Wyrok z dnia 1986-07-04 sygn. Rw 473/86

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt Rw 473/86

Wyrok z dnia 4 lipca 1986 r.

Czas popełnienia przestępstwa zagarnięcia (kradzieży) mienia społecznego określa data dokonania zaboru tego mienia, a nie data przekazania go innej osobie.

 Przewodniczący: sędzia płk J. Górski (sprawozdawca). Sędziowie: kpt W. Oziębło, mjr J. Medyk (sędzia s. wojsk. - deleg.).

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: płk K. Grzegorczyk.

 Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 1986 r. na rozprawie sprawy: 1) Jacka Ł., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k. - z zastosowaniem art. 36 § 3 i art. 296 § 2 k.k. - na kary 2 lat pozbawienia wolności, 100.000 zł grzywny i degradację, 2) Sylwestra S., skazanego nieprawomocnie za przestępstwo określone w art. 199 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k. - z zastosowaniem art. 36 § 3 k.k. - na kary 2 lat pozbawienia wolności, 200.000 zł grzywny i degradację, z powodu rewizji wniesionej przez Wojskowego Prokuratora Garnizonowego w N. na niekorzyść obydwu oskarżonych od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w N. z dnia 28 kwietnia 1986 r.

w związku z rewizją prokuratora zaskarżony wyrok uchylił i postępowanie karne w odniesieniu do obydwu oskarżonych umorzył na podstawie art. 4 ust. 1 i 2 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 21 lipca 1984 r. o amnestii (...).

 (...) Prokurator w rewizji zarzucił wyrokowi sądu pierwszej instancji obrazę przepisów prawa materialnego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wreszcie rażącą niewspółmierność kary, i na tej podstawie domagał się:

a) w odniesieniu do oskarżonego Jacka Ł. przyjęcia, że w okresie od 1982 r. do września 1984 r. zagarnął z powierzonego mu mienia co najmniej 21,8 kg złomu srebrnego o wartości 586.000 zł, poprawienia kwalifikacji prawnej tego czynu na jego zdaniem właściwą - z 201 k.k. w zw. z art. 58 k.k. oraz wymierzenia mu za ten czyn kary w wysokości żądanej przez oskarżyciela na rozprawie głównej przed sądem pierwszej instancji, czyli 6 lat pozbawienia wolności, 400.000 zł grzywny, konfiskaty zabezpieczonego mienia, pozbawienia praw publicznych na okres 5 lat i nałożenia obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody,

b) w odniesieniu do oskarżonego Sylwestra S. przyjęcia, że w okresie od 1982 r. do marca 1985 r. zagarnął około 5,7 kg złomu srebrnego o wartości nie mniejszej niż 171.000 zł na szkodę macierzystej jednostki oraz że w okresie od początku 1982 r. do czerwca 1982 r., działając w warunkach przestępstwa ciągłego, przyjął od Jacka Ł. 6,8 kg złomu srebrnego, wiedząc, że pochodzi ono z przestępstwa i czyniąc z tego źródło dochodu, zakwalifikowania opisanych czynów jako dwóch oddzielnych przestępstw określonych w 199 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k. oraz w art. 215 § 1 i 2 k.k., jak też wymierzenia kary żądanej przez oskarżyciela na rozprawie głównej przed sądem pierwszej instancji, czyli za czyn przewidziany w art. 199 § 1 k.k. w zw. z art. 58 k.k. kary 3 lat pozbawienia wolności, 200.000 zł grzywny i pozbawienia praw publicznych na okres 4 lat, za czyn zaś przewidziany w art. 215 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 58 k.k. kary 4 lat pozbawienia wolności, 200.000 zł grzywny, pozbawienie praw publicznych na okres 2 lat, konfiskaty zabezpieczonego mienia oraz nałożenia obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody i łącznie kary 5 lat pozbawienia wolności, 300.000 zł grzywny, pozbawienia praw publicznych na okres 3 lat, konfiskaty zabezpieczonego mienia oraz nałożenia obowiązku wyrządzonej szkody (...).

(...) Na rozprawie odwoławczej przed Sądem Najwyższym przedstawiciel Naczelnej Prokuratury popierał rewizję, natomiast oskarżeni i ich obrońca zgodnie wnosili o jej nieuwzględnienie, uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego na podstawie przepisów ustawy z dnia 21 lipca 1984 r. o amnestii.

W związku z zarzutami rewizyjnymi prokuratora

 Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja nie jest zasadna.

W niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji dysponował sprzecznymi ze sobą wyjaśnieniami oskarżonych, a także niezbyt precyzyjnymi zeznaniami świadków, wskutek czego miał poważne trudności z prawidłowym ustaleniem stanu faktycznego sprawy. Pomimo tych trudności, sąd pierwszej instancji, po wnikliwej analizie zebranych w sprawie dowodów, ustalił taki stan faktyczny sprawy, który czyni zadość wymaganiom zawartym w przepisach postępowania, a także nie zawiera takich uchybień, na podstawie których można by temu sądowi postawić zarzut popełnienia ewentualnej pomyłki sądowej (...).

(...) W świetle zebranych w sprawie dowodów brak także podstaw do przyjęcia innego okresu przestępczej działalności oskarżonego Jacka Ł. od tego, jaki przyjął sąd pierwszej instancji. Zważyć bowiem należy, że oskarżony mógł dokonać zaboru złomu srebrnego z podległego sobie warsztatu tylko w tym okresie, kiedy zajmował w nim stanowisko kierownika, a stanowisko to - jak wynika z akt sprawy i prawidłowych ustaleń wyrokowych dokonanych przez sąd pierwszej instancji - zajmował on w okresie od 1978 r. do czerwca 1983 r. Dlatego też, gdyby nawet przyjąć, że skradziony złom srebrny dostarczył on Zdzisławowi L. po tej dacie, to i tak w niczym nie zmieniłoby to faktu, że faktyczny zabór mógł nastąpić i nastąpił w dacie przyjętej w zaskarżonym wyroku przez sąd pierwszej instancji. W celu ustalenia czasu popełnienia przypisanego oskarżonemu przestępstwa jedyne znaczenie ma data dokonania zaboru tego mienia, a nie data przekazania go innej osobie.

Reasumując, stwierdzić zatem należy, że ustalenia wyrokowe dokonane przez sąd pierwszej instancji w odniesieniu do oskarżonego Jacka Ł. są prawidłowe, a skoro tak, to brak podstaw do poprawienia kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu w kierunku żądanym w rewizji prokuratora

OSNKW 198700 r., Nr 5-6, poz. 43