Wyrok z dnia 1975-07-14 sygn. Rw 323/75

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 323/75

Wyrok z dnia 14 lipca 1975 r.

1. Z istoty wyrażonej w art. 4 § 1 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów wynika, że sąd realizując ustawowy postulat poczynienia ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie (art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k.) ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka co do niektórych przedstawionych przezeń okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka co do innych okoliczności - pod warunkiem że stanowisko sądu w kwestii oceny zeznań świadka zostanie należycie uzasadnione.
2. Do bytu przestępstwa określonego w art. 311 § 3 k.k. w zakresie jego strony przedmiotowej wystarcza ustalenie, że w wyniku dokonanej przez sprawcę czynnej napaści na przełożonego nastąpił skutek określony w przepisie art. 156 § 2 k.k., traktującym o lekkim uszkodzeniu ciała.

Przewodniczący: sędzia płk H. Kmieciak. Sędziowie: płk dr W. Sieracki (sprawozdawca), płk J. Gawrysiak.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr dr S. Przyjemski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 1975 r. sprawy nieprawomocnie skazanych: 1) Andrzeja M. za przestępstwo określone w art. 311 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 313 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; 2) Kazimierza M. za przestępstwo określone w art. 311 § 1, 2 i 3 k.k. w zw. z art. 313 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności; 3) Tadeusza R. za przestępstwa określone w art. 313 k.k. w zw. z art. 311 § 1 i 2 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz w art. 311 § 1 k.k. w zw. z art. 316 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i łącznie na karę 2 lat pozbawienia wolności - z powodu rewizji wniesionych przez obrońców od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w Z. z dnia 4 czerwca 1975 r.

nie uwzględnił rewizji obrońców i zaskarżony wyrok w sprawie Andrzeja M., Kazimierza M. i Tadeusza R. utrzymał w mocy.

Uzasadnienie

(...) Obrońca oskarżonego Andrzeja M. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez poprawienie kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego na art. 311 § 1 k.k. bez stosowania przepisu art. 313 k.k., złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary i warunkowe zawieszenie jej wykonania.

Obrońca oskarżonego Kazimierza M. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia opisanego w tym wyroku przestępstwa.

Obrońca oskarżonego Tadeusza R. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 313 k.k. w zw. z art. 311 § 1 i 2 k.k. i "wymierzenie stosownej kary" za czyn zakwalifikowany z art. 311 § 1 k.k. w zw. z art. 316 k.k.

(...) W treści wszystkich rewizji zawarty jest zarzut, że sąd pierwszej instancji w wyniku błędnej oceny zeznań świadka-pokrzywdzonego Andrzeja B. poczynił błędne ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku (...). Wywody rewizji zmierzające do uzasadnienia przedstawionego zarzutu nie są przekonujące. Przede wszystkim podkreślić należy, że sąd pierwszej instancji nie popełnił w ustaleniach faktycznych błędu, polegającego - zdaniem obrońcy oskarżonego Andrzeja M. - na tym, że "całe zdarzenie historyczne podzielił na fragmenty, które w zasadzie fragmentami być nie powinny, ze względu na miejsce, czas i sposób działania" (cyt. z rewizji). W związku z tym twierdzeniem zaznaczyć należy, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego - w tym również w świetle wyjaśnień samych oskarżonych - istniały dostateczne podstawy do ustalenia, iż pierwsze zdarzenie, którego istotą było zbiorowe dokonanie przez wszystkich oskarżonych czynnej napaści na Andrzeja B., miało miejsce za budynkiem, w którym odbywała się zabawa taneczna, natomiast drugie zdarzenie miało miejsce po upływie około pół godziny w odległości około 20 m od przystanku autobusowego (...).

Bezsporny jest fakt, że sąd pierwszej instancji nie dał wiary zeznaniom świadka Andrzeja B. opisującego zachowanie się oskarżonych, a zwłaszcza oskarżonego Andrzeja M., w czasie drugiego zdarzenia. Fakt ten jednak - wbrew wywodom skarżących - nie oznacza, że za niewiarygodne należało uznać także zeznania tego świadka przedstawiającego działanie oskarżonych w czasie pierwszego zdarzenia. Z istoty wyrażonej w art. 4 § 1 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów wynika, że sąd realizując ustawowy postulat poczynienia ustaleń faktycznych odpowiadających prawdzie (art. 2 § 1 pkt 2 k.p.k.) ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka co do niektórych przedstawionych przezeń okoliczności i nie dać wiary zeznaniom tego samego świadka co do innych okoliczności - pod warunkiem że stanowisko sądu w kwestii oceny zeznań świadka zostanie należycie uzasadnione. W tym kontekście stwierdzić należy, że sąd pierwszej instancji należycie uzasadnił, dlaczego i na jakich dowodach oraz przesłankach opierając się uznał za wiarygodne zeznania świadka Andrzeja B., przedstawiającego zachowanie się wszystkich oskarżonych w czasie pierwszego zdarzenia (...).

(...) Jeżeli zatem wiarygodne są w tej kwestii zeznania świadka Andrzeja B., to stwierdzić należało, że w świetle tych zeznań trafne są ustalenia faktyczne, co w konsekwencji nie pozwala na zmianę kwalifikacji prawnej przestępnego zachowania się oskarżonego, a zwłaszcza oskarżonego Andrzeja M., według propozycji zawartej w rewizji jego obrońcy (...). W rewizji obrońcy oskarżonego Andrzeja M. zawarte jest twierdzenie, że sąd pierwszej instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa materialnego, a w szczególności przepisu art. 311 § 3 k.k., gdyż "obrażenia ciała, których doznał przełożony, nie spowodowały ani rozstroju zdrowia, ani uszkodzenia ciała w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. (...)". (cyt. z rewizji). Twierdzenie to nie jest słuszne. Podkreślić bowiem należy, że przepis art. 311 § 3 k.k. stanowiąc o kwalifikowanej postaci przestępstwa czynnej napaści między innymi w wypadku, gdy "z czynnej napaści wynikło uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia przełożonego", nie wprowadza żadnego rozróżnienia w zakresie rodzaju (stopnia) spowodowanego u pokrzywdzonego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, co w konsekwencji pozwala wyrazić pogląd, że do bytu przestępstwa określonego w art. 311 § 3 k.k. w zakresie jego strony przedmiotowej wystarcza ustalenie, że w wyniku dokonanej przez sprawcę czynnej napaści na przełożonego nastąpił skutek określony w przepisie art. 156 § 2 k.k., traktującym o lekkim uszkodzeniu ciała.

OSNKW 1975 r., Nr 9, poz. 133