Wyrok z dnia 1970-11-26 sygn. Rw 1278/70

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 1278/70

Wyrok z dnia 26 listopada 1970 r.

W razie skazania jednym wyrokiem za przestępstwa pozostające w zbiegu realnym, rażąca niewspółmierność kary może uzasadniać w myśl art. 387 pkt 4 k.p.k. zmianę wyroku nie tylko wówczas, gdy niewspółmierność ta odnosi się do wymiaru kary łącznej, ale także wtedy, gdy dotyczy kary jednostkowej, niezależnie od tego, czy kara ta wpłynęła lub mogła wpłynąć na wysokość kary łącznej.

Przewodniczący: sędzia płk Z. Krasuski. Sędziowie: płk A. Kruszka (sprawozdawca), płk C. Lipski.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk M. Nowak.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Grzegorza O., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo z art. 214 § 1 k.k. - na karę 1 roku pozbawienia wolności, a z art. 145 § 1 i 3 k.k. - na karę 2 lat pozbawienia wolności i 2 lata zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, łącznie zaś na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 2 lat zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Katowicach z dnia 15 października 1970 r.,

zmienił zaskarżony wyrok przez złagodzenie kary orzeczonej na podstawie art. 214 § 1 k.k. do kary 6 miesięcy pozbawienia wolności, a kary łącznej - do kary 2 lat pozbawienia wolności.

Uzasadnienie

Zaskarżonym wyrokiem Grzegorz O. skazany został za to, że:

1) 20 lipca 1970 r. około godz. 17 zabrał samowolnie z terenu jednostki wojskowej w N. służbowy motocykl marki "WSK-125" stanowiący mienie społeczne i w zamiarze krótkotrwałego użytkowania wyjechał nim z koszar na teren N., skąd wrócił około godz. 22 do jednostki,

2) 20 lipca 1970 r. około godz. 22 w N., naruszając przepisy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 53, poz. 295) i § 27 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Spraw Wewnętrznych z dnia 20 lipca 1968 r. w sprawie ruchu na drogach publicznych (Dz. U. Nr 27, poz. 183) w ten sposób, że prowadził w stanie nietrzeźwości motocykl marki "WSK-125", na którym wiózł Bogdana S., a następnie zamierzając skręcić na ul. B. do bramy koszar, nie upewnił się, czy nie spowoduje zajechania drogi innym użytkownikom i nie sygnalizował swego zamiaru, przez co zajechał drogę wyprzedzającemu go kierowcy Józefowi G., prowadzącemu samochód marki "Skoda-1000 MB", w wyniku czego doprowadził do zderzenia obu pojazdów i spowodował nieumyślnie uszkodzenie ciała pasażera motocykla Bogdana S. w postaci złamania lewego podudzia oraz uszkodzenie samochodu Józefa G.

Obrońca wnosił w rewizji o uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 145 § 1 i 3 k.k. oraz o obniżenie kary z art. 214 § 1 k.k. z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Trzeba zgodzić się z obrońcą, że wymierzona oskarżonemu kara za przestępstwo z art. 214 § 1 k.k. jest rażąco niewspółmiernie surowa.

Sąd przecenił wagę zarzucanego oskarżonemu czynu, polegającego na zabraniu motocykla w celu sprawdzenia skuteczności jego naprawy oraz załatwienia sprawy służbowej w mieszkaniu podoficera B., a następnie przejechaniu się nim na niedługiej trasie w celu prywatnym i przetrzymaniu go poza koszarami łącznie przez 5 godzin. Okoliczność, że oskarżony wracał motocyklem do koszar, będąc w stanie nietrzeźwości, i że spowodował w tej sytuacji wypadek, zadecydowała o skazaniu go za przestępstwo z art. 145 § 1 i 3 k.k. i nie powinna ona być po raz wtóry elementem oceny społecznego niebezpieczeństwa czynu z art. 214 § 1 k.k. oraz ważyć na wymiarze kary za to przestępstwo. Sąd orzekając o karze za każde z przestępstw pozostających w zbiegu realnym, obowiązany jest stosować się ściśle do wskazań art. 50 k.k. Wskazania te zmierzają do zrealizowania w praktyce postulatu indywidualizacji kary i jej współmierności, przy czym postulatowi temu powinna odpowiadać każda kara.

Wymierzając karę z art. 214 § 1 k.k., Sąd do tych wskazań się nie zastosował. Stąd też wymierzył karę rażąco niewspółmierną. Podlega ona złagodzeniu, a w konsekwencji złagodzeniu temu podlega także kara łączna. Sąd Najwyższy wyraża pogląd, że rażąca niewspółmierność kary nie tylko wówczas jest podstawą rewizyjną uzasadniającą zmianę wyroku w myśl art. 387 pkt 4 k.p.k., gdy odnosi się ona do wymiaru kary łącznej, ale także wtedy, gdy dotyczy kary za jedno choćby tylko z osądzonych wyrokiem przestępstw, niezależnie od tego, czy kara ta wpłynęła lub mogła wpłynąć na wysokość kary łącznej.

W rozpoznawanej sprawie orzeczenie niewspółmiernej kary za przestępstwo z art. 214 § 1 k.k. miało oczywisty wpływ na wysokość kary łącznej. Charakter obu przestępstw i fakt, że drugie z nich oznaczało właściwie zakończenie pierwszego, dalej, zasadnicza różnica stopnia ich społecznego niebezpieczeństwa, która nie znalazła jednak odpowiedniego wyrazu w wysokości kar oraz dotychczasowa pozytywna postawa oskarżonego - wszystko to przemawia za absorpcją kary łagodniejszej przez surowszą przy wymiarze kary łącznej.

OSNKW 1971 r., Nr 4, poz. 62