Postanowienie z dnia 1997-04-07 sygn. III CKN 29/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CKN 29/97

Postanowienie

z dnia 7 kwietnia 1997 r.

Przewodniczący: sędzia SN A. Wypiórkiewicz (sprawozdawca).

Sędziowie: SN Z. Strus, SA H. Szachułowicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 1997 r. na rozprawie sprawy z powództwa K. P. przeciwko Skarbowi Państwa - Zespołowi Opieki Zdrowotnej w W. o 9.000 zł, na skutek kasacji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach z dnia 28 października 1996 r. sygn. akt (...),

postanowił odrzucić kasację i zasądzić od Skarbu Państwa - Zespołu Opieki Zdrowotnej w W. na rzecz powoda K. P. kwotę 500 złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 28 maja 1996 r., zasądził od pozwanego Zespołu Opieki Zdrowotnej w W. na rzecz powoda K. P. kwotę 9.000 złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za wywołanie rozstroju zdrowia. Ustalone bowiem zostało, że po trwającym od dnia 24 maja do dnia 31 maja 1995 r. okresie hospitalizacji w Szpitalu Rejonowym w W. powód K. P. zapadł na ostre wirusowe zapalenie wątroby typu B. Sąd Rejonowy przyjął normalny związek przyczynowy pomiędzy pobytem powoda w szpitalu a chorobą na podstawie oceny faktów, że w szpitalu powód poddany był iniekcjom, ujawnienie się choroby nastąpiło w okresie inkubacyjnym, a ponadto powód zarówno przed hospitalizacją, jak też po okresie hospitalizacji nie znajdował się w sytuacjach podwyższonego zagrożenia zakażeniami.

Sąd Rejonowy jako podstawę prawną wyroku przytoczył art. 417 § 1 k.c.

Sąd Wojewódzki, wyrokiem z dnia 28 października 1996 r., oddalił rewizję strony pozwanej, nie dopatrując się uzasadnionych podstaw zaskarżenia.

Kasacja pozwanego od tego wyroku opiera się na zarzucie naruszenia prawa materialnego przez przyjęcie, iż wobec niemożności udowodnienia przez pozwanego innego miejsca zakażenia powoda wirusem żółtaczki (poza szpitalem pozwanego), należy przyjąć, iż udowodniono wszczepienie wirusa przez personel pozwanego. Skarżący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenia powództwa albo jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Stosownie do brzmienia art. 393¹ k.p.c., kasację można oprzeć na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Sprostaniu wymaganiu przytoczenia tak określonych podstaw kasacyjnych (por. art. 393³ k.p.c.) nie odpowiada ogólnikowe powołanie się przez skarżącego na naruszenie prawa materialnego bez przytoczenia przepisu prawnego, który miał doznać obrazy. W istocie bowiem w takim stanie rzeczy dochodzi do przytoczenia treści art. 393¹ k.p.c. bez niezbędnej ze względu na przedmiot rozstrzygniętej sprawy konkretyzacji zarzutu. Konieczność przedstawienia instancji kasacyjnej takiego zarzutu wynika już z samej istoty zaskarżenia jako środka podważania prawidłowości zapadłego orzeczenia, które jest czynnością sądową odnoszącą się do indywidualnej sprawy, stanowiącej przedmiot rozpoznania. Poza tym samo brzmienie wymienionego art. 393¹ k.p.c. prowadzi do takiego samego wniosku, skoro w przepisie tym stwierdzone zostało, że naruszenie prawa materialnego polega na błędnej wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa, co może odnosić się do konkretnej normy prawnej. Należy ponadto zaznaczyć, że dla dopełnienia warunku przytoczenia podstaw zaskarżenia i ich uzasadnienia nie wystarcza zamieszczenie w kasacji wywodów, które każą Sądowi Najwyższemu jedynie domyślać się, który przepis prawny skarżący miał na uwadze, podnosząc naruszenie prawa materialnego. Po wniesieniu kasacji nie można usunąć braku przytoczenia w niej naruszonego przepisu, gdyż wtedy nie jest już dopuszczalna sanacja takiej istotnej wadliwości. Wykracza ona bowiem poza pojęcie braku formalnego pisma procesowego, odbierając wniesionemu środkowi odwoławczemu cechy dopuszczalnej kasacji (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 6 listopada 1996 r. II UKN 12/96, z dnia 7 stycznia 1997 r. I CZ 22/96 i z dnia 11 marca 1997 r. III CKN 13/97).

W sprawie obecnie rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy strona pozwana postąpiła nieprawidłowo w sposób opisany, gdyż podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego, nie wskazała w kasacji przepisu prawnego, który stosownie do jej ocen miał zostać naruszony. Uzasadnienie tak ogólnikowo sformułowanego zarzutu odbiega od tego, co według art. 393¹ k.p.c. stanowi o naruszeniu prawa materialnego, gdyż nawiązuje do uchybień natury procesowej, przy czym cały wywód prawny zmusza Sąd Najwyższy do snucia jedynie przypuszczeń, który przepis prawa materialnego doznał według skarżącego naruszenia. W grę tu mogą wchodzić różne przepisy (por. art. 6, art. 361, art. 417 k.c.), których Sąd Najwyższy nie może brać pod rozwagę z urzędu (por. art. 393¹¹ k.p.c.).

Z tych przyczyn kasacja strony pozwanej podlega odrzuceniu na podstawie art. 393⁸ jako niedopuszczalna.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 393¹⁹ w związku z art. 391, art. 98 i art. 108 k.p.c.