Postanowienie z dnia 1973-06-30 sygn. IV KZ 103/73

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KZ 103/73

Postanowienie z dnia 30 czerwca 1973 r.

Znaczna liczba zarzuconych przestępstw oraz popełnienie ich na terenie kilku województw same przez się nie stanowią ani o wadze sprawy, ani o jej zawiłości, a wobec braku innych okoliczności na te przesłanki wskazujących nie ma podstawy do tego, aby sprawę tę rozpoznał sąd wojewódzki.

Przewodniczący: sędzia R. Młynkiewicz (sprawozdawca). Sędziowie: T. Krokosz, Z. Nyczaj.

Prokurator Prokuratury Generalnej: Z. Śliwiński.

Sąd Najwyższy w sprawie Stanisława S., Ryszarda S. i Wiesława B., oskarżonych z art. 256, 214, 203, 208 k.k., po rozpoznaniu zażalenia Prokuratora Wojewódzkiego w Lublinie na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 4 maja 1973 r. co do odmowy przyjęcia sprawy do rozpoznania przez ten Sąd Wojewódzki jako sąd pierwszej instancji i po odczytaniu wniosku prokuratora postanowił:

1) zmienić zaskarżone postanowienie w części dotyczącej orzeczenia o przekazaniu sprawy do rozpoznania Sądowi Powiatowemu dla Warszawy-Pragi przez przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Powiatowemu w Lublinie na podstawie art. 26 k.p.k.,

2) utrzymać w mocy powyższe postanowienie w pozostałej zaskarżonej części.

Uzasadnienie

Wbrew twierdzeniu zawartemu w zażaleniu prokuratora brak przesłanek przewidzianych w art. 17 § 2 k.p.k. do rozpoznania sprawy przez Sąd Wojewódzki w Lublinie jako sąd pierwszej instancji, a w szczególności nie przemawia za tym ani waga sprawy, ani jej zawiłość.

Znaczna liczba zarzuconych przestępstw oraz popełnienie ich na terenie kilku województw same przez się nie stanowią ani o wadze sprawy, ani o jej zawiłości, a wobec braku innych okoliczności na te przesłanki wskazujących nie ma podstawy do tego, aby sprawę rozpoznał sąd wojewódzki.

Słusznie natomiast zażalenie kwestionuje przekazanie sprawy Sądowi Powiatowemu dla Warszawy-Pragi, a więc poza okręg Sądu Wojewódzkiego w Lublinie. Mając na względzie to, że oskarżeni przebywają w zakładach karnych (areszcie) w Lublinie, a spośród powołanych w akcie oskarżenia czterdziestu świadków najwięcej, bo dwunastu mieszka w Lublinie lub województwie lubelskim, pozostali zaś w różnych miejscowościach Warszawa, województwo warszawskie, województwo białostockie, województwo poznańskie, województwo gdańskie, województwo wrocławskie, województwo krakowskie), istnieje podstawa do zmiany zaskarżonego postanowienia w części dotyczącej przekazania sprawy Sądowi Powiatowemu dla Warszawy-Pragi według właściwości opartej na przepisie art. 23 § 1 k.p.k. (a nie art. 21 § 3 k.p.k., jak to przyjął Sąd Wojewódzki) przez przekazanie sprawy na podstawie art. 26 k.p.k. Sądowi Powiatowemu w Lublinie. Wypada w związku z tym zauważyć, że wprawdzie wymieniony przepis uprawnienie co do przekazania sprawy zastrzega sądowi wyższego rzędu nad sądem właściwym, a więc w tym wypadku sądowi wojewódzkiemu, jednakże Sąd Najwyższy - rozpoznając zażalenie na postanowienie Sądu Wojewódzkiego - jest uprawniony do rozstrzygnięcia (orzeczenia co do istoty - art. 386 § 1 i § 2 k.p.k.) w takim zakresie i na takiej samej podstawie prawnej jak sąd wojewódzki.

OSNKW 1973 r., Nr 12, poz. 171