Wyrok z dnia 1976-10-08 sygn. IV KR 196/76

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KR 196/76

Wyrok z dnia 8 października 1976 r.

Do przyjęcia, że przedmiot, którym posługiwał się sprawca rozboju, stanowi broń palną, konieczne jest stwierdzenie przedmiotowej cechy w postaci zdatności do rażenia pociskiem z odpowiedniej odległości. Straszaki i zbliżone do nich przedmioty, które służą do zabawy, cechy tej nie mają.

 Przewodniczący: sędzia J. Pustelnik. Sędziowie: T. Majewski (sprawozdawca), A. Dobrzyńska (sędzia SW del. do SN).

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Olborski.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Józefa N. i Romana F., oskarżonych z art. 11 § 1 w związku z art. 210 § 2 i art. 60 k.k., z powodu rewizji wniesionych przez obrońców od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 19 czerwca 1976 r.

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: przyjmując, iż oskarżeni używając przemocy w stosunku do Krystyny P. nie posługiwali się bronią palną oraz iż w czynie ich mieszczą się znamiona usiłowania przestępstwa określonego w art. 210 § 1 k.k., z tą zmianą utrzymał zaskarżony wyrok w mocy (...).

 Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w Lublinie rozpoznał sprawę: Józefa N. i Romana F., oskarżonych o to, że dnia 22 stycznia 1976 r. w K., w okresie przed upływem 5 lat od odbycia przeszło 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwa podobne, działając wspólnie, grożąc Krystynie P. natychmiastowym użyciem broni palnej oraz krępując jej ręce i nogi uprzednio przygotowanym sznurem, żądali wydania posiadanych przez nią pieniędzy, lecz zamierzonego skutku nie osiągnęli, gdyż zostali spłoszeni przez członka rodziny pokrzywdzonej, tj. o przestępstwo określone w art. 11 § 1 w związku z art. 210 § 2 i art. 60 § 1 k.k.

Po rozpoznaniu tej sprawy wyrokiem z dnia 19 czerwca 1976 r. Sąd Wojewódzki uznał obu oskarżonych za winnych popełnienia zarzucanego im czynu, przy czym Roman F. dopuścił się go będąc uprzednio skazany: a) wyrokiem Sądu Powiatowego w W. z dnia 22 listopada 1967 r. z art. 1 § 1 w związku z art. 6 lit. a ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciw własności społecznej (Dz. U. Nr 36, poz. 228) na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał do dnia 3 czerwca 1969 r.; b) wyrokiem Sądu Powiatowego w W. z dnia 29 stycznia 1972 r. z art. 199 § 2 w związku z art. 60 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał do dnia 13 kwietnia 1973 r.

Za przypisane im przestępstwo Sąd Wojewódzki skazał:

1) Józefa N. z art. 11 § 1 w związku z art. 210 § 2 k.k. i art. 60 § 1 k.k., art. 36 § 3 k.k. i art. 40 § 1 pkt 3 k.k. na karę 12 lat pozbawienia wolności oraz 10.000 zł grzywny (...);

2) Romana F. z art. 11 § 1 w związku z art. 210 § 2 k.k. i art. 60 § 2 i 3 k.k., art. 36 § 3 k.k. i art. 40 § 1 pkt 3 k.k. na karę 9 lat pozbawienia wolności, 10.000 zł grzywny (...) oraz pozbawienia praw publicznych na okres 6 lat;

ponadto na podstawie art. 62 § 1 k.k. orzekł wobec Józefa N. nadzór ochronny na okres 3 lat, a wobec Romana F. - na podstawie art. 62 § 2 k.k. na okres 4 lat.

Od powyższego wyroku obrońcy obu oskarżonych wnieśli rewizje (...).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Z prawidłowych ustaleń Sądu Wojewódzkiego wynika, że oskarżeni posługiwali się straszakami marki "Luger", które imitowały pistolety typu "Parabellum" (po dokonaniu w nich zewnętrznych zmian upodabniających).

Tego rodzaju straszaki nie są bronią palną, choć mogłyby ewentualnie być uznane za niebezpieczne narzędzie, gdyby użyte zostały w tym charakterze (np. przez zadanie nimi uderzeń w okolicę głowy).

Wprawdzie Sąd Wojewódzki uznał, że w przekonaniu pokrzywdzonej Krystyny P. i jej rodziny oskarżeni grozili prawdziwymi pistoletami, ale wbrew temu zapatrywaniu Sądu Wojewódzkiego samo przekonanie pokrzywdzonego nie ma w kwestii kwalifikacji prawnej z art. 210 § 2 k.k. decydującego znaczenia.

Do przyjęcia, że przedmiot, którym posługiwał się sprawca rozboju, stanowi broń palną, konieczne jest stwierdzenie przedmiotowej cechy w postaci zdatności do rażenia celu pociskiem z odpowiedniej odległości. Straszaki i zbliżone do nich przedmioty, które służą do zabawy, cechy tej nie mają (...).

OSNKW 1976 r., Nr 12, poz. 147