Postanowienie z dnia 2000-01-14 sygn. I CKN 386/99

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 386/99

POSTANOWIENIE

Dnia 14 stycznia 2000 r.

Sąd Najwyższy, Izba Cywilna, w składzie następującym:

Przewodniczący: SSN T. Wiśniewski

Sędziowie:   SN J. Gudowski (spraw.)

SN M. Kocon

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2000 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa S

 przeciwko G|

o rozwód na skutek kasacji pozwanej

od postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 7 kwietnia 1998 r., sygn.akt I Ca postanawia:

uzupełnić postanowienie Sądu Najwyższego z dnia II sierpnia 1999 r., I CKN 386/99, w ten sposób, że wniosek pełnomocnika pozwanej adw. o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielo nej z urzędu oddalić.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 1999 r. Sąd Najwyższy odrzucił kasację pozwanej od postanowienia Sądu Apelacyjnego w z dnia 7 kwietnia 1998 r., wniesioną przez adwokata ustanowionego na podstawie art. 117 § 1 k.p.c.

 Po doręczeniu odpisu tego postanowienia pełnomocnik pozwanej złożył pismo zawierające pytanie, dlaczego - mimo postawienia w kasacji stosownego wniosku - w wymienionym postanowieniu nie orzeczono o kosztach udzielonej przez niego pozwanej pomocy prawnej. Pismo to, jakkolwiek nie zawierające ściśle sprecyzowanego żądania, zostało potraktowane przez Sąd Najwyższy jako wniosek o uzupełnienie postanowienia z dnia 11 sierpnia 1999 r., zwłaszcza że zostało złożone bez uchybienia terminowi z art. 351 § 1 k.p.c.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Wniosek pełnomocnika pozwanej jest uzasadniony, gdyż, wydając postanowienie z dnia 11 sierpnia 1999 r., Sąd Najwyższy rzeczywiście nie rozstrzygnął zawartego w kasacji wniosku o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (wniosku o “zasądzenie honorarium za reprezentowanie pozwanej z urzędu w postępowaniu kasacyjnym”). Zasadność wniosku o uzupełnienie postanowienia nie oznacza jednak, że sam wniosek o zasądzenie kosztów był uzasadniony; przeciwnie, nie zasługiwał on na uwzględnienie.

Należy bowiem zważyć, że pełnomocnik pozwanej, autor kasacji, nie złożył oświadczenia, iż żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części. Tymczasem - zgodnie z § 22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 1997 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. Nr 154, poz. 1013) - oświadczenie to jest nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów, stanowiącym przesłankę do przyjęcia, że praca adwokata (radcy prawnego) nie została wynagrodzona, a zatem, że zachodzi podstawa poniesienia kosztów z tego tytułu przez Skarb Państwa na zasadzie art. 29 ust.l ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 16, poz. 124 ze zm.).

Niezłożenie przez pełnomocnika wskazanego oświadczenia nie stanowi braku formalnego pisma, lecz brak w zakresie uzasadnienia wniosku, toteż nie podlega ewentualnemu uzupełnieniu w trybie art. 130 k.p.c. W konsekwencji, podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 14 października 1997 r., II CKN 687/98 (OSNC 1993, nr 3, poz. 63), powszechnie zajmowane w orzecznictwie tego Sądu, a mianowicie, że wniosek adwokata, ustanowionego dla strony zwolnionej od kosztów sądowych w całości lub w części, o zasądzenie kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nie zawierający oświadczenia, iż żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części, podlega oddaleniu, jako nie uzasadniony, Sąd Najwyższy orzekł - uzupełniając wymienione w wstępie postanowienie - jak w sentencji.