Postanowienie z dnia 1986-07-17 sygn. IV CZ 93/86

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV CZ 93/86

Postanowienie z dnia 17 lipca 1986 r.

Nie jest sprawą z zakresu prawa pracy - w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c. - sprawa, w której poszkodowany z wypadku przy pracy pracownik dochodzi - na podstawie przepisów prawa cywilnego - roszczeń odszkodowawczych od innego zakładu pracy, którego pracownikiem nie był w czasie wypadku przy pracy.

Przewodniczący: sędzia SN H. Ciepła. Sędziowie SN: G. Bieniek (sprawozdawca), W. Łysakowski.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa Ryszarda J. przeciwko Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w K. o odszkodowanie na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Nowym Sączu z dnia 28 lutego 1986 r.:

postanowił uchylić zaskarżone postanowienie.

Uzasadnienie

Powód Ryszard J. wystąpił przeciwko Południowej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w K. o ustalenie, że pozwana ponosi odpowiedzialność cywilną za skutki wypadku, który miał miejsce w dniu 6 kwietnia 1984 r. na stacji kolejowej w M., a ponadto żądał zasądzenia zadośćuczynienia, odszkodowania z tytułu utraconych zarobków oraz renty uzupełniającej. Według twierdzeń powoda w dniu 6 stycznia 1984 r. prowadzony przez niego parowóz został najechany przez inny parowóz należący do strony pozwanej, a prowadzony przez jej pracownika Stanisława R.

Postanowieniem z dnia 28 lutego 1986 r. Sąd Wojewódzki w Nowym Sączu stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Krakowie - Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych - jako właściwemu do jej rozpoznania. Zdaniem Sądu Wojewódzkiego z twierdzeń pozwu wynika jednoznacznie, że powód uległ wypadkowi przy pracy i z tego tytułu wywodzi swoje roszczenia odszkodowawcze.

Postanowienie to zaskarżył powód, który wskazując na naruszenie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych oraz art. 262 § 1 k.p., wniósł o jego zmianę.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 20, poz. 85) istotnie rozpoznawanie spraw z zakresu prawa pracy powierzono sądom pracy - stanowiącym odrębne jednostki organizacyjne sądów rejonowych oraz sądom pracy i ubezpieczeń społecznych - stanowiącym odrębne jednostki organizacyjne sądów wojewódzkich. Ustawowe określenie spraw z zakresu prawa pracy zawiera art. 476 § 1 k.p.c., w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 18 kwietnia 1985 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 20, poz. 86). Zgodnie z tym przepisem przez sprawy z zakresu prawa pracy rozumie się sprawy:

- o roszczenia ze stosunku pracy lub z nim związane;

- o roszczenia z innych stosunków prawnych, do których z mocy odrębnych przepisów stosuje się przepisy prawa pracy;

- o odszkodowania dochodzone od zakładu pracy na podstawie przepisów o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

W świetle tego unormowania nie może być wątpliwości, że sprawą z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c. jest sprawa, w której pracownik poszkodowany na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej dochodzi świadczeń przewidzianych w przepisach ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144) od macierzystego zakładu pracy. Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 2 pkt 1 tej ustawy za zakład pracy, od którego przysługuje odszkodowanie, uważa się - w razie wypadku przy pracy - zakład zatrudniający pracownika w czasie wypadku przy pracy. Natomiast nie jest sprawą z zakresu prawa pracy - w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c. - sprawa, w której poszkodowany w wypadku przy pracy pracownik dochodzi - na podstawie przepisów prawa cywilnego - roszczeń odszkodowawczych od innego zakładu pracy, którego pracownikiem nie był w czasie wypadku przy pracy. Taki wniosek wynika jednoznacznie z art. 476 § 1 pkt 3 k.p.c.

Do rozpoznania takiej sprawy właściwy jest nadal sąd cywilny.

Z powyższych rozważań wynika, że dla zakwalifikowania sprawy - jako sprawy z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 476 § 1 k.p.c. - nie wystarcza stwierdzenie, iż pracownik dochodzi roszczeń z tytułu wypadku przy pracy. Istotne jest to, czy roszczeń tych dochodzi od macierzystego, czy też innego zakładu pracy. Tej okoliczności Sąd Wojewódzki nie wyjaśnił, co skutkuje uchylenie zaskarżonego postanowienia (art. 397 § 2 i art. 388 § 1 k.p.c.). Przy wyjaśnieniu wskazanej kwestii Sąd I instancji będzie miał przy tym na uwadze treść art. 3 k.p.

OSNC 1987 r., Nr 11, poz. 177