Postanowienie z dnia 1998-10-20 sygn. III KZ 182/98

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KZ 182/98

Postanowienie z dnia 20 października 1998 r.

Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, jeżeli, będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst.

Przewodniczący: sędzia SN A. Deptuła (sprawozdawca)

Sędziowie: J. Dołhy, P. Kalinowski.

Prokurator Prokuratury Krajowej: J. Gemra.

Sąd Najwyższy w sprawie Wojciecha P., podejrzanego z art. 280 § 2 k.k., po rozpoznaniu zażalenia obrońcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w B., z dnia 15 września 1998 r., w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania do dnia 3 grudnia 1998 r., po wysłuchaniu wniosku prokuratora

postanowił utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w B., po rozpoznaniu wniosku prokuratora, postanowieniem z dnia 15 września 1998 r. przedłużył do dnia 3 grudnia 1998 r. tymczasowe aresztowanie Wojciecha P., stwierdzając w uzasadnieniu tej decyzji, że zarówno charakter zarzucanych podejrzanemu przestępstw, wśród których są także zbrodnie rozboju, jak i realna obawa matactwa ze strony podejrzanego przy uwzględnieniu, że śledztwo wymaga dalszego prowadzenia, stanowią w sumie dostateczne powody takiej decyzji.

W zażaleniu na to postanowienie obrońca podejrzanego zarzucił obrazę art. 249 § 5 k.p.k., polegającą na wydaniu zaskarżonego postanowienia bez powiadomienia obrońcy o terminie posiedzenia, na którym Sąd Apelacyjny w B. rozpoznawał wniosek prokuratora o przedłużenie tymczasowego aresztowania Wojciecha P.

Obrońca domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Sąd Najwyższy uznając zażalenie za bezzasadne zważył, co następuje:

Przepis art. 249 § 5 k.p.k. istotnie zawiera nakaz zawiadomienia obrońcy o terminie posiedzenia sądu dotyczącego przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz rozpoznania zażalenia na zastosowanie lub przedłużenie tego środka zapobiegawczego. Przepis ten stanowi jednak, że niestawiennictwo obrońcy należycie zawiadomionego o terminie nie tamuje rozpoznania sprawy.

Ocena słuszności podniesionego przez obrońcę Wojciecha P. zarzutu uzależniona jest od ustalenia, czy w tym wypadku zachowane zostały zasady odnoszące się do doręczeń (rozdział 15 k.p.k.).

Stosownie do § 1 art. 132 k.p.k., pisma doręcza się adresatowi osobiście. Tryb ten nie ma - co należy z całą mocą stwierdzić - cechy wyłączności. Ustawa procesowa przewiduje bowiem doręczenie zastępcze (§ 2 art. 132 k.p.k.), a także doręczenie w formie tzw. awiza, tj. pozostawienia pisma w np. najbliższym urzędzie pocztowym z powiadomieniem adresata, gdzie i kiedy pismo takie należy odebrać (art. 133 § 1 i 2 k.p.k.). Ustawa dopuszcza także w wypadkach nie cierpiących zwłoki zawiadomienia w formie telefonicznej albo w inny sposób stosownie do okoliczności (art. 137 k.p.k.).

W sferze stosunków procesowych każda z form doręczeń pociąga za sobą te same następstwa zarówno dla zachowania przez stronę biegu terminów, jak i dla warunków podejmowania przez organy prowadzące postępowanie określonych czynności procesowych.

W niniejszej sprawie Sąd Apelacyjny w B. przesłał do obrońcy Wojciecha P. pisemne zawiadomienie o terminie, posiedzenia. Sąd ten wykorzystał również formę zawiadomienia telefonicznego. Tym samym spełnił rygory, jakie ustawa procesowa przewiduje dla doręczeń pism i zawiadomień.

Strona nie może powoływać się na nieotrzymanie pisma sądu, jeżeli, będąc zawiadomiona o jego nadejściu, nie zgłasza się po jego odbiór. Nie może także zasłaniać się nieotrzymaniem zawiadomienia telefonicznego, gdy zawiadomienia tego nie odczytuje z aparatury rejestrującej nadesłany tekst.

Równoważność w sferze skutków procesowych, doręczeń dokonanych bezpośrednio do rąk adresata z doręczeniami zastępczymi oraz zawiadomień przy wykorzystaniu urządzeń telefonicznych lub teleksowych, sprawiać musi, że strona nie może powoływać się na niezachowanie przez organ procesowy rygorów przewidzianych dla doręczeń pism lub zawiadomień.

W tej sytuacji, skoro w zażaleniu podniesiony został jedynie zarzut obrazy art. 249 § 5 k.p.k. i skoro zarzut ten jest całkowicie bezzasadny, zażalenie nie kwalifikowało się do uwzględnienia.

OSNKW 1998 r., Nr 11-12, poz. 52