Posługiwanie się bronią palną

Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji stanowi część całości przepisów tej ustawy definiujących, jakie przedmioty mogą być uznane za broń palną. Nie można go interpretować w oderwaniu od art. 4 i 5 ustawy o broni i amunicji, ani też art. 4 i 5 nie można interpretować w oderwaniu od art. 7. Art. 4, 5 i 7 ustawy o broni i amunicji stanowią bowiem pewną całość regulacji definiujących, co można w świetle przepisów tej ustawy uznać za broń palną. Inna interpretacja tego zagadnienia powodowałaby kuriozalną sytuację, w której z jednej strony ten sam przedmiot nie byłby uznany za broń palną w rozumieniu ustawy o broni i amunicji wobec niespełnienia warunków określonych w art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji i w związku z tym posłużenie się nim nie byłoby uznane za posłużenie się bronią palną, o którym mowa w art. 280 § 2 kk, a z drugiej strony posiadanie tego przedmiotu zostałoby uznane za posiadanie broni palnej wyczerpujące znamiona czynu z art. 263 § 2 kk, gdyby ta broń była posiadana bez zezwolenia. W świetle tych rozważań należy stwierdzić, że tylko wówczas, gdyby taka broń spełniała również warunki z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji, jej posiadanie bez zezwolenia mogłoby zostać uznane za wyczerpujące znamiona czynu z art. 263 § 2 kk. Podkreślić przy tym należy, że takie właśnie stanowisko pojawiło się w judykaturze. Otóż Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 21 stycznia 2010r. wydanym w sprawie II AKa 397/09 (Prok.i Pr.-wkł. 2010/7-8/29) stwierdził, iż prawdą jest, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji takie istotne części broni palnej, jak lufę i komorę zamkową, uważa się za broń palną, lecz dla przypisania posiadaczowi części broni palnej odpowiedzialności przewidzianej w art. 263 § 2 kk nie jest wystarczające ustalenie, że znajdujące się w jego władaniu części są tymi, które zostały skatalogowane w przepisie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji jako istotne części broni palnej i pneumatycznej. Zdaniem tego Sądu istotne części broni lub amunicji mogą być uznane za broń palną tylko wówczas, gdy spełniają dodatkowe kryterium, będące wyrazem zdefiniowanej w art. 7 ust. 1 tejże ustawy istoty broni palnej - urządzenia niebezpiecznego dla życia lub zdrowia, zdolnego do wystrzeliwania pocisków i rażenia na odległość. Dalej Sąd Apelacyjny w Katowicach podkreślił, iż istotne części broni palnej muszą być gotowe lub obrobione (art. 5 ust. 1 ustawy o broni i amunicji) oraz że ustawodawca nie wskazuje, czym należy się kierować, określając gotowość lub obrobienie istotnych części broni, a koniecznym staje się odwołanie do powszechnego znaczenia tych pojęć ("gotowość" w języku polskim oznacza "stan pogotowia" i "stan należytego przygotowania do czegoś", "gotowy" to "całkowicie wykonany, wykończony", "obrabiać" zaś oznacza nadawanie czemuś ostatecznego kształtu - zob. Słownik Języka Polskiego, pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994). W związku z tym zdaniem tego Sądu cechy gotowości lub obrobienia będą posiadać w rozumieniu ustawy o broni i amunicji tylko te części broni palnej, które wykazują sprawność i funkcjonalność techniczną pozwalającą na ich bezpośrednie wykorzystanie zgodnie z przeznaczeniem. Ze stanowiskiem przedstawionym w tym wyroku, jak i z zaprezentowaną na jego uzasadnienie argumentacją należy w pełni się zgodzić. Co przy tym istotne ani w doktrynie ani w judykaturze nie pojawił się jakikolwiek odmienny pogląd w tym zakresie.

Wyrok SO w Sieradzu z dnia 19 grudnia 2013r., II K 37/13

Standard: 7796 (pełna treść orzeczenia)