Wyrok z dnia 1984-01-19 sygn. I KR 273/83

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 273/83

Wyrok z dnia 19 stycznia 1984 r.

Zarówno z wychowawczego, jak i ogólnoprewencyjnego punktu widzenia nie mogą stanowić okoliczności łagodzącej zabiegi oskarżonego, który po popełnieniu przestępstwa - przebywając w zakładzie karnym lub areszcie tymczasowym - dokonuje samouszkodzeń i działając na szkodę własnego zdrowia oraz pogarszając je w istotny sposób próbuje wymusić uprzywilejowane jego traktowanie lub znacznie łagodniejszą karę. Taka postawa szczególnie zdemoralizowanego sprawcy już karanego rozważana na gruncie art. 50 § 2 k.k. nie stanowi okoliczności łagodzącej.

Przewodniczący: sędzia T. Rink. Sędziowie: Z. Halota. M. Synoradzki (sprawozdawca)

Prokurator Prokuratury Generalnej: J. Słok.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 1984 r. sprawy Tadeusza G. i innych, oskarżonych z art. 208, 201 i 203 § 1 k.k., z powodu rewizji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w O. z dnia 20 maja 1983 r.

utrzymał

w mocy zaskarżony wyrok

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w O. wyrokiem z dnia 20 maja 1983 r. orzekł, że:

Tadeusza G. i innych uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, z tą zmianą, że kradzieży samochodu marki "Żuk" na szkodę Romana P. Tadeusz G. dokonał po uprzednim do niego włamaniu wspólnie i w porozumieniu z Romualdem M., a wartość zagarniętego mienia ze sklepu w B. wynosi nie mniej niż 247.909 zł, tj. czynu określonego w art. 201 k.k. w zw. z art. 208 k.k., art. 203 § 1 k.k. w zw. z art. 10 § 2 k.k. i art. 58 k.k. w stosunku do Tadeusza G. i Henryka O., a w stosunku do Andrzeja S. - art. 208 k.k., i za tak przypisane czyny skazał m.in. Tadeusza G. na podstawie art. 201 k.k. w zw. z art. 208 k.k., art. 203 § 1 k.k. w zw. z art. 10 § 2 k.k. oraz art. 58 k.k. i wymierzył mu karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 130.000 zł grzywny (...).

Rewizje od tego wyroku wnieśli obrońcy wszystkich oskrażonych.

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizje obrońców oskarżonych są zasadne.

Co do rewizji obrońcy oskarżonego Tadeusza G. - to oskarżony ten w okresie niespełna pół roku dopuścił się dziewięciu przestępstw na szkodę mienia społecznego i prywatnego, w tym ośmiu kradzieży z włamaniem. Trudno w tej sytuacji, uwzględniając przeszło milionową wartość szkody, przecenić stopień szkodliwości społecznej czynów oskarżonego, które wprawdzie przybrały z mocy art. 58 k.k. postać przestępstwa ciągłego, ale które stanowią ciąg zachowań świadczących o wyjątkowo wysokim stopniu zdemoralizowania tego oskarżonego, odporności na oddziaływanie podjęte w celu jego resocjalizacji przy okazji poprzednich skazań za przestępstwa przeciwko mieniu.

Ani kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawieia wolności wymierzona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ani bezwzględna kara pozbawienia wolności nie sprowadziły oskarżonego z przestępczej drogi. Odwrotnie - dokonując ucieczki i wciągając innych w orbitę własnych przestępnych zachowań, dopuścił się dalszych, licznych, ciężko obrażających porządek prawny przestępstw.

Obrońca w rewizji wskazuje przede wszystkim na stan zdrowia oskarżonego jako przyczynę uzasadniającą łagodne jego potraktowanie.

Tymczasem tenże zły stan zdrowia, co wynika z licznych zaświadczeń i badań w toku postępowania poczynionych, jest efektem samouszkodzeń, działań agrawacyjnych i symulacyjnych, których celem jest poprawienie swojej procesowej sytuacji. Działania te, rażąco naruszające regulaminy odbywania kary, na skutek demoralizacji i złej woli oskarżonego nie pozwalają na potraktowanie ich jako elementów w istotny sposób wpływających na wymiar kary w sensie jego złagodzenia; stanowiąc istotny element zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa w rozumieniu art. 50 § 2 k.k., poczytane być muszą na jego niekorzyść.

Zarówno z wychowawczego, jak i ogólnoprewencyjnego punktu widzenia nie mogą być skuteczne zabiegi oskarżonego, który po popełnieniu przestępstwa, przebywając w zakładzie karnym lub areszcie tymczasowym, dokonuje samouszkodzeń i działając na szkodę własnego zdrowia oraz pogarszając je w istotny sposób próbuje wymusić uprzywilejowane jego traktowanie lub znacznie łagodniejszą karę. Taka postawa, szczególnie zdemoralizowanego sprawcy już karanego, rozważana na gruncie art. 50 § 2 k.k. nie stanowi okoliczności łagodzącej.

Sąd pierwszej instancji, wymierzając oskarżonemu karę 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 130.000 zł grzywny oraz kary dodatkowe, należycie uwzględnił wszystkie okoliczności mogące mieć wpływ na wymiar kary i dał temu wyraz w uzasadnieniu wyroku

OSNKW 1984 r., Nr 9-10, poz. 88