. 519 k.p.k.

Wobec tego, że opisywana skarga została mimo to przyjęta, należy ją obecnie, na mocy art. 531 § 1 w zw. z art. 530 § 2, art. 429 § 1 i art. 520 § 2 oraz art. 519 k.p.k., pozostawić bez rozpoznania.

Orzeczenie o kosztach sądowych postępowania kasacyjnego znajduje uzasadnienie w treści przepisu art. 624 § 1 k.p.k.