Postanowienie z dnia 1993-06-08 sygn. WZ 97/93

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt WZ 97/93

Postanowienie z dnia 8 czerwca 1993 r.

Z istoty postępowania mającego na celu odtworzenie zaginionych lub zniszczonych akt (rozdział 18 k.p.k.) wynika jednoznacznie, że ma ono wyłącznie charakter sprawozdawczy, i w jego toku nie jest dopuszczalna jakakolwiek ingerencja w meritum sprawy (np. co do oceny podstaw odpowiedzialności karnej, kwalifikacji prawnej czynu itp.).

Przewodniczący: sędzia płk. E. Matwijów.

Sędziowie: kpt. J. Dołhy (sprawozdawca), płk S. Przyjemski.

Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: kpt. A. Borowski.

Sąd Najwyższy w sprawie o odtworzenie akt sprawy karnej b. Wojskowego Sądu Okręgowego w W., dotyczących Władysława P., po rozpoznaniu zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Okręgu Wojskowego w W. z dnia 25 marca 1993 r., odtwarzające częściowo zniszczone akta

utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

Uzasadnienie

Powołanym na wstępie postanowieniem Sąd Okręgu Wojskowego w W. częściowo odtworzył zniszczone akta sprawy b. Wojskowego Sądu Okręgowego w W., dotyczące sprawy karnej Władysława P.

Postanowienie to zaskarżył wnioskodawca, podnosząc zarzut niewłaściwego odtworzenia akt w części dotyczącej skazania za przestępstwo określone w art. 120 § 1 i 2 k.k. WP, i wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skarżący wywodził, że nie mógł być skazany za samowolne oddalenie, gdyż tego rodzaju czynu nie dopuścił się.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Postępowanie wszczynane w wypadku zaginięcia lub zniszczenia akt sprawy prawomocnie zakończonej ma charakter postępowania pomocniczego, którego zakres określa przepis art. 146 k.p.k. Akta sprawy sądowej prawomocnie zakończonej odtwarza się jedynie w częściach niezbędnych do wykonania orzeczenia, wznowienia postępowania, przeprowadzenia postępowania w trybie rewizji nadzwyczajnej albo urzeczywistnienia uzasadnionych interesów stron. Bezsporne jest również to, że przepisy rozdziału 18 kodeksu postępowania karnego mają pełne zastosowanie w razie powstania potrzeby rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności orzeczenia w trybie określonym ustawą z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz. U. z 1991 r. Nr 34, poz. 149; zm.: Dz. U. z 1993 r. Nr 36, poz. 159), w wypadku zaginięcia lub zniszczenia akt, skoro w myśl art. 3 ust. 2 cyt. ustawy "sąd orzeka... na podstawie akt postępowania organu, który wydał orzeczenie...".

Tryb postępowania oraz zakres koniecznego postępowania dowodowego określa przepis art. 149 k.p.k., w myśl którego "... w szczególności sąd bierze pod uwagę wpisy do rejestrów karnych, repertoriów i innych ksiąg biurowych, utrwalenia dźwiękowe lub wzrokowe oraz może przesłuchać w charakterze świadków sędziów, prokuratorów, protokolantów, adwokatów i inne osoby, które uczestniczyły w postępowaniu lub które mogą się wypowiedzieć co do treści akt".

Z powyższych unormowań oraz z istoty postępowania pomocniczego mającego na celu odtworzenie akt wynika jednoznacznie, że ma ono charakter sprawozdawczy i nie jest dopuszczalna jakakolwiek merytoryczna ingerencja w zakresie np. oceny podstaw odpowiedzialności karnej, kwalifikacji prawnej czynu itp. Z tych względów wywody wnioskodawcy, który w zażaleniu kwestionuje fakt skazania, nie mogą mieć żadnego znaczenia dla oceny prawidłowości postanowienia w przedmiocie częściowego odtworzenia akt.

Zaskarżone postanowienie rozstrzyga zagadnienie skazania wnioskodawcy w ogóle, gdyż ustala nazwę sądu, datę wyroku, opis czynu, jego kwalifikację prawną, wymiar kary zasadniczej, początek i koniec odbywania kary, fakt zastosowania amnestii oraz warunkowego przedterminowego zwolnienia. Sąd pierwszej instancji wykonał niezbędne czynności, przeprowadził w dostępnym zakresie postępowanie dowodowe i na tej podstawie odtworzył częściowo akta.

Zważywszy, że zniszczone akta zostały odtworzone w zakresie możliwym, zaś ustalenia w tym zakresie nie wykazują błędu, należało - aprobując stanowisko sądu pierwszej instancji - utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

OSNKW 1993 r., Nr 9-10, poz. 58