Wyrok z dnia 2019-09-25 sygn. I OSK 2538/17

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Sikorska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia NSA Marian Wolanin Protokolant: sekretarz sądowy Justyna Łaskawska po rozpoznaniu w dniu 25 września 2019 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury i Budownictwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2017 r. sygn. akt VIII SA/Wa 436/17 w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] marca 2017 r. [...] w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz A. B. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2017 r., sygn. akt VIII SA/Wa 436/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyniku rozpoznania skargi A. B., uchylił decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z [...] marca 2017 r., [...], oraz poprzedzającą ją decyzję tego organu z [...] lutego 2017 r., nr [...], w przedmiocie odmowy wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Pismem z 13 stycznia 2016 r. A. B. wystąpiła do Ministra Infrastruktury i Budownictwa o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego w postaci pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy. Wniosek ten stanowił załącznik do wniosku z 13 stycznia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej "w zakresie treści pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminach na prawo jazdy wszystkich kategorii, we wszystkich językach".

Decyzją z [...] lutego 2017 r. Minister Infrastruktury i Budownictwa, działając na podstawie art. 23 ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2016 r. poz. 352), "u.p.w.", oraz art. 104 i art. 107 k.p.a. nie wyraził zgody na ponowne wykorzystanie wskazanej we wniosku informacji sektora publicznego. W uzasadnieniu wyjaśnił, że nie posiada praw autorskich do pytań wchodzących w skład bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy. Prawa te w ocenie organu pozostają po stronie podmiotu, który przekazał pytania egzaminacyjne. Ministerstwo Infrastruktury i Budownictwa wykorzystuje przedmiotowe pytania wyłącznie podczas egzaminu państwowego na prawo jazdy oraz udostępnia je na swojej stronie internetowej w ramach obowiązku udostępniania informacji wynikającego z art. 9 ustawy o zmianie ustawy o kierujących pojazdami oraz art. 51 ust. 2b ustawy o kierujących pojazdami.

Pismem z 16 lutego 2017 r. A. B. wystąpiła do Ministra Infrastruktury i Budownictwa o ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując, że w sprawie nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 666 ze zm.), "prawo autorskie". Jej zdaniem ustawa ta nie ma zastosowania do materiałów urzędowych, jakimi są pytania egzaminacyjne.

Decyzją z [...] marca 2017 r. Minister Infrastruktury i Budownictwa utrzymał w mocy swoją decyzję z [...] lutego 2017 r. W uzasadnieniu wskazał, że co do zasady podmioty zobowiązane do udostępnienia lub przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania mają obowiązek udostępnić lub przekazać ww. informacje. Jednakże podmiot zobowiązany nie może udostępnić lub przekazać informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania w przypadkach określonych w art. 6 ust. 4 u.p.w. Wówczas odmawia wyrażenia zgody na ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego.

Minister wyjaśnił, że na podstawie art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami (Dz. U. poz. 970) operator systemu teleinformatycznego stosowanego przez wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego do przeprowadzania egzaminu państwowego przekazał Komisji do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy nieodpłatnie wraz z upoważnieniem do stosowania podczas egzaminu państwowego wszystkie pytania stosowane dotychczas na egzaminie państwowym. Operatorem systemu, jak również autorem pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, była P. S. A. (dalej P.). Ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. nie nałożyła na operatora systemu obowiązku przeniesienia praw autorskich do przekazanych pytań. Operator systemu również nie przeniósł tych praw z własnej woli. Stąd też minister właściwy do spraw transportu nie dysponuje prawami autorskimi do pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, bowiem prawa te posiada P.. Ponadto wśród pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy znajdują się również pytania przekazane w trybie art. 57a ust. 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2016 r. poz. 627, ze zm.) przez:

1) [...];

3) [...];

4) L. Sp. z o.o., [...].

Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami nie nałożyła na ww. podmioty, które są autorami przekazanych pytań, obowiązku przeniesienia praw autorskich do tych pytań. Powyższe podmioty również nie przeniosły tych praw z własnej woli. Z powyższego organ wywiódł brak możliwości dysponowania prawami autorskimi do pytań stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, które przekazały ww. podmioty. Dlatego też na podstawie art. 23 ust. 4 w zw. z art. 6 ust. 4 u.p.w. miał obowiązek wydania decyzji odmownej we wnioskowanym zakresie.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła A. B. W uzasadnieniu podniosła, że bez wątpienia w zakres pojęcia materiałów urzędowych wchodzą wszelkie pytania wykorzystywane w ramach egzaminów państwowych – w tym również w zakresie egzaminu na prawo jazdy. Nie sposób z tego względu uznać, że prawa autorskie lub prawa pokrewne mogły stanowić kryterium odmowy udzielenia zgody na ponowne wykorzystanie wnioskowanych informacji. Zdaniem skarżącej uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie zawiera rozważań bezpośrednio związanych z zarzutami podnoszonymi we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy, w szczególności organ nie dokonał wykładni art. 4 ust. 2 prawa autorskiego, ograniczając się jedynie do stwierdzenia, że zarzut naruszenia tego przepisu jest niezasadny.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podniósł, że w sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego, ale nie mającego cechy rażącego naruszenia prawa.

W pierwszej kolejności Sąd ten wyjaśnił, że ustawa z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. 2016 r. poz. 352), która w zakresie ponownego wykorzystywania informacji zastąpiła regulację zawartą w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U z 2016 r. poz. 1764, ze zm.) weszła w życie w dniu 16 czerwca 2016 r. Bezpośrednim powodem uchwalenia ustawy było dostosowanie polskiego prawa do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/37/UE z 26 czerwca 2013 r. zmieniającej dyrektywę 2003/98/WE w sprawie ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego.

Zgodnie z definicją Komisji Europejskiej informacja sektora publicznego stanowi wszelkiego rodzaju dane tworzone i gromadzone przez jednostki sektora publicznego (np. dane prawne, meteorologiczne, finansowe, gospodarcze, statystyki, mapy cyfrowe, itp.) umożliwiające ich agregację i udostępnianie w postaci nowych produktów bądź usług (elektronicznych), a co za tym idzie dających możliwość ponownego wykorzystania w usługach sektora prywatnego – bazy danych, systemy nawigacyjne, historyczne zestawienia statystyczne, prognozy, usługi finansowe, ubezpieczeniowe, zdrowotne, gospodarcze, prawne, itp. Prawo dostępu do informacji publicznej celem ponownego wykorzystywania jest publicznym prawem podmiotowym, który gwarantuje uzyskanie informacji publicznej w określonym celu. Celem tym jest osiągnięcie przez wnioskodawcę szeroko pojętej "korzyści".

Sąd pierwszej instancji wskazał, że podmiot zobowiązany do udostępniania lub przekazywania informacji sektora publicznego w pierwszej kolejności powinien rozpoznać wniosek o udostępnienie informacji, o ile spełnione są warunki formalne pod kątem wyboru właściwego trybu postępowania. Decydujące znaczenie dla kwalifikacji wniosku ma charakter informacji, która jest objęta wnioskiem i ocena pierwotnego celu, dla którego informacja została wytworzona (por. wyroki NSA z 26 września 2013 r., I OSK 805/13 oraz I OSK 837/13 – dostępne jw.). Sąd ten podkreślił, że prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego to nie to samo co prawo do dostępu do informacji publicznej, bowiem celem dostępu do informacji publicznej jest kontrola życia publicznego, natomiast w przypadku ponownego jej wykorzystywania jest to przede wszystkim cel rynkowy i gospodarczy. Zamknięty katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania lub przekazywania informacji w celu ponownego wykorzystywania został zawarty w art. 3 u.p.w. W ocenie tego Sądu Minister Infrastruktury i Budownictwa jest takim podmiotem.

Sąd pierwszej instancji zauważył, że skarżąca, żądając udostępnienia informacji sektora publicznego, określiła, że zostanie ona ponownie wykorzystana w celach komercyjnych w zakresie działalności wydawnictwa edukacyjnego. Zdaniem tego Sądu istota sporu w sprawie sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie, czy informacja sektora publicznego w postaci pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy podlega ochronie prawa autorskiego. Takie stanowisko organu stało się bezpośrednią przyczyną odmowy uwzględnienia wniosku skarżącej o ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny omówił art. 4 pkt 2 prawa autorskiego, zgodnie z którym nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole. O ile pojęcie dokumentu urzędowego jest dosyć ściśle określone, o tyle pojęcie materiału urzędowego jest niezwykle pojemne. W zakresie tego pojęcia mieścić się będzie to wszystko, co - nie będąc dokumentem - jest "urzędowe" (tak wyrok NSA z dnia 19 lutego 1997 r., I SA/Kr 1062/96, powoł w: B. Kurzępa: Prawo autorskie. Orzecznictwo, akty wykonawcze, konwencje międzynarodowe, Kraków 2001, s. 25-26). Materiałem urzędowym będzie zatem to, co pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź powstało w rezultacie zastosowania procedury urzędowej. Pytania składające się na "bank pytań" testowych, stosowanych przy egzaminach na prawo jazdy, pozostaną w obrębie tak rozumianego "materiału urzędowego" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2001 r. sygn. akt IV CKN 458/00 LEX nr 52711).

Zdaniem Sądu pierwszej instancji odmawiając zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego z uwagi na ograniczenia wynikające z prawa autorskiego organ w istocie nie dokonał jakiejkolwiek wykładni art. 4 pkt 2 tej ustawy. Tymczasem nawet uznanie pytań składających się na testy stosowane przy egzaminie na prawo jazdy za utwór nie oznacza jeszcze, że taki utwór (dzieło autorskie) podlega ochronie przyznanej prawem autorskim. Oceniając bowiem stopień indywidualności określonego utworu intelektu należy uwzględnić rodzaj dzieła. Inne przesłanki decydują w przypadku dzieła literackiego, inne zaś w odniesieniu do utworów o charakterze referencyjnym, jakim zdaniem tego Sądu są stanowiące w tym wypadku punkt odniesienia, zasady ruchu drogowego, których przestrzeganie i prawidłowe stosowanie ocenia się podczas egzaminu na prawo jazdy. Dla oceny określonego dzieła referencyjnego przydatna jest koncepcja tzw. statystycznej jednorazowości, która zakłada badanie, czy takie samo lub bardzo podobne dzieło powstało już wcześniej oraz, czy jest statystycznie prawdopodobne sporządzenie w przyszłości takiego samego dzieła przez inną osobę. Odpowiedź twierdząca uzasadnia tezę o braku cechy indywidualności dzieła.

Biorąc pod uwagę fakt, że o początkach polskiego prawa o ruchu drogowym i pierwszych polskich licencjach dla kierowców można mówić od lat 20 – tych XX w. przy niezmiennych zasadach ruchu drogowego, Sąd ten wskazał, że trudno uznać pytania opracowane na potrzeby przeprowadzenia państwowego egzaminu na prawo jazdy za dzieło zawierające w sobie cechy twórcze, spełniające wymóg indywidualności dzieła.

Z tego względu, zdaniem Sądu pierwszej instancji, ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie znajduje zastosowania do materiałów urzędowych (nie stanowiących przedmiotu prawa autorskiego), jakimi są pytania egzaminacyjne stosowane na egzaminie państwowym na prawo jazdy. W tej sytuacji stanowisko organu o odmowie wyrażenia zgody na ponowne wykorzystanie informacji sektora publicznego z uwagi na nieposiadanie przez organ praw autorskich do pytań wchodzących w skład bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, nie znajduje oparcia w przepisach prawa materialnego.

Sąd ten podzielił także zarzut skargi dotyczący naruszenia przepisów postępowania. Wskazał, że organ ma obowiązek wszechstronnego zgromadzenia i rozpatrzenia materiału dowodowego (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), natomiast poczynione w sprawie ustalenia muszą znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu wydanej w sprawie decyzji, zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 107 § 3 k.p.a. Zadaniem zaś organu rozpoznającego sprawę w drugiej instancji jest ponowne rozpatrzenie sprawy. W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż istotą dwuinstancyjności jest dwukrotne merytoryczne rozstrzygnięcie tej samej sprawy. Zadaniem organu administracji wyższej instancji nie jest więc kontrola decyzji wydanej w pierwszej instancji, ale ponowne rozpoznanie sprawy w pełnym zakresie, na podstawie własnych ustaleń, zarówno co do stanu faktycznego, jak i stanu prawnego sprawy. Konieczne staje się przy tym wskazanie przez organ argumentacji, która legła u podstaw wydania orzeczenia o określonej treści oraz odniesienie się do zarzutów odwołania, czyniąc tym samym zadość zasadzie przekonywania strony do trafności zajętego stanowiska w sprawie. Sąd pierwszej instancji przyznał rację ma skarżącej, że organ odnosząc się do głównego zarzutu odwołania (zastosowania ustawy o prawie autorskim) ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że jest on niezasadny. Skupił się natomiast na pozostającej z nim bez związku, kwestii przekazywania uprawnień wynikających z praw autorskich.

Mając powyższe na uwadze, Sąd pierwszej instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej p.p.s.a., uchylił wydane w sprawie decyzje. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200. i art. 205 § 2 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Infrastruktury i Budownictwa reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżając wyrok w całości. Domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Nadto wniósł o rozpoznanie sprawy na rozprawie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

I. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 880 ze zm.), "prawo autorskie", poprzez niewłaściwe jego zastosowanie, polegające na błędnym uznaniu, że przepis ten stanowi materialnoprawną podstawę dla wyłączenia z przedmiotu prawa autorskiego pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy, zwanych dalej "pytaniami egzaminacyjnymi", podczas gdy w stanie prawnym dotyczącym niniejszej sprawy brak było podstaw do uznania tych pytań za "materiał urzędowy";

2) art. 1 ust. 1 prawa autorskiego poprzez niewłaściwą jego wykładnię, polegającą na błędnym uznaniu, że przedmiotu prawa autorskiego nie stanowią pytania egzaminacyjne - jako utwory o charakterze referencyjnym (a za takie zostały uznane przez Sąd pierwszej instancji), jakim są w tym przypadku punkt odniesienia zasady ruchu drogowego, co w konsekwencji prowadzi do uznania braku cechy indywidualności dzieła, podczas gdy z treści tego przepisu wynika, że przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, przy czym ten indywidualny charakter dzieła istnieje niezależnie od tego, czy podobne dzieło powstało już wcześniej lub jest prawdopodobne sporządzenie takiego samego dzieła w przyszłości;

II. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 oraz 107 § 3 k.p.a. przez błędne uznanie, że organ nie rozpatrzył w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz poczynione w sprawie ustalenia nie znalazły odzwierciedlenia w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podczas gdy organ uczynił zadość tym przepisom i ponownie rozpatrując sprawę w sposób wyczerpujący rozpatrzył cały materiał dowodowy, w tym odniósł się do zarzutów strony, a ustalenia te znalazły odzwierciedlenie w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu rozwinął powyższe zarzuty. Wskazał, że w przypadku pytań egzaminacyjnych brakuje podstaw do uznania, że pytania, którymi dysponuje organ w ściśle określonym zakresie, są wynikiem czynności podejmowanych przez organ w ramach procedury urzędowej. O ile w poprzednim stanie prawnym takie rozumowanie było uzasadnione, to na gruncie ustawy o kierujących pojazdami kompetencje ministra właściwego ds. transportu zostały określone w sposób odmienny – organ jest jedynie dysponentem pytań egzaminacyjnych w ściśle określonym zakresie, autorami zaś pytań egzaminacyjnych są podmioty zewnętrzne. Nie pochodzą one zatem od urzędu, ani nie powstały wskutek zastosowania procedury urzędowej.

Zdaniem Ministra pytania egzaminacyjne, jakkolwiek uwzględniające aktualne przepisy prawa w zakresie ruchu drogowego, zawierają w sobie cechy twórcze. Scenariusze, wizualizacje, opisy – stanowiące pytania egzaminacyjne w różnych formach, mogą przedstawiać różne zagadnienia związane z ruchem drogowym. Twórcy pytań mają w tym zakresie swobodę co do formy i treści, co oznacza, że pytania te stanowią przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną A. B. wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania określone w art. 183 § 2 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny kontroluje więc zgodność zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, choć nie wszystkie podniesione w niej argumenty należało uznać za nietrafne.

Za chybiony uznać należało podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 oraz 107 § 3 k.p.a. Trafnie zauważa Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że rozpoznając ponownie sprawę organ odwoławczy w ogóle nie rozważył głównego argumentu podnoszonego w sprawie przez skarżącą, a mianowicie, że do przedmiotu niniejszego postępowania nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 666), dalej: ustawa o prawie autorskim, skoro pytania egzaminacyjne na prawo jazdy zdaniem skarżącej stanowią materiał urzędowy. Odnosząc się do ww. zarzutu odwołania organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jedynie stwierdził, że zarzut ten jest niezasadny. Następnie jedynie podał, jakie podmioty przekazały Komisji egzaminacyjnej pytania na prawo jazdy, dodając, że podmioty te nie przekazały praw autorskich do tych pytań.

Zgodzić się należy w tej sytuacji z Sądem pierwszej instancji, że organ odwoławczy z naruszeniem zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego nie rozpatrzył sprawy ponownie wskutek odwołania merytorycznie w jej całokształcie, na podstawie własnych ustaleń zarówno co do stanu faktycznego, jak i stanu prawnego. Przytaczając argumentację, która legła u podstaw rozstrzygnięcia, w istocie powtórzył argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji wydanej w pierwszej instancji, która to decyzja poza przytoczeniem podstaw prawnych rozstrzygnięcia, nie zawiera należytego uzasadnienia odpowiadającego wymogom art. 107 § 3 k.p.a. Trafnie zauważa skarżąca, że pierwszym pismem w jakim organ zawarł merytoryczną polemikę z zarzutem naruszenia art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie jest odpowiedź na skargę, która przecież nie jest integralną częścią decyzji.

Nie mogły także odnieść zamierzonego skutku podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty dotyczące naruszenia art. 1 ust. 1 i art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 666), dalej: ustawa o prawie autorskim.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia niniejszej sprawy stanowią przepisy ustawy z dnia 25 lutego 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (Dz. U. z 2016 r., poz. 352), dalej: ustawa o ponownym wykorzystywaniu.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy o ponownym wykorzystywaniu, przez informację sektora publicznego należy rozumieć każdą treść lub jej część, niezależnie od sposobu utrwalenia, w szczególności w postaci papierowej, elektronicznej, dźwiękowej, wizualnej lub audiowizualnej, będącą w posiadaniu podmiotów, o których mowa w art. 3. Wykładnia wyłącznie językowa tego przepisu, oderwana od pozostałych unormowań ustawy o ponownym wykorzystywaniu mogłaby prowadzić do wniosku, że informacją sektora publicznego jest w istocie każda treść, byleby została utrwalona i była w posiadaniu określonych w ustawie podmiotów. Wniosek ten nie znajduje jednak uzasadnienia na tle całokształtu regulacji ustawy o ponownym wykorzystywaniu. Analiza przepisów ustawy o ponownym wykorzystywaniu wykazuje bowiem, że reguluje ona "zasady i tryb udostępniania i przekazywania informacji sektora publicznego w celu ponownego wykorzystywania (...)". Wyodrębniona kategoria "informacja sektora publicznego" związana jest zatem z jej udostępnianiem i przekazywaniem w celu ponownego wykorzystywania. Konieczne jest zatem odkodowanie legalnej definicji ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. W art. 2 ust. 2 ustawy o ponownym wykorzystywaniu ustawodawca wskazał, że przez ponowne wykorzystywanie należy rozumieć wykorzystywanie przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "użytkownikami", informacji sektora publicznego, w celach komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona. Nie ulega zatem wątpliwości, że przedmiotem unormowań ustawy są informacje sektora publicznego wytworzone "dla celu publicznego". Celem publicznym jest działanie administracji ukierunkowane na realizację interesu publicznego. Cel ten związany jest z wykonywaniem zadań publicznych. Każdy podmiot wykonujący zadania publiczne, wypełniając te zadania zbiera, produkuje, reprodukuje i rozprowadza dokumenty. Dokumenty te wytwarzane są zatem w celu realizacji nałożonych na dany podmiot zadań publicznych.

Zatem informacją sektora publicznego w rozumieniu ustawy o ponownym wykorzystywaniu jest utrwalona i będąca w posiadaniu podmiotów wskazanych w ustawie informacja wytworzona w ramach działania zdeterminowanego prawnie i bezpośrednio ukierunkowanego na realizację interesu publicznego, tj. działania będącego podstawową cechą zachowań administracji publicznej realizującej zadania publiczne, którą powinna ona realizować niezależnie od tego, czy ustawodawca wyraźnie na taki obowiązek wskazuje.

Tak odkodowana definicja legalna informacji sektora publicznego pozwala przyjąć, że w zakresie tego pojęcia mieści się kategoria informacji publicznej.

Skoro bowiem, zgodnie z art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, informacja publiczna to informacja o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, jak również o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, to pojęcie informacji publicznej należy wiązać bezpośrednio z wykonywaniem przez jej dysponentów zadań publicznych (na co wprost wskazuje treść art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm.) – dalej: u.d.i.p. Wykonywanie zadań publicznych jest z istoty rzeczy ukierunkowane na realizacje celów publicznych, a aksjologicznym uzasadnieniem kreowania przez prawodawcę w porządku prawnym prawa dostępu do informacji publicznej jest zapewnienie jawności i transparentności życia publicznego jako standardu demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). U podstaw normatywnej kategorii informacji publicznej, w tym jej wytworzenia, leżą zatem wartości związane z wykonywaniem zadań publicznych, a tym samym z realizacją szeroko rozumianych celów publicznych. Pojęcie informacji publicznej mieści się więc w szerszej kategorii informacji sektora publicznego mogącej podlegać ponownemu wykorzystywaniu. Trafnie zatem przyjął Sąd I instancji, że ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego może obejmować informację publiczną, która została już udostępniona lub podlega udostępnieniu, z uwagi na określenie pierwotnego celu publicznego informacji.

Zgodnie z art. 51 ust. 2b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 627 ze zm.) dodanym przez art. 1 pkt 29 ustawy z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami

(Dz. U. z 2014 r. poz. 970), pytania egzaminacyjne oraz wchodzące w ich skład scenariusze, wizualizacje i opisy zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw transportu oraz pytania zawarte w teście egzaminacyjnym stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Przepis ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego w art. 6 ustanawia ograniczenie prawa do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego. Z jego treści wynika, że prawo do o ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1), ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust. 2), w zakresie informacji będących informacjami sektora publicznego, do których dostęp jest ograniczony na podstawie innych ustaw (ust. 3), których wytwarzanie przez podmioty zobowiązane nie należy do zakresu ich zadań publicznych określonych prawem; 2) powiązanych z depozytami znajdującymi się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego, o ile ich właściciele umownie wyłączyli możliwość ich udostępniania lub przekazywania w całości lub w określonym zakresie; 3) do których prawa autorskie i prawa pokrewne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. poz. 631, z późn. zm.), prawa do baz danych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. poz. 1402, z 2004 r. poz. 959 oraz z 2007 r. poz. 662 i 1238), prawa do odmian roślin w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o ochronie prawnej odmian roślin (Dz. U. poz. 1300, z 2006 r. poz. 877, z 2007 r. poz. 662, z 2011 r. poz. 1099 oraz z 2015 r. poz. 1830), prawa własności przemysłowej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1410 oraz z 2015 r. poz. 1266, 1505 i 1615) lub prawa własności przemysłowej podlegającego ochronie na podstawie umów międzynarodowych lub przepisów prawa Unii Europejskiej, przysługują podmiotom innym niż podmioty zobowiązane.

Z powyższego wynika, że prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego podlega ograniczeniu w zakresie informacji sektora publicznego, do których m.in. prawa autorskie i prawa pokrewne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, przysługują podmiotom innym niż podmioty zobowiązane, która to ustawa w art. 4 zawiera katalog dookreślonych rodzajowo wytworów intelektualnych, które ex lege zostały wyłączone spod ochrony prawa autorskiego.

Przedmiotem żądania wniosku skarżącej z dnia 13 stycznia 2016 r. złożonego na podstawie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji jest udostępnienie pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminach na prawo jazdy wszystkich kategorii, we wszystkich językach. Na bazę tych pytań, jak wynika z przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 600) oraz ustawy z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 970) składają się pytania zróżnicowane zarówno co do formy, treści, jak i podmiotów, od których pochodzą.

W dniu 24 sierpnia 2014 r. weszła w życie ustawa z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami. Z przepisu art. 5 tej ustawy wynika, że wojewodowie przekazują komisji, o której mowa w art. 57a ustawy zmienianej, tj. komisji do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym oraz na egzaminach, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7, art. 58 ust. 1 pkt 7 i art. 117 ust. 2 pkt 7 ustawy o kierujących pojazdami, bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, na egzaminie, o którym mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7 ustawy zmienianej w art. 1, w terminie miesiąca od daty powołania komisji. (ust. 3) Operator systemu teleinformatycznego stosowanego przez wojewódzkie ośrodki ruchu drogowego do przeprowadzania egzaminu państwowego przekazuje komisji, o której mowa w art. 57a ustawy zmienianej w art. 1, nieodpłatnie wraz upoważnieniem do stosowania podczas egzaminu państwowego, wszystkie pytania stosowane dotychczas na egzaminie państwowym w terminie miesiąca od daty powołania komisji. (ust. 4).

Zgodnie z art. 57a ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami w brzmieniu nadanym art. 1 pkt 36 ustawy o zmianie ustawy o kierujących pojazdami, komisja do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym oraz na egzaminach, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7, art. 58 ust. 1 pkt 7 i art. 117 ust. 2 pkt 7: 1) przygotowuje lub weryfikuje, na zlecenie ministra właściwego do spraw transportu, scenariusze, wizualizacje i opisy wchodzące w skład pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym, oraz pytania egzaminacyjne stosowane na egzaminach, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7, art. 58 ust. 1 pkt 7 i art. 117 ust. 2 pkt 7; 2) weryfikuje scenariusze, wizualizacje i opisy wchodzące w skład pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym przekazane przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne; 3) rekomenduje do zatwierdzenia ministrowi właściwemu do spraw transportu zweryfikowane scenariusze, wizualizacje i opisy, o których mowa w pkt 1 i 2.

Przepis art. 57a ustawy o kierujących w ust. 1 stanowi, że Minister właściwy do spraw transportu powołuje komisję do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym oraz na egzaminach, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7 (instruktora), art. 58 ust. 1 pkt 7 (egzaminator) i art. 117 ust. 2 pkt 7 (instruktor techniki jazdy).

Przepis art. 57 a ust. 6 ustawy zmieniającej stanowi, że propozycje scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym mogą być przekazywane komisji, o której mowa w ust. 1, przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne.

W przypadku rekomendacji do zatwierdzenia scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym, przekazanych przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne komisja wystawia zaświadczenie o zatwierdzeniu poszczególnych scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych przez ministra właściwego do spraw transportu. (ust. 7).

Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 7, może być wykorzystywane do celów marketingowych, ze wskazaniem scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych, których dotyczy. Prawo do wykorzystania zaświadczenia do celów marketingowych przysługuje wyłącznie podmiotom zewnętrznym i osobom prywatnym, którym je wydano, i nie może być zbyte, wynajęte, wydzierżawione lub w inny sposób udostępnione podmiotom i osobom trzecim. (ust. 8).

Przepis art. 57a w ustępie 9 stanowi, że podmiotom zewnętrznym i osobom prywatnym, które przekazały propozycje scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych nie przysługuje wynagrodzenie za przesłane propozycje ani wynagrodzenie za wykorzystanie przesłanych propozycji podczas egzaminów państwowych.

Z powyższego wynika, że na tak utworzoną bazę pytań egzaminacyjnych składają się nie tylko pytania przygotowane przez komisję do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych, ale także scenariusze, wizualizacje i opisy przekazywane komisji przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne, które nie były zobowiązane do opracowywania i przekazywania komisji ww. pytań. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można z samego faktu weryfikacji tych pytań przez komisję do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych wywodzić, że pytania egzaminacyjne przekazywane komisji przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne stanowią materiał, o jakim mowa w art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie, to jest, że są materiałem urzędowym.

Rozważenia zatem w świetle wyżej przywołanych regulacji wymaga czy scenariusze, wizualizacje i opisy wchodzące w skład pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym, oraz pytania egzaminacyjne stosowane na egzaminach, o których mowa w art. 33 ust. 1 pkt 7, art. 58 ust. 1 pkt 7 i art. 117 ust. 2 pkt 7 ustawy o kierujących pojazdami, przekazane przez podmioty zewnętrzne oraz przez podmioty prywatne, podlegają wyłączeniu na podstawie art. 4 pkt 2 ustawy o prawie autorskim spod ochrony prawa autorskiego.

Zgodnie z art. 4 pkt 2 ustawy o prawie autorskim, nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole. W doktrynie przyjmuje się, że: "Użycie przez ustawodawcę sformułowania "dokument urzędowy" narzuca znacznie większy rygor interpretacyjny niż w przypadku "materiału urzędowego". "Dokument utożsamia się z przedmiotem stwierdzającym pewne okoliczności, fakty lub stany. Przy eksponowaniu jego istoty za dokument uznaje się akt pisemny stanowiący wyrażenie określonych myśli lub wiadomości" (wyrok NSA z dnia 5 grudnia 2001 r., II SA 155/01, OSP 2002, z. 6, poz. 78). Wykładni pojęcia dokumentu urzędowego zwykło się również dokonywać w świetle przepisów proceduralnych (zob. np. wyrok NSA z dnia 10 grudnia 1997 r., III SA 889/96, LEX nr 33512). W ten sposób dokumenty urzędowe stanowią kwalifikowaną postać materiałów urzędowych, ponieważ powinny zostać sporządzone w przepisanej formie oraz wydane w zakresie działania określonego organu państwowego lub podmiotu niepaństwowego realizującego zadania publiczne (organy państwowe, zawodowe, samorządowe czy spółdzielcze – w zakresie powierzonych im spraw administracji państwowej). Stwierdzają one ponadto zaistnienie określonego zdarzenia, rozstrzygają spór lub istnienie prawa, mogą także nakładać określone obowiązki." (Damian Flisak: Komentarz do art. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, lex).

W literaturze podkreśla się też, że: "Najtrudniejszą do zrekonstruowania kategorią są "materiały urzędowe". Walor "urzędowości" należy łączyć z materiałami, które związane są z działalnością urzędów w zakresie, w jakim działają one w sferze władczej. Wyłączenie nie dotyczy jednak materiałów powstałych tylko dla wewnętrznego użytku urzędu. W jednym z pierwszym w tej materii wyroków padło stwierdzenie, że "materiały urzędowe" obejmują "wszystko, co nie będąc dokumentem, jest urzędowe" (wyrok NSA z dnia 19 lutego 1997 r., I SA/Kr 1062/96, lexEX nr 29303), przy czym walor urzędowości może zostać nabyty, gdy materiał "pochodzi od urzędu, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź (...) dlatego, że powstał w rezultacie procedury urzędowej" (wyrok NSA z dnia 21 listopada 1996 r., I SA/Kr 829/96, LEX nr 28932; podobnie w wyroku SN z dnia 26 września 2001 r., IV CKN 458/00, LEX nr 52711). (...). Przyczyną tendencji do rozszerzającej interpretacji pojęcia materiału urzędowego są liczne orzeczenia zapadłe na tle konfliktu pomiędzy ochroną wynikającą z przepisów prawa autorskiego a ustawą z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 782). W takich przypadkach sądy skłonne są uznawać prymat drugiej ze wskazanych ustaw, za czym ma przemawiać "wymóg efektywności społecznej kontroli, której winny być poddane informacje służące bezpośrednio zrealizowaniu zadań powierzonych organom władzy publicznej" (zob. np. wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2012 r., I OSK 2130/11). Dostrzegalne są jednak również przeciwstawne próby ograniczania zakresu wyłączeń." (Damian Flisak: Komentarz do art. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, lex).

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 listopada 1996 r., sygn. akt I SA/Kr 829/96 (niepubl.), walor urzędowości może zostać nabyty, gdy materiał pochodzi od urzędu, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź dlatego, że powstał w rezultacie procedury urzędowej. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 lutego 2009 r., sygn. akt V CSK 337/08 uznał za materiały urzędowe "materiały pochodzące od urzędu lub innej instytucji wykonującej zadania publiczne, jeżeli powstały one w ramach procedury urzędowej, rozumianej jako postępowanie toczące się przed organami wymiaru sprawiedliwości, organami administracji publicznej (rządowej, samorządowej) lub innymi organami powołanymi do podejmowania decyzji władczych, mających wpływ na sytuację prawną jednostki".

Trafnie Sąd pierwszej instancji, oceniając istnienie podstawy z art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie do przyjęcia, że pytania egzaminacyjne wchodzące w skład obecnej bazy pytań egzaminacyjnych stosowanych na egzaminie państwowym na prawo jazdy stanowią materiał "urzędowy", o jakim mowa w tym przepisie prawa, powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2001 r. sygn. akt IV CKN 458/00 (lex nr 52711). W wyroku tym Sąd Najwyższy wskazał, że: "1. Podstawy wyłączenia spod ochrony prawa autorskiego pytań egzaminacyjnych na prawo jazdy należy poszukiwać w art. 4 pkt 2 pr. aut. z 1994 r. 2. Materiałem urzędowym będzie zatem to, co pochodzi od urzędu lub innej instytucji państwowej, bądź dotyczy sprawy urzędowej, bądź powstało w rezultacie zastosowania procedury urzędowej. Pytania składające się na "bank pytań" testowych, stosowanych przy egzaminach na prawo jazdy, pozostaną w obrębie tak rozumianego "materiału urzędowego". Zauważyć należy, że ww. wyrok Sądu Najwyższego zapadł w innym stanie faktycznym i prawnym.

W uzasadnieniu ww. wyroku Sąd Najwyższy jednak wskazał, że: "W doktrynie trafnie podniesiono, i ten pogląd należy podzielić, że wyłączenia ochrony wynikające z art. 4 pr. aut. z 1994 r. nie mogą być utożsamiane z pozostawieniem całkowitej swobody reprodukowania i rozpowszechniania wymienionych w tym przepisie materiałów. Swoboda ta może podlegać ograniczeniom, jednak ograniczenia te wynikać będą z innych przepisów, takich jak przepisy chroniące dobra osobiste, tajemnicę, czy przeciwdziałające nieuczciwej konkurencji. Reprodukowanie bądź rozpowszechnianie materiałów wskazanych w art. 4 pr. aut. z 1994 r. może także stanowić szkodę, której naprawienia dochodzić można na zasadach ogólnych."

Przyjmując co do zasady trafność stanowiska Sądu pierwszej instancji, że regulacja ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie znajduje zastosowania do materiałów urzędowych (nie stanowiących przedmiotu prawa autorskiego), jakimi są pytania egzaminacyjne stosowane na egzaminie państwowym na prawo jazdy, zważyć należy, że na bazę tych pytań, jak wynika z art. 57a ust. 3 ustawy o kierujących pojazdami, składają się nie tylko pytania (w różnej postaci) przygotowane przez komisję do spraw weryfikacji i rekomendacji pytań egzaminacyjnych, ale także scenariusze, wizualizacje i opisy wchodzące w skład owych pytań egzaminacyjnych przekazane komisji przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne. W tej sytuacji rozpatrując wniosek o ponowne wykorzystywanie pytań egzaminacyjnych na prawo jazdy organ winien rozważyć, które z tych pytań będą stanowiły materiał urzędowy, o jakim mowa w art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie, w związku z czym będą podlegały udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w ustawie o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego, oraz czy i które z tych pytań, w szczególności w postaci scenariuszy, wizualizacji i opisów wchodzących w skład pytań egzaminacyjnych przekazanych komisji przez podmioty zewnętrzne oraz przez osoby prywatne, będą podlegały regulacji z art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego w związku z art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie.

W świetle powyższego zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 4 pkt 2 ustawy prawo autorskie przez błędną jego wykładnię, która rzeczywiście częściowo okazała się błędna, uznać należało za zasadny, choć uchybienie to nie miało na tym etapie postępowania wpływu na wynik sprawy. W tej sytuacji zaskarżony wyrok, mimo częściowo błędnego uzasadnienia uznać należało za prawidłowy, zaś skarga kasacyjna jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, co orzeczono na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.