Wyrok z dnia 1969-11-11 sygn. IV KR 176/69

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KR 176/69

Wyrok z dnia 11 listopada 1969 r.

Jeżeli strona powołuje się na istnienie powodów osłabiających zaufanie do danego biegłego i żąda jego zmiany, to wówczas ma obowiązek przytoczenia ważnych powodów istniejących obiektywnie, które uzasadniają wezwanie innego biegłego (art. 113 § 2 k.p.k.). Do ważnych powodów w rozumieniu art. 113 § 2 k.p.k. należą tylko te, które, w rzeczowy sposób rozważone prowadzą do wniosku, że istnieją okoliczności podważające obiektywność biegłego lub podważające zaufanie do jego wiedzy i doświadczenia, albowiem podstawą zaufania do biegłego może być przeświadczenie o jego obiektywizmie i posiadaniu przez niego niezbędnych wiadomości specjalnych.

Przewodniczący: sędzia H. Kempisty. Sędziowie: T. Majewski, M. Szczepański (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: K. Kraft.

Sąd Najwyższy w sprawie Eugeniusza S. i Jadwigi S., oskarżonych z art. 25 § 1 pkt 1 lit. d) i e) w związku z art. 76 i 79 u.k.s., art. 187, 193 k.k. i art. 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 224 z późniejszymi zmianami), po rozpoznaniu rewizji założonych przez prokuratora w stosunku do oskarżonego Eugeniusza S. i przez oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z dnia 31 grudnia 1968 r., na podstawie art. 375, 383 pkt 2, 384 pkt 2, 388 § 1 k.p.k.

w stosunku do oskarżonego Eugeniusza S.:

1) uchylił zaskarżony wyrok w orzeczeniu o karze łącznej;

2) na mocy art. 1 ust. 1 pkt 1 i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii (Dz. U. Nr 21, poz. 151) postępowanie karne przeciwko Eugeniuszowi S. o przestępstwa z art. 193 k.k. i art. 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. - Dz. U. Nr 45, poz. 224 (pkt I lit. d, e, f i g sentencji zaskarżonego wyroku), a nadto na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 5 ust. 1 tejże ustawy o amnestii o przestępstwa z art. 187 k.k. (pkt I lit. b i c) - umorzył (...),

3) zmienił powyższy wyrok w orzeczeniu o karze za czyn opisany w pkt I lit. a sentencji zaskarżonego wyroku w ten sposób, że wymierzył oskarżonemu Eugeniuszowi S. karę grzywny w wysokości 75.000 zł z zamianą w razie nieuiszczenia w terminie na 300 dni aresztu zastępczego;

4) na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy o amnestii darował oskarżonemu Eugeniuszowi S. karę 1 roku aresztu orzeczoną za czyn opisany w pkt I lit. a sentencji zaskarżonego wyroku (...);

w stosunku do oskarżonej Jadwigi S.:

1) uchylił zaskarżony wyrok w orzeczeniu o karze łącznej;

2) na mocy art. 1 ust. 3 ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii (Dz. U. Nr 21, poz. 151) postępowanie karne przeciwko Jadwidze S. o czyn opisany w pkt II lit. a sentencji zaskarżonego wyroku (art. 79 § 1 u.k.s.), a nadto o przestępstwa z art. 187 k.k. (pkt II lit. b, c i d sentencji zaskarżonego wyroku) na mocy art. 3 ust. 1 pkt 1 i 5 ust. 1 tejże ustawy o amnestii - umorzył (...).

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w Rzeszowie po rozpoznaniu sprawy:

1) Eugeniusza S., oskarżonego po rozpoznaniu o to, że:

od początku 1965 r. do miesiąca maja 1968 r. w B. i K. zataił prowadzenie na własny rachunek działalności podlegającej opodatkowaniu, mianowicie zakładu betoniarskiego pod firmą Bronisława T., zakładu eksploatacji kruszywa pod firmą Józefa K. oraz zakładu betoniarskiego pod firmą Jana Z., i nie zgłaszając właściwym organom finansowym przedmiotu opodatkowania, naraził Skarb Państwa na uszczuplenie należności podatkowej w kwocie 347.104 zł, przy czym z występku tego uczynił sobie stałe źródło dochodów, tj. o czyn z art. 25 § 1 pkt 1 lit. d i e w związku z art. 76 § 1 i 3 u.k.s.;

latem 1967 r. w B. przedstawił w Wydziale Komunikacji Prezydium PRN podrobioną umowę kupna-sprzedaży samochodu ciężarowego marki "Fiat", według której Józef K. miał sprzedać ten samochód Janowi Z., przy czym podpis Józefa K. złożony został przez Jadwigę S., i na podstawie tej fikcyjnej umowy zarejestrował samochód na nazwisko Jana Z., tj. o czyn z art. 187 k.k.;

III. w miesiącu sierpniu 1965 r. w K. przedstawił w Wydziale Komunikacji Prezydium PRN podrobioną umowę kupna-sprzedaży samochodu ciężarowego marki "Fiat", według której Józef K. miał kupić ten samochód u Stefanii P., przy czym podpis Józefa K. został złożony ręką Jadwigi S., i na podstawie tej fikcyjnej umowy zarejestrował wspomniany samochód na nazwisko Józefa K., tj. o czyn z art. 187 k.k.;

w miesiącu lipcu 1965 r. w B. przedstawił w Wydziale Komunikacji Prezydium PRN umowę fikcyjną kupna-sprzedaży samochodu ciężarowego marki "Vomag", według której Jan Z. miał kupić ten samochód od niego, mimo iż w rzeczywistości samochód ten stanowił własność Eugeniusza S., i na tej podstawie przez wprowadzenie w błąd tegoż Wydziału, zarejestrował wspomniany samochód na nazwisko Jana Z., tj. o czyn z art. 193 k.k.;

w okresie od początku 1965 r. do miesiąca maja 1968 r. w K., nie posiadając zezwolenia na prowadzenie eksploatacji kruszywa, zajmował się tego rodzaju działalnością, tj. o czyn z art. 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 224);

w okresie od miesiąca października 1966 r. do miesiąca maja 1968 r. w K., nie posiadając zezwolenia na prowadzenie zakładu betoniarskiego, trudnił się produkcją pustaków i betonów, tj. o czyn z art. 11 cytowanej ustawy;

VII. od miesiąca czerwca 1965 r. do maja 1968 r. w B., nie posiadając zezwolenia na prowadzenie zakładu betoniarskiego, trudnił się produkcją betonów i pustaków, tj. o czyn z art. 11 cytowanej ustawy;

Jadwigi S., oskarżonej o to, że:

w okresie od 1965 r. do miesiąca czerwca 1968 r. w K. i S., będąc już uprzednio karana za występek skarbowy, a przed upływem 5 lat po wykonaniu względem niej kary grzywny, jako płatnik wynagrodzeń za pracę robotnikom, zatrudnionym przez Eugeniusza S., nie dopełniła obowiązku obliczenia i potrącenia podatku od wynagrodzeń oraz składek emerytalnych i nie doprowadziła tego podatku do Wydziału Finansowego, przez co naraziła Skarb Państwa na uszczuplenie należności podatkowej w kwocie 37.870 zł, czyniąc sobie z występku skarbowego stałe źródło dochodu, tj. o czyn z art. 25 § 1 pkt 2 lit. a) i d) w związku z art. 79 § 1 u.k.s.;

dnia 18 sierpnia 1965 r. w T., w celu użycia za autentyczną, podrobiła umowę kupna-sprzedaży samochodu ciężarowego marki "Fiat", podpisując ją imieniem i nazwiskiem Józefa K., tj. o czyn z art. 187 k.k.;

III. dnia 22 czerwca 1968 r. w K., w celu użycia za autentyczną, podrobiła umowę kupna-sprzedaży samochodu ciężarowego marki "Fiat", podpisując ją imieniem i nazwiskiem Józefa K., tj. o czyn z art. 187 k.k.;

w okresie od 1965 r. do 1966 r. w K. i B., w celu użycia za autentyczne, podrabiała wnioski i deklaracje podatkowe oraz pisma związane z działalnością betoniarską oraz przewozem kruszywa, podpisując te dokumenty imieniem i nazwiskiem Jana Z. oraz Józefa K., tj. o czyn z art. 187 k.k.;

Bronisława T., oskarżonego o to, że:

Od 1967 r. do miesiąca maja 1968 r. w K. dopuścił umyślnie Eugeniusza S. do prowadzenia działalnosci betoniarskiej pod jego firmą, przy czym Eugeniusz S. zatajał prowadzenie tej działalności na własny rachunek, w wyniku czego Skarb Państwa został narażony na uszczuplenie należności podatkowej, tj. o czyn z art. 76 § 2 i 3 u.k.s.

- wyrokiem z dnia 31 grudnia 1968 r. orzekł:

I. uznać oskarżonego Eugeniusza S. za winnego:

a) występku z 25 § 1 pkt 1 lit. d) i e) w związku z art. 76 § 1 i 3 u.k.s. popełnionego w sposób w ust. I aktu oskarżenia opisany, z tym uzupełnieniem, że suma uszczuplonej należności podatkowej została określona do wysokości kwoty 321.143 zł, i za ten czyn na zasadzie cytowanych przepisów ustawy skazać go na karę aresztu przez 1 rok oraz na grzywnę w kwocie 50.000 zł z zamianą w razie nieuiszczenia w terminie na karę aresztu zastępczego przez 200 dni,

b) występku z 187 k.k. popełnionego w sposób w ust. II aktu oskarżenia opisany i za ten czyn skazać go na karę więzienia przez 6 miesięcy,

c) występku z 187 k.k. popełnionego w sposób w ust. III aktu oskarżenia opisany i za ten czyn skazać go na karę więzienia przez 6 miesięcy,

d) występku z 193 k.k. popełnionego w sposób w ust. IV aktu oskarżenia opisany i za ten czyn na zasadzie cytowanego przepisu ustawy skazać go na karę aresztu przez 3 miesiące,

e) występku z 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 224) popełnionego w sposób w ust. V aktu oskarżenia opisany i za ten czyn na zasadzie cytowanego przepisu ustawy skazać go na karę aresztu przez 3 miesiące,

f) występku z 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 224) popełnionego w sposób w ust. VI aktu oskarżenia opisany i za ten czyn skazać go na karę aresztu przez 3 miesiące,

g) występku z 11 ustawy z dnia 1 lipca 1958 r. (Dz. U. Nr 45, poz. 224) popełnionego w sposób w ust. VII aktu oskarżenia opisany i za ten czyn skazać go na karę aresztu przez 3 miesiące.

Na zasadzie art. 31 k.k. wymierzyć oskarżonemu Eugeniuszowi S. łączną karę więzienia przez 1 rok.

Na zasadzie art. 58 k.k. zaliczyć oskarżonemu Eugeniuszowi S. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres aresztu tymczasowego trwający od dnia 7 czerwca 1968 r. do dnia 31 grudnia 1968 r.;

II. uznać oskarżoną Jadwigę S. za winną:

a) występku z 25 § 1 pkt 2 lit. a) i d) w związku z art. 75 § 1 u.k.s., popełnionego w sposób jak w ust. I aktu oskarżenia opisany, z tym uzupełnieniem, że uszczuplenie należności podatkowej zostało ograniczone do kwoty 2.224 zł, i za ten czyn na zasadzie cytowanych przepisów ustawy skazać ją na karę aresztu przez 3 miesiące oraz na grzywnę w kwocie 2.500 zł z zamianą w razie nieuiszczenia w terminie na karę aresztu zastępczego przez 10 dni,

b) występku z 187 k.k. popełnionego w sposób w ust. II aktu oskarżenia opisany i za ten czyn na zasadzie cytowanych przepisów ustawy skazać ją na karę więzienia przez 6 miesięcy,

c) występku z 187 k.k. popełnionego w sposób w ust. III aktu oskarżenia opisany i za ten czyn skazać ją na karę więzienia przez 6 miesięcy,

d) występku z 187 k.k. popełnionego w sposób w ust. IV aktu oskarżenia opisany i za ten czyn na zasadzie cytowanych przepisów ustawy skazać ją na karę więzienia przez 6 miesięcy.

Na zasadzie art. 31 k.k. wymierzyć oskarżonej Jadwidze S. karę łączną więzienia przez 6 miesięcy;

III. uznać oskarżonego Bronisława T. za winnego występku z art. 76 § 2 i 3 u.k.s. popełnionego w sposób w akcie oskarżenia opisany i na zasadzie cytowanych przepisów ustawy skazać go na karę aresztu przez 4 miesiące oraz na grzywnę w kwocie 5.000 zł z zamianą w razie nieuiszczenia w terminie na karę aresztu zastępczego przez 20 dni (...).

Powyższy wyrok zaskarżył prokurator i oskarżeni Eugeniusz i Jadwiga S.

Rewizja prokuratora, wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego Eugeniusza S. przez wymierzenie mu kar znacznie surowszych za poszczególne przestępstwa oraz surowszej kary łącznej, zarzuciła rażącą ich niewspółmierność w stosunku do stopnia społecznego niebezpieczeństwa przypisanych czynów,a nadto - w stosunku do stanu majątkowego oskarżonego.

Rewizja oskarżonego Eugeniusza S., wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go bądź o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zarzuciła:

1) obrazę art. 111, 124 i 292 k.p.k. przez odmowę powołania przez Sąd I instancji dowodu z opinii innego biegłego, co było niezbędne ze względu na to, że biegły Władysław B. jest urzędującym pracownikiem Wydziału Finansowego Prezydium WRN w R. i stąd powstają wątpliwości co do tego, czy opinia jego w kwestii uszczuplenia przez oskarżonego należności podatkowych jest obiektywna; ponadto rewizja wywodzi, że biegły Władysław B. przekroczył swe uprawnienia, gdyż wdawał się w ocenę wiarygodności zeznań świadków;

2) obrazę art. 8, 320 i 339 § 1 k.p.k. przez pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zeznań świadka Jana Z., które miały istotne znaczenie dla oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, zaprzeczającego swej winie w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów;

3) błędną ocenę okoliczności faktycznych w zakresie wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu, co doprowadziło do nietrafnego skazania oskarżonego, aczkolwiek przewód sądowy nie wykazał, żeby:

a) oskarżony zatajał prowadzenie na własny rachunek działalności podlegającej opodatkowaniu i prowadził bez zezwolenia działalność handlową (czyny opisane w pkt I lit. a, e, f i g),

b) oskarżony posłużył się sfałszowanymi dokumentami (czyny opisane w pkt I lit. b, c i d).

Rewizja oskarżonej Jadwigi S., wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub o uniewinnienie oskarżonej z zarzutu dokonania czynów opisanych w pkt II lit. a i d sentencji zaskarżonego wyroku i o umorzenie postępowania w zakresie czynów opisanych w pkt II lit. b i c (na mocy art. 49 k.p.k.) bądź też o zmianę wyroku przez warunkowe zawieszenie kary więzienia, wysunęła zarzuty:

- obrazy prawa materialnego i błędnej oceny okoliczności faktycznych.

Na rozprawie rewizyjnej obrońca oskarżonej zmodyfikował wnioski rewizji, wnosząc o zmianę kwalifikacji prawnej czynu opisanego wyżej w pkt II lit. a) na art. 79 § 1 u.k.s., a w konkluzji wniósł o uchylenie wyroku i o umorzenie postępowania na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii. Do wniosku tego przyłączył się przedstawiciel Prokuratury Generalnej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Co do oskarżonego Eugeniusza S.

Wbrew twierdzeniom rewizji oskarżonego brak jest podstaw do uznania naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 111 i 124 k.p.k. Z samego faktu, że biegły Władysław B. był pracownikiem jednostki nadrzędnej nad jednostką, która dokonała obliczenia należności podatkowej od oskarżonego, nie można wyciągnąć jednoznacznego wniosku o istnieniu podstaw do uznania biegłego Władysława B. za nieobiektywnego. Jeżeli strona powołuje się na istnienie powodów osłabiających zaufanie do danego biegłego i żąda jego zmiany, to wówczas ma obowiązek przytoczenia ważnych powodów istniejących obiektywnie, które uzasadniają wezwanie innego biegłego (art. 113 § 2 k.p.k.). Do ważnych powodów w rozumieniu art. 113 § 2 k.p.k. należą tylko te, które, w rzeczowy sposób rozważane, prowadzą do wniosku, że istnieją okoliczności podważające obiektywność biegłego lub podważające zaufanie do jego wiedzy i doświadczenia, albowiem podstawą zaufania do biegłego może być przeświadczenie o jego obiektywizmie i posiadaniu przez niego niezbędnych wiadomości specjalnych.

Wobec nieprzytoczenia w rewizji omawianych powodów, a nadto wobec niewykazania, żeby opinia biegłego Władysława B. była niejasna lub sprzeczna, co mogłoby spowodować ponowne przesłuchanie biegłego Władysława B. bądź wezwanie innego biegłego (art. 124 k.p.k.), omawiany zarzut należało uznać za chybiony (...).

Chybiony jest także w istocie zarzut rewizji oskarżonego co do obrazy art. 8, 320 i 339 § 1 k.p.k. przez pominięcie zeznań świadka Jana Z., albowiem zeznaniom tego świadka co do faktu, iż betoniarnię w B. prowadził on na własny rachunek, Sąd Wojewódzki nie dał wiary, wskazując powody, dla których odmówił wiary tym zeznaniom, a nadto powołując inne dowody potwierdzające tezę oskarżenia.

Brak także podstaw do uznania za zasadny zarzutu błędnej oceny okoliczności faktycznych, albowiem zarzut ten w istocie rzeczy sprowadza się do przedstawienia własnego poglądu rewizyjnego w zakresie oceny materiału dowodowego i wobec tego, że ocena dokonana przez Sąd Wojewódzki nie narusza przepisu art. 9 k.p.k., pozostaje ona - jako wyraz realizacji zasady swobodnej oceny dowodów - pod ochroną omawianego przepisu. Nawiasowo trzeba dodać, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest dość lakoniczne, zawiera jednak niezbędne ustalenia faktyczne i ocenę zebranych dowodów, i to w zakresie wszystkich przypisanych oskarżonemu czynów.

Nie można odmówić natomiast trafności rewizji prokuratora, ale tylko w zakresie postulowanym przez prokuratora na rozprawie rewizyjnej, który wniósł o zastosowanie ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii do wszystkich czynów oskarżonego Eugeniusza S., ale z zastrzeżeniem, żeby wymierzyć surowszą karę grzywny za czyn opisany w sentencji zaskarżonego wyroku w pkt Ia. Przy uwzględnieniu dobrej sytuacji materialnej oskarżonego Eugeniusza S. oraz wysokości uszczuplonej należności podatkowej, należało uznać, że karą grzywny współmierną do stopnia winy oskarżonego i stopnia niebezpieczeństwa społecznego czynu będzie kara 75.000 zł.

Ze względu na to, że wszystkie czyny przypisane oskarżonemu zostały popełnione przed dniem 15 lipca 1969 r. a nadto że nie należą one do kategorii przestępstw wyłączonych spod działania ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii (Dz. U. Nr 21, poz. 151), Sąd Najwyższy zastosował przepisy tej ustawy w sposób bliżej opisany w sentencji do wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu.

Co do oskarżonej Jadwigi S.:

Rewizji nie można odmówić słuszności w tej części, w której kwestionuje ona kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonej w pkt II lit. a sentencji zaskarżonego wyroku. Powołanie w sentencji zaskarżonego wyroku art. 75 § 1 u.k.s. przypisać należy omyłce, o czym świadczy fakt, że akt oskarżenia kwalifikował ten czyn z art. 79 u.k.s., natomiast w uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki stwierdził, iż czyn oskarżonej zakwalifikował z art. 25 w związku z art. 79 u.k.s.

Brak jest także podstaw do uznania, aby działanie oskarżonej, polegające na tym, że jako płatnik zaniechała prawidłowego obliczenia i pobrania należnego podatku bądź że pobierała go w niższej od należnej wysokości, które to działanie wypełnia dyspozycję art. 79 § 1 u.k.s., również zakwalifikować z art. 25 u.k.s. Przeciwko tej ostatniej kwalifikacji przemawia brak podstaw do uznania, że oskarżona uczyniła sobie z opisanego procederu stałe źródło dochodu, skoro kwota uszczuplonej należności wyniosła w ciągu długiego czasu zaledwie 2.224 zł.

W związku z powyższym odpadła podstawa do stosowania art. 25 § 1 pkt 2 lit. d) u.k.s.

W świetle wyników przewodu sądowego brak także podstaw do uznania oskarżonej Jadwigi S. za recydywistkę w rozumieniu art. 25 § 1 pkt 2 lit. a) u.k.s., albowiem oskarżona czynu jej przypisanego nie dopuściła się w ciągu 5 lat od wykonania względem niej kary grzywny za występek skarbowy tego samego rodzaju. Oskarżonej bowiem przypisano w niniejszej sprawie popełnienie występku skarbowego w czasie od 1965 r. do czerwca 1968 r. Skoro zaś poprzednie skazanie za występek skarbowy tego samego rodzaju nastąpiło w listopadzie 1966 r., przy czym kara grzywny uiszczona została w grudniu 1966 r., to w tych warunkach brak podstaw do uznania, żeby zachodziły warunki z art. 25 § 1 pkt 2 lit. a) u.k.s.

Wobec tego że czyn oskarżonej opisany w pkt II a sentencji zaskarżonego wyroku należy zakwalifikować jedynie z art. 79 § 1 u.k.s., należało - przy uwzględnieniu faktu popełnienia go przed 15 lipca 1969 r., a nadto tego, że sankcje z tego artykułu nie przekraczają granic zakreślonych w art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21 lipca 1969 r. o amnestii - postępowanie w tym zakresie umorzyć (art. 2 cytowanej ustawy o amnestii).

Rewizja oskarżonej w zakresie pozostałych przypisanych jej czynów jest bezzasadna, nie można bowiem uznać za czyny społecznie niebezpieczne w stopniu znikomym czynów opisanych w pkt II b i c sentencji zaskarżonego wyroku choćby ze względu na to, że rewizja nie przytoczyła żadnych argumentów na uzasadnienie tego twierdzenia, a poza tym ze względu na to, że chodzi tu o dwukrotne, w pełni świadome i mające na widoku korzyść majątkową fałszowanie dokumentów. Jeśli zaś chodzi o czyn przypisany oskarżonej w pkt II lit. d, to kwestionując zasadność przypisania oskarżonej tego czynu, rewizja pomija treść wyjaśnień oskarżonej, która do jego popełnienia w toku postępowania przygotowawczego przyznała się i nieprzekonywająco odwołała to przyznanie na rozprawie.

Zważywszy, że czyny opisane w pkt II lit. b, c i d zostały popełnione przed 15 lipca 1969 r. i że wymierzone za nie kary podlegają darowaniu, należało w ich zakresie postępowanie umorzyć (art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt I cytowanej wyżej ustawy o amnestii).

OSNKW 1970 r., Nr 2-3, poz. 21