Postanowienie z dnia 2020-02-14 sygn. II AKz 67/20

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II AKz 67/20

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lutego 2020 roku

Sąd Apelacyjny w Krakowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jacek Polański
Protokolant:	st. sekr. sądowy Monika Palonek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej Ewy Rogali po rozpoznaniu w sprawie

Ł. K. s. T.

podejrzanego z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i inne zażalenia wniesionego przez obrońcę podejrzanego

na postanowienia Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 9 stycznia 2020 roku, sygn. akt II Kp 2/20

w przedmiocie przedłużenia okresu tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Podejrzany Ł. K. stoi pod zarzutem popełnienia czynu z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., czynu z art. 63 ust. 1 i 3 i art. 53 ust. 1 i 2 i art. 54 ust. 1 i art. 54 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz czynu z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania został zastosowany wobec Ł. K. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w B. z dnia 21 sierpnia 2019 roku w sprawie sygn. akt (...) na okres 3 miesięcy, do dnia 17 listopada 2019 roku (k. 85-86).

Następnie, stosowanie tego środka zapobiegawczego wobec podejrzanego przedłużono do dnia 15 lutego 2020 roku, a to na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w T. z dnia 7 listopada 2019 roku w sprawie sygn. akt (...). Jako podstawę takiego rozstrzygnięcia

Sąd ten przyjął art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. uznając, iż spełnione są zarówno przesłanka ogólna, jak i szczególne w postaci obawy matactwa i realnie grożącej podejrzanym surowej kary. W wyniku kontroli instancyjnej tegoż postanowienia postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 10 grudnia 2019 roku w sprawie sygn. akt (...) skrócono okres stosowania tymczasowego aresztowania Ł. K. do dnia 20 stycznia 2020 roku, jako przekraczający ramy czasowe śledztwa. W pozostałej części postanowienie Sądu Okręgowego utrzymano w mocy.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 9 stycznia 2020 roku Sąd Okręgowy w Tarnowie, w uwzględnieniu wniosku Prokuratora, na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 258 § 2 k.p.k. i art. 263 § 2 k.p.k. przedłużył okres tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego Ł. K. na okres dalszych dwóch miesięcy, do dnia 20 marca 2020 roku do godz. 12.00

W uzasadnieniu podał, że zachowują aktualność zapatrywania wyrażone w postanowieniach Sądu Okręgowego w T., jak i Sądu Apelacyjnego w K. co do podstaw, a dalej i konieczności dalszego stosowania tymczasowego aresztowania. Wskazał, że po wydaniu tych postanowień nie uzyskano dowodów, które dezaktualizowałyby te stanowiska, co powoduje, iż nie ma potrzeby obecnie omawiać przesłanek tymczasowego aresztowania. W dalszej kolejności, Sąd Okręgowy stwierdził, że nie było możliwości zakończenia postępowania przygotowawczego w okresie, na jaki areszt został przedłużony. W grudniu 2019 r. wydano postanowienia o zmianie zarzutów, a to uwzględniających działanie z trzecią osobą i co do niej również wydano postanowienie o przedstawienie zarzutów, jak też wszczęto za nią poszukiwania. Aresztowanych podejrzanych nakazano doprowadzić do Prokuratury na dzień 13 stycznia 2020r na przesłuchanie. Siłą rzeczy należy pewien okres odczekać na wynik poszukiwań podejrzanego W. i jeżeli nie uda się jego zatrzymać, tak jak to zapowiadał to prokurator we wniosku o przedłużenie tymczasowego aresztowania, zajdzie potrzeba wyłączenia jego sprawy do odrębnego rozpoznania. Sąd Okręgowy zauważył końcowo, że okres przedłużenia na dalsze 2 miesiące, o jaki wystąpił prokurator, jest w pełni uzasadniony, skoro zajdzie potrzeba wykonania końcowych czynności w śledztwie, a akt oskarżenia musi być wniesiony przed upływem tymczasowego aresztowania.

Zażalenie na przedmiotowe postanowienie złożył obrońca podejrzanego Ł. K., zaskarżając je w całości i zarzucając obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na jego treść, a to:

• 1.art. 258 § 2 k.p.k., przez nieuzasadnione uznanie, iż podejrzanemu faktycznie grozi za zarzucane czyny surowa kara, choć w realiach obecnej sprawy, wobec dotychczasowej niekaralności podejrzanego, takowe domniemanie jest stanowczo przedwczesne;

• 2.art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., poprzez pominięcie przy orzekaniu, że materiał dowodowy dotyczący przedstawionych podejrzanemu zarzutów został praktycznie skompletowany już na wstępnym etapie postępowania, przez co zakładany bezprawny wpływ podejrzanego na dalszy bieg postępowania jest w zasadzie niemożliwy zaś zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania poprzez izolację w/w staje się iluzoryczne, co wynika także z uprzedniego orzeczenia Sądu Odwoławczego;

• 3.art. 249 k.p.k. w związku z art. 258 § 1-4 k.p.k. a nadto poprzez przyjęcie przesłanek tymczasowego aresztowania nieznanych ustawie takich jak charakter rozwojowy sprawy, konieczność przesłuchania innych osób biorących udział w procederze obrotu narkotykami, wykonania z ich udziałem czynności procesowych;

• 4.art. 257 k.p.k., poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy wystarczającym zabezpieczeniem prawidłowego toku postępowania w przypadku podejrzanego Ł. K. może być inny środek zapobiegawczy.

W oparciu o powyższe obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, względnie o zmianę zaskarżonego postanowienia przez zastosowanie nieizolacyjnego środka zapobiegawczego w postaci dozoru policji, objęcia podejrzanego zakazem opuszczania kraju oraz poręczenia majątkowego w wysokości 10 000 zł, które to środki łącznie w ocenie obrońcy spełniłby przesłankę zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania w wystarczającym stopniu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Odwoławczy ma na względzie, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia jest ogólnikowe, a Sąd Okręgowy, ustalając istnienie przesłanek tymczasowego aresztowania, nie umotywował ich należycie, zdawkowo odwołując się do motywów zawartych w uprzednio wydanym postanowieniu Sądu Okręgowego w T. z dnia 7 listopada 2019 roku w sprawie sygn. akt(...) oraz postanowieniu Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 10 grudnia 2019 roku w sprawie sygn. akt (...). Nie mniej jednak, dostrzeżone uchybienie nie miało wpływu na treść zaskarżonego postanowienia, gdyż całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy pozwala na niewątpliwe stwierdzenie, że wobec podejrzanego Ł. K. nadal aktualne są przesłanki stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego, o których mowa w art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 2 oraz § 2 k.p.k.

Przede wszystkim, zgromadzony dotychczas materiał dowodowy uprawdopodabnia w stopniu wymaganym artykułem 249 § 1 k.p.k. popełnienie przez Ł. K. zarzuconych mu przestępstw. Przekonują o tym przede wszystkim wyjaśnienia współpodejrzanego M. G. (k. 46), ale także szereg dowodów z dokumentów – protokoły przeszukań, protokoły oględzin, protokół zatrzymania podejrzanego przy wyjeżdżaniu z jednej z posesji, w których dokonywano uprawy roślin konopi, a także sporządzone opinie. Ponieważ złożone zażalenie nie kwestionuje podstawy dowodowej stosowania środka zapobiegawczego, czynienie w tym zakresie szerszych rozważań jest niecelowe.

W przedmiotowej sprawie nadal można zasadnie przyjmować także przesłankę, o której mowa w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Realna jest bowiem obawa oddziaływania przez Ł. K. na wyjaśnienia współpodejrzanego M. G., którego czyny związane są z objętym sprawą zachowaniem Ł. K.. Nadto, nadal nie został ujęty M. W. (1), który również miał współdziałać z Ł. K. w popełnieniu przestępstwa z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zatem i z tego powodu można się zasadnie obawiać, że gdyby odstąpić od tymczasowego aresztowania, podejrzany mógłby się skontaktować z tą osobą w celu ustalenia korzystnej linii obrony i utrudnić w ten sposób postępowanie. Warto w tym miejscu zauważyć, że do przyjęcia określonej w art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. przesłanki tymczasowego aresztowania w postaci uzasadnionej obawy matactwa procesowego nie jest wymagane uprzednie podjęcie przez podejrzanego określonych w tym przepisie działań mających na celu destabilizację procesu. W art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. mowa jest o uzasadnionej obawie podjęcia takich działań w przyszłości, a nie faktach już dokonanych. Bez wpływu na ustalenie omawianej przesłanki szczególnej pozostają twierdzenia skarżącego o zaawansowanym etapie przedmiotowego postępowania i braku możliwości wpływania przez podejrzanego na zabezpieczony w sprawie materiał dowodowy. W kontekście tych argumentów, przypomnienia wymaga, że celem stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego ma być zabezpieczenie całego toku prowadzonego postępowania, nie zaś wyłącznie jego określonej fazy. Funkcja tymczasowego aresztowania, jako środka zapobiegawczego, nie jest bowiem ograniczona do zabezpieczenia dowodów, wobec czego dla stosowania tego środka nie jest istotny określony etap postępowania, chodzi bowiem o zabezpieczenie całego jego przebiegu. Co więcej zauważyć trzeba, że jeśli w efekcie prowadzonego śledztwa zostanie wniesiony do Sądu akt oskarżenia, możliwe będzie ponowne słuchanie świadków i podejrzanych w sprawie przed Sądem.

Nie są trafne zarzuty zażalenia dotyczące przesłanki szczególnej unormowanej w art. 258 § 2 k.p.k. Przeciwnie do twierdzeń obrońcy, wymierzenie podejrzanemu Ł. K. surowej – w rozumieniu powołanego przepisu – kary jest realne, jeśli uwzględni się ustawowe zagrożenie karą za czyny zarzucane podejrzanemu, jak również stopień ich społecznej szkodliwości, poziom zorganizowania przestępczego procederu, jak również motywację oraz ilość wytworzonych środków odurzających. Oceny tej nie zmienia powoływana przez skarżącego okoliczność, że Ł. K. jest osobą niekaraną. W odniesieniu do twierdzeń skarżącego, który – podobnie jak w uprzednio złożonym zażaleniu – wyklucza możliwość bezprawnego wpływania przez Ł. K. na przebieg postępowania argumentując, iż podejrzany przyznał się do zarzutów, wskazać należy, że stanowisko to jest niezrozumiałe, gdyż podejrzany w rzeczywistości zaprzeczył udziałowi w zarzucanych mu czynach, do czego ma on oczywiście prawo, ale co tym samym rodzi konieczność weryfikacji jego stanowiska na podstawie dodatkowych dowodów. W kontekście argumentu obrońcy, że materiał zgromadzony w sprawie został już zebrany i zabezpieczony, odesłać należy do rozważań czynionych w tym zakresie na gruncie przesłanki obawy matactwa procesowego, a koncentrujących się na założeniu, że celem stosowania tymczasowego aresztowania jest zabezpieczenie całego toku prowadzonego postępowania, nie zaś wyłącznie jego określonej fazy. W zakresie omawianej przesłanki szczególnej, przypomnienia wymaga nadto, że obawa wymierzenia surowej kary uzasadnia domniemanie, iż w celu uniknięcia lub maksymalnego odsunięcia w czasie jej wymierzenia i wykonania, podejrzany mógłby podejmować bezprawne kroki godzące w prawidłowy tok procesu.

Sąd nie podziela również kolejnego zarzutu stawianego przez skarżącego, a to zarzutu naruszenia art. 257 § 1 k.p.k. Łączne występowanie w sprawie przesłanek z art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz § 2 k.p.k, prowadzi do wniosku, iż tylko izolacyjny środek zapobiegawczy jest w stanie zabezpieczyć dalszy tok postępowania w dostateczny sposób.

W niniejszej sprawie zachodzi nadto przesłanka z art. 263 § 2 k.p.k., związana z niemożnością ukończenia postępowania przygotowawczego w ustawowym terminie ze względu na szczególne okoliczności sprawy. Postępowanie przygotowawcze w niniejszej sprawie nie zostało zakończone z przyczyn niezależnych od organu je prowadzącego. Toczy się ono bez zbędnej zwłoki, czynności dowodowe są wykonywane z dużą częstotliwością, rytmicznie. Od czasu zastosowania tymczasowego aresztowania organ prowadzący postępowanie podjął szereg działań, które miały na celu kompleksowe wyjaśnienia okoliczności stanu faktycznego.

W odpowiedzi na twierdzenia obrony, że lektura uzasadnień poprzednich orzeczeń w przedmiocie tymczasowego aresztowania oskarżonego prowadzi do wniosku, że Sąd Okręgowy przyjął jako przesłanki tymczasowego aresztowania argumenty nieznane ustawie („rozwojowy charakter postępowania, „konieczność przesłuchania kolejnych osób biorących udział w procederze obrotu narkotykami”), Sąd Apelacyjny wskazuje, że z uzasadnień dotychczas wydanych wobec podejrzanego orzeczeń w sprawach (...) nie wynika, by Sądy tłumaczyły zasadność przedłużenia tymczasowego aresztowania Ł. K. wspomnianymi okolicznościami. Co więcej, w zakresie przesłanki z art. 263 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy w zaskarżonym postanowieniu czynił własne ustalenia, nie odsyłając w tym zakresie do uprzednio wydanych orzeczeń w sprawie podejrzanego. Podał wprawdzie, że w grudniu 2019 roku wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów M. W. (1), jednak z okoliczności tej nie wywodził dalszych konsekwencji, zwłaszcza w postaci potrzeby jego przesłuchania, która to potrzeba miałaby determinować przedłużenie okresu trwania śledztwa wobec podejrzanego Ł. K.. Zasadnie natomiast Sąd Okręgowy podniósł, że przedłużenie tymczasowego aresztowania podejrzanego ponad dotychczasowy okres wynika z potrzeby wykonania końcowych czynności w śledztwie, a akt oskarżenia musi być wniesiony przed upływem tymczasowego aresztowania.

Nie można też przyznać racji skarżącemu w zakresie, w jakim wskazuje, że Sąd Okręgowy przedłużając ponownie tymczasowe aresztowanie zakwestionował decyzję Sądu Apelacyjnego co do skrócenia okresu tymczasowego aresztowania podejrzanego. Zwrócić trzeba uwagę, że w postanowieniu z dnia 10 grudnia 2019 roku w sprawie sygn. akt (...) Sąd Apelacyjny w K. skrócił okres stosowania względem podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego głównie z uwagi na ramy czasowe śledztwa, które w dacie wydania tego postanowienia przedłużone było do dnia 20 stycznia 2020 roku. Jakkolwiek Sąd Apelacyjny wyjaśnił, iż przed rozpoznaniem zażalenia do akt sprawy wpłynęła opinia Laboratorium Kryminalistycznego KWP w K., co w ocenie Sądu również uzasadniało skrócenie okresu tymczasowego aresztowania, to jednak nie można pominąć, że w oparciu o tę właśnie opinię w sprawie zaszła konieczność wydania postanowienia o zmianie podejrzanemu zarzutów, ogłoszenia tego postanowienia i przesłuchania Ł. K.. Nadto do chwili wydania obecnie zaskarżonego postanowienia wciąż oczekiwano na analizę kryminalną. Jednocześnie nadal konieczne jest wykonanie czynności końcowych śledztwa.

Mając na uwadze całość powyższych rozważań, jak również nie dostrzegając w sprawie żadnych okoliczności z art. 259 k.p.k., które nakazywałyby odstąpienie od tymczasowego aresztowania podejrzanego, orzeczono jak na wstępie.