Postanowienie z dnia 1973-11-24 sygn. II KZ 220/73

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt II KZ 220/73

Postanowienie z dnia 24 listopada 1973 r.

Zaniedbanie albo niewłaściwe wykonanie obowiązków przez obrońcę nie może szkodzić oskarżonemu wówczas, gdy ten jako właściwa strona w procesie żadnej winy w niedopełnieniu obowiązków przez obrońcę nie ponosi.

Przewodniczący: sędzia dr T. Majewski (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Ziemba, J. Żurawski.

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Pozorski.

Sąd Najwyższy w sprawie Pawła K. co do przywrócenia terminu do wniesienia rewizji, po rozpoznaniu zażalenia obrońcy na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 17 października 1973 r. odmawiające przywrócenia terminu do wniesienia rewizji, na posiedzeniu w dniu 14 listopada 1973 r. po wysłuchaniu wniosku prokuratora Prokuratury Generalnej

zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że przywrócił oskarżonemu Pawłowi K. termin do wniesienia rewizji za pośrednictwem obrońcy.

Uzasadnienie

W toku postępowania toczącego się przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach co do wydania wyroku łącznego prezes sądu wyznaczył oskarżonemu Pawłowi K. obrońcę z urzędu w osobie adwokata Mieczysława F.

Na rozprawie głównej w dniu 16 lipca 1973 r. wystąpił adwokat Jan L. jako substytut adwokata Mieczysława F. (substytucji w aktach brak). Obrońca wnosił o wydanie wyroku łącznego "w najniższych jego granicach". W rezultacie zapadł wyrok orzekający karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 8 lat (z połączenia kary 6 lat pozbawienia wolności i kary 3 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności).

Po zapadnięciu wyroku oskarżony Paweł K. skierował do Sądu Wojewódzkiego wniosek o sporządzenie na piśmie uzasadnienia tego wyroku.

Obrońca wniosku takiego nie złożył. Wyrok z uzasadnieniem doręczono zarówno oskarżonemu, jak i adwokatowi Mieczysławowi F., który w rozprawie nie brał udziału, lecz był zastąpiony przez "substytuta" w osobie adwokata Jana L.

Do Sądu Wojewódzkiego została wniesiona tylko rewizja sporządzona przez samego oskarżonego i w konsekwencji odmówiono jej przyjęcia z powodu niezachowania warunków określonych w art. 394 k.p.k.

Po odmowie przyjęcia rewizji adwokat Mieczysław F. zwrócił się do Sądu Wojewódzkiego z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia rewizji, motywując to tym, że niedotrzymanie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od oskarżonego, który pozbawiony został możności obrony swoich interesów na skutek decyzji obrońcy uznanej przez oskarżonego za nietrafną.

Postanowieniem z dnia 17 października 1973 r. Sąd Wojewódzki odmówił przywrócenia terminu do wniesienia rewizji, uznając, że powody przytoczone we wniosku obrońcy nie są tego rodzaju, aby można je określić jako niezależne od strony.

W zażaleniu na powyższe postanowienie obrońca oskarżonego, powołując się w sposób ogólny na orzecznictwo Sądu Najwyższego i na doktrynę, wyraża pogląd, że Sąd Wojewódzki zajął stanowisko formalistyczne, i wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia przez przywrócenie terminu do wniesienia rewizji.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Z ustalonych w tej sprawie okoliczności wynika wyraźnie, że po wydaniu wyroku obrońca z urzędu nie porozumiał się z oskarżonym w kwestii zaskarżenia wyroku, uznając wyrok za korzystny dla oskarżonego i będąc przeświadczony, że skazany podzieli jego stanowisko w tej materii.

Obrońca nie podjął kroków zmierzających do upewnienia się, czy rzeczywiście skazany jego stanowisko podzieli.

Niezależnie od tego, że tego rodzaju postępowanie obrońcy może być przedmiotem postępowania dyscyplinarnego z powodu naruszenia zasady wyrażonej w przepisie § 61 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu, uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką dnia 10 stycznia 1970 r. (Palestra 1970, z. 1 - wkładka), należy stwierdzić, iż powyższe zaniedbanie obrońcy nie powinno doprowadzić do pozbawienia oskarżonego należytej obrony.

Zagadnienie to zostało wyjaśnione w sposób stanowczy w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który stwierdza, że funkcje obrońcy w procesie karnym jako współczynnika wymiaru sprawiedliwości mają charakter publiczny, a obrońca ma obowiązek niesienia pomocy oskarżonemu jako stronie w procesie karnym i obowiązek ten powinien spełniać zgodnie z zasadami prawa procesowego oraz prawa o ustroju adwokatury.

Zaniedbanie albo niewłaściwe wykonanie obowiązków przez obrońcę nie może więc szkodzić oskarżonemu wówczas, gdy ten jako właściwa strona w procesie żadnej winy w niedopełnieniu obowiązków przez obrońcę nie ponosi (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1952 r. - KZ 97/52, OSN 1952, z. V, poz. 72).

Z tych powodów należało zmienić zaskarżone postanowienie i przywrócić oskarżonemu Pawłowi K. termin do wniesienia rewizji za pośrednictwem obrońcy.

OSNKW 1974 r., Nr 3, poz. 56