Wyrok z dnia 1981-08-06 sygn. I CR 219/81

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I CR 219/81

Wyrok z dnia 6 sierpnia 1981 r.

Wprowadzenie przez producenta do obrotu towaru mogącego stanowić - ze względu na zawartość w nim ciał obcych - zagrożenie dla zdrowia lub życia stanowi czyn niedozwolony w rozumieniu art. 415 k.c.

Przewodniczący: sędzia SN W. Kuryłowicz (sprawozdawca).

Sędziowie SN: K. Piasecki, M. Sychowicz.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy z powództwa Andrzeja B. przeciwko Kombinatowi Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego "Hortex" w G. (Zakład Gastronomii i Handlu Detalicznego "Hortex") o odszkodowanie na skutek rewizji pozwanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 4 lutego 1981 r.

oddalił rewizję.

Uzasadnienie

W dniu 8.VII.1978 r. powód, jedząc w domu w towarzystwie swych kolegów kupiony w pozwanym przedsiębiorstwie i jego produkcji keks, poczuł "w pewnym momencie ból w okolicy krtani, zakrztusił się i miał trudności z mówieniem". Przewieziony do szpitala został poddany zabiegowi direktoskopii, w której wyniku ujawniono w krtani powoda - według stwierdzenia historii choroby - "mały fragment poprzecznie wbitej szpilki, którą nieco sprowadzono w głąb, a następnie wyciągnięto za wolny koniec". W dniu 14.VII. powód został wypisany ze szpitala z zaleceniem kontroli w poradni laryngologicznej.

W związku z doznanym rozstrojem zdrowia powód wystąpił w pozwie z dnia 5.IX.1978 r. o zasądzenie od pozwanego jako odpowiedzialnego - z winy swych pracowników (sprzedaż ciasta z pozostawioną w nim szpilką) - za spowodowanie tego rozstroju tytułem zadośćuczynienia za krzywdę kwoty 200.000 zł wraz z kosztami procesu.

Sąd Wojewódzki uwzględnił powództwo do wysokości 20.000 zł, w pozostałej części powództwo oddalił.

Według dokonanych ustaleń powód po przyjściu do domu postawił zapakowany w papier keks na regale, a gdy częstował kolegów podczas pracy (analiza niczym nie spinanych ankiet w toku badań socjologicznych) herbatą, "wyjął keks z papieru i pokroił go na talerzyku, stawiając następnie na stole". Z kawałkiem keksu dostała się do gardła powoda tkwiąca w tym kawałku "igła bądź szpilka", która mogła znajdować się, wobec niemożliwości dostania się do ciasta dopiero w mieszkaniu powoda, tylko w kupionym keksie, zwłaszcza że według zeznań świadka Ł.P., pracownika strony pozwanej, używany do wyrobu ciasta cukier nie jest przesiewany. Uzasadnia to odpowiedzialność pozwanego za szkodę na podstawie art. 420 k.c., wysokość zaś należnego w okolicznościach konkretnego przypadku zadośćuczynienia (zabieg operacyjny, upośledzenie funkcji krtani przez okres kilku tygodni, m.in. funkcji prawnej struny głosowej, jednocześnie brak następstw trwałych) określa, jako odpowiednia stosownie do art. 445 k.c., kwota zasądzona w wyroku.

Wyrok zaskarżył, w części uwzględniającej powództwo pozwany, zarzucając wadliwą ocenę dowodów i sprzeczność dokonanych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem procesowym (art. 368 pkt 5 i 4 k.p.c.).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Dokonana przez sąd orzekający na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału ocena dowodów nie przekracza granic swobodnej oceny i czyni zadość w zakresie spornego faktu - sprzedaży przez pozwanego wyprodukowanego przez niego ciasta z pozostawioną w nim igłą lub szpilką - wymaganiom art. 233 § 1 k.p.c. Fakt ten - stanowiący podstawę powództwa - ustalił sąd orzekający, eliminując inne możliwości przedostania się igły do ciasta, "w szczególności z talerza, na którym został pokrojony kupiony keks". Uwzględniając w świetle zasad doświadczenia życiowego właściwości wchodzącego w przypadku w grę ciasta (ciasto suche) oraz pozostawionej w nim igły lub szpilki (lekki i gładki metal), wyłączenie możliwości przylgnięcia igły, ewentualnie znajdującej się na talerzu, do keksu, mógł sąd orzekający uznać za ustalone w drodze domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.), co w następstwie stanowi o niewadliwości kwestionowanego przez skarżącego, lecz przez niego (art. 6 k.c.) nie podważonego ustalenia. Wprowadzenie przez producenta do obrotu towaru mogącego stanowić - ze względu na zawartość w nim ciał obcych - zagrożenie dla zdrowia lub życia stanowi czyn niedozwolony w rozumieniu art. 415 k.c. Za szkodę spowodowaną w ten sposób - na osobie lub mieniu - odpowiada wytwórca, w tym przypadku - pozwany zgodnie z art. 420 k.c. w związku z art. 417 k.c., wysokość zaś zasądzonego zadośćuczynienia za krzywdę, spowodowaną doznanym przez powoda rozstrojem zdrowia, jest w okolicznościach przypadku ze względu na przejściowy charakter dolegliwości odpowiednia (art. 445 § 1 k.c.).

Z przytoczonych względów należało, gdy rewizji brak uzasadnionych podstaw zaskarżenia, rewizję tę oddalić (art. 387 k.p.c.), orzekając jak w sentencji.

OSNC 1982 r., Nr 2-3, poz. 37