Wyrok z dnia 2014-11-07 sygn. IV KK 124/14

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 124/14

Wyrok z dnia 7 listopada 2014 r.

1. Jeżeli ustawodawca odwołuje się w art. 85 k.k. do pojęcia "pierwszego wyroku", to nie ogranicza w ten sposób możliwości łączenia w zbieg realny przestępstw popełnionych do tej tylko chwili, w której sprawca po raz pierwszy zostaje skazany, lecz ma na myśli pierwsze skazanie za przestępstwo należące do grupy czynów nieprzedzielonych żadnym wyrokiem skazującym; "pierwszy wyrok" skazujący wyklucza możliwość połączenia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z karą wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego wydaniu.
2. Nie ma przeszkód procesowych co do tego, aby wyrok łączny zawierał orzeczenie kilku kar łącznych, a każda obejmowała skazania za przestępstwa z innego zbiegu; do ustalenia każdego z nich musi dojść odrębnie i z respektowaniem kryterium pierwszego, choćby nieprawomocnego, wyroku stanowiącego czasową granicę dla przestępstw pozostających w poszczególnym zbiegu.

Przewodniczący: sędzia SN M. Gierszon (sprawozdawca).

Sędziowie SN: R. Sądej, A. Stępka.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Herzog.

Sąd Najwyższy w sprawie D. M., w przedmiocie wydania wyroku łącznego po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 7 listopada 2014 r. kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Okręgowego w G. z dnia 28 listopada 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w J. z dnia 9 lipca 2013 r.,

uchylił zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w J. i sprawę przekazał temu Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania (...).

Uzasadnienie

Wyrokiem łącznym z dnia 9 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w J. wobec D. M. - skazanego prawomocnymi wyrokami:

1) Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 sierpnia 2009 r., II K 164/09, za czyn z art. 233 § 1 k.k. popełniony w dniu 22 września 2008 r., na karę 100 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda;

2) Sądu Rejonowego w W. z dnia 20 listopada 2009 r., VI K 534/09, za czyn z art. 278 § 1 k.k., art. 278 § 5 k.k., art. 275 § 1 k.k. i art. 276 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony w dniu 7 lutego 2009 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3, i 30 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda, postanowieniem z dnia 3 listopada 2010 r. Sądu Rejonowego w J. zarządzono wykonanie zawieszonej kary;

3) Sądu Rejonowego w R. z dnia 8 stycznia 2010 r., II K 592/09, za czyn z art. 233 § 1 k.k. popełniony w dniu 27 kwietnia 2010 r. (prawidłowo, zgodnie z treścią wyroku, powinno być 27 kwietnia 2009 r.) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3 i 30 stawek dziennych grzywny w wysokości po 10 zł każda, postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 września 2011 r., II Ko 907/11 zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności;

4) Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 marca 2010 r., II K 459/10, za czyn z art. 190 § 1 k.k. popełniony w dniu 28 sierpnia 2009 r., na karę roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej dozorowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

5) Sądu Rejonowego w J. z dnia 8 czerwca 2010 r., II K 984/10, za czyn z art. 280 § 1 k.k., popełniony w dniu 18 stycznia 2010 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres lat 4 i 100 stawek dziennych grzywny po 20 zł każda;

6) Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 sierpnia 2010 r., II K 341/10, za czyn z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, popełniony w dniu 18 stycznia 2010 r., na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym;

7) Sądu Rejonowego w J. z dnia 14 października 2010 r., II K 1531/10, za czyn z art. 278 § 1 k.k. i art. 276 k.k. i art. 286 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony w dniu 14 grudnia 2009 r., na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat i 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł każda;

8) Sądu Rejonowego w J. z dnia 7 grudnia 2010 r., II K 591/10, za czyn z art. 278 § 1 k.k. popełniony w dniu 11 stycznia 2010 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat;

9) Sądu Rejonowego w J. z dnia 18 marca 2011 r., II K 1342/10, za:

1. czyn z art. 286 § 1 k.k., art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k. popełniony w okresie od 12 października 2009 r. do 22 października 2009 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności,
2. czyn z art. 280 § 1 k.k. popełniony w dniu 17 listopada 2009 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności,

III. czyn z art. 286 § 1 k.k. popełniony w dniu 17 listopada 2009 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

1. czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. popełniony w dniu 23 marca 2010 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności, przy czym orzeczono karę łączną w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności, orzekł:
2. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 569 k.p.k. połączył skazanemu kary grzywny orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 sierpnia 2009 r., II K 164/09 oraz Sądu Rejonowego w W. z dnia 20 listopada 2009 r., VI K 534/089 i wymierzył karę łączną w wysokości 120 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł;
3. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i art. 87 k.k. w zw. z art. 569 k.p.k. połączył skazanemu kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w R. z dnia 8 stycznia 2010 r., II K 592/09, Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 marca 2010 r., II K 459/10 oraz Sądu Rejonowego w J. z dnia 18 marca 2011 r., II K 1342/10 za czyny I, II i III i wymierzył mu karę łączną w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;
4. na mocy art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 87 k.k. i art. 569 k.p.k. połączył skazanemu kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w K. z dnia 17 sierpnia 2010 r., II K 341/10, Sądu Rejonowego w J. z dnia 18 marca 2011 r., II K 1342/10 za czyn IV i wymierzył mu karę łączną w wymiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;
5. na mocy art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego odnośnie do wyroków: Sądu Rejonowego w J. z dnia: 8 czerwca 2010 r., II K 984/10, 14 października 2010 r., II K 1531/10 i 7 grudnia 2010 r., II K 591/10;
6. na mocy art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności i okresy kar dotychczas odbytych z połączonych wyroków jednostkowych;
7. stwierdził, że pozostałe rozstrzygnięcia nieobjęte wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu.

Wyrok ten zaskarżył skazany i jego obrońca. Skazany zakwestionował sposób połączenia mu kar pozbawienia wolności i grzywny, a jego obrońca zarzucił w apelacji obrazę prawa materialnego, tj. art. 85 k.k., obrazę przepisów postępowania, tj. art. 572 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych oraz rażącą niewspółmierność orzeczonej względem skazanego w pkt 2 wyroku kary łącznej pozbawienia wolności.

Apelacje te rozpoznał Sąd Okręgowy w G. w dniu 28 listopada 2013 r.

Wyrokiem wydanym w tym dniu uznał te apelacje za oczywiście bezzasadne i zaskarżone nimi orzeczenie utrzymał w mocy.

Kasację od tego wyroku sądu odwoławczego wniósł obrońca skazanego.

Zarzucił w niej:

1. rażące naruszenie prawa materialnego, a to art. 85 k.k., co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuwzględnienie w wyroku łącznym realnego zbiegu czynów w konfiguracji wyroków Sądu Rejonowego w W., VI K 534/09, Sądu Rejonowego w R., III K 592/09, oraz częściowo wyroku Sądu Rejonowego w J., II K 1342/10, które to przestępstwa popełniono przed wydaniem pierwszego wyroku Sądu Rejonowego w W., VI 534/09, a kary orzeczone we wszystkich wyrokach były karami pozbawienia wolności,
2. rażące naruszenie przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, w drodze naruszenia art. 572 k.p.k., przez orzeczenie kar łącznych pozbawienia wolności, których suma przekracza, wszystkie kary pozbawienia wolności łącznie, kiedy wyrok łączny nie powinien prowadzić do skutków dla skazanego niekorzystnych,

- naruszenie art. 2 § 1 pkt 2 i 4 k.p.k., przez prowadzenie sprawy przez 21 miesięcy, a z postępowaniem apelacyjnym, przez 26 miesięcy, czyli ponad 2 lata - od 26 września 2011 r. do 9 lipca 2013 r., z apelacją do 28 listopada 2013 r., co nie jest rozpoznaniem sprawy w rozsądnym terminie i nie umacnia poszanowania prawa,

- naruszenie art. 42 § 3 k.p.k., przez złożenie stosownego oświadczenia przez jednego sędziego, gdy w sprawie uczestniczyło dwóch sędziów, a skazany wnosił o zmianę składu sędziowskiego swoim pismem z dnia 14 stycznia 2013 r.,

- naruszenie art. 424 § 2 k.p.k., przez błędne przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, okoliczności, które Sąd miał na względzie przy wymierzeniu kary, gdy stwierdzono "jednocześnie orzeczone kary nie pogarszają sytuacji skazanego, co Sąd musi mieć na względzie przy wymierzeniu kary łącznej orzeczonej w wyroku łącznym", gdy wynikiem wyroku łącznego jest dodatkowy rok pozbawienia wolności do odbycia dla skazanego,

- naruszenie art. 117 § 1 i 2 k.p.k., przez niepowiadomienie skazanego o terminie publikacji wyroku,

i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i utrzymanego nim wyroku Sądu Rejonowego w J. oraz przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji w celu ponownego rozpoznania, a także zasądzenie kosztów obrony świadczonej z urzędu.

W pisemnej odpowiedzi na tę kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w G. wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.

Obecny na rozprawie kasacyjnej prokurator Prokuratury Generalnej wniósł o uwzględnienie kasacji i uchylenie zaskarżonego nią wyroku oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w G.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje.

Kasacja jest zasadna.

Zaskarżony nią wyrok wydano z rażącą obrazą, przywołanego w jej pierwszym zarzucie, art. 85 k.k., co, zważywszy na charakter tego uchybienia, nie tylko mogło, ale wręcz miało, wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Wprawdzie treść wspomnianego zarzutu nie w pełni jest uprawniona stwierdzonymi w sprawie faktami i przez to nie można go uznać w całości za trafny, niemniej jednak poczynione ustalenia dotyczące: czasu popełnienia poszczególnych przestępstw przez skazanego, dat wydania kolejnych wyroków prawomocnie skazujących go za sprawstwo tych czynów, a także rodzaju orzeczonych za nie kar - pozwalają jednoznacznie uznać, że Sąd Rejonowy, wydając wyrok łączny, uchybił normie art. 85 k.k., a Sąd Okręgowy błędnie uznał (zaskarżonym kasacją wyrokiem) bezzasadność podniesionego w apelacji obrońcy skazanego zarzutu obrazy tego przepisu prawa materialnego.

Nie ulega wątpliwości, że przewidziana w przywołanym przepisie art. 85 k.k. instytucja, jako przynależna do prawa karnego materialnego, zawsze stwarza dla sądu obowiązek orzeczenia kary łącznej, gdy określone w tym przepisie przesłanki zaistnieją. Przepis ten nie kreuje więc tylko uprawnienia sądu, z którego ten może dowolnie korzystać. Oczywiste jest przy tym, że realizacja tego obowiązku musi nastąpić zgodnie z kategoryczną treścią tej normy, tak co do samej możliwości orzeczenia (w danym układzie procesowym) kary łącznej, jak i wyboru, stosownej konfiguracji skazań, które podlegają łączeniu. To oznacza, że sąd nie ma swobody w doborze możliwych in concreto wariantów zbioru wyroków obejmujących przestępstwa pozostające względem siebie w zbiegu. Ustalenie realnego zbiegu przestępstw - do których ta kara łączna ma się odnosić - powinno być zależne od zaszłości obiektywnych, to jest od treści chronologicznie najwcześniejszego wyroku - z tych wchodzących w zakres przedmiotu danego postępowania o wydanie wyroku łącznego. Sposób dokonania wspomnianego ustalenia realnego zbiegu przestępstw determinuje bowiem sama treść przepisu art. 85 k.k., skoro wymaga, by to popełnienie przez sprawcę dwóch lub więcej przestępstw nastąpiło zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny, wyrok co do któregokolwiek z nich.

Przy czym możliwość połączenia kar za nie orzeczonych przepis ten nadto uzależnia od wymierzenia za te poszczególne, tworzące realny zbieg, przestępstwa kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu. Niezbędne jest także równoczesne ustalenie braku przesłanek uzasadniających przyjęcie w odniesieniu do zbiegu instytucji ciągu przestępstw, przewidzianej w art. 91 k.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lutego 2000 r., IV KKN 587/99, Prok. i Pr. 2000, z. 7-8, poz. 3). Sama wykładnia językowa przepisu art. 85 k.k. pozwala (i to, w istocie, w sposób niebudzący uzasadnionych kontrowersji interpretacyjnych) rozumieć ten zawarty w nim, tworzący jedną z przesłanek warunkujących jego stosowanie, zwrot "pierwszy wyrok" właśnie jako chronologicznie najwcześniejszy z wyroków objętych postępowaniem o wydanie wyroku łącznego, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego przestępstwa. Tak też ten wymóg jest odczytywany w orzecznictwie (por. mającą moc zasady prawnej uchwałę 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005, z. 2, poz. 13, a także wcześniejsze: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1996 r., III KRN 198/95, KZS 1996, z. 10, poz. 25 oraz postanowienie tego Sądu z dnia 3 listopada 2003 r., IV KK 295/02, OSNKW 2004, z. 1, poz. 7, oraz późniejszy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2008 r., V KK 212/07, LEX nr 377209), jak i piśmiennictwie (por. P. Kardas (w:) Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz pod redakcją A. Zolla - Kraków 2004, s. 1117-1124; P. Hofmański, L. Paprzycki (w:) Kodeks karny. Komentarz pod redakcją O. Górniok, Warszawa 2006, s. 319). Nie ulega przy tym wątpliwości to, że chociaż zwrot "zanim zapadł pierwszy wyrok" odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw, to jednak owym wyrokiem "pierwszym" - w rozumieniu omawianej normy - może być także wyrok wydany już po tym "historycznie" rzeczywiście pierwszym (a więc drugi czy jeszcze dalszy - w zależności od zaistniałego układu procesowego). Brak jest bowiem racjonalnych podstaw do uznania, że w świetle wykładni językowej omawianego przepisu nie jest możliwe przyjęcie takiego rozumienia tej przesłanki. W piśmiennictwie słusznie zauważa się, że jeżeli ustawodawca odwołuje się do "pierwszego wyroku", to nie ogranicza w ten sposób możliwości łączenia w zbieg realny przestępstw popełnionych do tej tylko chwili, w której sprawca po raz pierwszy zostaje skazany, lecz ma na myśli pierwsze skazanie za przestępstwo należące do grupy czynów nieprzedzielonych żadnym wyrokiem skazującym. Pierwszy wyrok skazujący wyklucza możliwość połączenia kary wymierzonej za przestępstwo popełnione przed jego wydaniem z karą wymierzoną (innym wyrokiem) za przestępstwo popełnione po jego wydaniu (por. K. Buchała, A. Zoll: Polskie prawo karne, Warszawa 1997, s. 335 oraz J. Giezek: Komentarz do art. 85 k.k. Lex/el). Nie ma więc przeszkód procesowych co do tego, by wyrok łączny zawierał orzeczenie kilku kar łącznych, każda obejmująca skazania za przestępstwa z innego zbiegu. Do ustalenia każdego z nich musi dojść odrębnie i też z bezwzględnym respektowaniem kryterium pierwszego, choćby nieprawomocnego, wyroku stanowiącego czasową granicę dla danych przestępstw pozostających w poszczególnym zbiegu (por. M. Szewczyk (w:) K. Buchała, Z. Ćwiąkalski, M. Szewczyk, A. Zoll: Komentarz do Kodeksu karnego. Część ogólna, Warszawa 1994, s. 395; M. Siwek: Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 2003 r., IV KK 295/02, Prok. i Pr. 2005, z. 11, s. 128-134).

Przypomnienie w tym miejscu tych - zdaje się oczywistych - uwarunkowań prawnych jest celowe, tak ze względu na treść zaskarżonego orzeczenia utrzymującego w mocy wyrok Sądu meriti, który nie w pełni je respektuje, jak też zawartość opisu pierwszego zarzutu kasacji obrońcy skazanego, który także nie całkowicie im czyni zadość.

Odnosząc bowiem powyższe rozważania wprost do niniejszej sprawy, trzeba zauważyć, że obydwa orzekające w sprawie Sądy nie dostrzegły tego, iż - wobec obiektywnych wymogów regulacji zawartej w art. 85 k.k. i związanej z tym konieczności określenia kręgu przestępstw pozostających w zbiegu realnym w oparciu o pierwszy chronologicznie wyrok - zaistniała rzeczywista potrzeba włączenia do pierwszego realnego zbiegu przestępstw, którego cezurą czasową był wydany przez Sąd Rejonowy w J. w dniu 5 sierpnia 2009 r. w sprawie II K 164/09 wyrok, także przestępstwa będącego przedmiotem osądu wyroku Sądu Rejonowego w R. z dnia 8 stycznia 2010 r. wydanego w sprawie II K 592/09. Przestępstwo to zostało bowiem rzeczywiście popełnione nie w dniu 27 kwietnia 2010 r. (jak to zostało wskazane w części wstępnej w pkt 3 wyroku Sądu Rejonowego), ale w dniu 27 kwietnia 2009 r. (jak to faktycznie nastąpiło, i co ustalono w wyroku w tej sprawie wydanym), a więc niewątpliwie jeszcze przed dniem wydania wspomnianego już wyroku Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 sierpnia 2009 r. w sprawie II K 164/09. Wprawdzie wyrokiem tym orzeczono wobec skazanego tylko karę samoistnej grzywny, a wyrokiem z 8 stycznia 2010 r., II K 592/09, Sądu Rejonowego w R. orzeczono karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także akcesoryjną grzywnę, która utraciła swój byt z chwilą dokonanego zarządzenia wykonania zawieszonej pierwotnie kary pozbawienia wolności i przez to już nie podlega łączeniu, to jednak nie stoi to na przeszkodzie połączeniu kar orzeczonych obydwoma tymi wyrokami, mimo że nie orzeczono nimi - tak jak wymaga wprost tego art. 85 k.k. - kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu. Rzecz bowiem w tym, że w okresie pomiędzy wydaniem tych wyroków Sąd Rejonowy w W. skazał D. M. wyrokiem z dnia 20 listopada 2009 r., VI K 534/09 za przestępstwo m.in. z art. 278 § 1 k.k., popełnione w dniu 7 lutego 2009 r. (a więc na pewno także przed wydaniem owego historycznie "pierwszego" wyroku) na karę pozbawienia wolności i grzywnę orzeczoną na podstawie art. 33 § 2 k.k. Tym samym wspomniany warunek łączenia kar w postaci orzeczenia kar tego samego rodzaju albo innych podlegających łączeniu został - dla tego realnego zbioru przestępstw, których się skazany dopuścił przed dniem 5 sierpnia 2009 r. - spełniony. Odnośnie do kary grzywny - co do pierwszego i drugiego wyroku, odnośnie kary pozbawienia wolności co do drugiego i następnego. Warunek ten bowiem odnosi się do wszystkich skazań tego zbioru i kar w nich orzeczonych, nie zaś wyłącznie do kar zapadłych w pierwszym - dla tego zbioru - chronologicznie wyroku.

Wspomniana już omyłka pisarska, o której oczywistości można wnioskować nie tylko ze względu na przywołaną treść wyroku zapadłego w sprawie II K 592/09 Sądu Rejonowego w R., ale także poprzez samo porównanie dat wydania wyroku w tej sprawie z datą, w której - według przyjętej przez Sąd meriti wersji - miał być popełniony czyn, którego ten wyrok dotyczył, niedostrzeżona przez Sądy obu instancji, skutkowała najpewniej takim doborem prawomocnie osądzonych czynów, tworzących pierwszy ustalony zbieg realny, którego dotyczyło zawarte w pkt 1 części rozstrzygającej wyroku Sądu meriti orzeczenie o karze łącznej, które uchybiało - i to rażąco - normie art. 85 k.k. W konsekwencji - nie ulega wątpliwości - że kasacja podnosząca tej treści zarzut jest zasadna. Istnieje w związku z tym w sprawie niewątpliwa potrzeba dokonania prawidłowych (uwzględniających powyższe wymogi) ustaleń zbiegów realnych przestępstw i wymierzenia odnośnie do każdego z nich na nowo kar łącznych. Dodać w tym miejscu należy, że wspomnianych wymogów związanych z treścią art. 85 k.k. nie spełnia także zawarta w I zarzucie kasacji propozycja dotycząca skonfigurowania kar podlegających łączeniu, wymierzonych skazanemu przywołanymi tam wyrokami, skoro pomija ona ów historycznie pierwszy wyrok Sądu Rejonowego w J. z dnia 5 sierpnia 2009 r., II K 164/09, wytyczający granicę czasową pierwszego zbioru przestępstw. Nie da się zatem pogodzić wyrażonego przez skarżącego w tym zarzucie stanowiska z treścią przywołanej normy.

Stwierdzenie zasadności I zarzutu kasacji wynikłe z ujawnienia rażącego naruszenia przez Sądy orzekające w niniejszej sprawie normy art. 85 k.k. (Sąd Rejonowy poprzez wybór konfiguracji skazań, których dotyczy orzeczona w pkt 1 jego wyroku kara łączna; Sąd Okręgowy poprzez uznanie bezzasadności zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego, który naruszenie tego przepisu podnosił) skutkujące koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu pierwszej instancji oraz przekazaniem sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania, było wystarczające do wydania przez Sąd kasacyjny orzeczenia. Stąd, stosownie do treści art. 436 k.p.k., rozpoznanie pozostałych zarzutów kasacji obrońcy skazanego było bezprzedmiotowe (niezależnie od oceny poprawności - nawet tylko formalnej - ich sformułowania).

Treść zapadłego rozstrzygnięcia następczego i potrzeba przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu uzasadniały, zarówno fakt popełnienia przez ten Sąd pierwotnego uchybienia, które następnie przeniknęło do orzeczenia Sądu odwoławczego, jak też zakres i charakter koniecznych dla konwalidowania tego uchybienia rozstrzygnięć oraz - tym bardziej w związku z tym aktualna - potrzeba zapewnienia skazanemu w pełni realizacji prawa do dwuinstancyjnego orzekania w jego sprawie.

Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd Rejonowy uwzględni powyższe zapatrywania prawne oraz wskazania, bacząc przy tym nadto na uwarunkowania związane z treścią art. 443 zd. 1 k.p.k.

Zważywszy na złożony przez obrońcę z urzędu wniosek o przyznanie mu wynagrodzenia za obronę świadczoną na rzecz skazanego w postępowaniu kasacyjnym i fakt, że obrońca ten został wyznaczony tylko do dokonania czynności ewentualnego sporządzenia kasacji, którą sporządził, należało na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze w zw. z art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądzić na rzecz tego obrońcy z urzędu wynagrodzenie za dokonane przez niego czynności w postaci sporządzenia i wniesienia kasacji.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak wyżej.

OSNKW 2015 r., Nr 3, poz. 25