Wyrok z dnia 1979-11-30 sygn. V KRN 279/79

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt V KRN 279/79

Wyrok z dnia 30 listopada 1979 r.

Znaczny stopień szkodliwości społecznej i nagminność występków kradzieży z włamaniem nie powinny same przez się przesądzać o niedopuszczalności stosowania na podstawie art. 9 § 3 k.k. środków wychowawczych lub poprawczych wobec sprawcy, który w chwili czynu nieznacznie przekroczyl 17 rok życia, działał pod wpływem i namową współsprawców, a jego rola we włamaniu była podrzędna, natomiast zachowanie się jako ucznia, zwłaszcza po popełnieniu czynu, pozytywne.

Przewodniczący: sędzia J. Gaj (sprawozdawca). Sędziowie: H. Kempisty, J. Pustelnik.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kabat.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Janusza G., skazanego z art. 208 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść skazanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Suwałkach - jako rewizyjnego - z dnia 28 czerwca 1979 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 26 kwietnia 1979 r.,

zmienił zaskarżony wyrok Sądu Wojewódzkiego w Suwałkach w ten sposób, że utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 26 kwietnia 1979 r. (...).

 Uzasadnienie

 Sąd Rejonowy w Ełku wyrokiem z dnia 26 kwietnia 1979 r. uznał Janusza G. za winnego tego, że w dniu 22 lutego 1979 r. w E., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, wszedł przez nie zamknięte okno do części piwnicznej Szkoły Podstawowej nr 4 w E., a następnie po przejściu na parter budynku i wyłamaniu zamków przy drzwiach pracowni zajęć praktyczno-technicznych zabrał z niej w celu przywłaszczenia sprzęt elektrotechniczny i narzędzia ogólnej wartości 39.205 zł na szkodę Szkoły Podstawowej nr 4 w E., i za to na podstawie art. 9 § 3 k.k. w związku z art. 70, art. 73 § 1 i 2 k.k. z 1932 r. oraz art. 208 k.k. skazał na umieszczenie w zakładzie poprawczym z zawieszeniem wykonania na okres 3 lat i zastosowaniem środka wychowawczego w postaci dozoru kuratora sądowego. Na podstawie art. 363 § 1 k.p.k. Sąd ten zasądził od oskarżonego na rzecz Szkoły Podstawowej nr 4 w E. odszkodowanie w wysokości 3.352,80 zł z 8% od dnia 22 lutego 1979 r.

Wyrok ten zaskarżył rewizję prokurator.

Sąd Wojewódzki w Suwałkach zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że za przypisany oskarżonemu czyn skazał go na podstawie art. 208 k.k. w związku z art. 36 § 2 i 3 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności i 20.000 zł grzywny, utrzymując w mocy ten wyrok w pozostałej części.

Postanowieniem z dnia 6 sierpnia 1979 r. Sąd Rejonowy w Ełku odroczył wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do dnia 28 lutego 1980 r.

Od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Suwałkach - jako rewizyjnego - wniósł rewizję nadzwyczajną na korzyść oskarżonego Minister Sprawiedliwości, zarzucając rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary na skutek niesłusznego odstąpienia od zastosowania wobec niego art. 9 § 3 k.k. i wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku przez utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego w Ełku z dnia 26 kwietnia 1979 r.

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nadzwyczajna jest zasadna.

Uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu czynu znajduje pełne oparcie w materiale dowodowym zebranym w sprawie. Nie budzi również zastrzeżenia zastosowana przez sąd kwalifikacja prawna tego czynu z art. 208 k.k.

W świetle prawidłowo dokonanej przez Sąd Rejonowy w E. oceny okoliczności sprawy, stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oskarżonego, a także oceny jego właściwości i warunków osobistych, za prawidłowe i zasadne uznać należy zastosowanie przez ten Sąd art. 9 § 3 k.k. Nie nasuwa również zastrzeżeń orzeczenie o umieszczeniu oskarżonego w zakładzie poprawczym, którego wykonanie zostało warunkowo zawieszone z jednoczesnym ustanowieniem dozoru kuratora sądowego.

Nie znajduje natomiast dostatecznego uzasadnienia w materiale sprawy i obowiązujących przepisach stanowisko Sądu Wojewódzkiego w S., który w okolicznościach prawidłowo uwzględnionych przez Sąd Rejonowy w E. nie dopatrzył się przesłanek przemawiających za zastosowaniem środków poprawczych i wychowawczych przewidzianych dla nieletnich, a wręcz przeciwnie - uznał, że wysoki stopień szkodliwości społecznej czynu, nagminność tego rodzaju przestępstw i fakt działania w grupie, a także opinia o oskarżonym ze szkoły, określona przez Sąd Wojewódzki w S. jako "niezbyt pozytywna", uzasadniają wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary 2 lat pozbawienia wolności, tj. w wysokości podwójnej do żądań prokuratora, i 20.000 zł grzywny.

Podnieść należy, że pozytywna ocena osobowości oskarżonego, mająca swe podstawy w materiałach zaliczonych w poczet dowodów, w związku z nie budzącym zastrzeżeń zachowaniem się oskarżonego po popełnieniu przypisanego mu czynu (szczere przyznanie się do winy, zwrot przedmiotów pochodzących z przestępstwa, kontynuowanie nauki i osiąganie pozytywnych wyników - por. opinię Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w A. z dnia 24 listopada 1979 r., ujawnioną w trybie art. 402 § 3 k.p.k.) oraz uwzględnieniem faktu, że oskarżony ukończył 17 lat na kilkanaście dni przed dokonaniem przestępstwa, działał pod wpływem i za namową kolegów, a jego rola we włamaniu była podrzędna, w pełni uzasadniają zastosowanie wobec oskarżonego zasad odpowiedzialności karnej nieletnich (...).

Znaczny stopień szkodliwości społecznej i nagminność przestępstw włamania, podniesione przez sąd jako argumenty przemawiające za zmianą wyroku Sądu Rejonowego w E., powinny być bowiem jednymi z elementów wpływających na wymiar kary. Natomiast o zastosowaniu zasad odpowiedzialności karnej określonych w art. 9 § 3 k.k. powinny decydować wiek sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste oraz okoliczności sprawy.

W sprawie niniejszej zachodzą przesłanki przewidziane w cytowanym wyżej przepisie i dlatego wyrok Sądu Rejonowego w E. - jako prawidłowy - Sąd Najwyższy utrzymał w mocy.

OSNKW 1980 r., Nr 3, poz. 27