Wyrok z dnia 1981-06-15 sygn. I KR 109/81

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 109/81

Wyrok z dnia 15 czerwca 1981 r.

Dysponowanie przez organy ścigania przed przesłuchaniem oskarżonego dowodami świadczącymi o popełnieniu przez niego przestępstwa nie może eliminować znaczenia przyznania się do winy.

 Przewodniczący: sędzia W. Ochman (sprawozdawca). Sędziowie: S. Kotowski, T. Rybicki.

Prokurator Prokuratury Generalnej: B. Kuśmierczyk.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Andrzeja K., Stefana S. i Grzegorza T., oskarżonych z art. 202 § 2 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez prokuratora od wyroku Sądu Wojewódzkiego w P. z dnia 23 lutego 1981 r.

zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że za podstawę skazania za przypisane oskarżonym przestępstwo uznał art. 201 k.k. w związku z art. 57 § 2 i 3 pkt 1 k.k., zamiast art. 202 § 2 k.k.(...).

 Uzasadnienie

 Sąd Wojewódzki w P. wyrokiem z dnia 23 lutego 1981 r. oskarżonych Andrzeja K., Stefana S. i Grzegorza T. uznał za winnych tego, że w nocy z dnia 30 na dzień 31 sierpnia 1980 r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu, po uprzednim ukręceniu metalowym prętem dwóch kłódek wejściowych włamali się do magazynu Przedsiębiorstwa Domy Towarowe "Centrum" Oddział w K., skąd zabrali 8 sztuk kurtek skórzanych, 2 płaszcze skórzane, 32 sztuki spodni sztruksowych, 2 koszule męskie i 2 płaszczyki dziecięce o łącznej wartości 131.180 zł na szkodę tego przedsiębiorstwa, tj. popełnienia czynów określonych w art. 201 k.k. w związku z art. 208 i 10 § 2 k.k., oraz tego, że działaniem swoim wyczerpali także dyspozycję art. 202 § 2 k.k., i za to skazał ich na podstawie art. 202 § 2 i art. 208 k.k. w związku z art. 10 § 2 k.k., a na podstawie art. 202 § 2 k.k. w związku z art. 57 § 2 i art. 57 § 3 pkt 1 k.k. oraz art. 36 § 3 k.k. wymierzył im kary: Andrzejowi K. i Grzegorzowi T. po 3 lata pozbawienia wolności i po 40.000 zł grzywny (...), a Stefanowi S. - 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50.000 zł grzywny (...).

Wyrok Sądu Wojewódzkiego zaskarżył prokurator (...)

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie jest słuszna (...).

(...) Nie można podzielić poglądu prokuratora, że przyznanie się oskarżonych do winy nastąpiło po ustaleniu ich jako sprawców w toku czynności prześledczych, a więc wówczas, gdy organy ścigania dysponowały już przeciwko nim dowodami, wobec czego okoliczność ta nie może przesądzić o nadzwyczajnym złagodzeniu kary. Dysponowanie bowiem przez organy ścigania przed przesłuchaniem oskarżonego dowodami świadczącymi o popełnieniu przez niego przestępstwa nie może pomniejszać znaczenia przyznania się do winy (...).

Właśnie na skutek przyznania się oskarżonych Andrzeja K. i Grzegorza T. i wskazania przez nich miejsca ukrycia zagarniętego mienia społecznego mienie to prawie że w całości zostało odzyskane i zwrócone pokrzywdzonej jednostce gospodarki uspołecznionej. Oczywiście, okoliczności przyznania się tych dwóch oskarżonych, jako okoliczność samoistna, uzasadniająca zastosowanie wobec oskarżonych nadzwyczajnego złagodzenia kary, mogłaby budzić zastrzeżenia, jednakże okoliczność ta stanowiła dla Sądu Wojewódzkiego tylko jedną z istotnych okoliczności mających wpływ na zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Do popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem przyznał się w istocie rzeczy w śledztwie również oskarżony Stanisław S., wyjaśniając: "(...) do udziału w kradzieży namówili mnie Andrzej K. i Grzegorz T. Mówili, że mają zamiar włamać się do magazynów," mimo iż na rozprawie przyznanie to odwołał. Słusznie więc Sąd Wojewódzki uznał, że również i oskarżony Stanisław S. przyznał się do winy, i chociaż "z uwagi na swój wiek, zamiast powstrzymać pozostałych oskarżonych od zamiaru dokonania przestępstwa, sam go akceptował", to jednak okoliczności te, jak też i rodzaj przestępstwa oraz wartość zagarniętego mienia społecznego, nie mogą przekreślać możliwości zastosowania wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary, uwzględniając okoliczności, w jakich doszło do popełnienia przez niego przestępstwa, oraz rolę, jaką w tym przestępstwie spełniał

OSNKW 1981 r., Nr 10, poz. 54