Wyrok z dnia 1977-09-20 sygn. VI KRN 209/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt VI KRN 209/77

Wyrok z dnia 20 września 1977 r.

Przez całość rozstrzygnięcia o karze w myśl art. 397 § 2 k.p.k. należy rozumieć nie całokształt kar wymierzonych oskarżonemu w danej sprawie za wszystkie przestępstwa, lecz sumę kar (zasadniczych i dodatkowych) orzeczonych za to przestępstwo, za które została wymierzona kara zasadnicza zaskarżona rewizją.

 Przewodniczący: sędzia M. Paluch. Sędziowie: J. Pustelnik, Z. Ziemba (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kabat.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 20 września 1977 r. sprawy Tadeusza P., oskarżonego z art. 214 § 2 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Płocku z dnia 30 listopada 1976 r.

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenie o podwyższeniu wymierzonej oskarżonemu za przestępstwo określone w art. 214 § 2 k.k. kary grzywny oraz orzeczenie o zasądzeniu od oskarżonego 11.600 zł opłaty za obie instancje.

 Uzasadnienie

 Sąd Rejonowy w Kutnie wyrokiem z dnia 17 września 1976 r. uznał oskarżonego Tadeusza P. za winnego tego, że:

1) w nocy z dnia 17 na dzień 18 czerwca 1976 r. w J., działając wspólnie ze Stanisławem W., zabrał w celu krótkotrwałego użycia motocykl marki SHL 175 należący do Ryszarda W. i po przejechaniu określonej trasy uszkodził ten motocykl oraz porzucił go;

2) w czasie i miejscu, jak opisano wyżej, będąc w stanie nietrzeźwym i nie mając prawa jazdy, kierował motocyklem SHL 175 z nadmierną szybkością, w związku z czym stracił nad nim panowanie i uderzył w słup wskaźnikowy, w wyniku czego spowodował u swego pasażera Stanisława W. złamanie lewego obojczyka z przemieszczeniem i odłamem pośrednim, co naruszyło funkcje organizmu na okres powyżej 7 dni.

Za czyn opisany wyżej w pkt 1 sąd skazał oskarżonego na podstawie art. 214 § 2 k.k. w związku z art. 54 § 1 k.k. na 15.000 zł grzywny, a za czyn opisany wyżej w pkt 2 na podstawie art. 145 § 1 i 3 k.k. w związku z art. 73, 74 § 2, art. 75 § 2 pkt 4, 6 i § 4 oraz art. 76 § 3 k.k. na 1 rok pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres 5 lat oraz obowiązkiem powstrzymania się oskarżonego od nadużywania alkoholu i wykonania przez niego pracy na cele publiczne przez 20 godzin oraz oddaniem tegoż oskarżonego na okres próby pod dozór kuratora.

Wyrok powyższy został zaskarżony przez prokuratora, który zarzucając w rewizji rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo określone w art. 145 § 1 i 3 k.k. (pkt 2) oraz obrazę art. 43 § 2 k.k. na skutek nieorzeczenia obligatoryjnej kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wnosił o zmianę tego wyroku w zaskarżonej części przez uchylenie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności oraz orzeczenie wymienionej kary dodatkowej.

Sąd Wojewódzki w Płocku, po rozpoznaniu sprawy z powodu rewizji prokuratora, wyrokiem z dnia 30 listopada 1976 r. zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób, że wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 43 § 2 k.k. karę dodatkową zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych przez okres 5 lat oraz podwyższył wymierzoną mu za przestępstwo określone w art. 214 § 2 k.k. grzywnę do wysokości 20.000 zł.

Od wymienionego powyżej wyroku Sądu Wojewódzkiego w Płocku rewizję nadzwyczajną na korzyść oskarżonego Tadeusza P. wniósł Minister Sprawiedliwości.

Rewizja nadzwyczajna, oparta na zarzucie obrazy art. 382 i 383 § 1 k.p.k. przez wymierzenie w postępowaniu rewizyjnym surowszej kary, mimo braku w tej części rewizji na niekorzyść oskarżonego, zawiera wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie orzeczenia o podwyższeniu kary grzywny wymierzonej oskarżonemu za czyn określony w art. 214 § 2 k.k.

Sąd Najwyższy uznał rewizję nadzwyczajną za zasadną.

Skoro Sąd Wojewódzki nie uwzględnił wniosku rewizyjnego prokuratora o wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, nie było podstaw do zaostrzenia w tej sprawie kary grzywny, gdyż kara ta została orzeczona za inne przestępstwo, którego rewizja prokuratora nie dotyczyła.

Przez całość rozstrzygnięcia o karze w myśl art. 397 § 2 k.p.k. należy rozumieć nie całokształt kar wymierzonych oskarżonemu w danej sprawie za wszystkie przestępstwa, lecz sumę kar (zasadniczych i dodatkowych) orzeczonych za to przestępstwo, za które została wymierzona kara zasadnicza zaskarżona rewizją.

Podwyższając zatem oskarżonemu Tadeuszowi P. karę grzywny, wymierzoną za przestępstwo inne, niż to, za które skazany on został na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania i przeciwko której skierowana była rewizja prokuratora, Sąd Wojewódzki wykroczył poza ramy art. 397 § 2 k.p.k. i naruszył zakaz reformationis in peius, przewidziany w art. 383 § 1 k.p.k.

Z tych względów należało wyrok Sądu Wojewódzkiego zmienić i zgodnie z wnioskiem rewizji nadzwyczajnej uchylić orzeczenie o podwyższeniu do 20.000 zł wymierzonej oskarżonemu przez Sąd Rejonowy kary grzywny.

Jednocześnie należało uchylić (jako pochodne od błędnego podwyższenia kary grzywny) orzeczenie o zasądzeniu od oskarżonego za obie instancje opłaty w wysokości 11.600 zł. Skoro bowiem nie było podstaw do zmiany kary, nie było też podstaw do pobierania innej opłaty niż orzeczona w wyroku sądu pierwszej instancji (...).

OSNKW 1978 r., Nr 4-5, poz. 54