Wyrok z dnia 2005-04-20 sygn. III KK 27/05

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt III KK 27/05

Wyrok z dnia 20 kwietnia 2005 r.

Przewodniczący: Sędzia SN Przemysław Kalinowski.

Sędziowie SN: Andrzej Deptuła (spr.), Wiesław Maciak.

Prokurator Prokuratury Krajowej: Andrzej Pogorzelski.

Sąd Najwyższy w sprawie K. C. oskarżonego z art. 116 ust. 3 i 118 ust. 2 ustawy o pr. autorskim, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 20 kwietnia 2005 r. kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 18 października 2004 r.,

uchyla wyrok w zaskarżonej części i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

K. C. był oskarżony o popełnienie następujących czynów:

1. w dniu 15 maja 2004 r. w miejscowości W., przysparzając sobie stałe źródło dochodu, jako prezenter w dyskotece R., bez wymaganych uprawnień, rozpowszechniał przy użyciu sprzętu nagłaśniającego nielegalnie zwielokrotnione utwory fonograficzne z płyt CD-R w liczbie 53 sztuk, czym spowodował straty w kwocie nie mniejszej niż 1.325 zł na szkodę legalnych producentów fonograficznych reprezentowanych do ochrony ich praw przez Związek Producentów (...) w W. - to jest o czyn z art. 116 ust. 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych;
2. w okresie od 15 maja 2004 r. w nieustalonym miejscu, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przysparzając sobie stałe źródło dochodu, nabył nielegalnie zwielokrotnione utwory fonograficzne w postaci 53 sztuk płyt CD-R, czym działał na szkodę legalnych producentów fonograficznych reprezentowanych do ochrony ich praw przez Związek Producentów (...) w W. - to jest o czyn z art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Na rozprawie w dniu 18 października 2004 r. oskarżony K. C., w oparciu o przepis art. 387 § 1 k.p.k., złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, bez przeprowadzania postępowania dowodowego.

Sąd Rejonowy wniosek ten uwzględnił i wyrokiem z dnia 18 października 2004 r. uznał K. C. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to skazał go:

a) za czyn pierwszy z mocy 116 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

b) za czyn drugi z mocy 118 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 85 k.k. i art. 86 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, a ponadto oddał oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora.

Wyrok ten nie został zaskarżony i uprawomocnił się w dniu 26 października 2004 r. bez postępowania odwoławczego.

W dniu 28 stycznia 2005 r. Prokurator Generalny skierował do Sądu Najwyższego kasację na niekorzyść oskarżonego, w której zarzucił rażącą i mającą wpływ na treść wyroku obrazę prawa materialnego i procesowego, a mianowicie:

-art. 387 § 2  k.p.k. - polegającą na błędnym przyjęciu, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów nie budzą wątpliwości, podczas gdy w sprawie zaniechano wyjaśnienia szeregu istotnych okoliczności mogących mieć znaczenie dla odpowiedzialności karnej oskarżonego, co uzasadniało przeprowadzenie postępowania dowodowego,

-art. 116 ust. 3  i art. 118 ust. 2  ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych - polegające na wymierzeniu oskarżonemu K. C. za przypisane mu przestępstwa, na podstawie wymienionych przepisów, kar po 5 miesięcy pozbawienia wolności, to jest w wymiarze poniżej dolnego progu ustawowego zagrożenia.

W kasacji sformułowany został wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Kasacja jest zasadna i podlega uwzględnieniu wraz z wnioskiem w niej sformułowanym.

Stwierdzić jednak trzeba, że uszeregowanie zarzutów kasacyjnych nie może służyć jako wzorzec dla poprawnego opracowania skarg kasacyjnych. Jest zupełnie oczywiste, że wiodącym zarzutem jest obraza prawa materialnego, a konkretnie art. 116 ust. 3 i art. 118 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ten bowiem zarzut wskazuje i uzasadnia kierunek kasacji (na niekorzyść oskarżonego), stąd też powinien być przedstawiony jako pierwszy, a dopiero w następnej kolejności zarzut naruszenia przepisów postępowania sklasyfikowany przez autora kasacji jako obraza art. 387 § 2 k.p.k. Powody przedstawione w uzasadnieniu skargi kasacyjnej jako motywacja na rzecz naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 387 § 2 k.p.k. z całą pewnością nie mogą pogorszyć sytuacji prawnomaterialnej oskarżonego K. C. Z tego też względu zarzut obrazy prawa procesowego nie mógł być postawiony przed obrazą prawa materialnego, przy uwzględnieniu kierunku skargi kasacyjnej.

Przechodząc obecnie już wprost do oceny kasacji stwierdzić trzeba, że wymierzenie oskarżonemu K. C. kar za oba przypisane mu występki po 5 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 8 miesięcy pozbawienia wolności, nastąpiło z rzeczywistą, rażącą obrazą przepisów prawa materialnego, co trafnie wykazał autor kasacji. Oczywisty jest zatem skutek tej obrazy prawa w sferze kontroli kasacyjnej, a więc konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy winien dokonać prawidłowej subsumcji elementu wchodzącego w skład opisu czynów zarzuconych oskarżonemu, a mianowicie "stałego źródła dochodu". Chodzi mianowicie o to, że "stałość źródła dochodu" musi się łączyć z wielokrotnością i systematycznością działalności przestępnej nacelowanej na uzyskanie dochodu. Nie może się zatem "materializować" w pojedynczym akcie czynu sprawcy, na co trafnie zwrócono uwagę w kasacji.

Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.