Postanowienie z dnia 1971-03-15 sygn. Z 81/71

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Z 81/71

Postanowienie z dnia 15 marca 1971 r.

Broń służbowa wydawana jest żołnierzom dla celów szkoleniowych i do wykonywania innych zadań, wynikających z charakteru pełnionej służby wojskowej. Używanie broni służbowej oraz jej przechowywanie w warunkach pełnienia służby wojskowej jest ściśle i drobiazgowo unormowane przepisami odpowiednich regulaminów wojskowych oraz zarządzeń i rozkazów przełożonych. W związku z tym popełnienie przez żołnierza przestępstwa pospolitego przy użyciu broni służbowej stanowi naruszenie wojskowego obowiązku służbowego w rozumieniu art. 564 § 2 k.p.k., co w konsekwencji uzasadnia właściwość sądów wojskowych również wtedy, gdy żołnierz-sprawca przestępstwa "pospolitego" został zwolniony z czynnej służby wojskowej przed wniesieniem aktu oskarżenia w sprawie o takie przestępstwo, którym naruszono wojskowy obowiązek służbowy.

Przewodniczący: sędzia ppłk S. Mendyka. Sędziowie: ppłk C. Gajewski (sprawozdawca), płk J. Radwański.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk T. Żukowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu zażalenia Prokuratora Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy w sprawie Dominika M., oskarżonego z art. 148 § 1 k.k., na postanowienie Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy z dnia 9 stycznia 1971 r.,

postanowił:

w uwzględnieniu zażalenia prokuratora uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać do rozpoznania Sądowi Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy.

Uzasadnienie

Sąd I instancji na podstawie art. 25 § 1 w związku z art. 564 § 2 k.p.k. uznał się za niewłaściwy do rozpoznania sprawy przeciwko Dominikowi M. i przekazał ją według właściwości do rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu w Szczecinie. W uzasadnieniu wydanego postanowienia podniesiono, co następuje:

"Dominik M. pozostaje pod zarzutem dopuszczenia się przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. polegającego na tym, że w dniu 1 kwietnia 1969 r. około godz. 18.00 w pomieszczeniu dziobowym kutra, który stał przycumowany w kanale portowym, dokonał zabójstwa Waleriana K. strzałem w tył głowy z posiadanego pistoletu służbowego PW, a następnie rozkawałkował jego zwłoki w ten sposób, że uciął poudzie i lewą rękę, po czym zatopił je w kanale portowym. Oskarżony Dominik M. do października 1969 r. pełnił nadterminową służbę wojskową w N., skąd w dniu 10 października 1969 r. zwolniony został do rezerwy. Tak więc już w dniu przedstawienia mu zarzutu o popełnienie przestępstwa z art. 148 § 1 k.k., co nastąpiło 13 lipca 1970 r., nie pełnił on czynnej służby wojskowej. Powyższe ustalenia w zestawieniu z faktem, że zarzucono mu popełnienie przestępstwa innego niż określone w rozdziale XXXVIII-XLIII k.k., oraz z brakiem jakichkolwiek ustaleń, które by wskazywały na to, iż zarzuconym mu w akcie oskarżenia przestępstwem naruszył wojskowy obowiązek służbowy, pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie w myśl art. 564 § 2 k.p.k., że sąd wojskowy nie jest właściwy do rozpoznawania przedmiotowej sprawy."

Od tego postanowienia prokurator wniósł zażalenie, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do rozpoznania na rozprawie głównej. Między innymi w zażaleniu podniesiono, że skoro oskarżony Dominik M., wykorzystując swoje stanowisko służbowe, jak również posiadanie broni służbowej, podstępnie zwabił do pomieszczenia dziobowego kutra Waleriana K., to nie można się zgodzić ze stanowiskiem Sądu, jakoby w tym wypadku zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się bez naruszenia wojskowego obowiązku służbowego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Należy się zgodzić ze stanowiskiem prokuratora, a w szczególności z tym, że popełnienie przestępstwa pospolitego przy użyciu broni służbowej stanowi naruszenie wojskowego obowiązku służbowego w rozumieniu art. 564 § 2 k.p.k. Broń służbowa wydawana jest żołnierzom dla celów szkoleniowych i do wykonywania innych zadań wynikających z charakteru służby wojskowej. Używanie broni służbowej, a nawet jej przechowywanie jest bardzo ściśle i drobiazgowo unormowane przepisami regulaminów wojskowych oraz zarządzeń i rozkazów przełożonych. W tej sytuacji każde naruszenie obowiązujących przepisów traktujących o użyciu broni stanowi naruszenie wojskowego obowiązku służbowego. To samo odnosi się do innych środków stanowiących mienie wojskowe, jeżeli istnieją przepisy, które określają zasady postępowania z tym mieniem. Reasumując należy stwierdzić, że przestępstwo pospolite popełnione przy użyciu środków stanowiących mienie wojskowe dostępne sprawcy w związku z pełnieniem przez niego służby wojskowej, jeżeli istnieją przepisy, które określają zasady postępowania z tym mieniem lub jego ochrony, może się kwalifikować jako przestępstwo, którym naruszono wojskowy obowiązek służbowy, gdy sprawca zasady te narusza.

W niniejszej sprawie oskarżony naruszył obowiązujące przepisy określające sposób i zasady użycia broni służbowej, a zatem dopuścił się naruszenia wojskowego obowiązku służbowego.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w postanowieniu.

OSNKW 1971 r., Nr 7-8, poz. 125