Wyrok z dnia 1982-12-29 sygn. I PRN 140/82

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PRN 140/82

Wyrok z dnia 29 grudnia 1982 r. 

Nie można wymagać od zakładu pracy, by zatrudniał pracownika przez nie ograniczony żadnym terminem czas na określonym stanowisku pracy, jeżeli obowiązkom związanym z tym stanowiskiem pracownik nie chce bądź nie może podołać, choćby znajdował się on w trudnej sytuacji osobistej lub rodzinnej.

Przewodniczący: sędzia SN B. Błachowska. Sędziowie SN: E. Brzeziński (sprawozdawca), J. Myślicki.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z wniosku Józefa P. przeciwko Państwowemu Ośrodkowi Maszynowemu w L. o przywrócenie do pracy na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych od orzeczenia Terenowej Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy w Limanowej z dnia 19 sierpnia 1982 r.

uchylił zaskarżone orzeczenie i przekazał sprawę Terenowej Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy w Limanowej do ponownego rozpatrzenia.

Uzasadnienie

Terenowa Komisja Odwoławcza do Spraw Pracy orzeczeniem z dnia 19.VIII.1982 r. przywróciła wnioskodawcę do pracy w pozwanym Państwowym Ośrodku Maszynowym na dotychczasowe stanowisko kierowcy, uznając wypowiedzenie mu umowy o pracę za nieuzasadnione i sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Komisja wzięła pod uwagę, że wnioskodawca ma na utrzymaniu nie pracującą żonę oraz sześcioro małoletnich dzieci w wieku od 8 miesięcy do 9 lat oraz posiada jedynie niewielkie gospodarstwo rolne o powierzchni 1,5 ha, które jest zbyt małe, aby dało utrzymanie jego rodzinie. Z uwagi na powyższe Komisja uznała, że redukcja etatów polegająca na zwolnieniu m.in. trzech spośród dziesięciu kierowców nie powinna objąć wnioskodawcy i nic nie stoi na przeszkodzie, by zakład pracy powierzył wnioskodawcy inne stanowisko pracy.

W rewizji nadzwyczajnej wniesionej do Sądu Najwyższego dnia 13.XII.1982 r. Minister Pracy, Płac i Spraw Socjalnych domaga się uchylenia powyższego orzeczenia i przekazania sprawy Komisji Odwoławczej do ponownego rozpatrzenia.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodzić się należy z zarzutem rewizji nadzwyczajnej, że w dotychczasowym postępowaniu Komisja Odwoławcza oceniła jedynie sytuację rodzinną i osobistą wnioskodawcy. Nie rozpatrzyła natomiast zarzutów, jakie stawiał wnioskodawcy pozwany Państwowy Ośrodek Maszynowy w związku z zatrudnieniem wnioskodawcy w tym Ośrodku, mianowicie zarzutu nierzetelności i niesolidności, braku dbałości o sprzęt, małej wydajności pracy, dokonywania nieterminowo wpłat do kasy POM z pieniędzy pobieranych od ludności za usługi transportowe i zalegania z wpłatami z tego tytułu na kwotę 27.064 zł.

W sytuacji takiej nie można uznać sprawy za dojrzałą do merytorycznego rozstrzygnięcia. Sytuacja osobista i rodzinna pracownika oczywiście ma istotne znaczenie przy ocenie zasadności wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę, nie mniejsze znaczenie ma jednak również obiektywna przydatność pracownika do wykonywania pracy na stanowisku, na którym został zatrudniony, oraz stosunek pracownika do ciążących na nim obowiązków pracowniczych. Nie można wymagać od zakładu pracy, by zatrudniał pracownika przez nie ograniczony żadnym terminem czas na określonym stanowisku pracy, jeżeli obowiązkom związanym z tym stanowiskiem pracownik nie chce bądź nie może podołać, choćby znajdował się on w trudnej sytuacji osobistej lub rodzinnej.

W uwzględnieniu rewizji nadzwyczajnej należało więc na podstawie art. 277 k.p. w zw. z art. 422 § 2 k.p.c. uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać sprawę Komisji Odwoławczej do Spraw Pracy do ponownego rozpatrzenia.

OSNC 1983 r., Nr 8, poz. 122