Wyrok z dnia 2006-02-20 sygn. IV KK 18/06

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KK 18/06

W Y R O K

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2006 r. 

Sąd Najwyższy w – Izba Karna na posiedzeniu 

w składzie następującym:

Przewodniczący:   SSN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca)

                              SSN Dorota Rysińska

                              SSN Przemysław Kalinowski

                              Protokolant: Elżbieta Brejniak

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2006 r.

sprawy L. T.

skazanego z art. 300 § 2 k.k. w zb. z art. 302 § 1 k.k. w zw.

z art. 11 § 2 k.k.

z powodu kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego

na korzyść skazanego

od wyroku Sądu Okręgowego w R.

z dnia 18 października 2005., sygn. akt II Ka (...)

utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w D.

z dnia 30 czerwca 2005 r., sygn. akt II K (...)

uchyla zaskarżony wyrok w części utrzymującej w mocy zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w D. rozstrzygnięcie w zakresie środka karnego i w tej części sprawę oskarżonego L. T. przekazuje Sądowi Rejonowemu w D. do ponownego rozpoznania.

U Z A S A D N I E N I E

Sąd Rejonowy w D. wyrokiem z dnia 30 czerwca 2005 r., sygn. akt II K (...), uznał L. T. za winnego tego, że w dniu 21 czerwca 2002 r. w D. woj. podkarpackiego, pełniąc funkcję prezesa zarządu spółki z o.o. „A.”, działając w celu udaremnienia wykonania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 maja 2002 r., sygn. akt IX GNc (...) zbył w imieniu spółki z o.o. „A.” na rzecz M. M. nieruchomość objętą księgą wieczystą Nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w D., czym udaremnił zaspokojenie swojego wierzyciela K. P., wyrządzając mu szkodę w wysokości 72 000 złotych, a równocześnie mogąc zaspokoić wszystkich wierzycieli spółki z o.o. „A.” zaspokoił tylko niektórych, czym działał na szkodę pozostałych wierzycieli, w tym K. P., tj. popełnienia występku z art. 300 § 2 k.k. w zb. z art. 302 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na mocy art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby;

na mocy art. 41 § 2 k.k., art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej przez okres 5 lat;

zasądził od niego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1272 zł tytułem poniesionych wydatków oraz zasądził od Skarbu Państwa koszty pomocy prawnej udzielonej z urzędu i zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych.

Od wyroku tego apelację złożył obrońca oskarżonego, który podnosząc zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego oraz błądu w ustaleniach faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonego, wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd  Okręgowy w R., wyrokiem z dnia 25 października 2005 r. sygn. akt II Ka (...) utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną i zasądził od L. T. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

Prokurator Generalny zaskarżył powyższy wyrok Sądu Okręgowego w R. na korzyść skazanego L. T. w części dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 41 § 1 k.k., polegające na orzeczeniu wobec L. T. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej przez okres 5 lat, podczas gdy przepisy kodeksu karnego przewidują możliwość orzeczenia takiego zakazu jedynie w odniesieniu do określonej działalności gospodarczej, wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w R. oraz utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu I instancji – w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w D. do ponownego rozpoznania.

Sąd Najwyższy zważył co następuje;

Rację ma skarżący gdy wskazuje, iż zaskarżony wyrok, podobnie jak i wyrok sądu pierwszej instancji, jest wadliwy, albowiem został wydany z rażącym naruszeniem art. 41 § 2 k.k.

W myśl tego przepisu sąd uprawniony jest do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom prawnym.

Z przepisu tego jasno wynika, że chodzi nie o wszelką działalność gospodarczą, ale konkretną działalność zagrażającą określonemu dobru prawnemu. Także wskazanie w art. 41 § 2 k.k. na istotny charakter zagrożonych dóbr również powoduje to, że środek ten zawsze jest związany ściśle z charakterem przypisanego czynu, tj. z konkretną działalnością gospodarczą, w związku z którą popełnione zostało przestępstwo, a nie z osobistymi cechami sprawcy i np. generalnym brakiem umiejętności do prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej.

Zgodzić się należy ze skarżącym, że sąd decydując się na orzeczenie środka karnego wskazanego w art. 41 § 2 k.k. musi określić nie tylko czasowy zakres zakazu (wymóg z art. 43 § 1 k.k.), ale przede wszystkim precyzyjnie wskazać zakres przedmiotowy tegoż zakazu.

W niniejszej sprawie, Sąd I instancji, orzekając na podstawie art. 41 § 2 k.k. wobec L. T. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkiej działalności gospodarczej rażąco uchybił treści tegoż przepisu.

Natomiast Sąd Okręgowy w R. dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego na korzyść oskarżonego wyroku, nie zauważył wskazanego wyżej błędu sądu I instancji i uchybienie to przeniknęło do wyroku instancyjnego.

Oczywistym jest, że powołane uchybienie wywarło istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, gdyż w jego konsekwencji wymierzono karę (środek karny) z przekroczeniem zakresu przedmiotowego, w jakim mogła zostać orzeczona.

Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 537 § 2 k.p.k. oraz art. 535 § 3 k.p.k. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w R. w części dotyczącej utrzymania w mocy rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w D. co do orzeczenia środka karnego z art. 41 § 2 k.k. i w tej części sprawę oskarżonego L. T. przekazał Sądowi Rejonowemu w D. do ponownego rozpoznania.