Postanowienie z dnia 1997-12-12 sygn. III CKN 383/97

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III CKN 383/97

Postanowienie

Sądu Najwyższego

z dnia 12 grudnia 1997 r.

Przewodniczący: Sędzia SN M. Sychowicz.

Sędziowie SN: Z. Kwaśniewski (spraw.), K. Zawada.

Sąd Najwyższy Izba Cywilna po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 1997 r. na rozprawie sprawy egzekucyjnej z wniosku J.P. i B.N. z udziałem dłużnika N.S. o świadczenie pieniężne na skutek kasacji dłużniczki od postanowienia Sądu Wojewódzkiego z dnia 8 maja 1997 r., postanawia: oddalić kasację.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 19 września 1996 r. Sąd Rejonowy przysądził własność udziału 16/72 nieruchomości H. i W. małż. B. za cenę 17.711,85 zł, albowiem po uprawomocnieniu się przybicia nabywcy spełnili warunki licytacyjne, tj. uiścili brakującą cenę nabycia.

W następstwie rozpoznania zażalenia dłużnika N.S. na powyższe postanowienie, Sąd Wojewódzki postanowieniem z dnia 8 maja 1997 r. oddalił zażalenie.

W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd II instancji stwierdził, iż Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że spełnione zostały obie przesłanki uzasadniające wydanie postanowienia o przysądzeniu własności na podstawie art. 998 § 1 k.p.c., a mianowicie prawomocność przybicia i wykonania przez nabywców warunków licytacyjnych poprzez wpłacenie brakującej ceny nabycia.

Inne okoliczności podnoszone w zażaleniu Sąd II instancji uznał za pozbawione wpływu na ocenę trafności zaskarżonego orzeczenia, a to dlatego, że odnoszą się one do okresu sprzed uprawomocnienia się przybicia.

Dłużniczka N zaskarżyła powyższe postanowienie Sądu odwoławczego, zarzucając mu w kasacji naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 998 § 1 k.p.c., przez jego błędną wykładnię wskutek uznania, że zachodzą przesłanki do przysądzenia własności w oparciu o przyjęcie, iż kwota należna za opisaną nieruchomości została uiszczona w terminie. Domagając się zmiany zaskarżonego postanowienia przez oddalenie wniosku, skarżąca zarzuca w uzasadnieniu kasacji przyjęcie niewłaściwej, bo nieadekwatnej do rzeczywistej wartości, wartości przysądzonego udziału oraz przeniesienie własności w części nienależnej, błędnie wyliczonej zarówno w postępowaniu egzekucyjnym jak i w postępowaniu sądowym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasację od postanowienia sądu drugiej instancji w przedmiocie przysądzenia własności nieruchomości nabytej w drodze licytacji uznać należy za dopuszczalną.

Przepis art. 775¹ k.p.c. normuje w sposób samodzielny i wyczerpujący kwestię zaskarżalności kasacją orzeczeń sądu drugiej instancji wydanych w postępowaniu egzekucyjnym (por. postanowienie SN z dnia 9 września 1997 r., sygn. akt II CZ 103/97). Oznacza to, że od generalnej zasady, wyrażonej w art. 775¹ § 1 k.p.c., iż kasacja nie przysługuje na postanowienie Sądu II instancji wydane po rozpoznaniu zażalenia, ustawodawca dopuścił odstępstwa określone w § 2 tegoż artykułu. Kasacja przysługuje zatem na postanowienie sądu II instancji wydane w niniejszej sprawie po rozpoznaniu zażalenia w przedmiocie przysądzenia własności nieruchomości nabytej w drodze licytacji.

Kasacja nie zawiera jednak usprawiedliwionych podstaw pozwalających na jej uwzględnienie.

Skarżąca oparła kasację wyłącznie na pierwszej spośród podstaw kasacyjnych wymienionych w art. 393¹ k.p.c. Oznacza to zatem, że w postępowaniu kasacyjnym kontrola zarzutu błędnej wykładni prawa materialnego, a mianowicie art. 998 § 1 k.p.c., może być dokonana wyłącznie w oparciu o ustalony dotychczas w sprawie stan faktyczny, który był podstawą orzekania przez Sąd II instancji.

Sąd ten uznał za prawidłowe ustalenia Sądu Rejonowego w przedmiocie wystąpienia w stanie faktycznym sprawy obu kumulatywnych przesłanek określonych w art. 998 § 2 k.p.c. i uzasadniających wydanie postanowienia o przysądzeniu własności. Przyjęte przeto przez Sąd Wojewódzki za trafne ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego, dawały pełną podstawę Sądowi Wojewódzkiemu do aprobaty aktu subsumpcji dokonanego przez Sąd Rejonowy i zastosowania przezeń przepisu art. 998 § 1 k.p.c. Sąd Wojewódzki dokonał też trafnej wykładni tego przepisu, zasadnie wskazując na istotę obu zawartych w nim przesłanek, których wystąpienie uzasadnia jego zastosowanie.

Kwestionowanie w kasacji ustalenia Sądu Wojewódzkiego w przedmiocie uiszczenia w terminie przez nabywców należnej kwoty nie może odnieść zamierzonego skutku, bowiem zarzut ten odnosi się do elementu ustalonego stanu faktycznego, którego podważanie nie jest możliwe w ramach pierwszej spośród podstaw kasacyjnych, a tylko tę podstawę przytoczono w kasacji.

Zarzuty dotyczące niewłaściwego wyliczenia wartości udziału, ponoszone także w zażaleniu, trafnie uznał Sąd Wojewódzki za nie mogące mieć wpływu na ocenę zasadności kwestionowanego orzeczenia, wobec ograniczeń dotyczących podstawy zażalenia, a określonych w art. 998 § 2 k.p.c.

W tym stanie rzeczy Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, działając na podstawie art. 393¹² k.p.c.