Wyrok z dnia 2019-12-12 sygn. I SAB/Wa 228/19

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Anna Wesołowska Sędziowie: WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz WSA Przemysław Żmich (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi [...] na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie wynagrodzenia i zwrot wydatków 1. zobowiązuje Prezydenta [...] do rozpoznania wniosku [...] z dnia [...] stycznia 2019 r. poprzez wydanie aktu z zakresu administracji publicznej - w terminie jednego miesiąca od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. stwierdza, że Prezydent [...] dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3. uznaje uprawnienie [...] do wynagrodzenia za pełnienie funkcji przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu; 4. oddala skargę w pozostałym zakresie; 5. zasądza od Prezydenta [...] na rzecz [...] kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

[...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezydenta [...] w przedmiocie niezałatwienia wniosku o przyznanie wynagrodzenia kuratorowi ustanowionemu dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. Zarzuciła organowi naruszenie: 1) art. 7, art. 8 i art. 34 § 1 kpa polegające na tym, że organ zwrócił się do Sądu Rejonowego w [...] o ustanowienie kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu, a następnie pomimo wykonania przez kuratora obowiązków wynikających z przepisów prawa, nie ustalił i nie przyznał kuratorowi wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych w sprawie, tj. nie dokonał w tym zakresie stosownej czynności materialno-technicznej. Wobec tego skarżąca wniosła o: 1) uznanie uprawienia, tj. ustalenie i przyznanie kuratorowi wynagrodzenia wraz ze zwrotem wydatków w sprawie wszczętej na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów; 2) zasądzenie kosztów postępowania, w tym ewentualnych kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w [...] zostałam ustanowiona kuratorem celem reprezentowania nieznanego z miejsca pobytu [...] w ramach postępowania administracyjnego o którym mowa w art. 27 ust. 7 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2012 r. poz. 1228 ze zm.) - dalej zwanej "upoua". Ustanowienie kuratora nastąpiło na wniosek organu administracji publicznej - Prezydenta [...], złożony w trybie art. 34 § 1 kpa.

Z doręczonej skarżącej decyzji wynika, że Prezydent [...] wydał decyzję zobowiązującą ww. do zwrotu należności z tytułu wypłaconych na rzecz osoby uprawnionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Wraz z wydaniem tej decyzji Prezydent nie wydał postanowienia, o jakim mowa w art. 264 § 1 kpa, tj. nie ustalił wysokości kosztów postępowania, ani też nie wydał postanowienia o odmowie ich przyznania. Tym samym nie rozstrzygnął, w ramach kosztów postępowania o wynagrodzeniu kuratora ustanowionego na jego wniosek.

Wobec powyższego skarżąca zwróciła się z wnioskiem do Prezydenta [...] o przyznanie wynagrodzenia i zwrot wydatków poniesionych w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu.

W odpowiedzi na wniosek otrzymała pisemną informację od dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...], który stwierdził, że to za pisemną zgodą skarżącej stała się ona pełnomocnikiem dla osoby nieznanej z miejsca pobytu i że przyznana jej jednorazowa nagroda, która była przyznawana wszystkim pracownikom MOPS-u w ramach corocznego wynagradzania pracowników za sumienne wykonywanie swoich obowiązków w pracy była rzekomo wynagrodzeniem za pełnienie funkcji kuratora, co jest sprzeczne z prawem i budzić powinno stanowczą krytykę.

Skarżąca oświadczyła, że nigdy nie otrzymała gratyfikacji za pełnienie tejże funkcji. W takiej sytuacji bez wątpienia zasadnym jest złożenie niniejszej skargi jako jedynego środka prawnego zmierzającego do uzyskania postanowienia w przedmiocie przyznania wynagrodzenia za czynności kuratora w postępowaniu administracyjnym.

Zdaniem skarżącej w niniejszej sprawie chodzi o postępowanie incydentalne w zakresie przyznania wynagrodzenia kuratorowi ustanowionemu dla reprezentowania strony postępowania. Bez ustanowienia i działania kuratora organ administracyjny nie mógłby niewadliwie przeprowadzić i zakończyć postępowania głównego.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 9 lutego 1989 r. sygn. akt IlI CZP 117/88 wyznaczenie przez sąd przedstawiciela dla nieobecnej strony postępowania administracyjnego na wniosek organu zgłoszony na podstawie art. 34 § 1 kpa następuje na podstawie art. 184 Kro, zaś wynagrodzenie takiego przedstawiciela należy do kosztów postępowania administracyjnego. W uchwale tej stwierdzono również, że kurator wyznaczony przez sąd na podstawie art. 184 § 1 kro do zastępowania strony w postępowaniu administracyjnym nie jest kuratorem prawa materialnego. Jest on kuratorem w danym postępowaniu (podobnie jak kurator procesowy art. 143 kpc). O charakterze kuratora decyduje cel ustanowienia, nie zaś jego podstawa prawna.

Wynagrodzenie za sprawowanie kurateli przez przedstawiciela strony postępowania administracyjnego, ze względu na jej charakter ściśle związany z konkretnym postępowaniem administracyjnym, w ocenie Sądu Najwyższego, uzasadnia traktowanie tego wynagrodzenia w ramach kosztów postępowania administracyjnego.

Formą rozstrzygnięcia w sprawie kosztów jest postanowienie, które wydawane jest razem z decyzją, co wynika z art. 264 § 1 kpa. W przepisie tym przyjęto więc stanowisko rozłączności decyzji administracyjnej kończącej postępowanie w danej instancji i postanowienia ustalającego wysokość opłat i kosztów postępowania w sprawie. Wydaje się zatem dwa akty administracyjne różnej rangi prawnej i wyraźnie rozdzielone, choć jednocześnie powiązane ze sobą.

Postanowienie o kosztach ma samodzielny byt. Dotyczy kwestii incydentalnej. Stosownie do art. 264 § 2 kpa wydawane jest, gdy organ ustala takie koszty, jak i gdy odmawia ich przyznania (wyrok NSA z 20 maja 2010 r. sygn. akt ll OSK 880/09).

W warunkach rozpoznawanej sprawy organem właściwym do rozpoznania wniosku o przyznanie wynagrodzenia za pełnienie ww. obowiązku jest Prezydent [...], który po dziś dzień nie wydał postanowienia o kosztach, tj. nie wydał aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325) – dalej zwanej "ppsa".

Z uwagi na to, że postępowanie w sprawie przyznania przedmiotowego wynagrodzenia nie toczyło się w ramach postępowania administracyjnego (ogólnego z kpa, czy szczególnego) wniosek w tym zakresie powinien być załatwiony niezwłocznie (bez zbędnej zwłoki), niezależnie od terminów przewidzianych w kpa.

W konsekwencji koniecznym jest zobowiązanie organu, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 ppsa, do wydania zawnioskowanego postanowienia i jednoczesne stwierdzenie istnienia po stronie skarżącej uprawnienia do przyznania wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych z tytułu pełnienia funkcji kuratora

W odpowiedzi na skargę Prezydent [...] wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ wskazał, że przyznanie wynagrodzenia nie jest aktem wydanym w trybie postępowania administracyjnego, gdyż dotyczy relacji między organem, a osobą trzecią pełniącą funkcje pomocniczą w postępowaniu prowadzącym do wydania decyzji.

W niniejszej sprawie, w odpowiedzi na wezwania skarżącej o przyznanie wynagrodzenia i zwrot wydatków poniesionych w związku z pełnieniem funkcji kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu, pismem z [...] marca 2019 r. organ ustosunkował się do wezwania i przedstawił jednoznaczne stanowisko w niniejszej sprawie.

Skarżąca wskazała, że z doręczonej jej decyzji wynika, że Prezydent [...] wydał decyzję zobowiązującą do zwrotu należności z tytułu wypłaconych na rzecz osoby uprawionej świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Wraz z wydaniem tej decyzji Prezydent nie wydał postanowienia, o jakim mowa w art. 264 § 1 kpa, tj. nie ustalił wysokości kosztów postępowania, ani też nie wydał postanowienia o odmowie ich przyznania. Tym samym nie rozstrzygnął, w ramach kosztów postępowania, o wynagrodzeniu kuratora ustanowionego na jego wniosek.

Zdaniem Prezydenta [...] art. 264 § 1 kpa służy określeniu łącznej wysokości kosztów postępowania i osoby zobowiązanej do ich zapłaty na rzecz organu, a nie do określenia wysokości należności przysługujących jakiejkolwiek osobie od organu administracji. Organ ustalając koszty dla tych osób od organu w trybie art. 264 § 1 kpa pozbawiałby je ochrony swych praw przewidzianych w art. 264 § 2 kpa. Prawo zaskarżenia postanowienia orzekającego o kosztach służy tylko osobom zobowiązanym do ich wniesienia na rzecz organu.

Ponadto przyznanie wynagrodzenia na rzecz skarżącej byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Bezpośredni przełożony skarżącej w piśmie z [...] stycznia 2019 r. wskazał, że podczas pełnienia funkcji kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu nie ponosiła ona kosztów związanych z postępowaniem administracyjnym, toczącym się w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w [...], a czynności wykonywane przez skarżącą były podejmowane w godzinach pracy jako pracownika MOPS-u [...]. Ponadto w latach 2012-2015 MOPS udzielił skarżącej gratyfikacji w postaci rocznej nagrody, a wysokość tego wynagrodzenia była wyższa od innych pracowników, ze względu na pełnienie funkcji kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności należało rozważyć, czy wniesiona w niniejszej sprawie skarga była dopuszczalna.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest bezczynność Prezydenta [...] w zakresie wydania innego, niż decyzja lub postanowienie, aktu z zakresu administracji publicznej w przedmiocie przyznania wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków na rzecz [...] jako przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu, ustanowionego na podstawie art. 34 § 1 kpa, a zatem aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa.

Akt ten jest wydawany poza ogólnym postępowaniem administracyjnym i nie stosuje się do niego przepisów kpa (szeroko na ten temat wypowiedział się NSA w wyrokach z 19 grudnia 2013 r. sygn. akt: I OSK 2108/13, I OSK 2636/12 i I OSK 2748/12).

W tej sytuacji bezczynność, o której mowa w skardze, podlega kontroli sądowoadministracyjnej na mocy art. 3 § 2 pkt 8 ppsa.

Przechodząc do meritum sprawy Sąd zwraca uwagę, że prawomocnym postanowieniem z [...] grudnia 2013 r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w [...] ustanowił przedstawiciela w osobie [...] dla nieznanego z miejsca pobytu [...] celem reprezentowania jego interesów w postępowaniu administracyjnym o zwrot przez dłużnika alimentacyjnego należności z tytułu otrzymanych przez osobę uprawnioną świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Sprawa administracyjna o której wyżej mowa zakończyła się decyzją Prezydenta [...] z [...] lutego 2014 r. nr [...]. W decyzji organ orzekł o obowiązku zwrotu przez dłużnika alimentacyjnego [...] należności z tytułu świadczeń z funduszu alimentacyjnego wypłaconych na rzecz osoby uprawnionej [...] w kwocie [...] wraz z ustawowymi odsetkami, które na dzień wydania decyzji wynosiły [...]. Decyzja ta została doręczona [...] 18 lutego 2014 r. i stała się ostateczna.

Wnioskiem z [...] stycznia 2019 r. [...] (zd. [...]) wystąpiła do Prezydenta [...] o przyznanie wynagrodzenia i zwrot wydatków poniesionych w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. Domagała się wydania postanowienia w trybie art. 264 § 1 kpa.

Prezydent [...] w piśmie z [...] stycznia 2019 r. przedstawił stanowisko, co do braku podstawy prawnej do wydania postanowienia, o którym mowa w art. 264 § 1 kpa. Organ stanął na stanowisku, że w postanowieniu tego rodzaju nie jest możliwe określenie należności na rzecz osoby trzeciej, zwłaszcza przedstawiciela strony, który tworzy z organem relację niepozostającą w bezpośrednim związku z toczącym się zasadniczym postępowaniem administracyjnym.

Poza tym organ wskazał, że wnioskodawczyni jako przedstawiciel dla osoby nieznanej z miejsca pobytu nie ponosiła kosztów związanych z postępowaniem administracyjnym. Czynności te wykonywała jako pracownik MOPS-u w [...] w godzinach pracy. Pełnienie tej funkcji wiązało się z udzieleniem wnioskodawczyni rocznej nagrody. Od 17 grudnia 2014 r. zwiększono jej wynagrodzenia zasadniczego w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla osób nieznanych z miejsca pobytu.

W odpowiedzi na wezwania [...] do usunięcia naruszenia prawa Prezydent [...] pismem z [...] marca 2019 r. stwierdził, że brak jest podstawy prawnej do uwzględnienia tych wezwań.

Wobec tego [...] wniosła skargę na bezczynność.

Skoro więc Prezydent [...] od stycznia 2019 r. nie wydał aktu w przedmiocie przyznania [...] wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla [...] jako osoby nieznanej z miejsca pobytu, to Sąd uznał, że organ ten pozostaje w bezczynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt 4 ppsa.

Zdaniem Sądu bezczynność Prezydenta [...] nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Bezczynność nie wynika ze złej woli organu. Stan bezczynności jest efektem luki prawnej w zakresie przyznawania wynagrodzeń i zwrotu wydatków przedstawicielom osób nieznanych z miejsca pobytu za reprezentowanie stron w postępowaniach administracyjnych i w konsekwencji przyjętego w niniejszej sprawie i prezentowanego przez organ poglądu o braku podstawy prawnej do wydania aktu przyznającego skarżącej tego typu należności w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla [...] jako osoby nieznanej z miejsca pobytu.

Charakter niniejszej sprawy i jej okoliczności faktyczne i prawne pozwalają na to, aby Sąd, na podstawie art. 149 § 1b ppsa, orzekł, że [...] przysługuje uprawnienie do wynagrodzenia za pełnienie w postępowaniu administracyjnym zakończonym ostateczną decyzją Prezydenta [...] z [...] lutego 2014 r. funkcji przedstawiciela [...] jako osoby nieznanej z miejsca pobytu.

Jak wynika z akt sprawy w powołanym wyżej postępowaniu administracyjnym [...] (obecne nazwisko [...]) brała udział. Przedstawiciel [...] odebrała: zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego z [...] stycznia 2014 r., zawiadomienie o zakończeniu postępowania z [...] lutego 2014 r., decyzję kończącą postępowanie w sprawie z [...] lutego 2014 r.

Wobec tego niewątpliwie należy się skarżącej wynagrodzenie.

To w jakiej wysokości należy się wynagrodzenie (według jakiej właściwej rodzajowo stawki minimalnej i czy w wysokości równej stawce minimalnej) będzie przedmiotem ustaleń Prezydenta [...], który przy ustaleniu wysokości wynagrodzenia weźmie pod uwagę rodzaj sprawy administracyjnej, stopień jej zawiłości oraz niezbędny nakład pracy przedstawiciela.

Sąd oddalił skargę [...] w zakresie orzeczenia, w trybie art. 149 § 1b ppsa, o istnieniu po stronie skarżącej uprawnienia do zwrotu wydatków poniesionych z tytułu pełnienia funkcji przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu.

W niniejszej sprawie Prezydent [...] nie przeprowadził żadnego postępowania wyjaśniającego celem oceny merytorycznej zasadności wniosku [...] w zakresie dotyczącym wydatków poniesionych w związku z pełnieniem funkcji przedstawiciela dla [...] jako osoby nieznanej z miejsca pobytu.

Wobec tego Sąd uznał, że okoliczności dotyczące tego zagadnienia nie zostały ustalone w sposób dokładny i wszechstronny. Nie wiadomo jakie czynności generujące wydatki podjęła wnioskodawczyni pełniąc funkcję przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. Skarżąca domaga się od organu zwrotu wydatków związanych z pełnioną funkcją, lecz nie wskazała poniesionych wydatków, które wiązały się z pełnioną funkcją i podejmowanymi czynnościami.

Trzeba wskazać, że postępowanie w sprawie o przyznanie wynagrodzenia i o zwrot wydatków na rzecz [...] jako przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu nie toczyło się w ramach ogólnego postępowania administracyjnego, czy też sformalizowanego szczególnego postępowania administracyjnego. W tej sytuacji wniosek [...] winien być załatwiony w rozsądnym terminie.

W ocenie Sądu przedmiotowy wniosek powinien być załatwiony w terminie 1 miesiąca od daty doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Rozpoznając wniosek [...] Prezydent [...] będzie miał na uwadze to, że w zakresie przepisów tratujących o wynagrodzeniu kuratora w postępowaniu administracyjnym istnieje wyraźna luka prawna, która musi zostać wypełniona zastosowaniem analogicznych regulacji, albowiem jednostka nie może ponosić ciężarów błędów i niedopatrzeń legislacyjnych. Wynagrodzenie za pełnienie funkcji przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu nie jest jedynie ekwiwalentem za poniesione wydatki. Nie sposób też założyć, że funkcja ta jest aktywnością społeczną, dobrowolną i bezinteresowną, czy też wpisaną w zakres obowiązków przedstawiciela, podejmowaną bez stosownego ekwiwalentu finansowego.

Sąd zwraca uwagę, że w zakresie przyznania skarżącej wynagrodzenia za pełnienie funkcji przedstawiciela strony zastosowanie w drodze analogii znajdzie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1476). Według § 1 ust. 1 tego rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w przepisach, o których mowa w ust. 1, ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbliżej zbliżonym rodzaju (§ 1 ust. 2 rozporządzenia). Stosownie do § 2 ust. 1 tego rozporządzenia kuratorowi przysługuje również zwrot wydatków poniesionych przez niego w związku z wykonywaniem czynności w danej sprawie. Wedle § 2 ust. 2 tego rozporządzenia wysokość zwrotu wydatków, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać kwot wynikających z przepisów w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Organ zastosuje przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. pomimo, że 15 marca 2018 r. utraciło ono moc w związku z wejściem w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 536). Jednakże stosownie do § 3 nowego rozporządzenia, do wynagrodzenia, do czasu zakończenia postępowania w danej instancji stosuje się przepisy dotychczasowe.

Tym bardziej więc przepisy rozporządzenia z 2013 r. znajdą zastosowanie w sytuacji, w której postępowanie w instancji, w której działał przedstawiciel strony zostało zakończone pod rządami tegoż rozporządzenia. W dacie wejścia w życie rozporządzenia z 2018 r. (15 marca 2018 r.) skarżąca nie działała już jako przedstawiciel strony w postępowaniu przed organem I instancji, który wydał decyzję [...] lutego 2014 r.

Jeżeli [...] nie jest radcą prawnym zastosowanie znajdzie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461).

Wobec tego, że powyższe rozporządzenie nie reguluje opłat za czynności podejmowane w sprawach administracyjnych z zakresu pomocy osobom uprawnionym do alimentów Prezydent [...] ustali sprawę cywilną o najbliżej zbliżonym rodzaju do niniejszej sprawy, w której przedstawiciel zastępował stronę w postępowaniu administracyjnym i przyzna skarżącej wynagrodzenie oraz ustali wysokość poniesionych przez nią wydatków, zgodnie z § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 rozporządzenia z 2013 r.

Prezydent [...] będzie miał na uwadze, że sprawa administracyjna zakończona decyzją z [...] lutego 2014 r. dotyczyła dłużnika alimentacyjnego, tj. osoby zobowiązanej do alimentów na podstawie tytułu wykonawczego, przeciwko której egzekucja okazała się bezskuteczna (art. 2 pkt 3 upoua). Sprawa ta jest zatem powiązana z wcześniejszą sprawą cywilną o alimenty (niewykonanym obowiązkiem alimentacyjnym). Bez sprawy o alimenty nie byłoby sprawy o zwrot organowi właściwemu wierzyciela należności w wysokości świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego osobie uprawnionej.

Wobec tego organ rozważy, czy sprawą o najbardziej zbliżonym rodzajowo (materialnie, a nie procesowo) charakterze do niniejszej sprawy administracyjnej jest cywilna sprawa o alimenty (tak np. wyrok WSA w Warszawie z 8 grudnia 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 1213/15) i czy w związku z tym należałoby wyliczyć wynagrodzenie przedstawiciela dla osoby nieznanej z miejsca pobytu przy uwzględnieniu stawki minimalnej, o której mowa w § 7 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.

Organ zastosuje przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. pomimo, że 1 stycznia 2016 r. utraciło ono moc w związku z wejściem w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). Jednakże stosownie do § 21 nowego rozporządzenia do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Tym bardziej więc przepisy rozporządzenia z 2002 r. znajdą zastosowanie w sytuacji, w której postępowanie w instancji, w której działał przedstawiciel strony zostało zakończone pod rządami tegoż rozporządzenia. W dacie wejścia w życie rozporządzenia z 2015 r. (1 stycznia 2016 r.) skarżąca nie działała już jako przedstawiciel strony w postępowaniu przed organem I instancji, który wydał decyzję [...] lutego 2014 r.

Prezydent [...] będzie miał na uwadze to, że przedstawiciel dla osoby nieznanej z miejsca pobytu ustanowiony w trybie art. 34 § 1 kpa jest przedstawicielem procesowym (por. wyrok NSA z 5 marca 1998 r. sygn. akt IV SA 1106/96). Nie jest to przedstawiciel mający status kuratora prawa materialnego (por. postanowienie SN z 3 lutego 1970 r. sygn. akt II CZ 32/69). Wobec tego do [...] nie będzie miał zastosowania art. 179 § 2 kro.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i 3 i § 1a ppsa (pkt 1 i 2 wyroku), art. 149 § 1b ppsa (pkt 3 wyroku), art. 151 ppsa (pkt 4 wyroku) w zw. z art. 119 pkt 4 i art. 120 ppsa orzekł, jak w sentencji.

W przedmiocie zwrotu kosztów postępowania sądowego obejmujących wpis sądowy od skargi w kwocie 100 zł Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 ppsa (pkt 5 wyroku), skoro skarżąca wniosła skargę we własnym imieniu, a nie w imieniu strony jako przedstawiciel dla osoby nieznanej z miejsca pobytu.