Wyrok z dnia 1990-11-30 sygn. WR 363/90

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WR 363/90

Wyrok z dnia 30 listopada 1990 r.

Niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar (zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych), wymierzona za przypisane oskarżonym przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz nie uwzględnia w wystarczającej mierze obu celów kary określonych w art. 50 § 1 k.k.

Przewodniczący: sędzia płk E. Matwijów (sprawozdawca). Sędziowie: mjr M. Buliński, mjr L. Lindecki (sędzia s. wojsk. deleg.).

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: mjr J. Borowy.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na rozprawie sprawy:

1) Tomasza B., skazanego nieprawomocnie za przestępstwa określone w:

1. a) 203 § 1 k.k. w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn.: Dz. U. z 1984 r. Nr 32, poz. 174) na kary 1 roku pozbawienia wolności, 1.000.000 zł grzywny i degradację;
2. b) 11 § 1 k.k. w zw. z art. 208 k.k. na kary 1 roku pozbawienia wolności, 500.000 zł grzywny i degradację

- i łącznie na kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat i 1.000.000 zł grzywny;

2) Zbigniewa K., skazanego nieprawomocnie za przestępstwa określone w:

1. a) 203 § 1 k.k. w zb. z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych na kary 1 roku pozbawienia wolności i 1.000.000 zł grzywny,
2. b) 11 § 1 k.k. w zw. z art. 208 k.k. na kary 1 roku pozbawienia wolności i 500.000 zł grzywny

- i łącznie na kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności - z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat - i 1.000.000 zł grzywny,

z powodu rewizji, wniesionej przez prokuratora na niekorzyść obu oskarżonych, od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 25 września 1990 r.

zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...)

 Uzasadnienie

 Powołanym na wstępie wyrokiem Tomasz B. i Zbigniew K. zostali skazani za to, że:

1) w dniu 12 lipca 1990 r. około godz. 23.00 w rejonie przystanku tramwajowego położonego u zbiegu ul. Jedności Narodowej w W., znajdując się w stanie nietrzeźwości oraz działając wspólnie i w porozumieniu, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia na szkodę Piotra N. portfela skórzanego wartości 20.000 zł, zawierającego gotówkę w wysokości 1.050.000 zł oraz różnego rodzaju dokumenty, wśród których znajdował się między innymi dowód osobisty (...), przysparzając sobie w ten sposób łączną korzyść majątkową w wysokości 1.097.000 zł;

2) w dniu 13 lipca 1990 r. około godz. 3.45 w rejonie ul. Brackiej w W., działając wspólnie i w porozumieniu, usiłowali dokonać w sposób szczególnie zuchwały kradzieży nieustalonej liczby papierosów na szkodę znajdującego się w stanie nietrzeźwości nieustalonego mężczyzny, jednakże celu swego nie osiągnęli ze względu na interwencję patrolu policji.

Wyrok ten zaskarżony został na niekorzyść oskarżonych rewizją prokuratora, który, zarzucając wyrokowi sądu pierwszej instancji wymierzenie oskarżonym rażąco łagodnych kar pozbawienia wolności, wniósł o uchylenie warunkowego zawieszenia wykonania tych kar (...).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Rewizja prokuratora nie jest zasadna.

Kwestionując wyrok w zakresie warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych oskarżonym kar pozbawienia wolności, prokurator podnosi, że sąd pierwszej instancji niewłaściwie ocenił stopień społecznego niebezpieczeństwa ich czynów. Zdaniem skarżącego, sąd ten nadał również zbyt wielka wagę występującym w sprawie okolicznościom łagodzącym, co w konsekwencji sprawia, że wymierzone obu oskarżonym kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania rażą swoją łagodnością (...).

W świetle okoliczności sprawy i zgromadzonych w niej materiałów osobopoznawczych sprawców istniały podstawy do przyjęcia, jak to uczynił sąd pierwszej instancji, że właściwości i warunki osobiste oskarżonych, nienaganny dotychczas tryb ich życia wskazują na to, że były to czyny odosobnione w ich życiu i że w związku z tym można zasadnie przypuszczać, iż nie popełnią oni w przyszłości przestępstw.

Stwierdzić należy, że skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni aprobuje pogląd Sądu Najwyższego, wyrażony w wyroku z dnia 10 lipca 1974 r. (OSNKW 1974, z. 11, poz. 213), iż niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar (zarówno zasadniczych, jak i dodatkowych) wymierzona za przypisane oskarżonym przestępstwa nie odzwierciedla należycie stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oraz nie uwzględnia w wystarczającej mierze obu celów kary określonych w art. 50 § 1 k.k.

Jeżeli weźmie się pod uwagę, że oskarżonym, co skarżący w rewizji całkowicie pomija, poza odpowiednimi karami pozbawienia wolności - z warunkowym zawieszeniem ich wykonania - zostały wymierzone stosunkowo wysokie grzywny, a oskarżonemu Tomaszowi B. ponadto kara dodatkowa degradacji, to w tej sytuacji tak wymierzonej sumy kar nie można uznać za nie uwzględniającą w należytym stopniu społecznego niebezpieczeństwa przypisanych im czynów i nie realizującą między innymi celu kary w zakresie społecznego jej oddziaływania

OSNKW 1991 r., Nr 7-9, poz. 39