Wyrok z dnia 1974-07-10 sygn. V KRN 60/74

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KRN 60/74

Wyrok z dnia 10 lipca 1974 r.

Rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych wymierzonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego.

Przewodniczący: sędzia M. Budzianowski. Sędziowie: dr A. Kafarski (sprawozdawca), H. Kempisty.

Prokurator Prokuratury Generalnej: T. Zięba.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Bogdana N., skazanego z art. 145 § 2 i art. 214 § 1 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego PRL na niekorzyść skazanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 17 stycznia 1974 r. i częściowo zmienionego nim wyroku Sądu Powiatowego w Hrubieszowie z dnia 9 października 1973 r.

rewizję nadzwyczajną oddalił (...).

Uzasadnienie

Bogdan N. został oskarżony o to, że:

1) dnia 13 czerwca 1973 r. w N., nie panując nad prowadzonym z nadmierną szybkością motocyklem marki "MZ" najechał na rowerzystkę Annę K., która doznała wielu obrażeń ciała i w ich wyniku poniosła śmierć, tj. o przestępstwo określone w art. 145 § 2 k.k.;

2) w H. w czasie opisanym wyżej w pkt 1 zabrał w celu krótkotrwałego użycia motocykl marki "MZ", stanowiący własność Zygmunta S., tj. o przestępstwo określone w art. 214 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 9 października 1973 r. Sąd Powiatowy w Hrubieszowie, uznając oskarżonego za winnego obu zarzucanych mu przestępstw, skazał go za czyn opisany w pkt 1 - przyjmując, że oskarżony popełnił go nieumyślnie - na podstawie art. 145 § 2 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, a za czyn opisany w pkt 2 na podstawie art. 214 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 66, 67, 70, 73 i 75 § 1 k.k. Sąd Powiatowy wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres 4 lat, a ponadto orzekł wobec niego 20.000 zł grzywny, z zaliczeniem na jej poczet okresu tymczasowego aresztowania, obowiązek wykonania 20 godzin pracy na cele społeczne, zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 8 lat i dozór - w okresie zawieszenia - Powiatowego Zarządu Dróg Lokalnych w H.

Wyrok ten zaskarżył Prokurator Powiatowy w Hrubieszowie w części dotyczącej orzeczenia o karze za przestępstwo określone w art. 145 § 2 k.k., wnosząc o wymierzenie oskarżonemu znacznie surowszej kary pozbawienia wolności, bez zastosowania warunkowego zawieszenia jej wykonania.

W dniu 17 stycznia 1974 r. Sąd Wojewódzki w Lublinie zaskarżony wyrok Sądu Powiatowego zmienił w ten sposób, że podwyższył wymierzoną oskarżonemu karę grzywny do 25.000 zł.

W sprawie tej rewizję nadzwyczajną na niekorzyść oskarżonego w terminie z art. 463 § 2 k.p.k. wniósł Prokurator Generalny PRL, zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary w stosunku do stopnia społecznego niebezpieczeństwa przypisanego mu przestępstwa określonego w art. 145 § 2 k.k.

W konkluzji rewizja wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu Bogdanowi N. za to przestępstwo kary 4 lat pozbawienia wolności oraz odpowiednio surowszej kary łącznej.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych wymierzonych za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa tego czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego jej oddziaływania z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do skazanego.

Rewizja nadzwyczajna twierdząc, że oskarżonemu ze względu na spowodowane przezeń skutki została wymierzona kara niewspółmierna i nie mogąca zrealizować swych celów w zakresie społecznego oddziaływania, uważa, że karą odpowiadającą tym postulatom byłaby kara 4 lat pozbawienia wolności. Rewizja nadzwyczajna zatem pomija, że poza karą 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na długi okres (4 lata) oskarżonemu została wymierzona wysoka kara grzywny, że został on oddany na okres zawieszenia kary pozbawienia wolności pod dozór Powiatowego Zarządu Dróg Lokalnych w H. i że został na niego nałożony obowiązek wykonania 20 godzin pracy fizycznej na cele społeczne oraz orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 8 lat.

Kara grzywny, stanowiąca ze względu na warunki materialne skazanego bardzo wysoką dolegliwość, oraz nałożone na niego obowiązki probacyjne sprawiają, że wymierzonej oskarżonemu sumy kar nie można uznać za nie uwzględniającą w należytym stopniu społecznego niebezpieczeństwa przypisanego mu czynu i nie realizującą celu kary w zakresie społecznego jej oddziaływania, zwłaszcza w związku z warunkami osobistymi i zachowaniem się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, trafnie podkreślonymi w obu zaskarżonych wyrokach, przy czym w szczególności zasługuje na uwagę fakt, że oskarżony wpłacił dobrowolnie rodzicom denatki kwotę 5.000 zł tytułem odszkodowania, a więc nie ograniczył się do słownego wyrażenia żalu i skruchy, ale wykazał ją również czynem.

Niezależnie od wskazanych wyżej momentów w okresie po wydaniu wyroku przez Sąd Wojewódzki w Lublinie i przed rozpoznaniem rewizji nadzwyczajnej zaszły okoliczności, które wskazują, że prognoza co do celowości warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności była uzasadniona.

Oskarżony bowiem w tym okresie podwyższył swoje kwalifikacje zawodowe i nadal ma jak najlepszą opinię, wykonując wzorowo swe obowiązki służbowe oraz uczestnicząc w pracach społecznych (dokumenty złożone na rozprawie w Sądzie Najwyższym), a ponadto spłacił już z tytułu nałożonych na niego grzywny, kosztów postępowania i opłaty sądowej kwotę 17.262 zł (dowody wpłaty okazane na tejże rozprawie).

Ze względu na to Sąd Najwyższy nie znalazł podstaw do uwzględnienia rewizji nadzwyczajnej.

OSNKW 1974 r., Nr 11, poz. 213