Wyrok z dnia 1987-02-06 sygn. WR 17/87

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WR 17/87

Wyrok z dnia 6 lutego 1987 r.

W wypadku warunkowego skazania sprawcy za przestępstwo przeciwko rodzinie (np. art. 184 § 1 k.k.), sam fakt uprzedniego zasądzenia od niego w postępowaniu cywilnym alimentów na rzecz określonej osoby nie stanowi przeszkody do zobowiązania go - na podstawie art. 75 § 2 ust. 3 k.k. - do wykonywania przezeń tego obowiązku alimentacyjnego. Przeciwnie, nałożenie takiego obowiązku - jako środka probacyjnego - uznać należy za niezbędne zwłaszcza względem takiego sprawcy, który wykazywał tendencje do niewykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentcyjnego.

Przewodniczący: sędzia płk E. Zawiłowski. Sędziowie: płk E. Olczak (sprawozdawca), ppłk E. Matwijów.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk J. Obara.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 1987 r. na rozprawie sprawy Józefa B., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 184 § 1 k.k. w zb. z art. 156 § 2 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat wraz z oddaniem go w tym okresie pod dozór kuratora sądowego oraz na kary dodatkowe - degradacji i podania wyroku do publicznej wiadomości z równoczesnym zasądzeniem od niego nawiązek: na rzecz PCK Oddział w N. w wysokości 5.000 zł i na rzecz pokrzywdzonej w wysokości 20.000 zł oraz zobowiązaniem go do podjęcia stałej pracy zarobkowej i wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec dwojga jego nieletnich dzieci i do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 22 grudnia 1986 r.

zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).

Uzasadnienie

(...) Obrońca oskarżonego skarżący ten wyrok z powodu rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary, w szczególności z powodu orzeczenia wobec oskarżonego - mimo braku celowości - kary dodatkowej degradacji i zobowiązania go do wykonywania ciążącego na nim obowiązku alimentowania nieletnich jego dzieci, domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uchylenie orzeczonych wobec oskarżonego: kary dodatkowej - degradacji i wspomnianego obowiązku alimentacyjnego.

Na rozprawie rewizyjnej obrońca i oskarżony zgodnie domagali się uwzględnienia omawianej rewizji, a przedstawiciel Naczelnej Prokuratury Wojskowej wnosił o jej nieuwzględnienie i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Sam fakt uprzedniego zasądzenia od sprawcy w postępowaniu cywilnym alimentów na rzecz jego małoletnich dzieci nie stoi na przeszkodzie do późniejszego zobowiązania go wyrokiem sądu karnego do wykonywania przezeń tego obowiązku alimentacyjnego w myśl art. 75 § 2 pkt 3 k.k. Przeciwnie, takie późniejsze zobowiązanie może okazać się celowe, a nawet wręcz niezbędne wobec takiego sprawcy, który dopuścił się przestępstwa przeciwko rodzinie i wykazywał tendencje do unikania spełniania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie rodziny tak dalece, że powstała potrzeba wyegzekwowania tych obowiązków od niego w drodze postępowania cywilnego.

O taki przypadek, o którym mowa, chodzi w sprawie niniejszej. Oskarżony Józef B. popełnił długotrwałe przestępstwo przeciwko rodzinie, a przy tym uchylał się od łożenia na utrzymanie swych dwojga nieletnich dzieci, przez co narażał je na niemożność zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. To stało się podstawą do wystąpienia przez ich matkę (żonę oskarżonego) na drogę postępowania cywilnego, w następstwie którego zasądzono na rzecz tych dzieci odpowiednie alimenty. A zatem nałożenie w tej sytuacji na oskarżonego w obecnym postępowaniu karnym - w związku z warunkowym zawieszeniem orzeczonej mu kary pozbawienia wolności zaskarżonym wyrokiem - obowiązku określonego w art. 75 § 2 pkt 3 k.k., jako środka probacyjnego, było w świetle art. 78 § 2 k.k. w pełni uzasadnione. Odmienne przekonanie skarżącego w tej materii jest chybione.

OSNKW 1987 r., Nr 7-8, poz. 64