Wyrok z dnia 1972-03-27 sygn. Rw 272/72

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 272/72

Wyrok z dnia 27 marca 1972 r.

Uderzenie celowe i z dużą siłą ostrym i dość długim nożem w bardzo ważną i wrażliwą na uderzenie część ciała, jaką jest jama brzuszna, pozwala przyjąć, że sprawca godził się na pozbawienie życia pokrzywdzonego.

Przewodniczący: sędzia ppłk J. Gawrysiak. Sędziowie: płk C. Lipski (sprawozdawca), ppłk E. Olczak.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: kpt. R. Krajewski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 23 marca 1972 r. na rozprawie sprawy Henryka K., skazanego nieprawomocnie z art. 155 § 2 k.k. na 6 lat pozbawienia wolności i degradację, z powodu rewizji na niekorzyść wniesionej przez podprokuratora Prokuratury Garnizonowej w Lublinie i rewizji obrońcy od wyroku Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie z dnia 9 lutego 1972 r., w uwzględnieniu rewizji prokuratora, na zasadzie art. 386 § 1 i 2 oraz 387 pkt 1 i 4 k.p.k.

zmienił zaskarżony wyrok przez:

a) poprawienie kwalifikacji prawnej czynu polegającego na tym, że Henryk K. w dniu 15 listopada 1971 r. około godz. 0,30 w N. usiłował pozbawić życia Andrzeja S. w ten sposób, iż przewidując i godząc się na pozbawienie życia Andrzeja S., zadał mu cios nożem typu fińskiego w brzuch, przez co spowodował ranę kłutą okolicy śródbrzusza po stronie lewej, drążącą do żołądka, oraz krwiak krezki poprzecznicy, jednakże skutek śmiertelny nie nastąpił, ponieważ niezwłocznie udzielono pomocy lekarskiej pokrzywdzonemu - na prawidłową z 11 § 1 w związku z art. 148 § 1 k.k.,

b) podwyższenie kary za ten czyn, biorąc za podstawę skazania przepis 148 § 1 k.k., do 8 lat pozbawienia wolności wraz z degradacją.

Uzasadnienie

Powołanym na wstępie wyrokiem oskarżony Henryk K. uznany został za winnego tego, że w dniu 15 listopada 1971 r. około godziny 0,30 w N., będąc pod wpływem działania alkoholu, zadał Andrzejowi S. cios nożem typu fińskiego w brzuch, przez co wywołał u niego chorobę zazwyczaj zagrażającą życiu w postaci rany kłutej okolicy śródbrzusza po stronie lewej, drążącą do żołądka, oraz krwiak krezki okrężnicy poprzecznej, tj. popełnienia przestępstwa z art. 155 § 1 pkt 2 k.k.

Prokurator wniósł w rewizji o zmianę wyroku Sądu I instancji przez poprawienie kwalifikacji prawnej czynu na art. 11 § 1 w związku z art. 148 § 1 k.k. i podwyższenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności do lat 10 oraz pozbawienie praw publicznych na okres 8 lat.

Obrońca, powołując się na bardzo dobrą opinię oskarżonego, zaczepność i agresywność pokrzywdzonego, który spowodował zajście, a nadto nieznaczne skutki czynu, wnosił w rewizji o złagodzenie orzeczonej kary i niestosowanie kary dodatkowej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zawarty w rewizji prokuratora zarzut naruszenia prawa materialnego przez nieprawidłowe zakwalifikowanie czynu oskarżonego jest słuszny.

Sąd I instancji, ustalając - zgodnie w zasadzie z wynikami przewodu sądowego - stan faktyczny sprawy, popadł przy ocenie zebranych dowodów w sprzeczność. Z jednej bowiem strony Sąd stwierdził, że zadany pokrzywdzonemu przez oskarżonego cios nożem w brzuch mógł być dziełem przypadku, gdyż "nie ma pewności, w jaką okolicę ciała oskarżony zamierzał go zadać", z drugiej zaś strony w toku dalszej analizy dowodów Sąd uznał, "iż rana, jakiej doznał pokrzywdzony, nie była dziełem przypadku, lecz spowodował ją oskarżony przez celowe wymierzenie ciosu nożem od dołu w okolicę jamy brzusznej".

Skoro więc, jak to przyjął Sąd I instancji, oskarżony nie przypadkowo, lecz celowo uderzył pokrzywdzonego nożem, i to z dużą siłą, w okolicę jamy brzusznej, to zakwalifikowanie czynu oskarżonego jedynie jako uszkodzenie ciała z art. 155 § 1 k.k., a więc tylko od strony skutku, bez rozważenia zamiaru sprawcy - nie było zasadne.

Opisane w zaskarżonym wyroku działanie oskarżonego zawiera wszelkie przesłanki pozwalające stwierdzić, że oskarżony, uderzając celowo i z dużą siłą ostrym i dość długim nożem w bardzo ważną i wrażliwą na uderzenia część ciała, jaką jest jama brzuszna, przewidywał i godził się na pozbawienie życia pokrzywdzonego. Do takiego stwierdzenia upoważnia między innymi zeznanie biegłego lekarza Aleksandra I., który oświadczył że "zadana pokrzywdzonemu rana zazwyczaj zagraża życiu. W przypadku Andrzeja S. stan był bardzo groźny, bo do szpitala przywieziony został w stanie ciężkim i gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, to stan taki kończy się najczęściej śmiercią. To jest klasyczny przypadek, że po szybkiej interwencji lekarskiej nastąpiła szybka poprawa stanu zdrowia poszkodowanego. W takich przypadkach - w razie opóźnienia pomocy lekarskiej - śmierć może nastąpić w czasie kilku godzin".

W tych warunkach działanie oskarżonego ustalone w zaskarżonym wyroku wyczerpywało, jak to słusznie podniósł w rewizji prokurator, dyspozycję art. 11 § 1 w związku z art. 148 § 1 k.k., wobec czego instancja rewizyjna, dopatrując się błędu w ocenie prawnej czynu oskarżonego, dokonała poprawienia kwalifikacji prawnej czynu na prawidłową.

Poprawienie kwalifikacji wiąże się nieodzownie z koniecznością podwyższenia wymiaru kary. Instancja rewizyjna mając na uwadze, że czyn oskarżonego nie wywołał zamierzonych przez oskarżonego skutków, że oskarżony cieszył się dotychczas bardzo dobrą opinią, że pokrzywdzony w poważnym stopniu sprowokował zajście, przy czym w krótkim stosunkowo czasie wyleczył się i czuje się już zupełnie zdrów - uznał za słuszne podwyższyć wymierzoną oskarżonemu karę do minimum ustawowego zagrożenia, nie znajdując zarazem podstaw do orzeczenia objętej wnioskiem w rewizji prokuratora kary dodatkowej pozbawienia praw publicznych.

W tych okolicznościach zawarty w rewizji obrońcy wniosek o złagodzenie kary nie może być uznany za słuszny, skoro wymierzono oskarżonemu karę w najniższym ustawowym rozmiarze, a do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia brak jest podstaw.

Z tych też powodów Sąd Najwyższy orzekł jak wyżej.

OSNKW 1972 r., Nr 6, poz. 105