Postanowienie z dnia 1998-10-29 sygn. I CKN 556/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CKN 556/98

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 29 października 1998 r.

SSN - T. Domińczyk (przewodniczący)

SN - M. Kocon

SN - C. Żuławska (spraw.)

Sąd Najwyższy Izba Cywilna po rozpoznaniu w dniu 29 października 1998 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Agencji Kapitałowo-Rozliczeniowej S.A. w Warszawie przeciwko Hutniczemu Klubowi Sportowemu „H.” w Warszawie o zapłatę, na skutek kasacji pozwanego od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 sierpnia 1997 r., sygn. akt I ACz 721/98 postanawia kasację oddalić i zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 500 zł (pięćset zł) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

W sprawie o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi zasądzającemu od pozwanego na rzecz powoda kwotę 162.811,79 zł, który uprawomocnił się w dniu 6 marca 1996, pozwany wnosił o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji od postanowienia Sądu Apelacyjnego z dnia 5.8.1997 r., którym oddalono jego zażalenie na odmowę przywrócenia terminu do wniesienia rewizji od wyroku Sądu Wojewódzkiego z dnia 8.11.1996.

Sąd Apelacyjny przywrócił termin do wniesienia kasacji.

Kasacja pełnomocnika pozwanego została oparta na zarzucie naruszenia art. 168 § 1 KPC (II podstawa kasacyjna) i zawiera wniosek o uchylenie postanowień sądów I i II instancji. W uzasadnieniu skarżący zarzucił „niesłuszne przypisanie winy” pozwanemu w uchybieniu terminu do wniesienia rewizji, nie kwestionując zarazem ustaleń co do okoliczności doręczenia odpisu wyroku.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 168 § 1 KPC sąd może uwzględnić wniosek strony o przywrócenie uchybionego terminu do dokonania czynności procesowej jedynie wtedy, gdy ustalone zostanie, że uchybienie to nastąpiło bez winy strony. Wynika stąd, że w razie, gdy ustalone przez sąd okoliczności uchybienia świadczą o zachowaniu się strony, noszącym znamiona winy - w jakiejkolwiek jej postaci, a zatem także winy polegającej na niedbalstwie, sąd nie może dokonać przywrócenia uchybionego terminu, zaś czynność procesowa podjęta przez stronę po jego upływie pozostaje bezskuteczna (art. 167 KPC).

W rozważanej sprawie Sąd Apelacyjny w obszernym wywodzie uzasadnienia zaskarżonego kasacją postanowienia ustalił drobiazgowo i wyczerpująco przebieg wydarzeń związanych z doręczeniem pozwanemu, do rąk jego prezesa, odpisu wyroku z uzasadnieniem, co nastąpiło w dniu 7 czerwca 1996 (data potwierdzenia odbioru przesyłki przez prezesa pozwanego), a zatem od 8 czerwca 1996 rozpoczął bieg 14-dniowy termin do wniesienia rewizji, który nie został dochowany. Stanowiło to podstawę do oceny, że uchybienie było wynikiem niedbalstwa i braku należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw przez pozwanego, który nawet nie uprawdopodobnił okoliczności, na jakie się powołał celem usprawiedliwienia opóźnienia (choroba działacza społecznego pozwanego Klubu, któremu jego prezes przekazał wyrok „do nadania mu właściwego biegu”).

W kasacji nie została przedstawiona argumentacja, z której wynikałoby, że Sąd Apelacyjny bezzasadnie ustalił i ocenił postępowanie pozwanego, jako zawinione. Skarżący poprzestał na stwierdzeniu, że choroba działacza społecznego (wspomniana powyżej) usprawiedliwia opóźnienie - tak, jak to się przyjmuje odnośnie pracownika, którego zakres obowiązków wiąże się z załatwianiem spraw sądowych.

Zarzut kasacji jest chybiony. Przede wszystkim Sąd Apelacyjny dopatrzył się winy nie w okolicznościach, związanych z chorobą działacza, ale w działaniach i zaniechaniach prezesa, a mianowicie co do właściwego zorganizowania obiegu i załatwiania ważnej korespondencji oraz co do kontroli działań osoby, której polecił „nadanie sprawie właściwego biegu”. Zaniedbania te zasługują na ocenę bardziej surową dlatego właśnie, że sprawa została przekazana nie pracownikowi, ale działaczowi społecznemu, którego zdyscyplinowanie i odpowiedzialność siłą rzeczy mogą być znacznie mniejsze, niż zdyscyplinowanie i odpowiedzialność pracownika.

W uwzględnieniu powyższego kasację należało oddalić, jako pozbawioną uzasadnionych podstaw (art. 393 KPC).