Wyrok z dnia 1980-06-11 sygn. I PR 43/80

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt I PR 43/80

Wyrok z dnia 11 czerwca 1980 r.

W świetle przepisów art. 152, 171 i 172 k.p. ekwiwalent pieniężny należny pracownikowi za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy podlega ochronie w takim samym zakresie jak wynagrodzenie za pracę.

Przewodniczący: Sędzia SN St. Rejman. Sędziowie SN: W. Dębicka, A. Szczurzewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu sprawy z wniosku Bronisława P. przeciwko Zakładom Przemysłu Tłuszczowego w W. o ekwiwalent za urlop, na skutek odwołania pozwanych Zakładów od wyroku Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 20 marca 1980 r.

oddalił odwołanie.

Uzasadnienie

Wnioskodawca we wniosku do Terenowej Komisji Rozjemczej domagał się zasądzenia od pozwanych Zakładów kwoty 2.527 zł tytułem ekwiwalentu za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy za 1979 r.

Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, któremu Komisja Rozjemcza przedstawiła sprawę w celu przejęcia jej do rozpoznania, wyrokiem z dnia 20.III.1980 r. uwzględnił żądanie wnioskodawcy.

Według przytoczonych w tym wyroku ustaleń wnioskodawca był zatrudniony przez pozwane Zakłady na stanowisku inspektora w inspektoracie zbytu w B. Był on upoważniony do pobierania z banku czekami gotówkowymi pieniędzy do rozliczenia na prowadzenie działalności inspektoratu, m.in. na zakup benzyny do samochodów. Umowa o pracę została rozwiązana z wnioskodawcą z dniem 31.VIII.1979 r. Należny zaś wnioskodawcy ekwiwalent za nie wykorzystany urlop pozwane Zakłady potrąciły na poczet nie rozliczonych czeków, uznając je za udzielone zaliczki. Zdaniem Okręgowego Sądu Pracy, czeki gotówkowe do rozliczenia na prowadzenie działalności inspektoratu nie są zaliczkami pieniężnymi w rozumieniu art. 67 § 1 pkt 3 k.p., a zatem nie podlegają one potrąceniu na podstawie tego przepisu.

W odwołaniu pozwane Zakłady wnoszą o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie roszczenia wnioskodawcy.

Sąd Najwyższy uznał odwołanie za pozbawione uzasadnionych podstaw.

Chybiony bowiem jest podstawowy zarzut podniesiony w odwołaniu, że pobierane przez wnioskodawcę z banku czekami gotówkowymi pieniądze do rozliczenia na prowadzenie działalności inspektoratu były w istocie zaliczkami pieniężnymi w rozumieniu art. 87 k.p.

Przepis ten, jako jeden z przepisów dotyczących instytucji ochrony wynagrodzenia za pracę, nie podlega bowiem wykładni rozszerzającej podobnie jak inne przepisy płacowe. Dlatego też zakład pracy może potrącać bez zgody pracownika tylko ściśle określone należności wymienione wyczerpująco w art. 87 § 1 k.p. Określone w przepisie (art. 87 § 1 pkt 3 k.p.) zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi, podlegające z mocy tego przepisu potrąceniu z wynagrodzenia pracownika za pracę, nie mogą być rozszerzająco tłumaczone.

W tym stanie prawnym i faktycznym sprawy Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych miał uzasadnione podstawy do nieuznania wymienionych wyżej należności pozwanych zakładów za zaliczki w rozumieniu art. 87 § 1 pkt 3 k.p.

W końcu wypada zaznaczyć, że w świetle przepisów art. 152, 171 i 172 k.p. podlega również ochronie w takim samym zakresie jak wynagrodzenie za pracę ekwiwalent pieniężny należny pracownikowi za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy.

Zaskarżony wyrok uznać zatem należy za odpowiadający prawu.

Z tych względów należało na podstawie art. 61 w związku z art. 74 § 2 ustawy o okręgowych sądach pracy i ubezpieczeń społecznych oddalić odwołanie.

OSNC 1980 r., Nr 12, poz. 248