Uchwała z dnia 1970-12-17 sygn. VI KZP 60/70

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KZP 60/70

Uchwała 7 sędziów z dnia 17 grudnia 1970 r.

W wypadku przewidzianym w art. 118 § 1 i 2 k.p.k. doręczenie pisma należy uznać za dokonane w dniu jego odebrania, a gdy adresat pisma nie podjął, w ostatnim dniu wskazanego w ustawie terminu, w którym należało pismo odebrać.

Przewodniczący: Prezes F. Wróblewski. Sędziowie: M. Budzianowski (sprawozdawca), K. Czajkowski (współsprawozdawca), H. Kempisty, A. Pyszkowski, J. Szamrej, M. Szczepański. Prokurator Prokuratury Generalnej: T. Guzkiewicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 1970 r. o wyjaśnienie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego następującego zagadnienia prawnego:

"Jaką datę należy uznać za datę doręczenia pisma w wypadku przewidzianym w art. 118 § 1 i 2 k.p.k.?"

i po wysłuchaniu wniosku prokuratora, na podstawie art. 29 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 11, poz. 54),

uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Ustanawiając zasadę, że pismo doręcza się adresatowi osobiście (art. 117 § 1 k.p.k.) i że pisma, od których daty doręczenia biegną terminy, należy doręczać za pokwitowaniem zwrotnym (art. 116 § 1 k.p.k.), kodeks postępowania karnego zezwala w pewnych przewidzianych w ustawie wypadkach na tzw. zastępcze doręczenie pisma, traktując takie doręczenie na równi z doręczeniem do rąk własnych adresata i łącząc z tym takie same skutki procesowe.

W razie chwilowej nieobecności adresata można doręczyć pismo dorosłemu domownikowi, administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi (art. 117 § 2 k.p.k.), natomiast w razie trudności z doręczeniem pisma w sposób wyżej opisany można pozostawić pismo w prezydium rady narodowej miejsca zamieszkania adresata lub w najbliższej jednostce milicji obywatelskiej, a jeżeli pismo wysłano pocztą - w najbliższym urzędzie pocztowym (art. 118 § 1 k.p.k.).

Zgodnie z przepisem art. 118 § 2 k.p.k., o pozostawieniu pisma należy zawiadomić adresata przez umieszczenie na drzwiach jego mieszkania zawiadomienia. Zawiadomienie to powinno zawierać wskazanie, gdzie i kiedy pismo pozostawiono, a ponadto pouczenie, w jakim terminie należy je odebrać. Termin ten ustawa określa na 7 dni.

Z powyższego wypływa wniosek, że skoro zawiadomienie o miejscu i dacie pozostawienia pisma połączone jest z wezwaniem do jego odebrania w ściśle określonym terminie i skoro adresat, powziąwszy wiadomość o pozostawieniu wysłanego do niego pisma, ma prawo odebrać je w zakreślonym ustawą terminie, to nie ma podstaw do przyjęcia za datę doręczenia pisma daty wcześniejszej od dnia upływu terminu, w którym adresat miał prawo je odebrać.

Dlatego też nie można za datą doręczenia pisma przyjąć daty umieszczenia na drzwiach mieszkania adresata zawiadomienia o tym, gdzie i kiedy pismo pozostawiono. Przekreślałoby to sens wskazanego przez ustawę terminu do odbioru pisma. Oczywiście jeśli adresat zgłosi się po odbiór pisma przed upływem 7-dniowego terminu, to dzień faktycznego podjęcia pisma trzeba uznać za datę doręczenia pisma i od tej daty biec będą terminy procesowe. Jeżeli jednak w ciągu 7 dni adresat pisma nie odbierze, może ono być uznane za doręczone dopiero z chwilą upływu tego terminu.

OSNKW 1971 r., Nr 2, poz. 16