Wypowiedzenie umowy o pracę ze względu na absencje chorobowe

Nieprzewidziane, długotrwałe i powtarzające się nieobecności pracownika w pracy, wymagające podejmowania przez pracodawcę działań natury organizacyjnej i pociągające za sobą wydatki na zatrudnienie pracowników w godzinach nadliczbowych są uzasadnioną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę, chociażby były niezawinione przez pracownika i formalnie usprawiedliwione (wyroki SN: z 4 grudnia 1997 r., I PKN 422/97; 24 października 2017 r., I PK 290/16). Oznaczają one bowiem nie tylko mniejsze możliwości wykorzystania umiejętności pracownika i czasową utratę korzyści wynikających z inwestycji poniesionych przez pracodawcę na przystosowanie go do pracy, ale również konieczność zastąpienia nieobecnego pracownika innym (wyrok SN z 6 listopada 2001 r., I PKN 673/00).

Postanowienie SN z dnia 19 listopada 2024 r., I PSK 58/24

Standard: 86790 (pełna treść orzeczenia)

Art. 53 § 3 k.p. zakazuje jedynie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia po stawieniu się pracownika do pracy. Z treści tego przepisu nie wynika jednak, że każde wypowiedzenie spowodowane długotrwałą, zbliżoną do okresów wskazanych w art. 53 § 1 k.p., nieobecnością pracownika w pracy jest uzasadnione. Wypowiedzenie umowy o pracę w takiej sytuacji musi być uzasadnione dodatkowymi przesłankami, obiektywnie uzasadniającymi obawę pracodawcy, że dalsze zatrudnianie pracownika może zagrażać sprawnemu funkcjonowaniu zakładu pracy i zagrażać jego interesowi. Do takich przesłanek należą w szczególności: powtarzalność nieobecności w pracy, nieodzyskanie przez pracownika pełni sił po absencji spowodowanej chorobą, poddające w wątpliwość jego zdolność do wykonywania obowiązków, a także naruszanie obowiązków pracowniczych (niestaranne ich wykonywanie) niezależnie od długotrwałej absencji.

Wypowiedzenie mogą uzasadniać przerywane, częste okresy absencji. Nie można zatem wykluczyć, że niemożność rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia (art. 53 § 1 k.p.) nie uniemożliwi rozwiązania go za wypowiedzeniem.

Podsumowując ten wątek rozważań, należy przypomnieć raz jeszcze, że długotrwała choroba pracownika samodzielnie stanowi usprawiedliwioną przyczynę wypowiedzenia, gdyż zawsze powoduje niekorzystne skutki dla pracodawcy. Dezorganizacja pracy, spowodowana długotrwałą nieobecnością pracownika, może stanowić przyczynę wypowiedzenia umowy (wyrok SN z 11 lipca 2006 r., I PK 305/05).

Zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 45 § 1 k.p.) powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązywania umowy o pracę; pracodawca w sposób zasadny wypowiada umowę o pracę, jeżeli pracownik nie osiąga wyników porównywalnych z innymi pracownikami, przy czym obojętne jest, czy spowodowane to zostało niestarannym wykonywaniem obowiązków, czy przyczynami obiektywnymi, leżącymi po stronie pracownika (np. długotrwałą chorobą albo częstymi powtarzającymi się jego niezdolnościami do pracy); pracodawca może też zasadnie wypowiedzieć umowę o pracę w ramach realizacji zasady doboru pracowników w sposób zapewniający najlepsze wykonywanie realizowanych zadań, jeżeli może przewidywać, że zatrudnienie nowych pracowników pozwoli na osiąganie lepszych rezultatów pracy (wyrok SN z 2 października 1996 r., I PRN 69/96).

Wyrok SN z dnia 24 października 2017 r., I PK 290/16

Standard: 61081 (pełna treść orzeczenia)