Ekwiwalent za niewykorzystany urlop

W razie ustania stosunku pracy faktyczne skorzystanie z corocznego płatnego urlopu nie jest już możliwe. Aby zapobiec temu, żeby ze względu na tę niemożność skorzystanie przez pracownika z tego prawa, choćby w formie pieniężnej, nie było wyłączone, art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 ustanawia prawo pracownika do ekwiwalentu pieniężnego (wyrok z dnia 20 stycznia 2009 r., Schultz‑Hoff i in., C‑350/06 i C‑520/06).

Art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 nie ustanawia żadnego warunku w zakresie powstania prawa do ekwiwalentu pieniężnego poza, po pierwsze, ustaniem stosunku pracy, a po drugie, niewykorzystaniem przez pracownika lub pracownicę całego corocznego urlopu, do którego miał lub miała prawo w chwili ustania tego stosunku pracy (wyroki: z dnia 6 listopada 2018 r., Bauer i Willmeroth, C‑569/16 i C‑570/16; a także z dnia 25 czerwca 2020 r., Varhoven kasatsionen sad na Republika Bulgaria i Iccrea Banca SpA, C‑762/18 i C‑37/19).

Przyczyna ustania stosunku pracy nie ma żadnego znaczenia w odniesieniu do prawa do otrzymania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop przewidzianego w art. 7 ust. 2 dyrektywy 2003/88 (zob. podobnie wyrok z dnia 20 lipca 2016 r., Maschek, C‑341/15).

Art. 7 dyrektywy 2003/88 należy w świetle art. 31 ust. 2 karty praw podstawowych interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisowi krajowemu, zgodnie z którym ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop za bieżący ostatni rok pracy nie przysługuje, jeżeli pracownik lub pracownica bez ważnej przyczyny jednostronnie rozwiązuje stosunek pracy bez zachowania terminu wypowiedzenia.

Wyrok TSUE z dnia 25 listopada 2021 r., C‑233/20

Standard: 76570 (pełna treść orzeczenia)