Wyrok z dnia 2003-01-21 sygn. I PK 96/02

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PK 96/02

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2003 r.

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Herbert Szurgacz (przewodniczący)

SSN Beata Gudowska

SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)

Wanda Cabaj

w sprawie z powództwa M. A.

przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Zakładowi Opieki Zdrowotnej w N. o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 stycznia 2003 r., kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ś.

z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt VII Pa [...],

oddala kasację.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 28 maja 2001 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w K. uznał za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę dokonane M. A. przez Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w N. Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u pozwanego od 1986 r. jako pielęgniarka, w 1999 r. korzystała ze zwolnienia lekarskiego przez 63 dni, w 2000 r. była na zwolnieniu od 13 lipca do 10 października i okresy tego zwolnienia nie były częste, wiązały się z poważną chorobą, wobec czego w jej przypadku wypowiedzenie umowy o pracę nie powinno być uzasadniane nadmierną absencją chorobową.

Stanowisko Sądu pierwszej instancji podzielił Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ś., który wyrokiem z dnia 22 listopada 2001 r. oddalił apelację strony pozwanej podkreślając ponadto, że powódka była pacjentką szpitala, w którym była zatrudniona a zatem i przełożeni i współpracownicy mieli rozeznanie co do stanu jej zdrowia, rokowań, okresu leczenia i rehabilitacji, toteż przy dołożeniu dobrej woli można było zmniejszyć skutki dezorganizacji spowodowanej chorobą powódki.

Kasacja strony pozwanej zarzuca wyrokowi Sądu drugiej instancji oczywiste naruszenie prawa i jego błędną wykładnię oraz doprowadzenie do rozbieżności w orzecznictwie sądów przez uznanie, że długotrwała nieobecność w pracy nie uzasadnia wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 KP).

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Kasacja okazała się nieuzasadniona i podlega oddaleniu, jakkolwiek niektóre z jej argumentów są usprawiedliwione. Nie mogą one jednak odnieść skutku, ponieważ zgodnie z przepisem art. 393¹¹ § 1 i § 2 KPC Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia kasacją oraz podstaw kasacyjnych i jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi podstawę zaskarżonego orzeczenia. W przedmiotowej sprawie jako podstawa kasacji wskazane zostało wyłącznie naruszenie art. 45 KP przez przyjęcie, iż wypowiedzenie powódce umowy o pracę nie znajduje uzasadnienia. Uchodzi jednak uwadze kasacji, że do przyjęcia takiego stanowiska doprowadziły Sąd drugiej instancji (a wcześniej Sąd pierwszej instancji) ustalenia faktyczne dokonane przez ten Sąd, przy czym kasacja nie zawiera zarzutu naruszenia przepisów postępowania, w wyniku którego mogłoby dojść do wadliwych ustaleń faktycznych. Będąc zatem związany tymi ustaleniami Sąd Najwyższy obowiązany jest stwierdzić, iż wobec kilkunastoletniego stażu pracy powódki i występowania jej absencji chorobowej dopiero w latach 1999 i 2000, leczenia się w zatrudniającym ją zakładzie opieki zdrowotnej (co umożliwiało sprawdzenie zasadności tak długotrwałego procesu leczenia a jednocześnie mogło uruchomić stosowne działania organizacyjne zmniejszające dolegliwość absencji powódki dla pracodawcy) oraz sprzeciwie wobec proponowanego rozwiązania umowy o pracę dwu instancji związków zawodowych, ocena Sądu drugiej instancji, że przy wskazanej przyczynie wypowiedzenia byłoby ono w tym, konkretnym przypadku niedostatecznie uzasadnione i stojące w kolizji z zasadami współżycia społecznego, zasługuje na aprobatę. I chociaż te argumenty kasacji, które odwołują się do orzecznictwa Sądu Najwyższego akceptującego nadmierną absencję chorobową jako przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę są co do zasady trafne, to jednak nie mogą one być odrywane od konkretnego stanu faktycznego, którego kasacja, poprzez brak zarzutów naruszenia konkretnych przepisów postępowania nie jest w stanie zakwestionować. Tym samym wywody kasacji odnośnie kwestionowania potrzeby korzystania przez powódkę z tak długich zwolnień lekarskich stanowią nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami Sądu drugiej instancji i mogą być odparte argumentem, że lekarz-pracodawca, który toleruje wystawianie w kierowanej przez siebie placówce zdrowia, jego zdaniem nieuzasadnione stanem zdrowia pracownicy, zwolnienia lekarskie jest również odpowiedzialny za dezorganizację tym zwolnieniem funkcjonowania zakładu służby zdrowia i zarzuty nieuwzględnienia tej absencji jako niewystarczającej przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę kieruje pod niewłaściwym adresem. Ograniczając się jedynie do postawienia zarzutu naruszenia art. 45 KP, kasacja w zasadzie pozbawia się argumentów prawnych na uzasadnienie swojego stanowiska i wniosków, w tym względzie balansując na granicy dopuszczalności kasacji, spełniając wymagania co do wskazania – i uzasadnienia podstaw kasacyjnych oraz przytoczenia okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji w zakresie zaledwie minimalnym, co także w pewnym sensie ogranicza ramy argumentacji Sądu Najwyższego.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy nie znalazł usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia kasacji i w oparciu o art. 393¹² KPC orzekł jak w sentencji wyroku.