Wyrok z dnia 1983-10-25 sygn. IV KR 213/83

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KR 213/83

Wyrok z dnia 25 października 1983 r.

Wydając wyrok łączny, sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiaja za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej.

 Przewodniczący: sędzia J. Bratoszewski (sprawozdawca). Sędziowie: M. Mizio, R. Młynkiewicz.

Prokurator Prokuratury Generalnej: H. Kubicki.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 25 października 1983 r. sprawy Marka S. o wydanie wyroku łącznego z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 15 czerwca 1983 r.

utrzymał w mocy zaskarżony wyrok (...).

Uzasadnienie

 Sąd Wojewódzki w K. wyrokiem łącznym z dnia 15 czerwca 1983 r. połączył kary:

1) karę łączną 5 lat pozbawienia wolności i 25.000 zł grzywny, wynikającą z połączenia skazań za dwa czyny, a mianowicie za czyn określony w art. 208 w zw. z art. 60 § 1 k.k. - w rozmiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 10.000 zł grzywny - oraz skazania za czyn określony w art. 210 § 1 w zw. z art. 60 § 1 grzywny - w rozmiarze 5 lat pozbawienia wolności i 25.000 zł grzywny - orzeczoną wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 2 czerwca 1982 r. i

2) karę 2 lat pozbawienia wolności i 30.000 zł grzywny za czyn określony w art. 205 § 1 i art. 230 § 1 w zw. z art. 10 § 3 i art. 60 § 1 k.k. - orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 30 grudnia 1982 r.,

i na podstawie art. 66 i 67 k.k. orzekł nową karę łączną, obejmującą te skazania, w rozmiarze 6 lat pozbawienia wolności i 40.000 zł grzywny.

Od tego wyroku wniósł rewizję obrońca oskarżonego (...).

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie jest zasadna.

Wydając wyrok łączny, sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kar w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej.

Postępowanie bowiem co do wydania wyroku łącznego nie spełnia funkcji kontrolno-rewizyjnych w stosunku do poprzednio wydanych orzeczeń, nie może więc dotyczyć tego, o czym prawomocnie rozstrzygnięto w tychże wyrokach.

W sprawie niniejszej autor rewizji, kwestionując niesłuszne uwzględnienie tylko młodego wieku oskarżonego jako jedynej okoliczności łagodzącej, podnosi, że sąd pierwszej instancji nie uwzględnił dalszej okoliczności, przemawiającej na korzyść oskarżonego, a mianowcie trudnych jego warunków rodzinnych "jego trudnej młodości".

W związku z tym zauważyć należy, że zarówno młody wiek, jak i trudne warunki rodzinne czy wychowawcze oskarżonego odnoszą się do okresu sprzed popełnienia wszystkich trzech przypisanych mu przestępstw, za które został skazany dwoma odrębnymi wyrokami, i jako takie znane były obu sądom wyrokującym w tych sprawach i zostały już uwzględnione, wobec czego nie mogą być uwzględnione ponownie przy wymiarze kary łącznej.

Rozważając natomiast kwestię bliskości podmiotowo-przedmiotowej pomiędzy poszczególnymi czynami objętymi wyrokiem łącznym, stwierdzić należy, że zarówno odległość czasowa pomiędzy nimi, jak i odmienność sytuacji oraz osób pokrzywdzonych nie przemawiają za istnieniem bardzo ścisłego związku pomiędzy nimi, z wyjątkiem tego, że wszystkie one skierowane były przeciwko mieniu; jeżeli chodzi o okoliczności zaistniałe po wydaniu poszczególnych wyroków, to - jak wynika z opinii Naczelnika Zakładu Karnego w N. z dnia 6 kwietnia 1983 r. - w czasie odbywania kary zachowanie oskarżonego było początkowo niepoprawne, nie przestrzegał bowiem porządku dnia, kilkakrotnie odmawiał podjęcia pracy i dwa razy dokonał samouszkodzenia, za co był jedenaście razy karany dyscyplinarnie i dopiero po przybyciu do Zakładu Karnego w N., to jest od dnia 16 lutego 1983 r., zachowanie jego uległo poprawie w takim stopniu, że "nie budzi większych zastrzeżeń."

Okoliczności te nie wskazują więc na istnienie lub przewagę okoliczności łagodzących, które uzasadniałyby orzeczenie kary łącznej zgodnie z zasadą pełnej absorpcji, a wobec tego, że Sąd Wojewódzki w zaskarżonym wyroku i tak ją częściowo zastosował do oskarżonego, nie można uznać, by kara 6 lat pozbawienia wolności i 40.000 zł grzywny wymierzona mu jako kara łączna przedstawiała się jako rażąco surowa (art. 387 pkt 4 k.p.k.), i dlatego też Sąd Najwyższy utrzymał ten wyrok w mocy.

OSNKW 1984 r., Nr 5-6, poz. 65