Wyrok z dnia 2011-02-21 sygn. WA 34/10

Numer BOS: 2193391
Data orzeczenia: 2011-02-21
Rodzaj organu orzekającego: Sąd Najwyższy

Najważniejsze fragmenty orzeczenia w Standardach:

Sygn. akt WA 34/10

Wyrok z dnia 21 lutego 2011 r.

Przewodniczący: Sędzia W. Błuś (spraw.).

Sędziowie: M. Buliński (spraw.), J. Steckiewicz (spraw.).

Sąd Najwyższy w sprawie:

1. gen. bryg. rez. J. K. P. oskarżonego z art. 228 § 3 k.k. i in., k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.

2. ppłk. rez. R. J. oskarżonego z art. 228 § 3, 239 § 1 k.k. i in.,

3. ppłk. rez. P. J. oskarżonego z art. 271 § 1

4.mjr. rez. M. F. oskarżonego z art. 228 § 1

5. cyw. A. P. oskarżonego z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

6. cyw. M. B. oskarżonej z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 239 § 1 k.k.,

7. cyw. A. M. oskarżonego z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. i in.,

po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 15 lutego 2011 r. apelacji, wniesionych przez obrońcę oskarżonego cyw. A. M. i na niekorzyść przez prokuratora od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt So 18/09,

1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt VI i na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. uniewinnia gen. bryg. rez. J. K. P. od popełnienia zarzucanych mu w pkt 6 i 7 aktu oskarżenia czynów określonych w art. 239 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej A. M. w całości i sprawę tego oskarżonego przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu W.;

3. w pozostałym zakresie orzeczenie utrzymuje w mocy;

4. kosztami sądowymi postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Uzasadnienie

Prokurator Wojskowej Prokuratury Okręgowej w W. oskarżył:

gen. bryg. rez. J. K. P. o to, że:

1. w dniu 29 października 2003 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., przyjął korzyść majątkową w kwocie 300 zł od ppłk. R. J. w zamian za naruszenie przepisów prawa -poświadczenie nieprawdy w wydanym w tym dniu M. S. zaświadczeniu lekarskim, w którym wpisał, że pacjent ten był w tym dniu badany, jak również, że go zdiagnozował, tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2. w dniu 3 grudnia 2003 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., przyjął korzyść majątkową w kwocie 300 zł od ppłk. R. J. w zamian za naruszenie przepisów prawa -poświadczenie nieprawdy w wydanym J. G. w tym dniu zaświadczeniu lekarskim, w którym wpisał, że J. G. był tego dnia przez niego badany, że go zdiagnozował, tj. o czyn z 228 § 3 k.k. i art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

3. w okresie od nieustalonego dnia czerwca do 14 lipca 2006 r. w W. działając w krótkich odstępach czasu z góry powziętym zamiarem, pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., w celu utrudnienia postępowania karnego wykonawczego prowadzonego przez Sąd Okręgowy w S. o sygn. II Kzw 22/06 w przedmiocie udzielenia przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności wobec J. R. i tym samym opóźnienia jej odbycia, przyjął trzykrotnie od J. R. korzyść majątkową w łącznej kwocie 4.000 zł i tak: - w nieustalonym dniu czerwca 2006 r. przyjął pieniądze w kwocie 2.000 zł, w zamian za obietnicę przyjęcia tegoż J. R. do Kliniki Neurochirurgii (...) w W. i poddanie go leczeniu operacyjnemu, - w okresie pomiędzy 10 a 14 lipca 2006 r. przyjął pieniądze w kwocie 1.000 zł w zamian za obietnicę spowodowania sporządzenia zaświadczenia o aktualnym stanie zdrowia J. R. i hospitalizacji, które wystawione miało być na potrzeby postępowania prowadzonego przez Sąd Okręgowy w S., - w dniu 14 lipca 2006 r. przyjął pieniądze w kwocie 1.000 zł w zamian za przyśpieszenie przeprowadzenia na terenie Kliniki Neurochirurgii (...) w W. zabiegu operacyjnego J. R., tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k. i art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

4. w dniu 21 maja 1998 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., poświadczył nieprawdę w wydanym w tym dniu zaświadczeniu A. Z. ps. "S.", ten sposób, że wpisał, iż A. Z. od 1997 r. pozostaje pod ambulatoryjną opieką Kliniki Neurochirurgii (...) w W. z powodu rozpoznanych u niego dolegliwości kręgosłupa, mimo że A. Z. nigdy nie był pacjentem tej Kliniki, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k.;

5. w dniu 9 kwietnia 2002 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Neurochirurgii (...) w W., w wydanym w tym dniu zaświadczeniu na nazwisko P. W. poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne stwierdzając, że pacjent ten od 1996 r. pozostawał pod opieką Kliniki Neurochirurgii Wojskowej Akademii Medycznej w W. z powodu zdiagnozowanej u niego przewlekłej dyskopatii lędźwiowo-krzyżowej, tj. o przestępstwo z art. 271 § 1 k.k.;

6. w dniu 17 maja 2002 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., w celu utrudnienia postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w B. o sygn. Ds. 25/00/S przeciwko P. W. i wykazania dla potrzeb śledztwa, że pacjent ten korzysta z opieki medycznej w kierowanej przez niego Klinice Neurochirurgii, w wydanym w tym dniu przez siebie piśmie skierowanym do wspomnianej Prokuratury poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, stwierdzając, że P. W. pozostaje pod opieką ambulatoryjną Kliniki Neurochirurgii (...) w W. z powodu rozpoznanego u niego przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego oraz kończyn dolnych - w przebiegu dyskopatii L5-S1, tj. o przestępstwo z art. 239 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

7. w dniu 5 czerwca 2002 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową jako Kierownik Kliniki Neurochirurgii (...) w W., w celu utrudnienia postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w B. o sygn. Ds. 25/00/S przeciwko P. W. i wykazania dla potrzeb śledztwa, że pacjent ten korzysta z opieki medycznej w kierowanej przez niego Klinice Neurochirurgii, w wydanym w tym dniu przez siebie piśmie kierowanym do wspomnianej Prokuratury -poświadczył nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne, stwierdzając, że P. W. pozostaje pod opieką ambulatoryjną Kliniki Neurochirurgii (...) w W. z powodu rozpoznanego u niego przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego oraz kończyn dolnych - w przebiegu dyskopatii L5-S1, tj. o przestępstwo z art. 239 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

ppłk. rez. R. J. o to, że:

1. w bliżej nieokreślonym dniu II kwartału 2000 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., w celu utrudnienia postępowania karnego VI K 1200/98 prowadzonego przeciwko A. Z. przed Sądem Rejonowym i wykazania, że wymieniony kontynuuje leczenie, poświadczył nieprawdę w dokumentacji medycznej - historii choroby z datą zarejestrowania 14 styczeń 2000 r. oraz w karcie konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 6 czerwca 2000 r., wydanych na nazwisko A. Z. poprzez wpisanie, że w 2000 r. był leczony i konsultowany w Zakładzie Rehabilitacji (...) w W. w zamian, za które to naruszenia przepisów prawa przyjął za pośrednictwem A. M. od M. B. korzyść majątkową w kwocie 1000 (tysiąc złotych), tj. o występek z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k.;

2. w dniu 12 grudnia 2003 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., w celu utrudnienia postępowania karnego o sygn. II K 1111/02 prowadzonego przeciwko J. G. przed Sądem Rejonowym w Ż., poświadczył nieprawdę w dokumencie medycznym w postaci karty konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 12 grudnia 2003 r. wystawionej na nazwisko J. G., poprzez wpisanie, że wyżej wymieniony przebywał i był leczony w (...) w okresach od 8 września 2003 r. do 19 września 2003 r. i od 17 listopada 2003 r. do 2 grudnia 2003 r. oraz, że był poddawany zabiegom z fizykoterapii, jonoforezy xylocainowo hydrocortizonowej, teraplus, zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości, lasera biostymulacyjnego, masażu klasycznego i segmentarnego, a także, że przeszedł sesje zabiegów fizykoterapii i kinezyterapii oraz, że uzyskano niewielką poprawę stanu układu narządu ruchu w zamian, za które to naruszenie przepisów prawa przyjął od J. G. obietnicę korzyści majątkowej w postaci samochodu osobowej marki Volkswagen Golf o wartości co najmniej 5.000 zł, tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k.;

3. w dniu 20 kwietnia 2004 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., poświadczył nieprawdę w dokumencie medycznym w postaci zaświadczenia lekarskiego z dnia 20 kwietnia 2004 r. wystawionego na nazwisko J. G. poprzez wpisanie, że wyżej wymieniony przebywał na leczeniu w Zakładzie Rehabilitacji (...) w okresie od 8 września 2003 r. do 2 grudnia 2003 r. a następnie dokumentem tym posłużył się, przesyłając go do akt sprawy sygn. II K 1111/02 prowadzonej przeciwko J. G. przed Sądem Rejonowym w Ż., czym utrudnił prowadzone przeciwko wyżej wymienionemu postępowanie karne, tj. o czyn z art. 239 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k.;

4. w dniu 6 czerwca 2005 r. w W., pełniąc służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., nakłonił mjr. T. K. pełniącego zawodową służbę wojskową w (...) w W. do sporządzenia dokumentu medycznego z dnia 6 czerwca 2005 r. poświadczającego nieprawdę poprzez wpisanie, że M. W. był wielokrotnie rehabilitowany w (...), tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.;

5. w dniu 16 czerwca 2005 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., nakłonił ppłk. P. J. pełniącego zawodową służbę wojskową w (...) w W. do sporządzenia dokumentu z dnia 16 czerwca 2005 r. w postaci zaświadczenia lekarskiego poświadczającego nieprawdę w zakresie rozpoznania u M. W. zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową oraz zespołu bólowego szyjnego lędźwiowego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k.;

6. w okresie od czerwca do października 2005 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., w zamian za naruszenie przepisów prawa przyjął od M. W. korzyść majątkową w postaci wykonania przez niego robót budowlanych o wartości co najmniej 2.000 zł, poświadczając nieprawdę w sporządzonych dwóch kartach konsultacyjnych z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 2 czerwca 2005 r. i 4 października 2005 r. wystawionych na nazwisko M. W., wpisując, że od lutego 2004 r. pozostawał on pod specjalistyczną opieką Zakładu Rehabilitacji (...), występowały u niego dolegliwości gastryczne, przeszedł sesje zabiegów fizykoterapeutycznych i kinezyterapeutycznych, uzyskując niewielką poprawę ogólnego stanu układu narządów ruchu, czym udzielił pomocy wyżej wymienionemu w zabiegach mających na celu wyłudzenie świadczenia z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W., tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.;

7. w okresie od sierpnia do października 2003 r. w W., pełniąc służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., w zamian za naruszenie przepisów prawa przyjął od M. S. korzyść majątkową w postaci wykonania przez niego robót stolarskich o wartości co najmniej 1.500 zł w zamian za poświadczenie nieprawdy w sporządzonych dwóch kartach konsultacyjnych z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 14 sierpnia 2003 r. i 20 października 2003 r. wystawionych na nazwisko M. S., wpisując, że od 2 stycznia 2003 r. pozostawał on pod specjalistyczną opieką Zakładu Rehabilitacji (...), przeszedł zabiegi z zakresu fizykoterapii, jonoforezy xylocainowo-hydrocortizonowej, teraplus, zmiennego pola magnetycznego niskiej częstotliwości, laserosymulacji, prądy Bernarda CP i LP, masażu klasycznego i segmentarnego, zestawu ćwiczeń usprawniających kręgosłup C i L-S, czym udzielił pomocy wyżej wymienionemu w wyłudzeniu świadczenia rentowego w wysokości 30.716 zł z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W., tj. o czyn z art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.;

ppłk. rez. P. J. o to, że: - w dniu 16 czerwca 2005 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową w (...) w W., poświadczył nieprawdę w zaświadczeniu lekarskim z dnia 16 czerwca 2005 r. wystawionym na nazwisko M. W., potwierdzając nieprawdziwe, podane przez ppłk. R. J. rozpoznanie w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową, przewlekłym zespołem bólowym szyjnym, tj. o czyn z art. 271 § 1 k.k.;

mjr. rez. M. F. o to, że: - w dniu 19 kwietnia 2006 r. w W., będąc żołnierzem w czynnej służbie wojskowej na stanowisku Asystenta Kliniki Chirurgii Ogólnej Onkologicznej i Naczyniowej (...), przyjął w związku z pełnieniem funkcji publicznej korzyść majątkową w wysokości 1.000 zł od J. R. w zamian za obietnicę udzielenia mu pomocy w szybkim przyjęciu do szpitala (...) w W., tj. o czyn z art. 228 § 1 k.k.;

M. S. o to, że:

1. w okresie od sierpnia 2003 r. do października 2003 r. w W., w zamian za poświadczenie nieprawdy w dokumentach medycznych w postaci dwóch kart konsultacyjnych z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 14 sierpnia 2003 r. i 20 października 2003 r. wystawionych na jego nazwisko, stanowiące naruszenie prawa, udzielił ppłk. R. J. pełniącemu zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W. korzyść majątkową w postaci wykonania robót stolarskich o wartości 1.500 zł, tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k.;

2. w okresie od 27 sierpnia 2003 r. do października 2003 r. w W., działając z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do swojego stanu zdrowia, przedłożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. dokumenty medyczne poświadczające nieprawdę to jest dwie karty konsultacyjne z dnia 14 sierpnia 2003 r. i 20 października 2003 r. sporządzone przez ppłk. Dr. n. med. R. J. z (...) w W. oraz zaświadczenie lekarskie z dnia 29 października 2003 r. sporządzone przez prof. dr. hab. n. med. J. K. P. z (...) w W., czym doprowadził w okresie od 1 sierpnia 2003 r. do 31 grudnia 2003 r. do wypłaty renty w łącznej kwocie netto 30.716 zł, działając w ten sposób na szkodę ZUS III Oddział w W., tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k.;

M. W. o to, że:

1. w okresie od czerwca 2005 r. do października 2005 r. w W., w zamian za poświadczenie nieprawdy w dokumentach medycznych w postaci dwóch kart konsultacyjnych z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 2 czerwca 2005 r. i 4 października 2005 r. wystawionych na jego nazwisko stanowiące naruszenie prawa, udzielił ppłk. R. J. pełniącemu zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W. korzyść majątkową w postaci wykonania robót budowlanych o wartości co najmniej 2.000 zł, tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k.;

2. w okresie od czerwca 2005 r. do października 2005 r. w W., działając z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia w błąd co stanu swojego zdrowia przedłożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. dokumenty medyczne poświadczające nieprawdę w postaci zaświadczenia lekarskiego z dnia 6 czerwca 2005 r. sporządzone przez T. K. -ortopedę, traumatologa z (...) w W., dwie karty konsultacyjne z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 2 czerwca 2005 r. i 4 października 2005 r., sporządzone przez dr. n. med. R. J. z (...) w W. oraz zaświadczenie lekarskie z dnia 16 czerwca 2005 r. sporządzone przez ppłk. P. J. - specjalistę neurologa z (...) w W., czym usiłował doprowadzić ZUS III Oddział w W. do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego w wysokości co najmniej 8.731 zł, tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k.;

3. w dniu 22 września 2005 r. w W. wręczył osobie pełniącej funkcję publiczną -dr. A. M. pełniącemu obowiązki Ordynatora Oddziału Gastrologicznego Wewnętrznego (...)w W. korzyść majątkową w kwocie 1.000 zł, w związku z pełnieniem przez ww. funkcji publicznej, w zamian za umożliwienie przyjęcia a następnie leczenie w wyżej wymienionym szpitalu, tj. o czyn z art. 229 § 1 k.k.;

A. P. o to, że: - w bliżej nieustalonym dniu 2003 r. w W., działając w celu udzielenia pomocy M. S. w uzyskaniu nienależnego świadczenia rentowego z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. w oparciu o nieprawdziwą dokumentację medyczną, podżegał Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W. - ppłk. R. J. do poświadczenia nieprawdy w dokumentacji medycznej z zakresu rzekomej rehabilitacji M. S., w wyniku czego wskazany żołnierz w kartach konsultacyjnych z dnia 14 sierpnia 2003 r. i 20 października 2003 r. poświadczył nieprawdę, iż M. S. pozostawał pod specjalistyczną opieką Zakładu Rehabilitacji (...) w W. oraz przechodził zabiegi rehabilitacyjne, w oparciu o które następnie w dniu 1 sierpnia 2003 r. uzyskał świadczenie rentowe, w łącznej kwocie nie mniejszej niż 30.716 zł, czym działał na szkodę wspomnianego Zakładu Ubezpieczeń Społecznego, tj. o czyn z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. i art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

M. B. o to, że: - w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy marcem a lipcem 2000 r. w W., w celu utrudnienia postępowania karnego prowadzonego przed Sądem Rejonowym o sygnaturze VI K 1200/98 przeciwko A. Z. ps. "S." i wykazania, że stan zdrowia wymienionego oskarżonego uniemożliwia mu stawiennictwo przed Sądem z powodu schorzeń wymagających przeprowadzenia rehabilitacji, za pośrednictwem cywila A. M. udzieliła korzyść majątkową w kwocie 1.000 zł funkcjonariuszowi publicznemu ppłk. R. J. - Kierownikowi Zakładu Rehabilitacji (...) w W. za naruszenie przepisów prawa - sporządzenie poświadczającej nieprawdę dokumentacji medycznej dotyczącej rehabilitacji A. Z., tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k.;

A. M. o to, że:

1. w bliżej nieustalonym dniu II kwartału 2000 r. w W., w celu utrudnienia postępowania karnego o sygn. akt VI K 1200/98 prowadzonego przeciwko A. Z. ps. S. przed Sądem Rejonowym udzielił ppłk. R. J. - pełniącemu zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W. korzyści majątkowej w wysokości 1.000 zł w zamian za naruszenie przepisów prawa polegających na poświadczeniu nieprawdy w dokumentach medycznych w postaci historii choroby i karty konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 8 czerwca 2000 r., wystawionych na nazwisko A. Z., tj. o czyn z art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k.;

2. w dniu 22 września 2005 r. w W., pełniąc obowiązki Ordynatora Oddziału Gastrologicznego Wewnętrznego Szpitala (...) w W., przyjął w związku z pełnieniem funkcji publicznej od M. W. korzyść majątkową w kwocie 1.000 zł w zamian za przyjęcie i leczenie w wyżej wymienionym Szpitalu, przy czym wykonanie tej czynności uzależnił od otrzymania opisanej wyżej korzyści majątkowej, tj. o czyn. z art. 228 § 4 k.k.;

3. w nieustalonym okresie do dnia 15 maja 2007 r. w W., w swoim miejscu zamieszkania posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną gazową w postaci pistoletu marki "Perfecta mod. FBI 8000" kal. 8 mm K oraz amunicję w postaci naboju pistoletowego kal. 8 mm z substancją łzawiącą CS, tj. o występek z art. 263 § 2 k.k.

Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 29 czerwca 2010 r., So 18/09:

gen. bryg. rez. J. K. P.:

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w pkt 1 zarzutów aktu oskarżenia, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

2. na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w pkt 2 zarzutów aktu oskarżenia, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

3. na mocy art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w pkt 3 zarzutów aktu oskarżenia, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 1 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.;

4. na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w pkt 4 zarzutów aktu oskarżenia, tj. od popełnienia przestępstwa określonego w art. art. 271 § 1 k.k.;

5. na mocy art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzył postępowanie o czyn opisany w pkt 5 zarzutów aktu oskarżenia, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k.;

6.na zasadzie art. 327 § 4 k.p.k. umorzył postępowanie o czyny ujęte w pkt 6 i 7 zarzutów aktu oskarżenia, tj. o popełnienie przestępstw z art. 239 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. - dwukrotnie;

ppłk. rez. R. J.:

1. uznał za winnego tego, że w bliżej nieokreślonym dniu II kwartału 2000 r. w W., pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W., poświadczył nieprawdę w dokumentacji medycznej -historii choroby z datą zarejestrowania 14 styczeń 2000 r. oraz w karcie konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 6 czerwca 2000 r., wydanych na nazwisko A. Z. poprzez wpisanie, że wymieniony w 2000 r. był leczony i konsultowany w Zakładzie Rehabilitacji (...) w W. w zamian, za które to naruszenia przepisów prawa przyjął od nieustalonej osoby za pośrednictwem A. M. korzyść majątkową w kwocie 1.000 zł, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to wymierzył mu kary roku pozbawienia wolności i stu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych oraz orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w wysokości 1.000 zł;

2. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 2 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to skazał go na kary roku pozbawienia wolności i pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych;

3. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 3 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 239 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to wymierzył mu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

4. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 4 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k., i za to, na mocy art. 271 § 3 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 4 k.k. wymierzył mu karę pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych;

5. uznał za winnego tego, że w dniu 16 czerwca 2005 r. w W., podstępnie wprowadzając w błąd funkcjonariusza publicznego ppłk. P. J. pełniącego zawodową służbę wojskową w (...) w W. za pomocą stwierdzającej nieprawdę karty konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej dotyczącej M. W., wyłudził poświadczenie nieprawdy w wystawionym przez ppłk. P. J. zaświadczeniu lekarskim z dnia 16 czerwca 2005 r. stwierdzającym rozpoznanie u M. W. zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa z wielopoziomową dyskopatią lędźwiową oraz zespołu bólowego szyjnego lędźwiowego, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 272 k.k., i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

6. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 6 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to na mocy art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył mu kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności i karę pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych oraz orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w wysokości 2.000 zł;

7. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 7 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. w zb. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to na mocy art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k., wymierzył mu kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności i karę pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych oraz orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w wysokości 1.500 zł;

8. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył karę łączną roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

9. na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres trzech lat próby;

10. na mocy art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych grzywny wymierzył karę łączną grzywny dwustu pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych;

ppłk. P. J.

1. na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w zarzucie aktu oskarżenia, tj. od popełnienia występku art. 271 § 1 k.k.;

mjr. rez. M. F.

1. na zasadzie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w zarzucie w akcie oskarżenia, tj. od popełnienia występku z art. 228 § 3 k.k.;

M. S.:

1. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 1 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 229 § 3 k.k., i za to wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

2. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 2 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

3. na zasadzie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył karę łączną roku pozbawienia wolności;

4. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres czterech lat próby;

XXIII. na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia pozostałej części szkody poprzez zapłatę na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddziału w W. kwoty 28.824,29 zł (dwudziestu ośmiu tysięcy ośmiuset dwudziestu czterech złotych i dwudziestu dziewięciu groszy) w terminie trzech lat i sześciu miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku;

M. W.:

2. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 2 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., i za to skazał go na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności i pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na dziesięć złotych;

3. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 3 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 229 § 1 k.k., i za to skazał go na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

4. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył mu karę łączną roku pozbawienia wolności;

5. na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres trzech lat próby;

A. P.

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w zarzucie aktu oskarżenia, tj. od popełnienia występku określonego w art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

M. B.

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił od popełnienia przestępstwa opisanego w zarzucie aktu oskarżenia, tj. od popełnienia występku określonego w art. 229 § 3 k.k. w zb. z art. 239 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.;

A. M.:

1. uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu II kwartału 2000 r. w W. udzielił ppłk. rez. R. J. - pełniącemu zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Zakładu Rehabilitacji (...) w W. korzyści majątkowej w wysokości 1.000 zł w zamian za naruszenie przepisów prawa polegające na poświadczeniu nieprawdy w dokumentach medycznych w postaci historii choroby i karty konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji medycznej z dnia 8 czerwca 2000 r., wystawionych na nazwisko A. Z., tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 229 § 3 k.k., i za to wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności;

2. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 2 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 228 § 4 k.k., i za to wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności i pięćdziesięciu stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na sto złotych oraz orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w wysokości 1.000 zł;

3. uznał za winnego dokonania czynu opisanego w pkt 3 zarzutów aktu oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 263 § 2 k.k., i za to wymierzył mu karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa pistoletu gazowego "Perfecta mod. FBI 8000";

4. na zasadzie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył karę łączną roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności;

5. na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres trzech lat próby.

Apelacje od tego orzeczenia złożył prokurator Wojskowej Prokuratury Okręgowej w W. oraz obrońca oskarżonego A. M.

Oskarżyciel publiczny w apelacji na niekorzyść:

gen. bryg. rez. J. K. P. w zakresie czynów opisanych w pkt 1, II, III, IV, IV wyroku;
ppłk. P. J. w całości;
mjr. rez. M. F. w całości;
A. P. w całości;
M. B. w całości;
ppłk. rez. R. J. w zakresie czynów opisanych w pkt VII i XI wyroku,

zarzucił wyrokowi Sądu pierwszej instancji:

1. w zakresie zarzutów dotyczących gen. bryg. rez. J. K. P., opisanych w pkt 1 i II wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności dowodu z wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez podejrzanego ppłk. rez. R. J. w zakresie wręczenia przez tego oskarżonego korzyści majątkowej prof. K. P., w zamian za wystawienie poświadczających nieprawdę zaświadczeń lekarskich dla M. S. i J. G., poprzez uznanie tych wyjaśnień, jako niewiarygodnych w opisanym zakresie oraz uznanie, że w przedmiotowych zaświadczeniach brak wykreślenia stwierdzeń «badany» - «konsultowany» nie może prowadzić do przyjęcia stwierdzenia, ujętego w zarzucie «pacjent ten był w dniu badany jak również, że go zdiagnozował», co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia tegoż oskarżonego od popełnienia obu ww. występków, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, że wyjaśnienia oskarżonego ppłk. rez. R. J. złożone w toku śledztwa, potwierdzone na rozprawie, w zakresie wręczenia gen. bryg. J. K. P. korzyści majątkowych w zamian za wystawienie poświadczających nieprawdę zaświadczeń lekarskich są spójne, logiczne oraz korespondują z treścią wystawionych dokumentów oraz informacją, że zarówno J. G., jak i M. S. nie byli pacjentami Kliniki Neurochirurgii (...), a tym samym brak było podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności i przyjęcia, że brak jest dowodów na popełnienie postawionych temuż oskarżonemu zarzutów";

2. w zakresie zarzutu dotyczącego gen. bryg. rez. J. K. P., opisanego w pkt 1II wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności dowodu z zeznań świadka J. R., opisującego kilkukrotne wręczanie prof. J. K. P. korzyści majątkowych w zamian za obietnicę hospitalizacji i poddania go leczeniu operacyjnemu, spowodowanie sporządzenia i wystawienia zaświadczenia o aktualnym stanie zdrowia tegoż J. R. i hospitalizacji oraz przyśpieszenia przeprowadzenia na terenie Kliniki Neurochirurgii (...) w W. zabiegu operacyjnego, poprzez odrzucenie przedmiotowego dowodu, jako wiarygodnej podstawy ustaleń stanu faktycznego sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia ww. występku, podczas gdy prawidłowa ocena całości zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności kilkakrotnie złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez J. R. zeznań, które są konsekwentne, logiczne i spójne oraz w sposób precyzyjny opisujące procedurę wręczania gen. bryg. J. K. P. przez tego świadka korzyści majątkowych wskazuje, iż są one pełnowartościowym źródłem dowodowym, a tym samym brak było podstaw do ich odrzucenia, jako wiarygodnej podstawy ustaleń stanu faktycznego sprawy";

3. w zakresie zarzutu dotyczącego gen. bryg. rez. J. K. P., opisanego w pkt 1V wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności dowodu w postaci zaświadczenia z dnia 21 maja 1998 r., stwierdzającego, że "A. Z. od 1997 r., pozostaje pod ambulatoryjną opieką Kliniki Neurochirurgii (...) w W. z powodu rozpoznanych u niego dolegliwości kręgosłupa" oraz zeznań złożonych przez Komendanta (...) i jego Zastępcę w zakresie dokumentowania przyjęć pacjentów ambulatoryjnych w (...), co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia tego oskarżonego od popełnienia ww. występku, podczas gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego w postaci: informacji uzyskanej w (...) w W., że A. Z. nie był pacjentem kliniki neurochirurgii tejże placówki, zeznań złożonych przez byłego Zastępcę Komendanta (...) A. S. i Komendanta tejże placówki - E. D., w zakresie informacji, że do 1999 r. na leczenie osób cywilnych w poszczególnych klinikach (...) wymagana była zgoda Komendanta lub jego Zastępcy, która w stosunku do tegoż pacjenta nie została wydana, bezsprzecznie wskazuje, że A. Z. nie był w opisanym w zarzucie okresie pod opieką ambulatoryjną Kliniki Neurochirurgii (...), a tym samym wydane zaświadczenie poświadczało nieprawdę";

4. w zakresie zarzutów dotyczących gen. bryg. rez. J. K. P., opisanych w pkt VI wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 2 k.p.k., "obrazę przepisów postępowania, mających wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 327 § 4 k.p.k., poprzez jego zastosowanie przez Sąd jako podstawy umorzenia postępowania karnego wobec oskarżonego o czyny opisane w pkt 6 i 7 aktu oskarżenia, wobec wydania w dniu 28 sierpnia 2008 r. przez prokuratora postanowienia o podjęciu na nowo umorzonego śledztwa o sygn. Pg. Śl. 67/03, dokonanego w trybie art. 327 § 1 k.p.k., a nie § 2 cytowanego przepisu";

5. w zakresie zarzutu dotyczącego ppłk. rez. P. J., opisanego w pkt XVII wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego, potwierdzonych przed Sądem przez oskarżonego ppłk. R. J., w zakresie nakłaniania ppłk. P. J. do wydania poświadczającego nieprawdę zaświadczenia lekarskiego z dnia 16 czerwca 2005 r., wystawionego na nazwisko M. W., analizy samej treści zaświadczenia oraz uznania za jedynie wiarygodnych wyjaśnień tegoż oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia i uniewinnienia tegoż oskarżonego od popełnienia ww. występku, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień dr. R. J. w zakresie opisującym przebieg przedmiotowego zdarzenia, które są konsekwentne, spójne i logiczne wyklucza, aby wprowadził on w błąd ppłk. P. J. w czasie nakłaniania go do wydania poświadczającego nieprawdę dokumentu";

6. w zakresie zarzutu dotyczącego A. P., opisanego w pkt XIX wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego, a potwierdzonych przed Sądem, przez oskarżonego ppłk. R. J., w zakresie opisu zdarzenia będącego przedmiotem zarzutu i tym samym przyjęcia za jedynie wiarygodną wersję zdarzenia przedstawioną przez tegoż oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do uznania, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia i skutkowało uniewinnieniem tego oskarżonego od popełnienia ww. występku, podczas gdy właściwa ocena zebranego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień dr. R. J. opisujących przebieg rozmowy pomiędzy nim, a dr A. P. w przedmiocie udzielenia pomocy M. S. w uzyskaniu świadczenia z ZUS oraz późniejsze czynności, będące konsekwencją tejże rozmowy, przedsiębrane przez dr. R. J. wskazują, iż brak było podstaw do odmówienia tym wyjaśnieniom waloru wiarygodności";

7. w zakresie zarzutu dotyczącego mjr. rez. M. F., opisanego w pkt XVIII wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez świadka J. R., opisujących przebieg zdarzenia polegającego na wręczeniu korzyści majątkowej mjr. M. F., w zamian za obietnicę udzielenia mu pomocy w szybkim przyjęciu do szpitala i w konsekwencji odrzuceniu przedmiotowego dowodu jako wiarygodnej podstawy ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz na błędnym przyjęciu jako wiarygodnych zeznań złożonych przez świadka B. T. jedynie w zakresie wykluczającym sprawstwo mjr. M. F., co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia tego oskarżonego od popełnienia opisanego wyżej zarzutu, podczas gdy prawidłowa ocena zeznań świadka J. R., w których opisał on szczegółowo przebieg zdarzenia, wskazując kiedy, w jakich okolicznościach i przy czyjej pomocy skontaktował się z mjr. M. F. oraz jaką kwotę i za co mu przekazał, jak również opisał dalszy przebieg zdarzeń, już po opuszczeniu gabinetu - korespondujących z zeznaniami dr J. - skłania do przekonania, że zeznania te zasługują na wiarę";

8. w zakresie zarzutu dotyczącego cyw. M. B., opisanego w pkt XXX wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań złożonych przez świadków J. i K. P., którzy w sposób precyzyjni opisali zdarzenie w postaci przekazania numeru telefonu dr. A. M. M. B., zabezpieczonych w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w W. dowodów w postaci: kartki z kalendarza M. B., zawierającej numer telefonu do dr A. M. oraz dokumentów wytworzonych przez dr. R. J., ujawnionych podczas przeszukania w miejscu zamieszkania M. B., jak również wyjaśnień złożonych przez oskarżoną, w których m.in. przyznaje, że zajmowała się sprawami zdrowotnymi swojego męża, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia przez Sąd, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez M. B. zarzucanego jej przestępstwa i tym samym jej uniewinnienia, podczas gdy prawidłowa ocena opisanych wyżej dowodów, jako szeregu następujących po sobie zdarzeń, wskazuje na to, że kobietą, która była u dr. A. M. w czerwcu 2000 r., w celu uzyskania dla swojego męża - A. Z. poświadczających nieprawdę dokumentów, była M. B.";

9. w zakresie zarzutu dotyczącego ppłk. rez. R. J., opisanego w pkt VII wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznań złożonych przez świadków J. i K. P., którzy w sposób precyzyjnie opisali zdarzenie w postaci przekazania numeru telefonu dr. A. M. M. B., zabezpieczonych w toku śledztwa prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w W. dowodów w postaci: kartki z kalendarza M. B., zawierającej numer telefonu do dr A. M. oraz dokumentów wytworzonych przez dr. R. J., ujawnionych podczas przeszukania w miejscu zamieszkania M. B., jak również wyjaśnień złożonych przez oskarżoną, w których przyznaje, że zajmowała się sprawami zdrowotnymi swojego męża, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia tejże oskarżonej od popełnienia zarzucanego jej występku, a tym samym spowodowało wyeliminowanie z opisu czynu przedstawionego oskarżonemu R. J. nazwiska «M. B.», jako osoby przekazującej korzyść majątkową temu lekarzowi, za pośrednictwem dr A. M., w zamian za sporządzenie poświadczającej nieprawdę dokumentacji medycznej, podczas gdy prawidłowa analiza opisanych wyżej dowodów, jako szeregu poszlak wskazuje na to, że kobietą, która była u dr A. M. w czerwcu 2000 r., w celu uzyskania dla swojego męża - A. Z. poświadczających nieprawdę dokumentów, była M. B.";

10. w zakresie zarzutu dotyczącego ppłk. rez. R. J., opisanego w pkt XI wyroku, w oparciu o przepis art. 438 pkt 3 k.p.k., "błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niewłaściwej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez dr. R. J., w zakresie nakłaniania ppłk. P. J. do wydania poświadczającego nieprawdę zaświadczenia lekarskiego z dnia 16 czerwca 2005 r., wystawionego na nazwisko M. W., analizy treści zaświadczenia oraz uznania za jedynie wiarygodnych wyjaśnień tegoż oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, że oskarżony R. J. podstępnie wprowadził w błąd ppłk. P. J. i wyłudził od niego poświadczenie nieprawdy w postaci wystawionego przez tegoż oficera, opisanego wyżej zaświadczenia lekarskiego i skutkowało zmianą kwalifikacji prawnej zarzucanego mu czynu na występek opisany w dyspozycji art. 272 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności całości wyjaśnień dr. R. J., które są spójne, logiczne i brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, prowadzi do wniosku, że nie wyłudził on będącego przedmiotem zarzutu zaświadczenia, a nakłonił ppłk. P. J. do jego wystawienia, dyktując mu jego treść, czym podżegał go do popełnienia wymienionego wyżej czynu zabronionego".

Podnosząc te zarzuty, prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w opisanej części i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelację od tego orzeczenia wniosła także obrońca oskarżonego A. M. i zarzucając wyrokowi Wojskowego Sądu Okręgowego w W.:

1. "obrazę prawa materialnego, w postaci art. 1 § 3 k.k. poprzez przyjęcie, że dowody, ustalone przez Sąd w toku procesu, dają podstawę do skazania oskarżonego za zarzucone mu czyny;

2. obrazę przepisu art. 18 § 1 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., poprzez pominięcie konieczności ustalenia wszelkich okoliczności, wskazujących na popełnienie zarzuconych czynów, a tym samym obrazę zasady indywidualizacji odpowiedzialności szczególnie w wypadku czynów o znamionach kierunkowych winy;

3. obrazę art. 7 k.p.k., polegającą na zaistnieniu błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na niezasadnym oparciu wnioskowania Sądu Okręgowego, na podstawie obciążających zeznań współoskarżonego, które nie są wystarczającą podstawą do uznania winy oskarżonego M. szczególnie gdy, nie zostały one potwierdzone innymi obiektywnymi dowodami, zaś obciążający współoskarżony J., według opinii Sądu, nie był w swoich wyjaśnieniach wystarczająco wiarygodny dla skazania innych współoskarżonych w sprawie osób;

4. naruszenie prawa do obrony oskarżonego, polegające na nieuwzględnieniu wniosku obrony o odroczenie terminu rozprawy w dniu wydania wyroku, skutkiem czego nie było możliwe złożenie szeregu wniosków dowodowych, które mogły dostarczyć istotnych podstaw w wyrokowaniu, a szczególnie polegających na:

a) dołączeniu do akt sprawy materiałów z postępowania przygotowawczego prowadzonego w Prokuraturze Okręgowej w W. za sygn. VI Ds. 141/08, dotyczących naruszenia przepisów w toku czynności procesowych prowadzonych podczas zatrzymania podejrzanego A. M. oraz w trakcie jego przesłuchania przez funkcjonariuszy CBA;

b) nieprzeprowadzeniu bezpośredniego dowodu z przesłuchania świadka G. -osoby, która anonimowym pismem do Ministerstwa Sprawiedliwości, zainicjowała początek czynności w sprawie,

wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie o uniewinnienie oskarżonego M. W pisemnej odpowiedzi na apelację prokuratora Wojskowej Prokuratury Okręgowej w W., obrońca oskarżonego A. P. wniósł o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

W toku rozprawy apelacyjnej prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej poparł zarzuty oraz wnioski apelacji prokuratora i wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego M., natomiast obrońca tego oskarżonego wniosła o uwzględnienie jej apelacji. Z kolei obrońcy pozostałych oskarżonych i obecni na rozprawie oskarżeni wnieśli o nieuwzględnienie apelacji prokuratora i utrzymanie w mocy wyroku Sądu pierwszej instancji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora Wojskowej Prokuratury Okręgowej w W. okazała się chybiona, także w tej części, w której Sąd Najwyższy dokonał modyfikacji wyroku Sądu pierwszej instancji, bowiem nastąpiło to z innych powodów niż wskazane w skardze apelacyjnej oskarżyciela publicznego. Zasadna okazała się natomiast apelacja obrońcy A. M. w części podnoszącej zarzut naruszenia prawa oskarżonego do obrony.

Przed szczegółowym odniesieniem się do zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora, a odnoszących się do błędów w ustaleniach faktycznych, jakich miałby dopuścić się Sąd pierwszej instancji, a tego rodzaju zarzuty są dominujące w tej skardze - spośród 10 zarzutów 9 dotyczy obrazy art. 438 pkt 3 k.p.k. - należy przypomnieć, że zgodnie z ugruntowanym już orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz zgodnymi w tej materii poglądami doktryny, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. "błąd braku") bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (tzw. "błąd dowolności") (por. T. Grzegorczyk: Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o świadku koronnym, Komentarz, Warszawa 2008, s. 933-934). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów, o jakich mowa w art. 7 k.p.k. W orzecznictwie trafnie podnosi się, że zarzut ten może być słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie powinien natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84). Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych, to nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. Jest to konieczne, bowiem przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego. Ochrona ta jest skuteczna jedynie wówczas, gdy przekonanie to jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; co jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1974 r., Rw 618/74, OSNKW 1975, z. 3-4, poz. 47). Przenosząc te rozważania na grunt zarzutów apelacji prokuratora w części dotyczącej oskarżonego gen. bryg. rez. J. K. P., w zakresie podnoszonego błędu w ustaleniach faktycznych, należy stwierdzić, że zarzuty te nie dotyczą braków postępowania dowodowego. Oskarżyciel publiczny nie wskazując wprost na rażącą obrazę przez Wojskowy Sąd Okręgowy w W. art. 7 k.p.k., w istocie, co wynika z treści zarzutów i uzasadnienia apelacji, kwestionuje prawidłowość dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny zgromadzonych w sprawie dowodów (błąd dowolności) co doprowadziło, zdaniem tego skarżącego, do niezasadnego uniewinnienia oskarżonego P. od części zarzucanych mu czynów. I tak apelujący w punkcie 1 skargi wywodzi, że Wojskowy Sąd Okręgowy w W. bezpodstawnie odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego ppłk. J., traktując je wybiórczo. W przekonaniu prokuratora wyjaśnienia tego oskarżonego są spójne, logiczne oraz korespondują z innymi dowodami mającymi potwierdzać fakt wręczenia oskarżonemu P. korzyści majątkowej. Uzasadniając ten zarzut, skarżący podnosi, że wprawdzie, oskarżony J. początkowo wyjaśnił, iż za wystawienie zaświadczenia oskarżonemu W., przekazał prof. P. kwotę 300 zł, to jednak fakt zmiany przez niego tych wyjaśnień, przedstawiające inne okoliczności wystawienia tego dokumentu, nie może odbierać im wartości dowodowej. I to tym kolejnym, odbiegającym od pierwotnych, wyjaśnieniom oskarżonego J., prokurator nadaje walor prawdziwości, argumentując, że właśnie te wyjaśnienia stanowiły podstawę do przedstawienia zarzutów innym osobom (wymienionym w akcie oskarżenia oraz wszczęcia postępowań w innych sprawach). W związku z taką argumentacją skarżącego, należy zauważyć, że okoliczność postawienia zarzutów innym osobom, w oparciu o wyjaśnienia współoskarżonego, sama przez się nie przesądza o prawdziwości twierdzeń pomawiającego. Sąd bezpośrednio stykając się z dowodami, w tym wypadku z wyjaśnieniami oskarżonego J. - z jednej strony, i z wyjaśnieniami innych oskarżonych - z drugiej strony, oceniając treści ich wypowiedzi w powiązaniu z ich stanem emocjonalnym, cechami charakteru czy też sposobem relacjonowania zdarzeń, był uprawniony do dokonania, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, stopnia wiarygodności tych dowodów, dając temu wyraz w uzasadnieniu orzeczenia. Korzystając z tego uprawnienia, mógł też uznać, że dokonana przez oskarżonego J. zmiana wyjaśnień i powód, dla którego to uczynił, są nieprzekonujące. Odnośnie do oceny treści zaświadczeń wystawionych przez oskarżonego P., stwierdzających występowanie u oskarżonych S. i G. określonych schorzeń, to należy przypomnieć, że dokumenty te w swej treści zawierają opis chorób występujących u tych osób, a wynikających z dokumentacji lekarskiej wytworzonej przez oskarżonego J. Oskarżony J. K. P., działając w dobrej wierze, na prośbę kolegi lekarza, wystawił zaświadczenia lekarskie, które potwierdzały te informacje, nie były natomiast dokumentami, które miały świadczyć o tym, że osoby te były pacjentami określonej placówki medycznej. Przecież ocena stanu zdrowia pacjenta nie może zależeć od tego, w jakiej placówce ochrony zdrowia wystawiono dokument.

Podniesiono również zarzut wybiórczego, a co za tym idzie błędnego potraktowania przez Sąd pierwszej instancji wyjaśnień oskarżonego J. Zarzut ten jest chybiony. Uszła uwadze skarżącemu konieczność dokonywania przez Sąd oceny każdego dowodu na tle innych przeprowadzonych w sprawie dowodów. Tak więc wiarygodność dowodu z wyjaśnień oskarżonego J. powinna być oceniana zarówno w kontekście całokształtu relacjonowanych przez niego okoliczności, jak i na tle innych dowodów. Nie można zatem czynić skutecznie zarzutu co do wartości dowodów na tej podstawie, że sąd nie opierał się na całych wyjaśnieniach oskarżonego złożonych w śledztwie, lecz na pewnych fragmentach wyjaśnień. Sąd bowiem przyjmował jedynie te fragmenty wyjaśnień, które miały potwierdzenie w innych dowodach lub były zbieżne z tym, co na ten temat mówiły inne osoby przesłuchiwane w sprawie. Taki system oceny dowodów nie jest wybiórczym ich traktowaniem, lecz dochodzeniem do wyjaśnienia przebiegu zdarzeń w sposób jak najbardziej obiektywny, gdyż każdy dowód podlega kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzenia i dopiero gdy ma potwierdzenie w innych dowodach lub wynika logicznie z przebiegu wypadków, jest uznawany za mogący stanowić podstawę do ustaleń w sprawie (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 sierpnia 1978 r., Rw 281/78, OSNKW 1978, z. 11, poz. 133 oraz z dnia 9 października 1986 r., II KR 268/86, OSNPG 1987, z. 6, poz. 65).Tak więc, Wojskowy Sąd Okręgowy w W. w pełni zasadnie za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie przyjął tylko tę część wyjaśnień oskarżonego J., która znalazła potwierdzenie w innych dowodach występujących w sprawie. Należy w tym miejscu przypomnieć, że Sąd pierwszej instancji, podsumowując swoje rozważania dotyczące wyjaśnień oskarżonego J., wcześniej szczegółowo wskazując na występujące w nich rozbieżności, stwierdził, że w sprawie występują zbyt duże wątpliwości co do ich wiarygodności w części dotyczącej oskarżonych P., P. i J. Wskazał więc na wystąpienie sytuacji, o której mowa w art. 5 § 2 k.p.k. Prokurator w apelacji złożonej na niekorzyść oskarżonych, nie podniósł zarzutu rażącej obrazy tego przepisu postępowania, nie podjął też w uzasadnieniu tej skargi nawet próby wykazania możliwość procesowego usunięcia wskazanych wątpliwości.

Kolejnym błędem Wojskowego Sądu Okręgowego w W. było, zdaniem skarżącego, niesłuszne zakwestionowanie przez ten Sąd zeznań świadka J. R., co skutkowało, miedzy innymi, uniewinnieniem gen. bryg. rez. J. K. P. od zarzutu popełnienia przestępstwa opisanego w pkt 3 aktu oskarżenia. W uzasadnieniu tego zarzutu oskarżyciel publiczny nie zgodził się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, jakoby zeznania wymienionego wyżej świadka były sprzeczne z wyjaśnieniami gen. bryg. rez. J. P., z zeznaniami świadków P. J., M. R., R. J., B. T., T. D. oraz w zakresie zarzutu przedstawionego mjr. M. F., z jego wyjaśnieniami. Zdaniem prokuratora składającego apelację, zeznania świadka R. są konsekwentne i pozbawione sprzeczności. Te twierdzenia autora apelacji, zdaniem Sądu Najwyższego, pozbawione są jakichkolwiek podstaw.

Wojskowy Sąd Okręgowy w W. w uzasadnieniu swojego orzeczenia na stronach 34-49 w sposób drobiazgowy omówił zeznania świadka J. R., wskazując w nim szczegółowo wszystkie rozbieżności, niekonsekwencje i sprzeczności z dowodami z zeznań świadków i wyjaśnień innych oskarżonych. Nie ma potrzeby powtarzać w tym miejscu przedstawionych w uzasadnieniu szeregu niekonsekwencji w zeznaniach tego świadka. Jednak dla zilustrowania braku spójności w przedstawianiu przez świadka R. okoliczności związanych z jego pobytem w szpitalu warto przytoczyć chociażby fragmenty jego zeznań złożonych podczas konfrontacji z prof. P. w dniu 23 sierpnia 2007 r. (k. 001053-001055). I tak na pytanie prowadzącego konfrontację: ile razy wręczał (...) pieniądze podejrzanemu, świadek R. oświadcza: "Na pewno trzy razy. Kojarzę, że było to dwa razy w kwotach po 1.000 zł i raz 2.000 zł". Konsekwencja w zeznaniach tego świadka znika jednak już, gdy na kolejne pytanie o okoliczności wręczenia trzeciej kwoty zeznaje on: "Nie jestem pewien jaka to była kwota, na pewno minimum 100 zł, mogło być 2.000 zł". Jak z powyższego przykładu wynika, określenie tego rodzaju zeznań jako konsekwentnych, logicznych i spójnych oraz "w sposób precyzyjny opisujących procedurę wręczania gen. bryg. J. K. P. (...) korzyści majątkowych" (s. 4 apelacji prokuratora), jest nieuzasadnione. Pamiętać przy tym należy, na co zwrócił słusznie uwagę Sąd pierwszej instancji, że świadek J. R. składał zeznania tylko w czasie postępowania przygotowawczego, bowiem w toku procesu ukrywał się. Brak było zatem możliwości weryfikacji zeznań tego świadka. Oczywiście okoliczność ta, sama przez się, nie dyskwalifikuje takiego dowodu, ale obliguje sąd do szczególnej ostrożności, zwłaszcza w sytuacji, gdy z pozostałymi dowodami, pozostającymi w sprzeczności z zeznaniami uzyskanymi w toku śledztwa, styka się bezpośrednio.

W tej części uzasadnienia Sąd Najwyższy odniesie się do wskazanych szczegółowo w uzasadnieniu apelacji prokuratora okoliczności, mających potwierdzać zasadność drugiego z zarzutów jego skargi, w zakresie zarzutów stawianych oskarżonemu P., natomiast w części dotyczącej oskarżonego F. uczyni to w dalszej części uzasadnienia.

Jeżeli chodzi o różnice w zeznaniach świadków R. i J., to pierwszy z nich w trakcie jednego z przesłuchań podał, że świadek J. przekazał mu, między innymi, informację, iż o zakwalifikowaniu do operacji kręgosłupa decyduje prof. P., natomiast świadek J., zaznaczając, że nie przypomina sobie w ogóle osoby o nazwisku R., zeznał, po okazaniu mu dokumentu, iż wystawił na to nazwisko zaświadczenie lekarskie, które w istocie było skierowaniem na określone badania lekarskie, a uczynił to prawdopodobnie na prośbę jednego z kolegów, nie wymienił przy tym nazwiska oskarżonego P. jako osoby decydującej o zakwalifikowaniu do operacji. Jak z powyższego zestawienia wynika, zeznania tych świadków są jednak, wbrew poglądowi skarżącego, różne. Wprawdzie ich znaczenie dla oceny wiarygodności zeznań świadka R. nie jest decydujące, ponieważ informacja o osobie decydującej o zakwalifikowaniu pacjenta do operacji była powszechnie znana wśród pracowników szpitala i nieukrywana przecież przed pacjentami, to jednak te rozbieżności, jako kolejne w zeznaniach świadka R., słusznie w ocenie Sądu Najwyższego, zmniejszały jego wiarygodność.

Ustosunkowując się do argumentacji zawartej w apelacji prokuratora, odnoszącej się do rozbieżności w zeznaniach świadków J. R. i B. T., w kontekście zarzutów stawianych gen. bryg. rez. J. P., należy zaznaczyć, że już autor skargi apelacyjnej zauważa te rozbieżności, przypisując je chęci uniknięcia przez świadka T. odpowiedzialności karnej, czyniąc przy tym uwagę o powstaniu ich (rozbieżności) w trakcie składania zeznań przed Sądem. W związku z tym należy podnieść, że okoliczność tę dostrzegł też Sąd pierwszej instancji, co wydaje się uszło uwagi skarżącego i ocenił zeznania świadka T. z dużą dozą ostrożności. W rezultacie Wojskowy Sąd Okręgowy w W. uznał za wiarygodne zeznania tego świadka tylko w części wykluczającej sprawstwo mjr. rez. M. F. Oznacza to, że ferując wyrok w sprawie prof. J. P., Sąd pierwszej instancji pominął zeznania świadka T. w części dotyczącej tego oskarżonego. To przecież ocena innych okoliczności występujących w rozpoznawanej sprawie spowodowała uznanie zeznań J. R. za nierzetelne. Prokurator nie uzasadnia, jaki wpływ na powstanie sygnalizowanych różnic w zeznaniach tych świadków, miało ujawnienie ich w toku rozprawy głównej, dlatego nie sposób odnieść się do tego argumentu.

Kolejnymi zeznaniami, które miałyby potwierdzać wiarygodność zeznań świadka R., są zeznania świadka R. J. składane w czasie postępowania przygotowawczego. Prokurator, uzasadniając konieczność oparcia się w na tych właśnie zeznaniach, stwierdził, że "brak jest racjonalnych powodów, które uzasadniałyby ich częściową zmianę - w porównaniu z tymi, które składał w toku postępowania przygotowawczego." Argument ten mógłby okazać się zasadny, gdyby Sąd pierwszej instancji, nie uzasadniając swojego stanowiska, arbitralnie odrzucił dowód przeprowadzony w czasie śledztwa, opierając się na zeznaniach świadka złożonych w czasie rozprawy. Tak jednak nie było. Na k. 43 i 44 uzasadnienia Wojskowy Sąd Okręgowy w W. podał powody, dla których uznał zeznania świadka J., złożone w toku rozprawy głównej, za podstawę poczynionych ustaleń faktycznych. Prokurator, poza stwierdzeniem o braku racjonalności zmiany tych zeznań, w ogóle nie odniósł się do argumentacji przedstawionej w tej materii przez Sąd pierwszej instancji. Należy zatem przypomnieć, że świadek J., w toku śledztwa odbywał nieformalne spotkania w kawiarni i w pokoju hotelowym z oficerem Żandarmerii Wojskowej, w trakcie których straszono go tymczasowym aresztowaniem oraz przepytywano na okoliczności prowadzonego przecież już postępowania karnego. Taki sposób postępowania z całą pewnością nie sprzyjał swobodzie wypowiedzi tego świadka w czasie składania zeznań przed prokuratorem, tym bardziej, że informowany o tych faktach prokurator stwierdził, że "działania operacyjne go nie interesują" (k. 4781-4783). W tej sytuacji, z jak najbardziej racjonalnych powodów Wojskowy Sąd Okręgowy w W. oparł ustalenia faktyczne na zeznaniach tego świadka złożonych w czasie rozprawy głównej. Konsekwencją takiej oceny zeznań świadka J. było odmówienie wiary zeznaniom świadka R.

Kolejny z zarzutów dotyczył niezasadnego, zdaniem skarżącego, uniewinnienia oskarżonego P. od popełnienia czynu polegającego na wystawieniu nieprawdziwego zaświadczenia lekarskiego o pozostawaniu A. Z. pod opieką ambulatoryjną Kliniki Neurochirurgii (...) w W., co nastąpiło na skutek niewłaściwej oceny treści wymienionego wyżej zaświadczenia lekarskiego oraz zeznań złożonych przez Komendanta wspomnianej placówki ochrony zdrowia i jego Zastępcy w kontekście obowiązku prowadzenia właściwej dokumentacji medycznej. W związku z tym zarzutem należy przyznać rację prokuratorowi, że w istocie oskarżony uchybił obowiązkowi prowadzenia dokumentacji medycznej polegającej na dokumentowaniu także przyjęć ambulatoryjnych. Obowiązek taki wynika wprost, co podkreślono w apelacji prokuratora, z przepisów art. 41 pkt 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152 ze zm.). Gen. bryg. rez. J. P. przyznał, że z uwagi na duże obciążenie pracą oraz chęć udzielenia pomocy jak największej liczbie pacjentów, nie zawsze dopełniał wymogu dokumentowania wszystkich czynności związanych z wykonywaniem zawodu lekarza. Za takie działanie mógłby ten oskarżony ponieść odpowiedzialność dyscyplinarną, jako żołnierz, bądź też korporacyjną jako lekarz, przed Sądem Wojskowej Izby Lekarskiej. Nie oznacza to jednak, że prof. J. P. wystawił zaświadczenie niezgodne z prawdą. Nie ma w rozpoznawanej sprawie żadnego dowodu wskazującego na fakt niepozostawania A. Z. pod opieką ambulatoryjną kliniki, w której wykonywał swoje obowiązki lekarskie oskarżony. Takim dowodem nie są też, powołane w apelacji, zeznania świadków, osób funkcyjnych (...) w W., bowiem osoby te zeznały również, o czym nie wspomina prokurator, że znana była im praktyka nieodnotowywania w przeszłości przez lekarzy tej placówki, przyjęć ambulatoryjnych.

Omawiając ten zarzut, trzeba z całą mocą zaznaczyć, wobec pojawiających się w mediach, w początkowym okresie prowadzenia śledztwa w tej sprawie, informacji oraz cytowanych tam wypowiedzi różnych osób, że wystawione przez prof. J. P. zaświadczenie lekarskie nie miało żadnego znaczenia dla losów prowadzonych wówczas wobec A. Z. postępowań karnych. Z tych też wszystkich powodów również ten zarzut należało uznać za niezasadny. Podsumowując powyższe rozważania dotyczące zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie czynów zarzucanych gen. bryg. rez. J. P., należy stwierdzić, że są one chybione, bowiem w istocie sprowadziły się do odmiennej oceny przez skarżącego zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, nie wykazując przekonująco uchybień, jakich miałby się dopuścić Wojskowy Sąd Okręgowy w W. w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Przechodząc do zarzutu apelacji prokuratora związanego z obrazą przepisów postępowania, a mianowicie art. 327 § 4 k.p.k., należy przyznać rację prokuratorowi podnoszącemu, że Sąd pierwszej instancji obraził ten przepis procedury karnej. Nie można już jednak podzielić stanowiska skarżącego odnośnie do przyczyn tego uchybienia. Dla wyjaśnienia powodów zmiany orzeczenia Wojskowego Sądu Okręgowego w W. w tym zakresie, niezbędne jest przypomnienie, że Sąd ten na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., prawomocnie umorzył wobec oskarżonego P. postępowanie karne o czyn opisany w pkt 5 aktu oskarżenia, uznając, że mamy w tym wypadku do czynienia ze stanem rzeczy osądzonej. Sytuacja taka powstała na skutek prawomocnego uznania przez prokuratora w dniu 1 marca 2004 r. (k. 001953), że oskarżony ten nie popełnił przestępstwa, bowiem społeczna szkodliwość tego czynu była znikoma - art. 1 § 2 k.k. I właśnie w toku tego prowadzonego przez prokuratora najpierw dochodzenia, a później śledztwa w sprawie tego czynu, kiedy było wiadome prokuratorowi Prokuratury Okręgowej w B., kto był autorem zaświadczenia lekarskiego noszącego datę 9 kwietnia 2002 r., wystosował on do prof. P. pismo, w którym zwrócił się o wyjaśnienie okoliczności związanych z wystawieniem tego dokumentu. W odpowiedzi na to pismo oskarżony ten udzielił prokuratorowi w dniu 17 maja 2002 r. pisemnej informacji niezawierającej innych danych ponad te zawarte w zaświadczeniu z dnia 9 kwietnia 2002 r. Prokurator powszechny ponownie wystosował do prof. P. pismo z żądaniem udzielenia szczegółowych informacji dotyczących wymienionego wyżej dokumentu i w piśmie z dnia 5 czerwca 2002 r. otrzymał od oskarżonego tożsamą z poprzednią odpowiedź. I to właśnie sporządzenie przez oskarżonego P. tych pism, na żądanie prokuratora, stanowiło podstawę dla prokuratora wojskowego postawienia mu dwukrotnie zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 239 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W przedstawionej sytuacji powstaje pytanie: czy sposób postępowania prokuratora prokuratury powszechnej, kierującego pisma z żądaniami o udzielenie odpowiedzi do osoby o której wie, że jest autorem kwestionowanego dokumentu był, w świetle przepisów postępowania karnego, prawidłowy? Odpowiedź na to pytanie jest negatywna. Prokurator po uzyskaniu informacji o możliwości popełnienia przestępstwa polegającego na poświadczeniu nieprawdy w zaświadczeniu lekarskim z dnia 9 kwietnia 2002 r. i wiedząc, kto jest autorem tego dokumentu mógł postąpić w dwojaki sposób. Po pierwsze, miał możliwość wezwania autora tego dokumentu w charakterze świadka. Gdyby tak uczynił, to miałby wtedy obowiązek, przed odebraniem od świadka zeznań pouczyć go, miedzy innymi o treści art. 183 § 1 k.p.k. i postąpić w myśl art. 190 k.p.k. Świadek miałby wówczas prawo w ogóle odmówić odpowiedzi na pytania, które mogłyby narazić go na odpowiedzialność karną, a w sytuacji składania nieprawdziwych zeznań można by postawić mu taki zarzut. Po drugie natomiast, prokurator mógł wezwać autora dokumentu datowanego na dzień 9 kwietnia 2002 r. i przedstawić mu zarzut popełnienia przestępstwa określonego w art. 271 § 1 k.k. Wtedy osoba podejrzana o popełnienie przestępstwa mogłaby, realizując swoje prawo do obrony, wyjaśniać również nieprawdę, za co nie poniosłaby odpowiedzialności karnej. W rozpoznawanej sprawie tak nie postąpiono, zastępując obowiązek przeprowadzenia ewidentnych czynności postępowania przygotowawczego, uregulowanych w Kodeksie postępowania karnego i mających charakter gwarancyjny, żądaniami składania pisemnych wyjaśnień, bez uprzedzenia osoby je sporządzającej o ewentualnych skutkach prawnych wynikających z ich sporządzenia. W tej sytuacji należało uznać, że czyny zarzucane oskarżonemu P. w pkt 6 i 7 aktu oskarżenia, nie zawierały znamion czynu zabronionego i z tych powodów konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku w częściach dotyczących tych czynów i uniewinnienie oskarżonego od ich popełnienia, a to na podstawie art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.

W odniesieniu do ppłk. rez. P. J. w apelacji prokurator podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na niewłaściwej ocenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego ppłk. R. J. Sąd pierwszej instancji przedstawił obszerną ocenę wyjaśnień składanych przez oskarżonego R. J., dając im wiarę tylko wówczas, gdy znajdowały one oparcie w innych dowodach.

Sąd Najwyższy podzielił tę ocenę sądu orzekającego i przedstawił swoje rozważania w tym zakresie na k. 37-40 wyroku.

Zważyć należy, że w przedmiotowym przypadku Sąd dysponował jedynie wyjaśnieniami oskarżonych R. J. i P. J. przedstawiających dwie wersje tego samego zdarzenia. Za wersją przedstawioną przez P. J. przemawia także: po pierwsze, logika zdarzeń. Bezsporne jest, że oskarżony R. J. udał się do oskarżonego P. J. z wytworzoną przez siebie nieprawdziwą treścią karty konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji. Skoro oskarżony J. miał wiedzieć, że wystawia fałszywe zaświadczenie, to zbędne było wytwarzanie fałszywej historii choroby z kilku lat. Po drugie to, że rozpoznanie określone w zaświadczeniu wystawionym przez oskarżonego P. J. wiernie odzwierciedla wpisane przez oskarżonego R. J. w sfałszowanej przez niego karcie konsultacyjnej z zakresu rehabilitacji. Zatem słusznie Sąd orzekający przyjął jako "bardziej prawdopodobne i wiarygodne" to, że oskarżony P. J. wystawił przedmiotowe zaświadczenie na prośbę oskarżonego R. J. w oparciu o przedstawioną przezeń dokumentację medyczną w ramach konsultacji medycznej.

Również w odniesieniu do mjr. rez. M. F. w apelacji prokurator podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na niewłaściwej ocenie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań złożonych w toku postępowania przygotowawczego przez świadka J. R. W bardzo oszczędnym uzasadnieniu (ledwie pół strony na k. 31) tego zarzutu w apelacji, skarżący stwierdził, że nie można zgodzić się z decyzją Sądu pierwszej instancji o odrzuceniu dowodu z zeznań świadka J. R. Zdaniem prokuratora za wiarygodnością zeznań tego świadka przemawia to, że są one konsekwentne i wewnętrznie spójne. Te twierdzenia oskarżyciela publicznego w świetle obszernego uzasadnienia Sądu orzekającego (k. 36-49 uzasadnienia wyroku Sądu pierwszej instancji) jawią się jako całkowicie nieuzasadnione.

Sąd Najwyższy w pełni podzielił ocenę Sądu orzekającego, że zeznania świadka R. są niespójne i niekonsekwentne oraz niewiarygodne, przedstawiając swoje rozważania na k. 4044 wyroku. Nie ma zatem potrzeby powtarzania przedstawionych tam argumentów.

Dodać tylko wypada i to, że oskarżony M. F. od początku wyjaśniał, że nie zna osoby J. R., a mimo to nie przeprowadzono okazania oskarżonego temu świadkowi.

Z niekonsekwentnych zeznań świadka J. R. ostatecznie wynika, że wręczył M. F. pieniądze w zamian za załatwienie sprawy szybkiego przyjęcia do szpitala. W ramach tego porozumienia oskarżony M. F. miał rozmawiać na ten temat z dr. P. J. Z samych zeznań tego świadka wynika, że dr P. J. nie pomógł mu w szybkim przyjęciu do szpitala, a z zeznań dr. P. J. nie wynika, by oskarżony F. rozmawiał z nim na temat przyjęcia świadka J. R. do szpitala. W świetle tych faktów "pomoc" M. F. w przyjęciu J. R. do szpitala ograniczyłaby się do skierowania tego świadka do odpowiedniego dla jego przypadku specjalisty, co nie zaowocowało przyjęciem go do szpitala. Wręczenie pieniędzy za tak ograniczoną i nieskuteczną "pomoc" kłóci się z zasadami logiki.

Także w odniesieniu do M. B. w apelacji prokurator podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do stwierdzenia przez Sąd, że brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przez M. B. zarzucanego jej przestępstwa i tym samym jej uniewinnienie, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów, jako szeregu następujących po sobie zdarzeń wskazuje, że kobietą, która była u dr. A. M. w czerwcu 2000 r., w celu uzyskania dla swojego męża - A. Z. poświadczających nieprawdę dokumentów, była M. B.

Zdaniem skarżącego za tym, że tą osobą była M. B. przemawiają zeznania świadków J. P. i K. P. oraz to, że w jej mieszkaniu zabezpieczono poświadczającą nieprawdę dokumentację lekarską dotyczącą A. Z.

Sąd orzekający uznał te fakty za udowodnione, lecz niewystarczające do uznania, że M. B. była tą kobietą, która od A. M. uzyskała sfałszowaną dokumentację lekarską. Jak prokurator zauważył, M. B. była wówczas żoną A. Z. i szukanie dobrego lekarza dla męża cierpiącego na dolegliwości kręgosłupa nie jest argumentem wystarczającym do przypisania jej zarzuconego czynu, tym argumentem nie jest także znalezienie przedmiotowej dokumentacji lekarskiej we wspólnym mieszkaniu małżonków (nieukrywanej, lecz znajdującej się w szufladzie).

Zdziwienie budzi nieodniesienie się skarżącego ani słowem do wyjaśnień oskarżonego A. M. A to ten oskarżony opisał wizerunek osoby, która zabiegała o sfałszowane dokumenty dla A. Z., w sposób rażąco odbiegający od wizerunku oskarżonej M. B. Określił on tę osobę jako atrakcyjną wysoką blondynkę, podczas gdy M. B. to niska brunetka, której oskarżony M. nie rozpoznał. Zważywszy, że w zarzucanym okresie M. B. była w ostatnim miesiącu ciąży lub tuż po połogu, tak charakterystyczny wyróżnik nie uszedłby uwadze, zwłaszcza lekarzowi. Niekwestionowanie wyjaśnień A. M. i nieprzedstawienie dowodów na to, że M. B. przebrała się tak, jak opisał ten oskarżony kobietę nakłaniającą go do przestępstwa, musiało doprowadzić do uznania, że przedstawione dowody nie łączą się w spójny i logiczny łańcuch faktów, który mógłby doprowadzić do przypisania oskarżonej M. B. popełnienia zarzucanego jej czynu.

Jak już na wstępie zaznaczono, apelacja obrońcy A. M. w części, w której sformułowano zarzut naruszenia prawa oskarżonego do obrony, jest zasadna. Przed odniesieniem się wprost do wyrażonego poglądu, celowe będzie przytoczenie faktów niezbędnych do jego uzasadnienia. Obrońca oskarżonego złożyła do Wojskowego Sądu Okręgowego w W. pisemny wniosek o odroczenie rozprawy w dniu 24 czerwca 2010 r. - z uwagi na wcześniej zaplanowany urlop - gdyby Sąd w tym dniu zamierzał zamknąć przewód sądowy. Wniosek uzasadniono koniecznością osobistego udziału w tej fazie postępowania po to, by można było złożyć wniosek o uzupełnienie postępowania dowodowego i zabrać głos.

Na rozprawie oskarżony na zapytanie Sądu potwierdził, że chciałby obecności obrońcy na rozprawie i wygłoszenia przez nią "mowy końcowej". Wojskowy Sąd Okręgowy w W. wniosku obrońcy nie uwzględnił z argumentacją, że jej obecność na rozprawie nie jest obowiązkowa, a ponadto mogła ona ustanowić substytuta; po czym zamknął przewód sądowy.

Prawo do obrony jest zasadną konstytucyjną (art. 42 ust. 2 Konstytucji) i zdefiniowaną w art. 6 k.p.k., który stanowi, że "oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć". Zapisane jest również w traktatach międzynarodowych regulujących kwestie związane z prawami człowieka, takimi jak: art. 14 ust. 3 lit. d MPPOiP, czy art. 6 ust. 3 lit. c EKPC.

Prawo oskarżonego do obrony oznacza m.in., że może on ustanowić obrońcę i korzystać z jego pomocy przez cały tok postępowania karnego oraz składać wnioski dowodowe. Realizacja tego prawa musi być rzeczywista, a nie tylko formalna, zaś jej celem - uzyskanie dla oskarżonego możliwie najkorzystniejszego rozstrzygnięcia.

Wyróżnia się: obronę formalną, czyli korzystanie przez oskarżonego z pomocy obrońcy oraz obronę materialną, polegającą na przedsiębraniu możliwych czynności procesowych zmierzających do obalenia lub zminimalizowania przedstawionych zarzutów.

Oceniając w tym kontekście sytuację zaistniałą przed Wojskowym Sądem Okręgowym w W. w dniu 24 czerwca 2010 r., należy stwierdzić, że doszło wówczas do obrazy art. 6 k.p.k. -zarówno w rozumieniu formalnym, jak i materialnym. Obraza ta niewątpliwie mogła mieć wpływ na treść wydanego wyroku.

Przed zamknięciem przewodu sądowego przewodniczący rozprawy ma bowiem obowiązek zapytać strony, czy wnoszą o uzupełnienie postępowania dowodowego. Powstaje więc możliwość dostarczenia dowodów, które będą mogły przemawiać na korzyść oskarżonego. Z kolei końcowe wystąpienie strony przed sądem umożliwia jej zaprezentowanie analizy i oceny przeprowadzonych dowodów oraz ustosunkowanie się do argumentacji strony przeciwnej. W rozpoznawanej sprawie obecność obrońcy oskarżonego przed zamknięciem przewodu sądowego istotna była i z tego względu, że Sąd uprzedził strony o możliwości zakwalifikowania czynów zarzucanych A. M. według innego przepisu prawnego.

W podsumowaniu można zatem stwierdzić, że nieuwzględnienie wniosku obrońcy o odroczenie rozprawy przed zamknięciem przewodu sądowego i przez to uniemożliwienie mu złożenia wniosków dowodowych oraz zabrania głosu, jest na tyle rażącym naruszeniem prawa do obrony, które mogło mieć wpływ na treść wyroku, że z reguły powinno stanowić podstawę do jego uchylenia i przekazania sprawy sądowi do ponownego rozpoznania (patrz również wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2010 r., V KK 273/09, OSNKW 2010, z. 8, poz. 68).

Pozostałe zarzuty zawarte w apelacji, a odnoszące się do konkretnych czynów przypisanych oskarżonemu, wobec podjętego rozstrzygnięcia, z oczywistych powodów, nie mogło być rozważone. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd powinien procedować z pełnym poszanowaniem zasady oskarżonego do obrony. Przeprowadzając zaś postępowanie w zakresie dowodów z uwzględnieniem możliwości, którą wyraża art. 442 § 2 k.p.k.

M. ani z uwagi na swój status (osoba cywilna), ani rodzaj zarzucanego przestępstwa, nie podlegał jurysdykcji sądu wojskowego. Przed Wojskowym Sądem Okręgowym w W. odpowiadał tylko dlatego, że sprawa była wieloosobowa, przy czym większość oskarżonych była żołnierzami w czynnej służbie wojskowej i z tego powodu dobro wymiaru sprawiedliwości wymagało łącznego jej rozpoznania (art. 650 § 1 k.p.k.). Aktualnie, wobec uprawomocnienia się wyroku co do innych oskarżonych, wspomniane dobro prawne nie wymaga już rozpoznania sprawy wymienionego oskarżonego przez sąd wojskowy i dlatego, przekazano ją według właściwości Sądowi Rejonowemu w W.

W odniesieniu do ppłk. rez. R. J. prokurator wniósł apelację co do dwóch czynów, opisanych w pkt VII i XI wyroku.

Zarzucono: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.) przez - w przypadku pierwszego z czynów -wyeliminowanie z jego opisu nazwiska "M. B." i tym samym przyjęcie, że udzielającą korzyści majątkowej była osoba nieustalona, a nie jak w zarzucie - M. B. W przypadku zaś czynu drugiego przyjęcie, że oskarżony wprowadził w błąd ppłk. P. J., wyłudzając przez to poświadczenie nieprawdy, a nie, jak w zarzucie, iż nakłonił wymienionego do poświadczenia nieprawdy, czego konsekwencją była również zmiana kwalifikacji prawnej tego czynu. W bardzo lakonicznym uzasadnieniu pierwszego z postawionych zarzutów autor apelacji podniósł, że Sąd błędnie ocenił wyjaśnienia M. B., natomiast w przypadku zarzutu drugiego -nietrafnie oceniono wyjaśnienia R. J.

Kwestie związane z tymi zarzutami zostały omówione wcześniej, gdy uzasadniano trafność wyroku uniewinniającego M. B. od zarzutu udzielenia za pośrednictwem A. M. korzyści majątkowej R. J. oraz ppłk. rez. P. J. od zarzutu poświadczenia nieprawdy w zaświadczeniu lekarskim wystawionym na nazwisko M. W.

W odniesieniu do oskarżonego A. P. prokurator na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzucił Sądowi w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść przez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień ppłk. rez. R. J.

Uzasadnienie tego zarzutu uzupełniono o stwierdzenie, że pierwsze wyjaśnienia R. J. z dnia 12 lutego 2007 r. stały się podstawą do przedstawienia zarzutów innym osobom, w tym A. P., a konsekwencją rozmowy oskarżonych A. P. z R. J. "późniejsze czynności przedsiębrane przez dr. R. J.".

Jak wcześniej, tak i w odniesieniu do A. P. argumentem przemawiającym za winą mają być wyjaśnienia R. J. Ich oceną zajął się szczegółowo Sąd (k. 23-25) pisząc w podsumowaniu swoich rozważań, że dawał im wiarę wówczas, gdy znajdowały one oparcie w innych jeszcze dowodach (realizacja ograniczonego zaufania do dowodu z pomówienia).

Postawiony przez prokuratora zarzut ocenić należy jako typowo polemiczny, bowiem ogólnie tylko, bez wskazania szczegółów powołano się na błąd w ustaleniach faktycznych, a więc na inną ocenę zebranych i kompletnych dowodów.

Jak słusznie wywodzi Sąd, wyjaśnienia R. J. są odosobnione, a niekiedy również niezgodne z doświadczeniem życiowym, np. należałoby przyjąć, że A. P. działał (popełnił przestępstwo) bezinteresownie. M. S. (skazany prawomocnie w pierwszej instancji) nic o pośrednictwie A. P. nie mówił, poza tym, że po wykonaniu rezonansu magnetycznego kręgosłupa skontaktował go z R. J. Nie jest więc prawdą, jak napisano w apelacji (k. 17), że wyjaśnienia A. J. potwierdził M. S.

Zarówno M. S., jak i R. J. zostali skazani - pierwszy za oszustwo, gdyż przedłożył w ZUS dokumenty poświadczające nieprawdę, natomiast drugi za poświadczenie nieprawdy w tych dokumentach w zamian za korzyść majątkową. Jak słusznie zauważono, do wykonania tych czynności nie było niezbędne pośrednictwo osk. P. Wskazywanie zatem w apelacji, że było wynikiem rozmowy oskarżonych S. i P., jest gołosłowne, zwłaszcza że, co należy podkreślić raz jeszcze, żaden z wymienionych tego nie potwierdza.

Z tych wszystkich względów apelacja prokuratora okazała się niezasadna, natomiast należało uwzględnić w opisanej wyżej części, apelację obrońcy oskarżonego A. M.

Treść orzeczenia została pozyskana od organu orzekającego na podstawie dostępu do informacji publicznej.