Postanowienie z dnia 2007-08-29 sygn. II KK 134/07

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KK 134/07

Postanowienie z dnia 29 sierpnia 2007 r.

Przewodniczący: Sędzia K. Cesarz.

Sędziowie: A. Kapłon (spraw.), R. Ponikowski (del.).

Sąd Najwyższy w sprawie R. G. P. w przedmiocie dopuszczalności przyjęcia orzeczenia do wykonania kary, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2007 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego - na niekorzyść, od postanowienia Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 października 2006 r., sygn. akt VIII Kop 42/06; uchyla zaskarżone postanowienie i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W., zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. S., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 732 zł, w tym 22% podatku VAT za obronę z urzędu skazanego przed Sądem Najwyższym.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w B. (w Norwegii) wyrokiem z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt 03–014566 AST–BORG/adv 01, uznał obywatela polskiego G. P. za winnego popełnienia przestępstw przemytu i posiadania około 10 kg amfetaminy, wypełniających znamiona paragrafu 162, ustępu pierwszego, w nawiązaniu do ustępu trzeciego i piątego kodeksu karnego Królestwa Norwegii, za co skazał go na karę 10 lat pozbawienia wolności.

Komitet Apelacyjny Sądu Najwyższego w O., postanowieniem z dnia 27 lutego 2004 r. odrzucił wniesiony przez R. P. wniosek o rozpatrzenie apelacji.

W dniu 16 marca 2005 r. Norweski Dyrektoriat ds. Imigracyjnych wydał nakaz wydalenia R. G. P. z Norwegii, podlegający wykonaniu jednocześnie ze zwolnieniem lub przekazaniem skazanego do innego państwa w celu odbycia kary. Wobec tejże decyzji skazany R. G. P. złożył w dniu 25 kwietnia 2006 r. oświadczenie, iż nie wyraża zgody na dalsze odbywanie kary w Polsce.

W dniu 18 lipca 2006 r. Królewskie Ministerstwo Sprawiedliwości i Policji w O., kierując się art. 3 Protokołu Dodatkowego do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych sporządzonego w Strasburgu w dniu 18 grudnia 1997 r. oraz art. 6 Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu w dniu 21 marca 1983 r. (opublikowanej w Polsce - Dz. U. z dnia 23 maja 1995 r., Nr 51, poz. 279), skierowało do Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie wniosek o przejęcie dalszego wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnie w powołanym wyroku.

Minister Sprawiedliwości pismem z dnia 21 września 2006 r., sygn.: DWM II 470 K 33/2/2006, na podstawie art. 609 § 1 k.p.k., 611 § 1 k.p.k. i 611a k.p.k. zwrócił się do Sądu Okręgowego w W. o wydanie postanowienia w przedmiocie dopuszczalności przejęcia do dalszego wykonania w Polsce kary 10 lat pozbawienia wolności orzeczonej wobec obywatela polskiego R. G. P. przez Sąd Apelacyjny w B.

Sąd Okręgowy w W., postanowieniem z dnia 23 października 2006 r., sygn. akt VIII Kop 42/06, stwierdził niedopuszczalność przejęcia do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyroku Sądu Apelacyjnego w B. w Norwegii z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt 03–014566–AST–BORG/01, skazującego R. G. P. na karę 10 lat pozbawienia wolności za przestępstwa z ustępu 162 paragraf 1 i 3, w nawiązaniu do paragrafu 5 norweskiego kodeksu karnego.

Postanowienie owo uprawomocniło się w dniu 7 listopada 2006 r.

Zostało ono zaskarżone kasacją Prokuratora Generalnego na niekorzyść R. G. P., w której skarżący zarzucił "rażące i mogące mieć wpływ na treść postanowienia naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 3 ust. 1 Protokołu Dodatkowego do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonego w Strasburgu dnia 18 grudnia 1997 r. (Dz. U. z dnia 25 maja 2000 r., Nr 43, poz. 490), polegające na stwierdzeniu niedopuszczalności przejęcia do wykonania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej kary pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem sądu państwa obcego wobec obywatela polskiego z uwagi na brak zgody skazanego, pomimo że przejęcie tego orzeczenia do wykonania w Rzeczypospolitej Polskiej było dopuszczalne na podstawie umowy międzynarodowej".

W oparciu o tak sformułowany zarzut autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja jest zasadna.

Bez wątpienia rację ma autor kasacji, iż zaskarżone postanowienie zapadło z rażącym i mogącym mieć wpływ na jego treść naruszeniem wskazanego w kasacji przepisu prawa materialnego.

Sąd Okręgowy w W. wydając wspomniane postanowienie kierował się przepisami Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu, w dniu 21 marca 1983 r. Uwadze Sądu uszło jednakże, iż Państwa członkowskie Rady Europy i inne państwa sygnatariusze, w tym także Rzeczypospolita Polska przyjęły, ratyfikowały i potwierdziły sporządzony w Strasburgu w dniu 18 grudnia 1997 r. Protokół Dodatkowy do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych.

Art. 3 ust. 1 owego Protokołu Dodatkowego określa, że na wniosek Państwa skazania, państwo wykonania może postanowić o przejęciu skazanego bez jego zgody, jeżeli wyrokiem skazującym lub decyzją administracyjną będącą jego następstwem, orzeczono wydalenie, przewiezienie do granicy Państwa lub jakikolwiek inny środek ustanawiający zakaz przebywania skazanego na terytorium Państwa skazania, po zwolnieniu z zakładu karnego.

Należy zauważyć, iż cytowany nakaz Dyrektoriatu ds. Imigracyjnych w Oslo o wydaleniu R. G. P. z Norwegii to bez wątpienia decyzja administracyjna, o jakiej mowa w art. 3 ust. 1 Protokołu Dodatkowego.

W art. 615 § 2 k.p.k. określono, iż przepisów działu XIII k.p.k. (w tym także art. 611b k.p.k.) nie stosuje się, jeśli umowa międzynarodowa, której Polska jest stroną, stanowi inaczej. Łączy się to z konstytucyjną zasadą pierwszeństwa umowy międzynarodowej ratyfikowanej przez Polskę nad ustawą, gdy tej ostatniej nie da się pogodzić ze wspomnianą umową (zob. postanowienie SN z dnia 14 stycznia 2004 r., V KK 319/03, OSNKW 2004, z. 3, poz. 27).

Zatem Sąd Okręgowy w W. nie był uprawniony do orzeczenia o niedopuszczalności przejęcia orzeczenia do wykonania, powołując się tylko na brak zgody skazanego na przejęcie (co przewiduje art. 611b § 1 pkt 3 k.p.k., przywołany zresztą w postanowieniu Sądu), nie jest to bowiem wystarczająca przesłanka negatywna, skutkująca niedopuszczalnością przejęcia orzeczenia do wykonania.

Jak zostało to określone w art. 3 ust. 2 powołanego Protokołu Dodatkowego, Państwo wykonania postanawia o przejęciu skazanego, po rozważeniu jego stanowiska.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Okręgowy w W. powinien mieć na uwadze wskazane przepisy owego Protokołu Dodatkowego, z których jasno wynika, iż brak zgody skazanego na przejęcie nie czyni tego przejęcia niedopuszczalnym, natomiast niezbędne jest rozważenie stanowiska skazanego co do powodów, dla których tenże zgody nie wyraża.

Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.