Wyrok z dnia 1977-12-29 sygn. Rw 418/77

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 418/77

Wyrok z dnia 29 grudnia 1977 r.

Z treści art. 182 k.p.k. nie wynika, ażeby sam fakt istnienia w sprawie sprzecznych opinii biegłych zobowiązywał sąd do powołania innych biegłych. Obowiązek taki powstaje dopiero wówczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala uznać żadnej ze sprzecznych opinii za przekonującą i odpowiadającą wymaganiom procesowym.

Przewodniczący: sędzia płk W. Sieracki. Sędziowie: płk J. Juszczak, kpt. T. Kacperski (sędzia S. Wojsk. deleg. - sprawozdawca).

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk Z. Piekarski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 1977 r. na rozprawie sprawy Eugeniusza T., nieprawomocnie uniewinnionego od zarzutu popełnienia przestępstwa określonego w art. 145 § 2 k.k. z pwoodu rewizji wniesionej przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 25 listopada 1977 r.

rewizji prokuratora nie uwzględnił i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).

Uzasadnienie

(...) Wyrok ten zaskarżony został rewizją prokuratora, w której - zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego i błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia uniewinniającego - wnosi o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu swej rewizji skarżący twierdzi, że uniewinnienie oskarżonego nastąpiło wbrew zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu, dającemu - jego zdaniem - dostateczne podstawy do przyjęcia, iż oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a w konsekwencji uznania go za winnego popełnienia przestępstwa przewidzianego w art. 145 § 1 k.k.

Uzasadnienie

Po wysłuchaniu przedstawiciela Naczelnej Prokuratury Wojskowej, który popierał rewizję, uzasadniając jej wnioski przede wszystkim istnieniem w sprawie dwóch sprzecznych ze sobą opinii biegłych w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego, oraz obrońcy oskarżonego, który wnosił o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Okoliczność, że między wydanymi w rozpatrywanej sprawie przez biegłych w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego opiniami zachodzą rozbieżności, nie uzasadnia wcale ani konieczności uchylenia zaskarżonego wyroku, ani też potrzeby powołania "zespołu rzeczoznawców w tej dziedzinie" (cyt. z rewizji). Z brzmienia art. 182 k.p.k. nie wynika, aby obowiązek powołania innych biegłych dotyczył każdej sytuacji, gdy między wydanymi w sprawie opiniami biegłych istnieją sprzeczności.

Obowiązek taki bowiem powstaje dopiero wówczas, gdy na podstawie istniejących w sprawie okoliczności sąd nie dysponuje wystarczającym materiałem dowodowym do uznania żadnej ze sprzecznych opinii za odpowiadającą rzeczywistości. Jeżeli zatem opinia biegłego nie jest dotknięta wadami, o których mowa w art. 182 k.p.k., a jednocześnie zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wymaga uzupełnienia i jest wystarczający do oceny zawartych w opinii poglądów oraz uzasadniających je argumentów, podlega ona, jak każdy inny dowód, swobodnej ocenie sądu (art. 4 § 1 k.p.k.).

Oceniając - w kontekście przytoczonych rozważań - stanowisko wyrażone w rewizji, jak też zważywszy to, że sąd pierwszej instancji wszechstronnie, wnikliwie i przekonująco uzasadnił swój pogląd w kwestii zbędności powołania innych biegłych oraz wskazał w motywach zaskarżonego wyroku, dlaczego uznał za przekonujące wywody zawarte w opinii biegłego Władysława M., a odrzucił, jako budzącą wątpliwości, opinię biegłego Jerzego J., należało dojść do wniosku, iż nie ma podstaw prawnofaktycznych do uwzględnienia wniosku prokuratora i uchylenia - z przyczyn, o których mowa - kwestionowanego przezeń wyroku.

W związku z wywodami rewizji podkreślić należy również, że samo ogólne stwierdzenie o konieczności powołania innych biegłych w zakresie techniki samochodowej i ruchu drogowego, co - zdaniem skarżącego - "pozwoliłoby na pełniejszą i bardziej wnikliwą ocenę zachowania się oskarżonego" (cyt. z rewizji), bez dokładnego wskazania wad lub innych przyczyn niepełnowartości dotychczasowych opinii, mogących wynikać albo z niedostatecznej wiedzy specjalistycznej biegłych, albo niejasności tych opinii, nie wystarcza do uzasadnienia wniosku o powołanie innych biegłych czy - jak tego domaga się rewizja - "zespołu rzeczoznawców" (cyt. z rewizji).

 OSNKW 1978 r., Nr 2-3, poz. 31