Wyrok z dnia 1990-09-28 sygn. I PR 251/90

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 251/90

Wyrok z dnia 28 września 1990 r. 

Zgodnie z art. 23 § 2 k.p. - w razie przejęcia zakładu pracy przez inny zakład staje się on stroną w stosunku pracy z pracownikami przejętego zakładu. Stosunek ten następuje z mocy prawa, a więc nowy zakład nie musi zawierać z pracownikami przejmowanego zakładu pracy umów o pracę.  

Przewodniczący: sędzia SN M. Tyszel. Sędziowie SN: T. Romer, J. Iwulski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Alfreda J. przeciwko Zakładowi Podzespołów Telekomunikacyjnych (...) Spółka z o.o. w P. o wynagrodzenie - na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 15 maja 1990 r.

oddalił rewizję.

Uzasadnienie

Alfred J. wniósł o ustalenie, że jego wynagrodzenie u strony pozwanej, tj. w Zakładzie Podzespołów Telekomunikacyjnych (...) Spółka z o.o. w P. powinno być o 10 % niższe od wynagrodzenia prezesa spółki. Wniósł też o "określenie jego stanowiska pracy zgodnie z przepisami".

Powód wywodził, że był pracownikiem (...) Zakładu Produkcji Obudów w P., ostatnio zastępcą kierownika zakładu, z wynagrodzeniem około 10 % niższym od wynagrodzenia kierownika zakładu. Dnia 20 sierpnia 1987 r. uzyskał urlop bezpłatny ze względu na wyjazd na kontrakt zagraniczny.

Po zakończeniu kontraktu zgłosił się w macierzystym zakładzie pracy w dniu 1 października 1989 r. Okazało się, że zakład pracy powoda przekształcił się w spółkę, która nie wskazała mu stanowiska pracy i przyznała bardzo niskie wynagrodzenie. Od dnia 4 października 1989 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, że przyznane powodowi wynagrodzenie za pracę jest zgodne z obowiązującymi przepisami płacowymi.

Wyrokiem z dnia 15 maja 1990 r. Sąd Wojewódzki - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie oddalił powództwo. Sąd ustalił, że powód był zatrudniony w (...) Zakładzie Produkcji Obudów do Sprzętu Elektronicznego w P. jako zastępca kierownika do spraw produkcji do dnia 20 sierpnia 1987 r., kiedy uzyskał urlop bezpłatny na wyjazd na kontrakt zagraniczny. Był zaszeregowany do 16 kategorii zatrudnienia i otrzymywał wynagrodzenie w wysokości 21.000 zł. Z dniem 1 lipca 1989 r. macierzysty zakład powoda został przejęty przez stronę pozwaną. Po powrocie powoda do pracy przyznano mu 16 kategorię zatrudnienia ze stawką 90.000 zł i dodatkiem funkcyjnym w wysokości 15.500 zł. Od dnia 4 października 1989 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, a z dniem 3 kwietnia 1990 r. przeszedł na rentę inwalidzką.

Od dnia 1 stycznia 1990 r. powód otrzymał w ramach 16 grupy nową stawkę wynagrodzenia w wysokości 238.000 + 30.500 zł dodatku funkcyjnego.

Sąd Wojewódzki uznał, że wobec przejęcia macierzystego zakładu pracy powoda przez stronę pozwaną nie miała ona obowiązku zawierać z powodem nowej umowy o pracę. Przejęła natomiast obowiązek, wynikający z § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie niektórych praw i obowiązków pracowników skierowanych do pracy za granicą w celu realizacji budownictwa eksportowego i usług związanych z eksportem (jedn. tekst: Dz. U. z 1986 r. Nr 19, poz. 101 ze zm.) zatrudnienia powoda na takim samym stanowisku lub stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz osobistego zaszeregowania, posiadanego przed skierowaniem do pracy za granicą.

Sąd Wojewódzki stwierdził, że strona pozwana wykonała ten obowiązek, skoro przyznane powodowi wynagrodzenie mieści się w granicach 16 grupy zaszeregowania, a więc takiej, jaką miał powód przed skierowaniem do pracy za granicą. Nie podlega natomiast kontroli sądu wysokość wynagrodzenia przyznana w danej kategorii zaszeregowania, jeżeli nie jest ona niższa od dolnej stawki.

Od wyroku tego rewizję założył powód. Zarzucił on, że wyrok jest dla niego krzywdzący i nie uwzględnia faktu, że inni pracownicy otrzymali nowe umowy o pracę, a skoro strona pozwana przejęła obowiązki pracownicze macierzystego zakładu pracy, to powinna ustalić warunki pracy i płacy według taryfikatora tego zakładu. W rewizji zarzucił także, że zmieniono mu warunki pracy i płacy bez wypowiedzenia zmieniającego.

Sąd Najwyższy zważył, że rewizja powoda nie jest uzasadniona, gdyż nie zachodzi żadna z podniesionych przez niego podstaw rewizyjnych oraz brak takich podstaw branych pod rozwagę z urzędu.

Rewizja powoda podnosi naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 23 § 2 k.p. oraz § 3 ust. 4 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r., a także art. 42 k.p.

Stwierdzić należy, że Sąd Wojewódzki nie naruszył żadnego z tych przepisów, słusznie przyjmując, że strona pozwana wypełniła w stanie faktycznym sprawy ich dyspozycje.

Zgodnie z art. 23 § 2 k.p. "w razie przejęcia zakładu pracy przez inny zakład staje się on stroną w stosunku pracy z pracownikami przejętego zakładu". Skutek ten następuje z mocy prawa, a więc nowy zakład nie musi zawierać z pracownikami przejmowanego zakładu pracy umów o pracę. Wręcz odwrotnie, z mocy prawa stają się oni pracownikami nowego zakładu. Oczywiście, w ramach swobody umów można na nowo kształtować treść łączącego strony stosunku pracy, ale wymaga to, oczywiście, woli obu stron. Tym samym strona pozwana nie miała obowiązku zawrzeć z powodem nowej umowy o pracę. Miała natomiast obowiązek zatrudnienia go na takim samym stanowisku lub innym równorzędnym pod względem rodzaju pracy i osobistego zaszeregowania zgodnie z § 3 ust. 4 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. Obowiązek ten strona pozwana wykonała, gdyż przyznane powodowi wynagrodzenie mieści się w stawce osobistego zaszeregowania, posiadanej przez niego przed skierowaniem do pracy za granicą. Jak słusznie stwierdził Sąd Wojewódzki, jeżeli wynagrodzenie za pracę mieści się w granicach wyznaczonych odpowiednimi przepisami i umową, to pracownik nie ma roszczenia o jego podwyższenie.

Skoro strona pozwana zrealizowała swoje obowiązki, zatrudniając powoda na stanowisku wynikającym z powołanego § 3 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r., to nie musiała dokonać wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Oczywiste przy tym jest, że warunki pracy i płacy określają zasady obowiązujące w zakładzie pracy zatrudniającym aktualnie pracownika, a nie zasady obowiązujące w poprzednim jego zakładzie pracy. Strona pozwana, chociaż przejęła poprzedni zakład pracy powoda, a tym samym wstąpiła w prawa i obowiązki pracy wynikające ze stosunku pracy, nie musi jednak kształtować warunków pracy i płacy na zasadach obowiązujących w poprzednim zakładzie pracy.

Wobec powyższego na podstawie art. 387 k.p.c. rewizja powoda podlega oddaleniu.

OSNC 1992 r., Nr 5, poz. 78