Wyrok z dnia 1985-08-15 sygn. I KR 212/85

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I KR 212/85

Wyrok z dnia 15 sierpnia 1985 r.

Rodzaj zabezpieczenia przed wtargnięciem osób nie powołanych do pomieszczeń, w których znajduje się cudze mienie, oraz skuteczność tego zabezpieczenia, a w szczególności możliwość łatwego jego pokonania bez użycia narzędzi i znacznej siły, nie stanowią przeszkody do przyjęcia kwalifikacji z art. 208 k.k., jeżeli tylko z charakteru zabezpieczenia bez wątpliwości wynika zamiar właściciela czy użytkownika pomieszczenia niedopuszczenia do niego takich osób.

Przewodniczący: sędzia T. Rink. Sędziowie: S. Kotowski, M. Synoradzki (sprawozdawca).

Prokurator Prokuratury Generalnej: Z. Śliwiński.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 15 sierpnia 1985 r. sprawy Zbigniewa T. i innych, oskarżonych z art. 201 k.k. i 208 w zw. z art. 60 § 1 k.k., z powodu rewizji, wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w B. z dnia 26 kwietnia 1985 r.:

1) zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu Zbigniewowi T. przyjął, iż dopuścił się go jako kradzieży z włamaniem, a nie jako kradzieży szczególnie zuchwałej (...);

2) w pozostałej części utrzymał w mocy zaskarżony wyrok (...).

 Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w B. po rozpoznaniu między innymi sprawy Zbigniewa T., oskarżonego o to, że wieczorem dnia 20 września 1984 r. w B., działając wspólnie i w porozumieniu z Markiem J. oraz nieletnim Cezarym S., w ciągu 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze powyżej 6 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne, działając w sposób szczególnie zuchwały, dokonał kradzieży na terenie internatu Zespołu Szkół Zawodowych w B. w ten sposób, że wszedł przez okno do internatu, zamknął od wewnątrz drzwi na klucz i mimo obecności śpiącego mieszkańca internatu zabrał w celu przywłaszczenia różne przedmioty łącznej wartości około 70.000 zł, tj. o popełnienie czynu określonego w art. 208 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 26 kwietnia 1985 r. (...) oskarżonemu Zbigniewowi T. na podstawie art. 208 k.k. w zw. z art. 60 § 1 k.k. i na podstawie art. 36 § 3 k.k. wymierzył karę 3 lat pozbawienia wolności i 50.000 zł grzywny (...), na podstawie art. 62 § 1 i art. 63 § 1 i 3 pkt 3 k.k. orzekł względem Zbigniewa T. nadzór ochronny na okres lat 3 i polecił niezwłocznie po odbyciu kary pozbawienia wolności podjęcie stałej pracy zarobkowej w uspołecznionym zakładzie pracy lub nauki zawodu (...).

Rewizję od tego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych (...).

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Obrońca oskarżonego Zbigniewa T., zarzucając sądowi pierwszej instancji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wskutek przyjęcia, że oskarżony ten dokonał kradzieży w sposób szczególnie zuchwały, ma co do tego rację, że w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego takie określenie czynu przypisanego oskarżonemu Zbigniewowi T. jest wadliwe i jest efektem braku staranności tego sądu i automatycznego przejęcia opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia. W świetle natomiast prawidłowych ustaleń, należycie tkwiących w materiale dowodowym sprawy, przypisać należało oskarżonemu współudział w dokonaniu włamania do internatu Zespołu Szkół Zawodowych w B., co uczynił sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a czemu nie dał wyrazu w sformułowaniu opisu czynu przypisanego. Błąd ten jednak nie ma wpływu na przyjętą kwalifikację prawną czynu przypisanego, zważywszy, że treść art. 208 k.k. obejmuje obie wymienione wyżej formy zaboru mienia.

W świetle zeznań świadka Jana H., który osobiście zamykał okno pokoju, Jerzego M. oraz Stefana W. za prawidłowe należy uznać ustalenia sądu pierwszej instancji o dokonaniu włamania, a nie wejścia przez otwarte okno. Co prawda wszyscy zgodnie potwierdzili, że zabezpieczenie przy oknie było wadliwe i wystarczyło pchnąć okno, by je pokonać, jednakże ta okoliczność dla ustalenia, że nastąpiło włamanie, nie ma istotnego znaczenia.

Rodzaj zabezpieczenia przed wtargnięciem osób nie powołanych do pomieszczeń, w których znajduje się cudze mienie, oraz jego skuteczność, a w szczególności możliwość łatwego jego pokonania bez użycia narzędzi i znacznej siły, nie stanowią przeszkody do przyjęcia kwalifikacji z art. 208 k.k., jeżeli tylko z charakteru tego zabezpieczenia bez wątpienia wynika zamiar właściciela czy użytkownika pomieszczenia niedopuszczenia do niego takich osób.

Sąd pierwszej instancji wskazał, na jakich oparł się dowodach, ustalając winę oskarżonego Zbigniewa T.; oceny tego sądu, wolne od wad logicznych i sprzeczności z względami życiowego doświadczenia, mieszczą się w granicach swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów (art. 4 § 1 k.p.k.) i jako takie treścią cytowanego przepisu są chronione.

Mając to na względzie, należało zgodnie z treścią art. 386 § 1 i 2 k.p.k. dokonać korekty w zakresie opisu czynu przypisanego temu oskarżonemu

OSNKW 1986 r., Nr 11-12, poz. 97